Press and media history

Aunque reciente, la internacionalización de la reforma del Estado es un acontecimiento históricamente trascendental, ya que desafía a los actores multilaterales a probar modelos que han sido legitimados en ámbitos externos a ellos o a formular nuevos, en un área como la administración pública, que se definía como una atribución del poder de los Estados-nación. Esta perspectiva de la reforma estatal, piedra angular de la llamada Nueva Gestión Pública, ha pasado a constituir el núcleo de los denominados principios de la buena gobernanza. A través del PUMA (Comité de Gestión Pública), la OCDE es considerada como un actor clave en la internacionalización de esta experticia sobre las reformas del Estado. Más concretamente, la mayoría de los autores destacan el papel desempeñado por esta agencia, creada en 1989, en la difusión de modelos inspirados en la Nueva Gestión Pública. Proponiendo que el secretariado de este departamento de la OCDE  instó ideológicamente o adoptó una perspectiva e...

This article provides an overview of all the periodicals printed in the town from the very beginning until today and examines the reasons and factors for the relatively late start of the most popular media at that time. It traces the path of the development of the Karlovo newspapers; the difficulties and interruptions that accompanied it in different periods; what are the characteristics of the printed publications in the city, their purpose, influence, politics and circulation. Finally, it will examine what trends stand out and what role political dynamics and historical developments in the country and the region, along with censorship, have had on the press in Karlovo.

Soğuk Savaş dönemiyle birlikte bilimsel ve teknolojik devrimlerin dünyada toplumsal yapıyı dönüştürmesi, ikinci dalga kadın hareketini doğurmuştur. 1970'ler dünyada gençlik ve ikinci dalga kadın hareketinin yükseldiği yılları kapsarken, Türkiye'de de toplumsal değerlerin sorgulanmasını başlatmıştır. Bu süreçte gazeteciler, kamuoyuna hem toplumsal umutları hem de sosyo-politik ve sosyo-ekonomik sorunları aktararak, toplumsal değişimin aynası haline gelmiştir. Türkiye'de ikinci dalga kadın hareketi, 12 Eylül 1980 tarihli askeri darbenin yarattığı baskıcı ortamda şekillenmiş, Duygu Asena ise bu dönemde kadın hakları mücadelesinde öncü bir rol üstlenmiştir. Gazeteci-yazar kimliği ile fikirleri önem kazanan Asena, feminizm ile ilgili kaleme aldığı yazıları, kitapları, çeşitli programlarda dile getirdiği söylemleri Türk kamuoyunda yankı uyandırmıştır. Dolayısıyla bu tez Asena'nın söylemlerinin Türkiye'deki toplumsal hayatı nasıl etkilediğini, hangi konuları öne çıkardığını ve kullandığı üslubu sorgulayarak, medya-siyaset-toplum ilişkisine dair yeni bir bakış açısı sunmuştur. Türkiye'deki ikinci dalga kadın hareketine etkisini ve toplumsal dönüşümdeki rolünü ortaya koymuştur. Duygu Asena'nın 32 yıllık gazetecilik kariyeri boyunca ürettiği köşe yazıları ile televizyon programlarındaki söylemleri, eleştirel söylem analizi (ESA) ve söylem tarihsel analizi (STA) yöntemleri bütünleşik bir biçimde kullanılarak incelenmiştir. İfadelerinin kodlanması ise NVivo-14 yazılımı üzerinden gerçekleştirilmiştir. Yazarın söylemleri; Kadının Aile Yaşamındaki Yeri, Cinsellik ve Kadın, Gündelik Yaşamda Kadın, Toplumun ve Devletin Kadın Sınırları, Hukuki ve Mesleki Alanda Kadın, Siyaset Dünyasında Kadın adlı altı ana tema çerçevesinde temellendirilmiştir. Ayrıca bu çalışma, Asena'nın biyografisini tarihsel bir perspektifle değerlendirirken, yaşamına dair bilgiler ağırlıklı olarak yakın çevresi ile yapılan görüşmeler ışığında hazırlanmıştır. *****The scientific and technological revolutions that transformed global social structures during the Cold War era gave rise to the second wave women's movement. While the 1970s marked a period of rising youth and women's activism worldwide, they also triggered a questioning of social values in Türkiye. During this time, journalists became mirrors of social change, reflecting both societal aspirations and socio-political and socio-economic challenges to the public. The second wave of women's movement in Türkiye took shape in the oppressive environment created by the military coup of September 12, 1980, and Duygu Asena assumed a leading role in the struggle for women's rights during this period. Asena, whose ideas gained importance with her identity as a journalist and writer, resonated with the Turkish public with her articles, books, and discourse on feminism in various programs. Therefore, this thesis provides a new perspective on the media-politics-society relationship by examining how Asena's discourse influenced social life in Türkiye, the issues she emphasized, and the rhetorical style. It highlights her impact on the second-wave women's movement in Türkiye and her role in social transformation. Duygu Asena's newspaper columns and statements in television programs over her 32-year journalism career were examined using an integrated approach of critical discourse analysis (CDA) and discourse historical analysis (DHA). Her discourse was analyzed and coded using NVivo-14 software. Her discourse was structured around six main themes: Women's positions in family life, women and sexuality, women in daily life, boundaries imposed on women by society and state, women in legal and professional spheres, and women in politics. Finally, this study evaluates Asena's biography from a historical perspective, drawing primarily on interviews conducted with those in her close personal circle.

This chapter provides a comprehensive historical survey of Jewish Hellenism, tracing its continuous trajectory over twenty-three centuries from antiquity to the modern era. It begins by examining the profound cultural and linguistic synthesis of the Hellenistic and Roman periods. This era saw the widespread adoption of the Greek language by Jewish populations, which led to seminal literary and philosophical achievements such as the Septuagint translation of the Hebrew Bible and the allegorical works of Philo of Alexandria. The analysis revisits pivotal events like the Maccabean revolt, reframing it not as a clash between two distinct civilisations but as a conflict between different currents within Hellenised Judaism itself. The study then proceeds to the Byzantine Empire, exploring the status of the native Greek-speaking Romaniote communities. Here, Jews were a legally recognised but restricted minority, whose lives were shaped by a complex web of imperial legislation and ecclesiastical law. Despite these constraints, a vibrant Jewish intellectual and cultural life persisted. Subsequently, the chapter focuses on the Ottoman period, which was transformed by the mass arrival of Sephardic Jews from Iberia. These newcomers revitalised the Jewish presence, particularly in cities like Thessaloniki, and became culturally dominant over the existing Romaniote and Musta'arabi communities. Under the Ottoman millet system, Jews existed as a protected, semi-autonomous ethno-religious community (dhimmi). Finally, the chapter addresses the modern era, detailing the integration of Jewish communities into the Greek state following its independence. This period was marked by a conscious national and linguistic Hellenisation and significant patriotic contributions, most notably during the Second World War. This process was tragically cut short by the Holocaust, which resulted in the near-total annihilation of Greek Jewry and constituted a profound loss for Hellenism as a whole. The study concludes by reflecting on the state of the small contemporary Greek Jewish community and the enduring legacy of this unique, millennia-long cultural symbiosis.

El trabajo de investigación se propone abordar el estudio del periódico Don Quijote en la Argentina de fines del siglo pasado. Este estudio se fundamenta en una investigación histórico-periodística que da cuenta de las condiciones socio-culturales, las sujetos sociales en la historia argentina de 1890. El periódico Don Quijote es un órgano partidario opositor al gobierno nacional, de un grupo político "el radicalismo" que, a pa intentaba proponerse como una alternativa a la hegemonía de los partidos conservadores. Mil ochocientos noventa -"el noventa" para la historia y la política-es un año divisorio de dos épocas. En aquel año, una crisi liberal ejecutado por Mitre, Sarmiento y Avellaneda y perfeccionado por Roca y Juárez Celman en los ochenta, desvaneciénd progreso ininterrumpido que modelaron la conciencia de los hombres de esa generación. Este portentoso progreso, esta incontenible explosión de las fuerzas productivas, tecnológicas, demográficas encandiló a mu Juárez Celman) y sus más cercanos colaboradores en primer término. No comprendieron que se trataba de una manifestació internas suficientemente sólidas y que, en definitiva, todo dependía de la normal provisión de capitales externos. Concretame de intercomunicación financiera entre Gran Bretaña y la Argentina sufrió alteraciones, apareció el sombrío rostro de la crisis, bursátiles, corridas bancarias, emisión incontrolada de circulante, vertiginoso aumento de precios y semiparalización de las o público sintió primero, incertidumbre; luego, temor. Finalmente un irresistible pánico se apoderó de la mayoría y arreciaron la política aprovecha la circunstancia para manifestarse contra el presidente Juárez Celman con vehemencia, a través del Cong prensa y de gigantescos mítines. Ocurrió, entonces, un curioso fenómeno. La mayoría dirigió sus ataques contra el presidente de la nación, a quien se la atrib de sus consecuencias. Fueron varios los factores importantes en la gestación de la crisis. Pero el decisivo no se produjo en Argentina. Se originó en de Londres, fue el factor desencadenante. Nuestro sistema financiero, al verse privado de aquellos recursos comenzó a debi arrastró al resto de las actividades económicas. Los acontecimientos ulteriores son conocidos: las manifestaciones pasaron del bullicio a la protesta armada. Una alianza cív revolucionario del 26 de julio de 1890. Durante cuatro das se combatió en las calles de Buenos Aires, encarnizadamente. Al no le quedaba otro camino que la voluntaria renuncia, la cual fue aceptada por el Congreso el 6 de agosto de 1890. Al conoc calles para expresar su júbilo y para denostar al presidente ciado. De la derrota del presidente y de la muerte del gobierno, s del país, manteniendo su jefatura hasta 1904, último año de su segunda presidencia. O, mejor, hasta 1912, cuando la ley Sá sufragio, asestó el golpe de muerte a la fuente de su poder político.

Żydowski lekarz Jakub Person, opisując zjawisko epidemii tyfusu w getcie warszawskim, określił je jako "[…] eksperyment na wielotysięcznej ludności getta […]", który musiał doprowadzić do epidemii o ogromnej skali i śmierci tysięcy uwięzionych w getcie ludzi. Tyfus był "dzieckiem" okupanta. Zrodzonym z myślą o eksperymencie na żywej ludzkiej tkance. Jakub Penson-żydowski lekarz, współtwórca nauki o nefrologii-w kilku zdaniach opowiedział "warszawski" rozdział tyfusowej historii. W połowie 1946 r., w Łodzi, stawił się przed Okręgową Komisją Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce. Zeznawał "W sprawie Ludwika Fischera i innych":

Jedynym wkładem do ratownictwa dzielnicowego było uruchomienie przez pogotowie Gancwajcha karetki do przewozu chorych"napisał w swych wspomnieniach Stanisław Adler-"Był to wehikuł mający z pewnością ponad sto lat wysługi, źle resorowany, wymalowany na odrażający brudnoniebieski kolor, ciągniony przez przeraźliwie wychudzoną szkapę". Tak krytyczne oceny wystawiane przez autora cytowanych słów były zapewne pochodną roli, jaką odgrywał w getcie-w kierownictwie Żydowskiej Służby Porządkowej [dalej: ŻSP] był szefem Wydziału Organizacyjno-Administracyjnego. Pisał o tym zaraz po opuszczeniu getta, po Wielkiej Akcji. Trochę "z przyzwyczajenia" wyrażał negatywne poglądy wobec wszystkiego, co było pochodną działalności Abrahama Gancwajcha: twórcy Urzędu do Walki z Lichwą i Spekulacją oraz Żydowskiego Pogotowia Ratunkowego [dalej: ŻPR], instytucji mających być konkurencyjnymi wobec Judenratu i podległych mu ŻSP oraz służby zdrowia. "Brudnoniebieski" pojazd nazywał się "Miriam", od imienia żony Gancwajcha. Informacja o oddaniu go do użytku pojawiła się w "Gazecie Żydowskiej" w dniu 1 kwietnia 1942 r. Napisano wówczas: "Wyposażona w najnowocześniejsze urządzenia i narzędzia lekarskie […] udzielać będzie bezpłatnej pomocy społeczeństwu żydowskiemu na ulicach Dzielnicy Żydowskiej w Warszawie". Być może Adler tak krytycznie potraktował karetkę, bo na ulicach getta pojawiła się z rocznym opóźnieniem. Skoro od połowy maja 1941 r.-podkreślała redakcja "Gazety Żydowskiej" [dalej:

Cyganie w getcie warszawskim "Wyświadczono nam przysługę w postaci owego nieszczęścia-Cyganów". Takimi słowami Emanuel Ringelblum 17 czerwca 1942 r. otworzył w swym podręcznym notatniku wywód poświęcony tej właśnie grupie. Wiedział, że od kilku tygodni przebywali w warszawskim getcie. Tak samo jak o tym, że pół roku wcześniej w getcie łódzkim został założony tzw. "podobóz" cygański. Miał o nim jak najgorsze zdanie-ze względu na jego "masowość", a przez to panujące w nim beznadziejne warunki i dużą śmiertelność. Czy spodziewał się, że tak będzie w getcie warszawskim, nie wiadomo. Jednak cytowaną we wstępie "przysługę" podsumował jednym tylko, retorycznym pytaniem: "Jak damy sobie z nimi radę, nie wie nikt". W tym miejscu kończyła się powściągliwość gettowego kronikarza, a jej miejsce zajęły emocje. Nie szczędził słów ani Niemcom, ani Cyganom. I dalej pisał: "Być może "Herrenvolki" [Rasa Panów] robi to po prostu ze względów estetycznych. Nie mogą znieść widoku twarzy brudnych włóczęgów. Możliwe jest także, że chcą wrzucić do getta wszystko, co ma dla nich charakter czegoś brudnego, lumpowskiego, dziwacznego, czego trzeba się bać i co powinno automatycznie zostać zniszczone". To wskazuje, że przynajmniej po części spoglądał na problem cygański oczami Niemców. Jednak na koniec przemówił, niejako w imieniu Żydów-sugerując: "Ludzie się ich boją. Będą rabować, kraść, wybijać szyby i zabierać chleb z wystaw. Nie będą umierać cicho z głodu, tak jak Żydzi". Bano się o pogorszenie warunków aprowizacyjnych. Być może nie zdawano sobie sprawy, jak niewielka będzie to grupa.

"Przeniknięci duchem polskim": mechesi, konwertyci, przechrzty, wychrzty, neofici. W dyskusjach toczonych w żydowskim środowisku nigdy, szczególnie w okresie niemieckiej okupacji, to nie były określenia neutralne. Żydowski lekarz, Izrael Milejkowski, "błędu" dopatrywał się w mentalności tych, którzy porzucili wiarę przodków: Meches to kompleks mniejszej wartości w stosunku do chrześcijan i megalomania wobec Żydów. Emanuel Ringelblum był równie bezpośredni w wystawianiu ocen. Tych, którzy odcinali się od żydowskiej kultury, tradycji i obyczajów, nazwał "psychopatologicznym zjawiskiem". Mechesi byli jak żywa tkanka wycięta z żydowskiego ciała. I jak przeszczep, odrzucony przez polski organizm. Cierpieli podwójnie: zamknięci jak wszyscy Żydzi w getcie, a tam -od Żydów odizolowani. Przy czym żadna ze stron -ani żydowscy chrześcijanie, ani Żydzinie szukała środka, który w czasach zagrożenia dla bytu bardziej by ich łączył niż dzielił. W warszawskim getcie stanowili grupę nieliczną. Z ponad czterystu tysięcy uwięzionych tam ludzi garstka konwertytów liczyła niespełna dwa tysiące osób. Zdecydowaną większość wśród nich stanowili katolicy wywodzący się z rodzin od dziesięcioleci zasymilowanych. Nie potrafili i nie chcieli zaakceptować odmienności: Żydostwo zostało spaczone i dzięki temu religię wykonują mechanicznie. Boga należy mieć w sercu, a nie na zewnątrz. Zresztą z wzajemnością, jednakowo Żydzi traktowali przechrztów -jak stwierdził syjonista, Chaim Aron Kapłan:

Warszawskie getto miało wielu artystów i liczne sceny, na których powstawała sztuka dla mieszkańców, ale wśród nich był tylko jeden artysta, dla którego całe getto stało się sceną, w której główną rolę grało życie publiczności. Nazywał się Abraham Rubinsztajn. W 1941 r. w majowym wydaniu "Gazety Żydowskiej" określono go jako "smutnego wesołka ulicy żydowskiej, wariata czy kpiarza, dowcipnisia czy cynika". Żydowską tragedię zmieniał w komedię: "Miał jedno tylko na celu -pisał Władysław Szpilman -humorem dodawać ludziom odwagi". Icchak Berensztein w występach Rubinsztajna widział walkę o godność człowieka: "Tkwi w tym cała filozofia. Filozofia czy też taka forma protestu? Sypie dowcipami jak z rękawa, dowcipami ludowymi. Każda jego mądrość i każde przysłowie jest protestem przeciwko naszej bezradności. Kto chce, ale nie może złorzeczyć -niech sobie opowie anegdotę". * * * "Ludowy artysta" pochodził z Łodzi. Nie wiadomo, kiedy i jak dotarł do warszawskiego getta. Jego obecność jako pierwszy odnotował Emanuel Ringelblum, pisząc 18 marca 1941 r.: "Obłąkany Rubinsztajn chodzi ulicami i krzyczy: W »getcie wszyscy równi!« [ jid. »Ałe głach«]". Gdy ktoś pytał autora tych słów, kim był w przeszłości, otrzymywał odpowiedź:

Wywodził się z ubogiej, religijnej rodziny. Przynależność do szeroko pojętej wspólnoty katolickiej stała się dla niego środkiem służącym wyrwaniu z zamkniętej kulturowo i ekonomicznie społeczności żydowskiej. Dobrowolnie poddał się procesowi polonizacji. To pozwalało mu realizować ambicje zawodowe i równolegle było formą awansu społecznego. W odrodzonej Polsce współtworzył Policję Państwową. Dosłużył się stopnia podinspektora. Nazywał się Józef Andrzej Szeryński (wcześniej: Szynkman lub Szenkman). W tzw. dzielnicy zamkniętej znalazł się dzięki staraniom przewodniczącego Judenratu, Adama Czerniakowa. Doświadczenia wyniesione ze służby w polskiej policji miały posłużyć najpierw do stworzenia, a potem zarządzania Żydowską Służbą Porządkową (ŻSP zamiennie nazywano żydowską policją). Szeryński miał zapanować nad uwięzioną w getcie ludzką masą. Ująć w ramy i oddzielić -tak niepewny pod rządami niemieckiego okupanta -porządek od anarchii. Zapewne dlatego, przynajmniej początkowo, wielu mieszkańców tzw. dzielnicy zamkniętej Służbę Porządkową (SP) potraktowało jako niezbędną i oceniało pozytywnie. Nad Szeryńskim mieli czuwać Radcy Gminy. Wychodzili z założenia, że Szeryńskiego należy traktować jako fachowca, który zgodził się "dać nazwisko" do tworzenia ŻSP. O reszcie spraw -zasadach funkcjonowania, a nade wszystko ruchach kadrowychdecydować miały interesy Gminy.

walczył o władzę nad gettem "Będę dobrym Żydem i porządnym człowiekiem" -oświadczył wczesnym poniedziałkowym popołudniem 2 czerwca 1941 r. młody mężczyzna. I dalej uzasadnił: " Jestem świadom swych praw i obowiązków". Mówił to w miejscu szczególnym -na deskach sceny teatru "Nowy Azazel". Okoliczność wydarzenia była wyjątkowa: zgodnie z żydowską tradycją on, trzynastolatek, przechodził właśnie w dorosłość (bar micwa). Potem jeszcze długo, bo prawie godzinę, trwał ten słowotok pełen deklaracji, przyrzeczeń i zapewnień. Wszystko ugładzone. Miło było słuchać. Tylko ktoś patrzący z boku i emocjonalnie zdystansowany mógł odnieść wrażenie, że jest widzem spektaklu jednego aktora. Występującego po raz pierwszy: amatora. Pozostali jednak -a była ich zdecydowana większość -po zakończeniu nagrodzili wystąpienie hucznymi oklaskami na stojąco. Potem w blasku fleszy nie zabrakło uścisków dłoni, serdecznych gratulacji i życzeń. Bohaterem tego dnia miał być Samuel Gancwajch. W praktyce jednak był tylko cieniem ojca: Abrahama Gancwajcha. Konfirmacja syna posłużyła mu do zademonstrowania pozycji w getcie. Tego dnia w teatrze -jak w soczewce -skupione były wszystkie siły szefa Urzędu do Walki z Lichwą i Spekulacją (tzw. "13" od siedziby przy ul. Leszno 13; utworzony w grudniu 1940 r., był jedną z niewielu gettowych instytucji, która -w myśl "Statutu" -bezpośrednio podlegała pełnomocnikowi Ludwiga Fischera, gubernatora dystryktu warszawskiego)

Resumo: Além de explorar o próprio gênero editorial porte-feuille, a partir de casos franceses do séc. XVIII, este artigo discute três práticas que evidenciam as maneiras como o livro atua como um objeto capaz de conter diferentes elementos materiais: "Matéria impressa dentro de livros impressos" discute especialmente a presença de gravuras e mapas em livros impressos; "Páginas para escrever em livros impressos" nos revela todo um universo fascinante das páginas apagáveis introduzidas dentro de livros impressos para anotações e comentários pessoais; "Coisas esquecidas em livros" nos dá a ver a relação entre o leitor e os objetos que acompanham a leitura a partir dos rastros deixados nas páginas dos livros. Essas categorias não apenas discutem a multifuncionalidade do livro, mas também destacam a relevância cultural e histórica da manutenção das formas dos textos e de outros materiais do passado, neles contidos.

As comemorações da "Revolução" de 31 de março de 1964 são um acontecimento que marcou os anos da ditadura militar no Brasil. Não obstante, é percebido no jornal O Estado de Mato Grosso uma narrativa de "revolução democrática" sendo construída se comparado aos discursos proferidos aos acontecimentos nos países vizinhos, como Argentina e Chile que, semelhante ao Brasil, enfrentaram tentativas de golpes de Estado. A questão proposta para este artigo é: as comemorações anunciadas e representadas pelo periódico poderiam construir uma memória positiva e legitimadora da autoridade do regime e ao mesmo tempo favorecer um distanciamento, político e social, entre o cenário brasileiro e o contexto internacional? A hipótese que será defendida é que o jornal O Estado de Mato Grosso, no recorte de 1972 a 1977, ajudou a construir uma memória legitimadora da ditadura, e, ao mesmo tempo, esta memória foi usada como uma ferramenta política para se idealizar um distanciamento entre os discursos nacionais e internacionais sobre o período. Pesquisadores sobre o conceito de memória e sua relação com a história, como Pierre Nora, Michael Pollak e Paul Ricoeur, serão essenciais para analisar e compreender como essa memória foi construída, ano após ano, nas páginas do jornal acerca dessas comemorações.

El caso Gastón Gadín (1915): Deconstrucción y reconstrucción histórica, y la verdadera identidad de Ana Mayeregger Resumen En julio de 1915, un doble parricidio conmocionó a la sociedad asuncena: el joven Gastón Gadín fue acusado de asesinar brutalmente a sus padres en el barrio de Villa Morra. Este trabajo reexamina integralmente el caso Gastón Gadín desde una perspectiva histórica crítica. A partir de fuentes primarias locales (prensa de la época, documentos judiciales y registros civiles) y apoyados en un método dialógico humano-IA, auditamos la versión mediático-policial difundida en 1915. Identificamos importantes inconsistencias cronológicas y narrativas en el relato oficial, evidenciando que la prensa y la Policía construyeron una narrativa performativa para exhibir rapidez y modernidad investigativa. Presentamos una reconstrucción parsimoniosa de los hechos entre el 26 y 28 de julio de 1915, que ajusta la cronología a las evidencias comprobables. Asimismo, esclarecemos la verdadera identidad de la enigmática "Ana Mayeregger": demostramos que se trata de Ana Basilia Caballero Santa Cruz, hija natural de una figura prominente, cuya identidad fue encubierta en los registros públicos de la época. Este hallazgo genealógico recalibra la comprensión del caso y sus actores. En conjunto, el estudio aporta una visión más coherente del crimen, contextualizándolo en el Paraguay urbano de 1915-marcado por la modernización de la prensa, la Policía científica incipiente y las dinámicas de un barrio de inmigrantes-, a la vez que propone una metodología innovadora para la revisión de casos históricos controvertidos.

Abstract
The journal Burhani-Haqiqat served as an example of expressing national awakening and socio-political
processes in the Caucasus through the press during the late 19th and early 20th centuries. The journal highlighted
national issues, the ideas of enlightenment, the role of women in society, and social justice, while simultaneously
performing a critical function against the manipulation and censorship observed in the Russian imperial press.
The primary targets of criticism in the journal’s pages included ideological manipulation, violence, the distortion
of ideals in practice, and the quality of literary expression. Consequently, the activities of Burhani-Haqiqat hold
significant importance for the development of Azerbaijani public thought, the formation of national consciousness,
and the promotion of ideals of freedom.
Резюме
Журнал Bürhani-həqiqət служил примером выражения национального пробуждения и социально-по-
литических процессов на Кавказе через прессу в конце XIX – начале XX века. Журнал освещал национальные
вопросы, идеи просвещения, роль женщин в обществе и социальную справедливость, одновременно выпол-
няя функцию критики манипуляций и цензуры, наблюдавшихся в имперской российской прессе. Основными
объектами критики на страницах журнала были идеологические манипуляции, насилие, искажение идеа-
лов на практике и качество литературного выражения. Следовательно, деятельность Bürhani-həqiqət
имеет важное значение для развития общественной мысли Азербайджана, формирования национального
самосознания и продвижения идеалов свободы.

Abstract: at the beginning of the twentieth century, the journal Lək-lək, published in Erivan
(historically known as the Azerbaijani city of Iravan), emerged as a significant periodical
that continued the satirical and critical traditions of the Azerbaijani press. The journal’s
content addressed issues such as social injustice, religious obscurantism, the deprivation of
women’s rights, problems of education, and socio-cultural backwardness. The authors who
contributed to the journal critically and satirically examined relations among various social
groups – including officials, clerics, laborers, and the poor–delivering messages aimed at
enlightening readers and preserving national and spiritual values. Thus, in the early
twentieth century, the journal distinguished itself within Azerbaijani satirical print culture
through its critical and educational role and is regarded as a valuable source for literary,
social, and ideological research.
Keywords: Satire, Lək-lək, criticism, women’s rights, social injustice, religious
obscurantism.

Tous droits réservés © Santé mentale au Québec, 2000 Ce document est protégé par la loi sur le droit d'auteur. L'utilisation des services d'Érudit (y compris la reproduction) est assujettie à sa politique d'utilisation que vous pouvez consulter en ligne. https://apropos.erudit.org/fr/usagers/politique-dutilisation/ Cet article est diffusé et préservé par Érudit. Érudit est un consortium interuniversitaire sans but lucratif composé de

Este artigo faz uma reflexao teorica sobre como o jornalismo usa e agencia a memoria em suas praticas narrativas. Trabalhamos com a fenomenologia da memoria, que permite elucidar a evocacao do passado na atualidade, e com o conceito de homem capaz ( Homo Capax ) de Paul Ricoeur (2007, 2014), que possibilita problematizar o sujeito por meio de suas acoes e de sua etica. Retomamos as potencialidades do homem capaz, as aproximamos das competencias desejaveis do jornalista e, finalmente, propomos a definicao de homem capaz do jornalismo, que, em nossa concepcao, deve estar apto a: 1) identificar acontecimentos notaveis; 2) reconhecer e narrar a alteridade; 3) narrar e interpretar os acontecimentos, evidenciar a pluralidade de discursos da sociedade e inscrever o homem em seu tempo; 4) hierarquizar, organizar e disponibilizar informacoes para o futuro, e 5) construir memoria.

The tendency for the colonialists, imperialists, empire-builders, and those who ruled over others want to whitewash their past. Why do they want to whitewash-meaning removing the statues, portraits, and many artefacts that depict their reigns, including those images candidly presents the other side of their rule-oppressive and wretched rule. Portraying the statues or images of those who were subjected to be their slaves during their reigns did add glory and triumph. At the same time, it may also be viewed as stern warning for the victims.

第一次世界大戰後，中國知識界出現了明顯的文化保守主義傾向，這是中國對西方科學現代性破產的反應。不同於將中國文化保守主義作為國家現代化理念的普遍解釋，本文考察了梁啟超及其同儕張君勱和張東蓀獨特的文化保守主義興趣以及他們為恢復戰後世界普世道德的構想。在對實證主義的全球性反叛中，研究系（梁啟超派）哲學家將中國文化重新定義為一種地方性的、有助於創造新世界文化的普世道德源泉。本文闡明瞭他們的文化保守主義如何將普遍性（the universal）歷史化（historicize）為透過有意識的人類努力而恢復普世道德，並與不同的地方文化相一致的目標。

The paper concerns community workers taking part in different forms of education’s popularisation in the Congress Poland in the latter part of the 19th century and at the beginning of the 20th century. In the educational social movement participated women and men – of the various social background, nationality, and faith. There were among them representants of the intelligentsia – doctors, lawyers, scholars and academics, teachers, pedagogues, psychologists, etc, feminists (from traditionalists to progressivists), clerics, education activists performing in the environment of the peasantry and labourers, popularisers of the education (of different levels and for different audience), activists organising and promoting reading and self-education, participants of the public debates of the education and education politic. Also publicists who in journalism draw problems of the education and its popularisation were instrumental. The press propagated activities for development of the education and new standards of the education. In the lexicon are presented the biographical entries of many widely known figures, whose education activity is little studied. There are also biographical entries of the obscure or nearly forgotten activists. The authors of entries used the printed and archival sources and lot of the research literature. Every biographical entry is completed with bibliography. In case of activists who were also publicists the entries are enriched with the list of their own journalistic articles. There are 676 abecedarian entries together in both volumes. Vol. 1 contains entries from A to K, vol. 2 – from L to Ż.

In 1892, the enthusiastic cadastral survey officials established the monthly Cadastral Journal, published continuously until the end of the First World War. In addition to sharing their professional expertise and international outlook, the journal’s authors were concerned with the organisation’s personnel affairs, pay advocacy, and community self-help. The editorial staff also stimulated subscriber interest by compiling useful publications such as the Cadastral Pocket Calendar from 1895 to 1904 and the Geodesical Pocket Calendar from 1905 to 1909. The personal data in the small booklets form a comprehensive collection of prosopographical information.

This study focuses on the importance of Mandarin language proficiency for active students of the Kerusso Theological College (STT) in the context of global evangelism missions. The urgency of this study lies in the increasing role of foreign languages, especially Mandarin, in reaching unreached communities in various parts of the world. With a very large number of Mandarin speakers, this language ability is essential for those involved in evangelism missions, in order to build effective communication and expand the reach of the mission.The main objective of this study is to show the importance of foreign language proficiency, especially Mandarin, for active students of STT Kerusso who are involved in global evangelism missions. This study is expected to provide insight for theological educational institutions in designing a curriculum that better supports foreign language proficiency as an integral part of mission preparation. This study uses a qualitative method with an in-depth interview approach, literature study, and participant observation. Interviews were conducted with active students and alumni of STT Kerusso who have been involved in evangelism missions in Mandarin-speaking communities. The data collected were analyzed descriptively to identify key themes related to the role of foreign languages in evangelism.The results of this study are expected to provide a deeper understanding of the urgency of mastering foreign languages in global evangelism missions, as well as offer strategic recommendations for STT Kerusso in preparing its students to face the challenges of evangelism in the future.

Paleografik analizler ayrıca metnin üretim tarihini belirleme, yazıcı kimliğini tespit etme ve metin aktarım zincirini izleme imkânı sunar. Bu sayede, tercüme yapılacak nüshanın hangi tarihsel dil katmanına ait olduğu belirlenerek, anakronizm riski en aza indirilir. Epigrafi, taş, metal, kemik, kil veya seramik üzerine kazınmış yazıtları inceleyerek metnin hem maddi hem de bağlamsal boyutunu ortaya çıkarır. Antik kitapların bazı bölümleri doğrudan epigrafik malzemelerden türetilmiştir. Örneğin, Rosetta Taşı, üç yazı sisteminde aynı metni içerdiği için yalnızca Eski Mısır hiyerogliflerinin değil, aynı zamanda Geç Dönem Demotik yazının ve Klasik Yunanca'nın da karşılaştırmalı okunmasına imkân tanımıştır. Bu durum, çok dilli çeviri tekniklerinin gelişiminde tarihsel bir dönüm noktasıdır. Epigrafik veriler, aşınmış ya da kırılmış metinlerde eksik kısımların bağlamsal olarak tamamlanmasını sağlar. Ayrıca farklı coğrafyalarda ortaya çıkan yazıtlar, lehçe ve bölgesel dil farklılıklarını göstererek tercümanın anlam kaymalarını tespit etmesine yardımcı olur. Bu bağlamda, Mezopotamya çivi yazılı tabletleri veya Yunan tapınak yazıtları, kelimelerin ritüel, hukuki veya edebi bağlamda nasıl farklı anlamlar kazandığını gösteren önemli örneklerdir.

Purpose-This study explores journalism students' perceptions of disinformation in Greece, Cyprus and Malta, with particular reference to migration-related issues. It investigates their ability to identify misleading content, their assessment of the social-political consequences of false narratives and their proposed strategies for countering disinformation, shedding light on the role of media literacy as well. Design/methodology/approach-The study employed the focus group method. Participants were third-year journalism students in Greece, Cyprus and Malta and were selected based on their advanced academic level and prior knowledge of media literacy and combating disinformation techniques. The qualitative data were thematically analysed using Braun and Clarke's (2006) six-phase framework, combining an inductive and abductive approach to identify patterns and assess the findings. Findings-Research results identify journalism students' strong awareness of disinformation indicators, including linguistic and visual elements, along with source credibility. Participants from Greece, Cyprus and Malta underscore the social impact of migration-related disinformation narratives, such as the reinforcement of stereotypes and polarisation. While students express varying perspectives on different age groups' susceptibility to false news, they acknowledge the importance of media literacy education and training. Originality/value-This study offers a cross-national perspective on journalism students' perceptions of disinformation narratives in the Mediterranean region. The research provides in-depth insights on how migration-related disinformation is identified and assessed in three countries that share similar media system Online Information Review

The argument that has been persistently voiced in recent historiography, one that supports the view that the late-nineteenth and early-twentieth century eras of imperialism and aggressive capitalism were the ‘belle époque’ of early globalization, may thus in some respects be regarded as an historical fabrication. Yet, it is demonstrably the case that the communication links, as well as the modes of transportation, that were established during that period played a significant role in the globalizing process, while remaining mindful, as Potter reminds us, of the ‘need to avoid the planetary simplifications’, and pay greater attention to ‘the varied experiences of particular regions within different empires […]’.

Resumo Os arquivos dos principais protagonistas políticos e do aparelho repressivo do autoritarismo, vigente entre 1926 e 1974, permitiram a aplicação da justiça de transição em Portugal após o 25 de Abril. As medidas de justiça administradas foram bastante diversificadas, enquadrando-se nas tipologias comumente aceites: medidas de punição; medidas de reparação; e medidas simbólicas ou de verdade. Deste modo, os arquivos que haviam servido para reprimir os opositores acabaram por fornecer as provas necessárias à reparação dos oprimidos, à punição dos opressores e à revelação da verdade. Mesmo com mutilações, os "arquivos da repressão" ofereceram provas suficientemente abundantes para o processo de ajuste de contas com o passado. Inicialmente mais turbulento devido ao ambiente revolucionário, e depois sob um contexto de maior tranquilidade, o processo de transição e de consolidação democráticas não prescindiu das medidas de justiça transicional, buscando nos arquivos as evidências para a sua aplicação. Razão pela qual os militares do Movimento das Forças Armadas procuraram desde logo apossar-se e controlar esses mesmos arquivos, que seriam objeto de legislação específica ao longo dos anos. Garantiu-se a sua conservação e promoveu-se um processo de abertura gradual que permitiu o acesso à Comissão do Livro Negro, às vítimas e, mais tarde, aos investigadores. Deste modo, os arquivos prestaram um contributo inestimável à Democracia portuguesa.

如何在南⽅邊陲⼩島，醞釀聯動世界、重理內外疆界的思想震動？如何在後殖⺠的都市，修築現代理論的話語系統，在業已逝去的⽂字檔案中，譬喻未來，重構當下？對於張歷君⽽⾔，⽂學批評是構成想象香港的⼀種姿態，更是指向了香港本⾝。他的新書《⽂學的外邊》與其說是⼀本關於⽂學批評的論⽂集，倒不如說是關於如何在香港書寫⽂學批評的實驗冊，更是關乎如何「作」香港（乃⾄中國）⽂學的評論、如何理解香港在地⽅與全球之間的⽂化指南書。此書是其多年來的批評⽂字之集錄，卻是體現出張⽒對於香港和香港⽂學的念茲在茲之深情。

En este trabajo se examinará el período de la historia política argentina que va desde la caída de Perón hasta el pacto que Arturo Frondizi acordará con el máximo conductor del peronismo a comienzos de 1958. Como se verá, en este lapso de tiempo se producirá un hecho crucial: la relegitimación parcial de Juan Perón en el escenario político argentino. Sin embargo, el propósito fundamental de este texto es otro: mostrar cómo el reconocimiento (insistimos que parcial) de la autoridad del caudillo en el exilio fue posible no sólo por la vitalidad que el peronismo mostró a mediados de 1957 entre una importante porción del electorado argentino y por la habilidad política puesta de manifiesto por el propio Perón en esos años. Como señalaremos, un factor absolutamente fundamental para convertir al expresidente en el exilio en un actor central de cara a los comicios presidenciales de febrero de 1958 fue la creencia, ampliamente extendida entre sus adversarios políticos, de que la palabra de Perón tenía un altísimo poder performativo. Dicho en otras palabras, fue la convicción sustentada fundamentalmente por quienes buscaron construir un orden político que lo proscribía, en los poderes políticos de la autoridad carismática del líder del justicialismo lo que hizo posible que Perón reingresara con protagonismo a la política argentina en la víspera de las elecciones que llevarían a Arturo Frondizi a la presidencia de la nación 1 . Siguiendo a Max Weber: "[…] el término "carisma" se entenderá como referencia a una cualidad extraordinaria de una persona, independientemente de que ésta sea real, pretendida o supuesta. En consecuencia, la "autoridad carismática" se referirá a un dominio sobre los hombres, ya sea predominantemente externo o ante todo interno, al que se someten los gobernados debido a su fe en la cualidad extraordinaria de la persona específica […]" 2 . Más sucintamente expuesto, se hará referencia al carisma de Perón como la creencia de que éste se encontraba en condiciones de orientar el voto de sus seguidores. Consecuentemente, será nuestro argumento, que leales pero sobre todo adversarios de Perón contribuirían a reproducir la "autoridad carismática" del líder del peronismo (convicción que, como señalaremos de paso, el mismo Perón no tenía). Creemos necesario introducir dos aclaraciones antes de comenzar con nuestro estudio. La primera, lo que sigue no es un análisis exhaustivo de todo el proceso político del período 1955-1958. Se tendrá especialmente en cuenta el cálculo de los principales actores políticos y, en particular, sus estimaciones respecto de dos escenarios electorales: el de julio de 1957 y el de febrero de 1958. El segundo: sostener lo que se afirma en este trabajo requeriría un muy amplio respaldo en las fuentes primarias. Lo que requeriría la inclusión de muchas citas. Aquí se prefirió reducir al máximo las referencias documentales con el propósito de facilitar la lectura. El Gobierno Provisional de Aramburu: su diagnóstico, objetivos e iniciativas políticas En 1955, después de producido el derrocamiento (20 de septiembre) y posterior exilio de Perón (2 de octubre) y luego de la breve presidencia del general Eduardo Lonardi, la Revolución Libertadora iniciaría, con la asunción del general Pedro Eugenio Aramburu (el 13 de noviembre) un nuevo ciclo. Los objetivos políticos que se fijarían los responsables del gobierno provisional serían tres: en primer lugar, procurar la neutralización de Perón; en segundo término, promover la completa erradicación del peronismo de la vida política argentina; y, por último, convocar a elecciones en las que se entregue el gobierno a un partido político democrático cuyo triunfo marcara la vuelta a la normalidad interrumpida por la "tiranía" peronista. Aunque con alcances diferentes en algunos aspectos significativos, los tres propósitos que buscaría alcanzar la

Identificar as bases genéticas na caracterização dos cenários e dos personagens da peça A noite, de José Saramago, é um percurso que agregará aos quase inexistentes estudos sobre esse drama saramaguiano que se atentam à transposição ficcional das experiências do autor e dos muitos relatos de jornalistas que viveram a tensão do 25 de Abril de 1974 dentro das redações de jornais. No entanto, veremos, neste artigo, que, apesar do alto grau de aproveitamento da matéria biográfica e jornalística para a feitura desse drama de 1979, aspecto sensível em diversas estruturas de sua mimese, Saramago aponta para um projeto dramatúrgico que se pretende não plenamente mimético-realista por prezar as conexões literárias advindas de suas experiências, bem como da experiência de outros jornalistas que viveram os mesmos embates ideológicos que se passaram na fictícia redação de jornal representada na peça.

A DEUS pelas graças e generosidades a mim concedidas. À minha esposa, Jorgete, companheira de todas as horas. Aos meus filhos, Jefferson Henrique e Jade, pela compreensão das horas ausentes. Aos meus pais, Joaquim e Elizabeth, que me ensinaram que a Educação é o caminho da vitória. À minha esposa Jorgete e meus filhos Jefferson Henrique e Jade, pelo apoio e o amor que tanto me foram necessários nesse momento. À Professora Doutora Luciane Sgarbi Santos Grazziotin, mais que Orientadora e Professora, pela sua compreensão sobre minhas ideias e incentivo para realizá-las.

As trajetórias de A Cigarra (1914-1975) e Alceu Penna (1915-1980) estão muito entrelaçadas. Integrada aos Diários Associados de Chateaubriand em meados da década de 1930, a revista passou a contar com as colaborações do artista gráfico e figurinista mineiro nessa mesma época. Com as jornalistas Helena Ferraz e Elza Marzullo, desenvolveu A Cigarra Feminina, um amplo suplemento da revista que circulou entre 1948 e 1955. Utilizando o gênero como categoria de análise histórica, e ainda como maneira de observar as relações de poder, pretendo, neste artigo, relacionar os trabalhos de Penna com a produção de normativas, bem como sugeridas às leitoras, explicitamente ou nas entrelinhas e nos entretraços. Para tanto, farei uma análise imagética e textual da fonte selecionada.

Szakolczay Lajos irodalomtörténészt több évtizedig tartó szoros baráti szálak fűzték Kolozsvári Papp Lászlóhoz. Ennek a hosszan tartó barátságnak az emlékét őrzi a Szakolczayval az aluljáróban című esszéregény, amelynek keletkezési körülményeiről, írói módszeréről kérdezem.

Rezensiert für H-Soz-Kult von Martin Kohlrausch, Faculty of Arts, Katholieke Universiteit Leuven Redaktionell betreut von Christoph Classen Alfredo Thiermann Riescos "Radio-Activities. Architecture and Broadcasting in Cold War Berlin" ist eine so ungewöhnliche wie originelle Studie. Ausgehend vom Funkhaus Berlin-Nalepastraße, einem massiven, in den 1950er-Jahren errichteten Gebäudekomplex im Stil des Backsteinexpressionismus, ergründet Thiermann Riesco Radio als historische Struktur der deutschen Zeitgeschichte und geht dabei über diese theoretisch und methodologisch weit hinaus. Radio-in der weiteren Bedeutung, die der Begriff im Englischen hat-wird hier als neue, für das 20. Jahrhundert spezifische Wahrnehmungsform herausgearbeitet und in der materiellen Herausforderung eines unsichtbareren und gleichzeitig neue Verbindungsknoten schaffenden Mediums erörtert.

A szabadságharcot az angol sajtó részéről nagy sajtófigyelem övezte, amely változó intenzitással ugyan, de a szabadságharc végéig kitartott. Éppen ebben az időben – a 17–18. század fordulóján – kibontakozó nyilvános térben létrejövő angol politikai diskurzus elsődleges médiumai a periodikumok voltak, amelyek szerepe jelentős ütemben növekedett a vizsgált korszakban. Az angol hetilapok aktívan tudósítottak a visszafoglaló háborúról (1683–1699), az oszmán uralmat lezáró karlócai békéről, valamint a Rákóczi–szabadságharcról is. Felmerül azonban a kérdés, hogy hogyan tudósítottak a magyarországi helyzetről a karlócai béke után, mielőtt még a szabadságharc kitört volna? Érezhető volt-e a krízishelyzet rövid időn belüli bekövetkezése? Megjelent-e a nemesi szervezkedés lehetősége? Reprezentálták-e II. Rákóczi Ferenc (1676–1735) potenciális politikai szerepvállalását, illetve összekapcsolták-e ezt Thököly Imre (1657–1705) működésével? Hogyan változott meg a hetilapok narratívája a szabadságharcot illetően az események előrehaladtával? Az európai hatalmi egyensúly eszméjét ekkor már szem előtt tartó Anglia hol helyezhette el Rákóczi éppen kialakulóban lévő mozgalmát, illetve az egész magyarországi térséget az ekkor kitörő spanyol örökösödési háború (1701–1714) hajnalán, amely az európai hatalmi erőviszonyok komoly átrendeződését vonta maga után? Tanulmányomban többek között ezekre a kérdésekre igyekszem választ adni a lapok vizsgálatán keresztül, ezáltal pedig meghatározni a szabadságharc angliai sajtóba való beágyazódását, amely ország „elhatározásai döntöttek háborúról vagy békéről”.

This book reconstructs the first attempts to integrate Europe and Asia in terms of newspaper distribution, reception, and news coverage during the seventeenth and eighteenth centuries. The East India Companies shared news via the “overland route” from Aleppo through Persia to India by using professional runners, riders, and postal relay systems. This book reminds us of the special character of the European handwritten and printed newspapers in Italy, Germany, France, and England as a precondition for what merchants in India and the Levant were likely to miss abroad. Comparative sections address such newspapers’ relationship with the Moghul newsletter system (akhbārāt) and whether the European Enlightenment was “meeting” a global Indian Renaissance in terms of news circulation. The conclusion compares these Euro-Indian realities with similar handwritten news circulation and printed press in China and in the Americas.

This book reconstructs the first attempts to integrate Europe and Asia in terms of newspaper distribution, reception, and news coverage during the seventeenth and eighteenth centuries. The East India Companies shared news via the “overland route” from Aleppo through Persia to India by using professional runners, riders, and postal relay systems. This book reminds us of the special character of the European handwritten and printed newspapers in Italy, Germany, France, and England as a precondition for what merchants in India and the Levant were likely to miss abroad. Comparative sections address such newspapers’ relationship with the Moghul newsletter system (akhbārāt) and whether the European Enlightenment was “meeting” a global Indian Renaissance in terms of news circulation. The conclusion compares these Euro-Indian realities with similar handwritten news circulation and printed press in China and in the Americas.

Oddajemy w ręce Czytelników 261. numer kwartalnika, który od niemal siedmiu dekad na dziesiątkach tysięcy stron w artykułach blisko tysiąca autorów rejestrował zmiany w polskich i zagranicznych mediach. Nasze czasopismo kończy w tym roku 65 lat.

Članak se bavi istraživanjem štampe za vreme Desetodnevnog rata u Sloveniji, a u razmatranje su uzeti najreprezentativniji listovi u srpskoj i slovenačkoj javnosti, beogradska Politika i ljubljansko Delo. Rad se sastoji iz dve studije slučaja u kojima je, na osnovu brojnih tekstova koji su dominirali u obe javnosti tokom posmatranog perioda, analizirano stvaranje slika „drugog“ i reagovanja međunarodne zajednice. Istraživanjem pomenutih sadržaja uz pomoć komparativnog metoda najbolje su se uočavala različita tumačenja brojnih događaja i fenomena o kojima su izveštavali srpska i slovenačka štampa