Turkish History

Türkçe:
Bu çalışma, töre kavramını yalnızca bir gelenekler bütünü olarak değil, insan varlığını ve toplumsal düzeni kuşatan evrensel bir yasa olarak ele almaktadır. Töre–us ilişkisi, “sağ töre” (yaşayan, akılla uyumlu töre) ve “ölü töre” (donmuş, dogmalaşmış töre) ayrımı üzerinden felsefî bir incelemeyle çözümlenmiştir. Makale, kadim Türk düşüncesindeki töre anlayışını Bergson’un “dinamik–statik ahlak” kavramları, Nietzsche’nin “değerlerin yeniden değerlendirilmesi” çağrısı, Simone Weil’in “köklerin ihtiyacı” öğretisi ve Spinoza’nın rasyonel yasa fikriyle karşılaştırarak çok katmanlı bir okuma sunar. Sonuçta törenin özünde değişmez bir doğruluk ilkesi, biçiminde ise akılla uyumlu bir değişim dinamiği bulunduğu vurgulanır. Bu bağlamda töre, Türk düşüncesinde yalnız bir gelenek değil; bilincin, adaletin ve varlık düzeninin sürekliliğini sağlayan bir hakikat ilkesi olarak değerlendirilmiştir.

English:
This study approaches the concept of töre not merely as a set of customs, but as a universal law encompassing human existence and social order. The relationship between töre and us (reason) is analyzed through the philosophical distinction between “living töre” (rational and adaptive tradition) and “dead töre” (dogmatic and stagnant tradition). By comparing ancient Turkic notions of töre with Bergson’s idea of dynamic versus static morality, Nietzsche’s call for the revaluation of values, Simone Weil’s notion of the need for roots, and Spinoza’s concept of rational law, the article constructs a multi-layered perspective. It concludes that while the essence of töre is rooted in an unchanging principle of truth, its form must evolve in harmony with reason. Thus, töre is portrayed not as a relic of the past, but as a living principle of justice, consciousness, and ontological order in Turkish philosophical thought.

Öz Macar araştırmacılar için Türkistan toprakları XIX. yüzyıl boyunca önemli bir araştırma sahası olmuştur. Ünlü seyyah Arminius Vambery'nin Türkistan seyahati (1861-1863) ise bölgeye olan ilgiyi arttırmıştır. Vambery'den etkilenerek bölgeye seyahat edenlerden birisi de Macar etnograf ve zoolog György Almásy (1867-1933)'dir. 1900 de Kırgız topraklarına seyahat Almásy, burada kendisine Kırgızlardan oluşan bir araştırma ekibi oluşturmuş ve bu ekiple bölgenin fauna ve florasını incelemiş, Kırgızlar üzerine antropolojik, etnografik ve sosyolojik çalışmalar gerçekleştirmiştir. Seyahatine ilişkin yayınladığı "Vándor-Utam Ázsıa Szıvébe" (Asya'nın Kalbine Seyahatim) adlı eseri dönemin Kırgız coğrafyasına ve Kırgız kültürüne ilişkin zengin bilgiler içermektedir. Seyyahın eserinde yer verdiği bu bilgiler dönemin diğer çalışmalarıyla karşılaştırıldığında daha doğrulanabilir ve gerçekçi bilgiler ortaya koymaktadır. Bununla birlikte György Almásy'nin seyahatnamesinin Macarca yayınlanmış olması eserin geniş çevrelerce tanınmasının önüne geçmiştir. Kırgızlar hakkında bilgi veren diğer seyahatnameler ve güncel araştırmaları Almásy'nin seyahatnamesindeki bilgilerle karşılaştırmalı bir şekilde ele alan bu makale hem György Almásy'nin "Vándor-Utam Ázsıa Szıvébe" adlı eserini ve Kırgızlara ilişkin verdiği bilgileri tanıtmayı hem de seyahatnameler referans alındığında ne kadar zengin bilgilere ulaşılabilineceğini göstermeyi amaçlamaktadır.

Herkesin kendi kimliğiyle bir derdi mi var? Ya da olması mı gerekir? Bilemiyorum. Ama siyaset kurumunun (siz ulus-devlet diye de okuyabilirsiniz) kimi ülkelerde herkesle ve her kimlikle marazi bir derdi olabildiğini görmek ilginç ötesi... Ya akademik tarihçiliğimiz bu derdin neresinde? "Gürcülerin Türklüğü meselesi"ni kendimce bir hikaye edeyim, siz karar verin...

This article argues that statues and monuments to Atatürk were constructed as symbols of the nation-state intended to unite society. To fill the void left by Ottoman-era images, the nation-state provided the nascent nation with a new symbol. Atatürk’s monuments and statues were more than simply stone structures: they were erected to serve as a central focal point in the heart of the nation. They were physically located in the centre of towns and cities to mark a gathering point, and national ceremonies were held in front of them. These monuments and statues of Atatürk not only placed him at the centre of Turkish political life but also made a significant contribution to ensuring his perpetual visibility as a significant presence in daily life throughout Turkey.

Dental wear refers to the non‑pathological loss of hard tissues on the
teeth surfaces. In archaeological context, the loss of dental tissues is often correlated with lifestyles, habits, and physical properties of the consumed food. The tooth macrowear patterns provide a significant research tool, especially in physical anthropology, to approach the diet abrasiveness and the food processing with the worn‑out surfaces of the teeth. Although there are many studies addressing macrowear characterization through various methodologies, dental macrowear studies of past human populations are limited in Romania.
The aim of this study is s to assess the dental macrowear of a human skeletal series discovered in archeological site of 17th–19th centuries from Iaşi. The study material mainly concerns the mandibular M2 molars that were subjected to the occlusal wear assessment by semi‑quantitative and quantitative methods (imaging) but also the dental material that showed special types of dental wear. The scoring system showed that all three grades of wear were identified in the analysed dental sample (i.e., small wear, moderately advanced wear, and advanced wear). The percentage of dentine exposure increases with age in both sexes. Dental fractures produced antemortem were identified, mainly in the posterior teeth, that could be associated with the consumption of hard food fragments. The analyzed dental samples will be included in an extensive study on dental wear as an indicator of diet for past human populations from Iaşi city.

The second campaign of the preventive archaeological research in the Historical center – Princely Court Iaşi, 1A St. Athanasius Alley, (the city of Iasi) was carried out between May 2022 and September 2023, by a team of archaeologists from the Institute of Archeology in Iasi. During these archaeological researches, it was found that under the current vegetation layer and the contemporary anthropogenic deposits there are archaeological features, burial complexes in particular, which contained human bones in a natural anatomical connection or in a secondary position. Apart from the burial features, several household waste pits were investigated, as well as several pits of rectangular shape, with rounded corners, from the category of modern cellars / supply pits, from which
ceramic fragments specific to the 17th–18th and 19th–20th centuries were recovered. In the years 2022–2023, 220 archaeological complexes were discovered, adding to another 506 archaeological complexes investigated during the first campaign of preventive archaeological excavations (2019–2020) carried out at this address. Among them, a number of approximately 180 funerary features were investigated (which is added to the other 450 burial complexes discovered in 2019–2020), which are largely dated, due to their poor inventory, as early as the first half of 17th century and as late as the first half of 19th century. Documentary sources mention the “Turkish cemetery” in this area of
the medieval and modern town of Iasi.

This study examines how Turkish shopkeepers constructed their class identity through anti-communist discourse between 1960 and 1980, during Turkey's Import Substitution Industrialization period. Drawing on Bob Jessop's Cultural Political Economy framework, integrated with Van Dijk's critical discourse analysis, it demonstrates how shopkeepers actively transformed their structural contradictions into political agency, rather than merely reflecting their economic interests. A systematic analysis of four organizational periodicals published by shopkeeper unions, alongside national newspapers, reveals a three-phase discursive evolution: from an administrative vocabulary focused on economic concerns (early 1970s), through narratives of political alienation and representational crisis (mid-1970s), to a militant anti-communist rhetoric (late 1970s). The analysis shows how material anxieties were linguistically rearticulated into cultural narratives of national integrity through processes of 'semiotic transformation.' Shopkeepers' anti-communism emerged not from ideological manipulation or mechanical class positions, but through sophisticated meaning-making practices that fused economic grievances with nationalist-conservative imaginaries. By reframing their structural vulnerabilities as moral authority and patriotic duty, shopkeepers were able to transcend their contradictory class position-being dependent on state protection yet constrained by its regulations, opposing big capital while fearing working-class mobilization. This study contributes to our understanding of class formation among the petty bourgeoisie in late-developing capitalist countries, revealing how anti-communist discourse functioned not as a top-down imposition, but as a symbolic resource for forging political unity across divergent material interests.

Copyright © Bu kitabın Türkiye'deki her türlü yayın hakkı Eğitim Yayınevi'ne aittir. Bütün hakları saklıdır. Kitabın tamamı veya bir kısmı 5846 sayılı yasanın hükümlerine göre kitabı yayımlayan firmanın ve yazarlarının önceden izni olmadan elektronik/mekanik yolla, fotokopi yoluyla ya da herhangi bir kayıt sistemi ile çoğaltılamaz, yayımlanamaz.

Article Info 1905 Rus Devrimi ile birlikte, Rusya Türkleri arasında siyasi, sosyal ve kültürel anlamda büyük bir canlanma görülmüştür. Özellikle basın ve yayın alanında göreceli de olsa esnetilen kısıtlamalar, bilhassa İdil-Ural bölgesinde çok sayıda dergi ve gazetenin yayın hayatına çıkmasına fırsat vermiştir. Böylesi bir gelişme, Ceditçi düşüncenin farklı alanlarda ortaya koyduğu modernleşme faaliyetlerinin topluma aktarılmasında önemli bir araç olarak matbuatın kullanılmasını beraberinde getirmiştir. İdil-Ural bölgesinde Kazan, Orenburg, Ufa başta olmak üzere yayın hayatına giren dergi ve gazeteler, genellikle Ceditçi düşünce çizgisinde, bu anlamda İsmail Bey Gaspıralı ve Tercüman'ı temel alan bir çizgide ilerlemiştir. Bununla birlikte yenileşme hareketlerini yetersiz bulan, özellikle de devrin geleneksel eğitim anlayışını değiştirmeye çalışan ve bu yönde yazılar kaleme alan yayınlar da yok değildir. Bu yayınlar, 1905 Devrimi'nin ideolojik atmosferinden etkilenmekle birlikte Ceditçiliğin farklı bir yönünü oluşturmuştur. Bu kapsamda El-Islah gazetesi hem eğitim anlayışına yaklaşımı hem de klasik Ceditçi aydınlardan bazı noktalarda farklı düşünen aydınları yazar kadrosunda bulundurması dolayısıyla dikkat çeken bir noktada yer almaktadır. Dolayısıyla yenileşme faaliyetlerinin pratiğe döküldüğü sahada farklı talep ve yönlendirmeleriyle devrin diğer Tatar gazetelerinden farklı bir bakış açısına sahip olmuştur. Bu çerçevede öğrenci hareketleri üzerine odaklanmakla kalmayarak yönlendirme gayreti içerisine girmiştir. Bu çalışma da El Islah gazetesinde yer alan bilgiler ışığında, medreselerdeki eğitim durumu, öğrencilerin devrimci düşüncelerden etkilenmesi, gerçekleştirilen ıslahat hareketlerini yeterli bulmaması ve Ceditçi aydınlarla yaşanan fikir ayrılıkları incelenmiştir. Ayrıca öğrenci hareketinin temelinde daha iyi bir eğitim alma ve bunun sonucunda Avrupai tarzda yenilikler talep ettikleri anlaşılmıştır.

Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluşundan itibaren dikkat ettiği siyaset alanlarından birisi, Türk kültür dairesi içerisinde yer alan topluluklarla teması korumak olmuştur. Bu bağlamda Ankara Atatürk'ün cumhurbaşkanlığı süreci içerisinde, Türkiye'deki Türkler ile "Dış Türkler" arasında sosyal ve kültürel temasların kalıcılaşmasını amaçlayan, özgün bir politika geliştirmeye çabalamıştır. Lozan Antlaşması ile egemenlik hakkı Büyük Britanya'ya bırakılan Kıbrıs adasında yaşayan Türk soyluların durumu da bu kontekst içerisinde ele alınmıştır. Bu çalışmanın konusu, Atatürk'ün uygulamaya çaba gösterdiği Türkiye'de yapılan reformların Türk kültür dairesi içerisinde yer alan topluluklara ulaşmasına dair siyasi hamlelerin, benzer bir şekilde Kıbrıs'ta da uygulandığını belirtmektir. Kıbrıs'ta uygulanan bu politika, Enosis'e karşı güç durumda olan Kıbrıslı Türklerin milli kimliklerinin oluşmasında ve bu harekete karşı koymalarında hayati bir rol oynamıştır. Bu çalışmanın en önemli iddiası Atatürk dönemindeki siyasetin bir ürünü olarak şekillenen bu kimliklenme sürecinin, daha sonra ortaya çıkacak Kıbrıs Sorunu esnasında Ankara ile Kıbrıslı Türkler arasında ortak anlayış ve hedeflerin belirlenmesinde temel teşkil edeceğidir.

Bu araştırma, tarihî Kafkas Albania'sı bölgesinde bulunan bir mabetteki taşlar üzerinde yer alan yazıları incelemektedir. Kafkasya'nın güneyinde, Azerbaycan Cumhuriyeti sınırları içinde yer alan, aynı zamanda Ermenistan, Gürcistan ve Dağıstan bölgelerinin bazı kısımlarını da kapsayan ve tarihsel literatürde 'Kafkas Albania'sı' olarak bilinen coğrafyada, dilleri ve yazıları birbirinden farklı halklar yaşamıştır. Kafkas Albania'sı halklarının kimliği ve dilleri, her dönemde açıklığa kavuşturulması gereken önemli bir konu olagelmiştir. Matenadaran Arşivi'nde bulunan ve "Alban alfabesi" olarak bilinen, 52 işaretten oluşan alfabenin dışında, bu coğrafyada farklı yazı sistemlerinin de kullanıldığı tespit edilmiştir. Bunun en belirgin örneği, araştırmanın odağında yer alan Mingeçevir'deki tapınakta bulunan taşlar üzerindeki yazılarda görülen harf işaretleridir. Bu çalışma, tapınaktan çıkan yazının, 52 işaretten oluşan Alban alfabesinden farklı harf işaretleriyle yazıldığı iddiasını ileri sürmektedir. Geleneksel çalışmalarda ise bu yazıların Alban alfabesiyle yazıldığı öne sürülmektedir. Tapınakta bulunan taşlardan dört yüzü üzerinde, net bir şekilde okunabilen 43 farklı harf işareti tespit edilmiştir. Bu harf işaretleri; Talas, Orhun, Yenisey, Doğu Avrupa ve Kuzey Kafkasya'daki Türk tamgalarıyla karşılaştırılmıştır. Karşılaştırma yapılırken tamgaların biçimsel karşılıkları incelenmiştir. Yapılan inceleme sonucunda tespit edilen 43 farklı harf işaretinden 30'unun, Türk tamgaları sistemi içerisinde yer aldığı belirlenmiş ve örneklerle gösterilmiştir. 43 harf işaretinden 10'unun ise ne Türk tamgaları sisteminde ne de Alban alfabesinde bulunduğu saptanmıştır. Ayrıca, yalnızca 5 harf işaretinin Alban alfabesinde yer aldığı tespit edilmiş olup, bu harflerden 4'ünün Türk tamgaları içerisinde benzer karşılıklarının bulunduğu belirlenmiştir. Bu doğrultuda toplam 43 harf işaretinden 38'inin Alban alfabe listesinde yer almaması, Mingeçevir'deki yazılı anıtın Alban alfabesiyle yazılmış olamayacağına dair önemli bir gösterge olarak değerlendirilmiştir. Bu araştırmanın sunduğu bulgular, yalnızca Mingeçevir bölgesindeki yazılı mirasın değil, aynı zamanda genel olarak Kafkas Albania'sının yazı sistemleri ve kültürel bağlamının yeniden değerlendirilmesi gerektiğini göstermektedir. Eğer tapınaktaki yazılar gerçekten de Alban alfabesi yerine Türk tamgaları ile yazılmışsa, bu durum Kafkas Albania'sının tarihsel sürecinde Türk kültürünün etkisinin daha büyük olduğunu kanıtlayabilir. Bu da tarihsel ve dilbilimsel açıdan yeni araştırmaların gerekliliğini ortaya koyacaktır. Sonuç olarak, Mingeçevir'deki yazılı taşların incelenmesi, Kafkas Albania'sı bölgesinde farklı yazı sistemlerinin kullanılmış olabileceğini göstermektedir.

Her ne kadar coğrafi açıdan "Avrupa" ile sınırlandırılmış olsa da geç dönem antikiteden başlayıp modern dönem kanunlaştırmalarına kadar olan süreci kapsayan bir eser kaleme almanın ancak iyi bir editörün veya editoryal bir ekibin başında olduğu kolektif bir çabanın ürünü olabileceği düşünülür. Ne var ki, Viyana'da (Avusturya) yerleşik iken Nazilerden kaçarak Genova (İtalya) kırsalına sığınan bir ailenin iki erkek çocuğundan ilki olan Antonio Padoa-Schioppa, bu düşünceyi boşa çıkaran bir eser telif etmiştir. 1 Edward Gibbon'ın 18. yy.'ın ikinci yarısında telif ettiği altı ciltlik The History of the Decline and Fall of the Roman Empire isimli eserinde olduğu gibi, ve Lyotard'ın grand récit kavramını da ödünç alarak, "büyük hikaye"yi ortaya koymayı amaçlayan bu tür eserleri tanıtan ve takdim eden bir yazı kaleme almanın bir o kadar zor olduğunu peşinen dile getirmek gerekir. 2

Mesken Köyü Muğla İli Yatağan ilçesine bağlı küçük bir dağ köyüdür. Daha çok tarım ve hayvancılıkla geçinen köy Yatağan merkeze 22.kilometre uzaklıktadır. Köy eski ve yeni yerleşim yeri olarak iki bölümden oluşmaktadır. Köyün ilk yerleşmesi bir tepenin eteklerinde iken 20. yüzyıl ortalarında ağır bir veba salgını sonucu günümüzdeki yerine taşınmıştır. Kırsal bir yerleşim alanı olan köy, bünyesinde bulunan yapılar ile bir bütünlük göstermektedir. Planı ile özgün olan cami, geleneksel konutları ve dükkânları ile ön plandadır. Eski yerleşim alanındaki Mesken köyü Orta mahalle camisi geç dönem Osmanlı camileri gibi tek mekândan oluşmaktadır. Doğu cephesinde bulunan sundurmalı son cemaat bölümü ile bölgedeki birçok yapıdan farklıdır. Köyün ilk mezarlığı caminin güney cephesindedir. Buradaki mezarlar dikili taşlardan yapılmıştır. Yeni mezarlıkta ise çerçeveli bir mezar ve bu mezara ait kitabeli bir baş taşı ve süslemeli ayak taşı mevcuttur. Bu mezarın Meskenli Eyüpoğlu Hacı Muhammed Ağa’ya ait olduğu görülmektedir. Yeni yerleşim alanında dört adet geleneksel konut malzeme, teknik ve plan özellikleri ile Muğla ve Yatağan evlerine benzemektedir. İki katlı, dış sofalı, tek veya iki odalı olan bu evlerin süslemeleri tavan ve oda kapılarında yoğunlaşmaktadır. Meydandaki terk edilmiş dükkânlar ise tek mekândan oluşan sıra halindeki yapılardır. Mesken köyündeki Türk devri yapıları mimarlık ve kültür tarihi bakımından ayrıntılı bir biçimde tanıtılmış olup gelecek nesillere bu eserlerin bırakılması amaçlanmıştır.

In a traditional Turkish house, the fixed areas covering the top of the spaces are called ceilings. The ceiling, one of the houses' interior reinforcement elements, is one of the most elaborate and richly decorated parts. The top parts of the tents, known as tünlük, where people lived in Central Asia, were left open and their interiors were decorated, resembling the ceilings of traditional houses. The circular or polygonal ceilings of topak houses, which resemble domes, are also likened to the upper roofing system in houses. The wooden ceilings and ceiling medallions of the houses in Hacıveliler, Hacıbayramlar, and Hisarardı villages, which we have covered limited as Gökbel villages in the Yatağan district of Muğla, have significance in terms of their unique handicraft. Each of the ceiling medallions was made in a different form. The ornaments on the ceiling medallions are carved and embossed. These houses were built in the countryside and have one-or two-room plans with an anteroom (outside). These houses with flat soil housetops were later covered with wooden hipped roofs. It is seen that the room interiors are divided by a wooden pillar as seki altı and seki üstü (a seki is a seating platform leaning against the wall). In the seki altı section are pabuçluk (a shoe rack), bömbelik (a larder), a wooden shelf and sulukluk (drinking water niche). In the section of seki üstü, there are yüklük (big cabinets), sandıklık (a dowry chest), hearth, cupboards and ceiling. This study discusses examples selected from three different villages. The wooden ceiling medallions of these houses belonging to Hacıveliler, Hacıbayramlar and Hisaradı villages were evaluated, and eleven ceiling medallions were analyzed. Nine examples from Hacıveliler and one example each from Hacıbayramlar and Hisarardı villages were included in this study. The fact that the wooden ceilings and ceiling medallions of these three villages have not been published before makes this study unique. These ceilings made by local craftspeople also differ in terms of artistry among the houses in the region. It is our greatest wish that these unregistered houses and their wooden ornaments are preserved and their values are transferred to future generations.

Devlet-i ebedînin "yazdan kalan son gülü" hiç solar mı? Hayır. Tarihimizin mâzi sahifelerinde mestûr, bugün ve dahi yarında da zîhayat amma velakin "solan güllerimiz" mebzûl. "Hakka ve hakikate varan yolların, menfaat oyunlarıyla tıkandığı" devirlerde, güller açmadan soluyorlar. "Dünkü cemiyetimizi yoğuran felsefe ve iman disiplini, devletin zirvesindekilere, "Mağrur olma, Padişahım! Senden büyük, Allah var!" diye bağıracak şuurda ve haysiyette insan yoğuruyordu. Bugün ise "En büyük sen! Başka büyük yok!.." sloganıyla, putperestliğe dönüş yapıyoruz. Halbuki demokraside putlar yoktur… Hür ve eşit vatandaşlar vardır." 1

Merve SAVAŞ * "Hani sizin anıtlarınız, savaşlarınız, şehitleriniz? Kabile hafızanız hani? Efendiler, kilitlidir. İşte şu gri kasabada, denizde. Deniz saklamaktadır onları. Deniz tarihtir." (Derek Walcott) Eserde gördüğümüz, Walcott'un da ifadelerinde belirttiği gibi, deniz bir tarihi kapsamaktadır. Nitekim Kızıldeniz ise günümüzde bilinen hâliyle, coğrafi yapısı baz alındığında kuzeybatı-güneydoğu doğrultusuna kadar uzanmış, akabinde Afrika'nın kuzeydoğusunu Arap Yarımadası'ndan ayırarak Doğu Akdeniz'i Batı Hint Okyanusu'na bağlamış olan uzun ve oldukça dar bir su kütlesini ifade etmektedir. Coğrafi yapısı itibarıyla tarih boyunca birçok devlet tarafından önem arz eden bu deniz ise çeşitli mücadele sahaları içinde yer almaktadır. Tarihsel devirlerde güç temerküzüne maruz kalmış olan bu denizin serüvenini Alexis Wick'in kaleme almış olduğu eser üzerinden okumak mümkündür. Yazarın da eserinde yer vermiş olduğu üzere, günümüzde Kızıldeniz olarak isimlendirilen deniz sahası Osmanlı belge dilinde Bahr-i Süveyş olarak kendisine yer bulmaktadır. Bu noktadan hareketle, Osmanlı Devleti'nin liman gücünü temsil eden bu tabir 19. yüzyılın belge diline de yansıyarak değişikliğe uğramış, ardından Bahr-ı Ahmer yani bugünkü Kızıldeniz ismi ile anılmaya başlamıştır. Eserin giriş bölümünde kitabın yazılış amacını aktaran yazar; bu kitabın Kızıldeniz'i tarih disiplininin alanına dâhil etmek gibi bir amacının olmadığını, daha çok Avrupamerkezciliğin tenkidini daha ileri bir safhaya götürerek modern coğrafyanın düzenleyicisi kategorilerinin yani deniz, okyanus, bölge gibi tanımların objektif olarak sunulduğunu tasvir etmektedir. Bu ifadelerin ardından ise yazar, yukarıda

Armenians and Turks lived together for almost five centuries, but after the 19th century; Turkish (Ottoman) and Armenian relations began to collapse. This brief essay aims to examine Russian intervention in Ottoman politics and imperial (Ottoman) Armenian relations in the 19th century. In the concluding chapter, the events of 1915 are analysed and a new perspective can be used in Armenian studies.

Contemporary Turkic World Kyrgyzstan This article examines the Kyrgyz state, which seceded from the Soviet Union, from historical times to the present day.
I have examined the many changes and adaptations in socio-economic terms and established them in accordance with the rules.

Özet Ziya Gökalp'in dinde reform vizyonu, Cumhuriyet'in ideolojik temellerini şekillendiren önemli bir referans kaynağı olarak dikkat çekmektedir. "Türkleşmek, İslamlaşmak, Muasırlaşmak" tezinde modernleşmeyi milli bir din anlayışıyla uzlaştırmaya çalışan Gökalp, milliyetçiliği çağın belirleyici ideolojisi olarak görmüştür. Sosyolojinin Batı eksenli kurucu fikriyatından beslenen Gökalp'in dinde reform önerileri, bu makalede laikliğin kuramsallaştırılması ve dinin millileştirilmesi ekseninde ele alınmaktadır. Erken Cumhuriyet döneminde laik hukuk sisteminin temellendirilmesinde Gökalp'in "diyanet" ve "kaza" ayrımına dayanan görüşleri önemli bir rol oynamıştır. Bu sayede dinin bir kısım toplumsal işlevleri korunurken, kültürel unsurları içeren laik bir kamusal alanın inşası için ihtiyaç duyulan teorik zemin de tahkim edilmiştir. Gökalp'in reform vizyonunda dinin millileştirilmesi, özellikle Türkçe ibadet uygulamasında somutlaşmaktadır. Harsın (kültür) milli, medeniyetin evrensel olduğunu savunan Gökalp, Türkçe ibadeti ortak bir vicdan ve zihniyetin inşası bağlamında idealize ederek Cumhuriyet döneminde hayata geçirilen Türkçe ezan, Türkçe Kur'an ve Türkçe hutbe uygulamalarına zemin hazırlamıştır.

When the 'Classical Period' is mentioned in the Ottoman Empire, it is the period from 14th century, when the state became an empire; to the 17th century, when the first modernization movements began. Educational activities in the Classical Period; It was carried out both in formal education institutions such as schools and madrasahs; and also in non-formal education institutions such as mosques, libraries, and houses of scholars and statesmen. In these institutions, where education was provided at different levels, the works used as textbooks and the educational methods differed on an institutional and periodic basis. Moreover, the education in these institutions during Ottoman Empire was progressed not through curricula as it is today, but through the book-teacher-student relationship, as in the education system inherited from the Islamic tradition. Thus, the books and their contents became the only resources that determined the educational system. In this paper, inspired by the fact that studies on the Ottoman scientific tradition are mostly on religious sciences and there are very few studies on rational sciences (positive sciences), the works on natural sciences published in the Ottoman Empire during the Classical Period (XIV.-XVII. centuries) have been examined from primary sources using the document analysis method. Due to the large sample pool, the scope of this study in Natural Sciences works is limited to the fields of Physics, Chemistry, Geology and Mineralogy, which deal with inanimate objects on earth. In this context, an evaluation will be made regarding the understanding of rational sciences in the Ottoman Classical Period. In addition to contributing to the studies on the 'History of Natural Sciences of Ottoman Civilization', it is also aimed to be a guiding source for Ottoman Science research as it is the first study in which the natural science works taught in educational institutions will be examined in the form of an annotated bibliography.

Kırım Hanlığı’nın iç dünyasına açılan bir pencere…
1676-1681 yıllarına ait kadı sicilleri üzerinden şekillenen bu eser, hanlığın hukuk düzeninden gündelik yaşamına, aile ilişkilerinden ekonomik faaliyetlerine kadar pek çok katmanını gözler önüne seriyor. Söz ve Kalemin Tanıklığında, yalnızca belgelerin değil, aynı zamanda bir toplumun ruhunun da hikâyesini anlatıyor.

Çağlar boyunca yaşanan savaşlarda, hızla yayılan salgın hastalıklar, ateşli ve ateşsiz silahlardan çok daha fazla can kaybı yaşanmasına sebep olmuştur. Yaşanan salgınların türü ve büyüklüğü; savaşın hüküm sürdüğü coğrafya, iklim koşulları ile birlikte, savaşan taraların aldıkları ya da alamadıkları koruyucu sağlık önlemleri ile doğrusal bir ilişki içindedir. Bu çalışmada bit vektörü aracılığı ile bulaşan Rickettsiaprowazekii isimli bakterinin neden olduğu tifüs hastalığının; savaşlar sırasında yaşanan salgınları, savaşlara etkisi ve hastalıkla yapılan mücadele incelenmiştir. Kesin kanıtlar olmamakla beraber tifüsün 1083 yılında Salerno'da ortaya çıktığı tahmin edilmektedir. 1490 yılında Granada'dasavaşarakölen 3.000 askerekarşılık 17.000 askerin tifüs nedeniyle öldüğü kaydedilmiştir. Kırım savaşı ve I. Dünya savaşında da Türk ordusunda görülen salgınlarda büyük kayıplar yaşanmış, salgınla mücadele eden 125'i hekim 164 sağlık subayı yaşamını yitirmiştir. Tifüsekarşıbaşarılıaşı uygulamaları da ilk defa Türk asker hekimlerince gerçekleştirilmiş, daha sonraları bu uygulamalar Ermeniler tarafından çarpıtılarak kendilerine karşı biyolojik savaş yürütüldüğüiddialarınanedenolmuştur.

Most of the works written in Turkey on the formation of the Balkan Entente in 1934 and its effects on the region reflect the Turkish perspective. This perspective intended to glorify the role of Turkey, by emphasizing how Ankara initiated such a pact and was able to convince other Balkan countries to participate in its establishment. In other words, the Turkish perspective underlined how Ankara's policy was driven not by self-interest, but by the interests of all Balkan countries during the formation of the Balkan Entente. 1 However, in other Balkan countries, there exist more nuanced views of the Balkan Entente and the Turkish role in its formation. When Italy attacked Greece in 1940, Athens insisted that Turkey should have come to the help of Greece under the obligations of the Balkan Entente. Turkey defended itself by pointing out that Greece included a reservation in the text of the entente that ruled out declaration of war on Italy under any condition. 2 But what is less known is that Yugoslavia criticized Turkey's reluctance to consider its obligations when Germany invaded Belgrade in 1941 in an attack that originated from Bulgarian territory. Therefore, this article analyzes TurkishÀYugoslav relations within the Balkan Entente based mainly on Yugoslav archival documents and aims to provide an alternative narrative that contests the conventional Turkish view. The Balkan Entente was signed in February 1934 between Turkey, Yugoslavia, Greece and Romania. By signing the document, these countries declared their guarantee of mutual security over the Balkan frontiers. The entente was to protect the Balkan frontiers against any attack from within. Bulgaria was the country in question, as it did not want to become a member. Since Bulgaria aimed first to annex the territories that it had lost during the First World War, it refused to collaborate with other Balkan states. 3 Two of the Balkan Entente countries, Turkey and Yugoslavia, had the same concern about a potential Bulgarian collaboration with Italy in an attack on their territories. Thus, the minor power Bulgaria could reach its goal with the support of Mussolini's revisionist Italy. Not only Bulgaria had territorial aspirations on Macedonia, but also Italy on Dalmatia. As far as Turkey was concerned, Bulgaria's aim of securing an outlet in the Aegean could have served Italy, which had already acquired the Dodecanese Islands in the south. Thus, after its formation, the leaders of the four countries believed that the Balkan Entente was to guarantee security against any revisionist demands over the Balkans. To be precise, the Turkish political leadership believed that an attack might come on the CONTACT Dilek Barlas

Bu çalışma, Sibir Hanlığı'nın son hükümdarı Küçüm Han'ın oğullarından biri olan Altanay'ın (günümüz Türkçesiyle Altın Ay) hayatını ele almaktadır. Altanay, doğrudan dahlinin olmadığı bir savaşın ardından esaretten Rus hizmetine uzanan yaşam öyküsüyle, Küçüm Han soyundan gelenlerin yaşadıkları sürecin özünü anlamak açısından önemli bir figürdür. Altanay'ın eşleri ve çocuklarının onun ölümünden sonraki durumları da Sibir Hanlığı'nın sona ermesinden sonra Sibirya'nın sosyo-ekonomik yapısını değerlendirmek açısından dikkate değerdir. Bu bağlamda, çalışma, Altanay'ın hayatını detaylı bir şekilde ele almayı amaçlamaktadır. Çalışma kapsamında, Rossiyskiy Gosudarstvennıy Arhiv Drevnih Aktov'dan (Rusya Devlet Eski Eserler Arşivi) temin edilen, özellikle 130 fonda yer alan arşiv belgelerinden yararlanılmıştır. Bu fonda, Sibir Hanlığı sonrası Küçüm soyuna dair ilişkin değerli bilgiler bulunmaktadır. Arşiv belgelerinin incelenmesi sonucunda, yalnızca Altanay'ın değil, Küçüm Han'ın diğer oğullarının da Rus Çarı tarafından maaşa bağlandığı ve her birine belirli miktarda toprağın gelirinin tahsis edildiği görülmüştür. Bu durum, 17. yüzyılın başlarından itibaren Rus devletinin sistemli bir politika izleyerek, Küçüm Han soyundan gelenlerin Rus devletine bağlılığını sağlamayı ve arttırmayı hedeflediğini göstermektedir. Bu bağlılığı güçlendirmek ve olası bir milli hareketin önüne geçmek amacıyla Hristiyanlığın bir araç olarak kullanıldığı da dikkat çekmektedir. Nitekim Altanay'ın iki oğlunun vaftiz edildiği kaydedilmiştir. Son olarak, Altanay'ın eşlerinin, onun ölümünden sonraki durumları çalışma kapsamında ele alınmıştır. Onların yaşadığı zorluklar, yalnızca Sibir Hanlığı sonrası Şiban

Mebest û armanca vê xebatê ew e ku qonax bi qonax jiyana helbestvan û rewşenbirê gewre Fêrîkê Ûsiv raxîne ber çavan û berhemên wî bide nasandin û bi tema û mijarên cûda bi çend helbestên wî behsa helbestvaniya wî bike. Her weha ev xebat hewl dide ku bi nasandina Fêrîkê Ûsiv çarçoweyeke di derbarê geşedan û pêşveçûnên rewşenbiriya kurdî ya li Yekîtiya Sovyetan peyda bûye nîşanî xwîneran bide.

Ev xebata me ji sê beşên sereke pêk tê. Di beşa yekem de ji zarokatiya wî heta beri dawiya jiyana wî qonax bi qonax em ê behsa jiyana Fêrîkê Ûsiv bikin. Di beşa duyem de bi senifandina cûreyan ve em ê li ser berhemdariya wî rawestin. Di beşa sêyem jî li gorî temayan ve helbest û helbestvaniya Fêrîkê Ûsiv bi çend mînakan ve bidin nasandin.

The aim and purpose of this resarch is to present the biography of Fêrîkê Ûsiv and to introduce the important stages of his life and his literary works and to give some examples of his poems in various subjects. In addition, this research will help to submit a overall map about the enlightening process of the Kurds in Soviet Union by introducing Fêrîkê Ûsiv.

This work consists of four main chapters. Chapter 1st contains Fêrîkê Ûsiv's periodical life from childhood until his death. Chapter 2nd introduces the works of Fêrîkê Ûsiv according to the genres of the episodes. In chapter 3th we present examples of poems according to the topics.

This study examines Turkey’s political transformations from the 27 May 1960 coup to the period leading up to the 1983 general elections, after the 12 September 1980 coup, focusing on shifting hegemonic struggles. It analyses the dynamics between military factions, political parties, and social movements within the context of ideological polarisation and socio-cultural changes. The 1961 Constitution’s pluralism fostered socialist movements, while import-substitution policies heightened socio-economic tensions. Amid rising violence, paramilitary groups and anti-communist coalitions, aligned with the Turkish-Islamic Synthesis, influenced the political landscape. The 1980 coup and ensuing authoritarian regime marked the beginning of neoliberal transformation, suppressing leftist movements.

During the transition from Ottoman to the Republic, different ideas and offers which re-creation of social and political areas was increased especially in the Second Constitutional Monarchy Period. As to after the establishment of the Republic, only one for the opinions of Mustafa Kemal and close friend"s project have passed to the life. Others have disappeared over time. That the pragmatic and positivist philosophic life was adopted especially education and science areas after the establishment of the Republic. But, some one proposed different education and science philosophy according to this one eyed-determination. One of them is journal that gathered intellectuals before around the Dergâh and after Mihrâb Journal. Whereas, one of the basic characteristic"s and debate subject is education and science. In this paper, up to this day not taken from the front of education, this journal will be examined in term of education writers and papers, basic claims, philosophies and subject of debate.

Yalın ALPAY * * ÖZET Modern ulus, rasyonel bir tasarımın, tarih çerçevesinde irrasyonel öğelerle inşasıdır. Ulusal tarih, tasarlanan ulusların içte özgüveni ve birleştiricisi, dışta da meşrulaştırıcısı olacak şekilde icat edilen bir geçmiştir. Türkiye'nin ulusal tarih inşasının başlıca iki damarı devrimci Kemalist tarih tezi ile Köprülü'nün muhafazakâr tarih tezidir. İcat edildikleri 1930'lu yıllarda egemen olan devrimci Kemalist tarih tezi, günümüzde yerini muhafazakâr Köprülü tarih tezine bırakmıştır. Ancak günümüzde neredeyse kusursuz bilimsel çalışmalar olarak görülen Köprülü'nün yapıtları, aslında yoğun bir ulusalcılığın yönlendirdiği metinlerdir ve Köprülü'nün tezi de en az Kemalist tez kadar icat edilmiş / kurgulanmış bir tezdir.

The language mirrors the culture that constructs it and gender perspective in linguistic researches of Turkish language is a very interesting subject and represents a special challenge, primarily because Turkish language does not recognise gender category, which confirms the fact that gender is a social category firmly grounded in sex. The primary goal of the work is to shortly present the representation of woman in Turkish language on the examples from the short stories written by Erendiz Atasü i Füruzan. Given that the turkish society is conceived on the male model of power, in which the political regimes enabled and are still enabling predominance of one (male) gender over another (female) gender, the work tries to expose this dominance that could give a significant contribution to the destruction of stereotypes in gender roles. Cultural patterns about the (in)equality between genders, that we acquire through socialisation in the process of learning a language, define woman throu...

History is like a big web. You can't vibrate a wire without vibrating it all. You can't vibrate the web without vibrating each thread. There is no story of a thread. This is only sustained integrated into the tangle of the web. To visualize the particular detached from the whole is to visualize nothing. There are no "stories". There is history.

Belki 70'ler sonu, belki 80'lerin bir başı. Yer: İstanbul'da kapalı spor salonu ve bir dayanışma konseri. Sahnedeler: Şilili üç genç müzisyen. Gitarları ellerinde, gözlerinde uzak kıtaların güneşi. Ve o yıllardan beri kulaklarımızda hep aynı ezgi: "Venceremos, venceremos... Con Allende en las elecciones…" Onlarla birlikte söylüyoruz: "Kazanacağız! Kazanacağız!" O an, dünyanın öbür ucundaki bir halkla aynı ritimde atan bir kalbe dönüşüyor İstanbul. Ben oradaydım. Ne yoldaştım, ne parti militanı. Ama o şarkıda direnişin melodisini hissettim. Ve bu yetti. Allende mi? Ecevit mi? O günlerde kulaktan kulağa bir benzetme dolanırdı: "Ecevit, Türkiye'nin Allende'si olacak." Şairdi, solcuydu, halkçı görünüyordu. Ama yıllar geçti… Ve ben şunu gördüm: Allende sarayında, halkı için ölümü göze alırken Ecevit Robert Kolejliydi. Ve sonra, Vahdettin'e methiyeler düzdü, Fethullah Hoca'ya hürmet etti. Allende, gücün karşısında halkını tercih etti. Ecevit, devletin içinde kayboldu. Biri tarih oldu. Diğeri not düştü. Ben notu değil, tarihi seçtim. Apolitikleşmek mi? Aydınlanmak mı? Yıllar geçti. Sloganlar soldu. Partiler dağıldı. Kahramanlar maskelerini düşürdü. Ve ben apolitik oldum. Ama pasif değilim. Kızgınım. Yorgunum. Bunca geçen yılın ardından bugün bile anımsıyorum. Çünkü anımsamak, eylemin en derin oluşumudur. Bugün ne CHP beni temsil ediyor, ne de muhalefet adı altında susanlar. Ama Allende yine de yüreğimde... Çünkü o, kendini değil, halkını seçmişti. Ve ben, o seçimi hiç unutmadım. Bugünden Geriye Bakınca… Günümüzün egemenleri; Allende'nin düşmanlarıyla aynı dili konuşuyor:-Sermaye,-Tek adamlık,-Dini araçsallaştırmak,-Medyayı silah olarak kullanmak. CHP ise, Allende gibi olacağına Ecevit'in enfluenzalı gölgesi gibi davranıyor. Peki ne yapmalı? Belki hiçbir şey. Belki yalnızca anımsamak.

The presence of the Turks in the geography of Balkans can be track back to the centuries before Ottomans. The actual impact of the Turkish language and culture began with the start of Ottoman conquests. With the Ottoman conquest, there have been great changes on the structure of the Balkan communities. As a result of this comprehensive and large impact, thousands of Turkish words entered into the Balkanic Languages. The quantity of Turkish words, their e"ect of the Balkanic Cultures and Languages have directed the researchers to search these words. The researchers who investigated the Turkish words in the Balkanic Languages faced a fundamental problem. The main problem that the researchers faced was the issue of designation of these words in question. Due to the appearance of the words of Arabic and Persian origin along with Turkish, some researchers have applied the term "Orientalism" for these words in question. Since the vast majority of words in the Balkanic Languages are Turkish, the researchers, considering the fact that Arabic and Persian words entered into the Balkanic Languages through Turkish, have preferred the concept "Turkism" for these words. Researchers, without making a detailed evaluation on either "Orientalism" or "Turkism," have stated their more general preferences. However, the designation issue of these words, which have such e"ect on the Balkanic Languages and their numbers getting closer to ten thousand in some languages, requires a detailed analysis in order to formulate an opinion. The purpose of this study is to evaluate the words in question in terms of grammatical, ethno-linguistics, cultural and historical process and to contribute to the issue of designating through Ottoman institutions and community life. Within the scope of this study, the emphasis is given, in addition to all the Balkanic Languages, on the Bosnian-Serbian-Croatian and Albanian Languages where

Georgian everyday life is highly tide up with the rich religious traditions that have been developed as a result of the century-long synthesis of pre-Christian and Christian practices and worldview. The Soviet period caused the fragmentation of the traditional religious knowledge and the practice moved to the household level and was paganized. In the post-Soviet period, the blow up of the religious sentiments and search for the identity increased the involvement of the big masses to the religious practices. The transformations were accompanied by the process of individualisation of religion, which has led to a change of forms of religiosity. Based on the ethnographic data of East Georgia, I’ll discuss the correlation of the normative, vernacular and resistant forms of religiosity. The historical comparative and parallel analyses will be used to research two examples of religious practice: Lomisoba and Berikaoba.

Lomisoba is an example of hybrid, massive, collective holiday. Berikaoba, is more local, not connected to the sacred site, performative festival. I argue, that the contemporary processes are having impact on the religiosity and the religiosity of the certain groups is trying to be defined in new forms. All the old and new forms of religiosity are explicitly displayed and played out in contemporary Georgia. At the same time there are some hidden practices, or rather implicit practices.

როზეტა გუჯეჯიანი გიორგი ირემაძე მირიან ხოსიტაშვილი ჰაირი ჰაირიოღლუ (ვახტანგ მალაყმაძე) საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკა სტამბოლის ქართული ხელოვნების სახლი თბილისი 2019 1936-2003 წწ. © საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკა © სტამბოლის ქართული ხელოვნების სახლი ISBN 978-9941-9640-1-5 UDC (უაკ) 316(479.

Öz Medya içerikleri, izleyicilerin toplumsal konumlarına ve deneyimlerine bağlı olarak farklı şekilde algılanabilmekte ve yorumlanabilmektedirler. İzleyicilerin medyada sunulan içerikleri nasıl anlamlandırdığını ortaya çıkarmak için çeşitli izleyici araştırmaları yaklaşımları mevcuttur. Bu çalışmada, Fiske (1999)'nin belirttiği televizyon içeriklerinin çok anlamlı olması özelliğinden yola çıkarak medyada özellikle de sosyal medyada tartışma yaratan içeriklerden biri olan Kızıl Goncalar dizisinin birinci sezonuna ait bölümlerinin izleyicilerde oluşturduğu anlam incelenmiştir. Dizinin izleyicilerde oluşturduğu anlamı ortaya çıkarmak amacıyla izleyicilerle derinlemesine görüşme yapılmıştır. Görüşmelerden elde edilen bulgular tematik analiz yöntemiyle incelenmiştir. Çalışmadan elde edilen sonuçlara göre seküler-muhafazakar, modern-geleneksel gibi karşıtlıkları işleyen ve bu karşıtlıklar nedeniyle medyada tartışmalara yol açan diziler, izleyicilerin tercihlerini etkileyerek merak uyandırmakta ve izlenirlik oranını arttırmaktadır. Literatürdeki çalışmalara bakıldığında Kızıl Goncalar ve benzer temaları içeren dizilerin, muhafazakârseküler karşıtlığı üzerinden incelendiği görülmüştür. Bu araştırmada ise izleyici çalışmalarının önemi vurgulanarak, tartışmalı medya içeriklerinin izleyiciler üzerindeki etkisi ve bu tür içeriklerin popülerlik kazanmasında tartışmaların nasıl bir rol oynadığı ortaya konulmaya çalışılmıştır.

As of today, the territory of the tree states to the south of the Main Caucasus, whose independence has been restored as a result of the collapse of the Soviet Union, is the scene of two unresolved military conflicts: the Armenian-Azerbaijani conflict over Mountainous Karabakh and the Russo-Georgian one the two strategically important regions of Georgia - Abkhazia and Tskhinvali (the latter also known as the former South Ossetian Autonomous Region). However, the potential zones of conflict in the South Caucasus are not limited to Abkhazia, Karabakh and Tskhinvali. Certain influential political forces that are interested in further destabilization of the region are seriously considering the border area between Armenia and Georgia to be a potential centre of another conflict in the South Caucasus. Indeed, the above mentioned area that includes an Armenian-populated Georgia’s province of Javakheti is marked by some tension that under certain circumstances can degenerate into an inter-ethnic conflict. Various political groups that are voluntarily or involuntarily trying to provoke a new conflict tend to appeal to the events of Armeno-Georgian War that broke out at the end of 1918 and had a negative impact on the overall situation in the region. The paucity of publicly available information on this historical episode opens up great opportunities for ideologically-loaded and sometimes even instigative interpretation of this little-known war of the early twentieth century.

This paper aims at providing a detailed description of the aforementioned events of the war and to analyze its consequences for both Armenia and Georgia, leaving beyond the framework the ways they are or can be used by destabilising forces, by which we mean primarily the ruling circles of the Russian Federation that, despite internal disagreements on some issues, have a complete consensus in their efforts to keep the South Caucasus within the Russian sphere of political influence at the expense of real independence and democracy of Armenia, Azerbaijan and Georgia, as well as to prevent any serious politico-economic presence of the West in this strategically important crossroads of Europe and Asia .

We strongly believe that knowledge of the nature and details inter-ethnic and inter-state conflicts having their origins back in the past, is a critical tool for success in their effective and non-violent resolution.

Türkiye’de basın tarihi çalışmaları çoğunlukla merkezî büyük şehirler üzerinden yürütülürken, taşra basınının serencamını ortaya koyan araştırmalar hâlen sınırlı sayıdadır. Bu bağlamda, Prof. Dr. Nejdet Bilgi’nin “Osmanlı’dan Cumhuriyet’e Manisa Basın Tarihi (1908-1928)” adlı eseri, yalnızca Manisa’nın değil, aynı zamanda Türkiye’nin yerel basın hafızasının yeniden inşası açısından önemli bir katkı niteliği taşımaktadır.

Elinizdeki söyleşide Prof. Dr. Bilgi, çeyrek asırdan fazla süredir üzerinde çalıştığı Manisa basınına dair arşiv araştırmalarını, metodolojik tercihlerinin gerekçelerini ve yerel basının şehir kimliğiyle olan ilişkisini aktarmaktadır. II. Meşrutiyet’ten Cumhuriyet’in ilk yıllarına uzanan 19 gazete ve dergi üzerinden Manisa’nın kültürel dokusunu, toplumsal dinamiklerini ve düşünsel dünyasını anlamamıza imkân tanıyan bu çalışma, basın tarihçiliği literatüründe müstesna bir yere oturmaktadır.

Röportaj, yalnızca Manisa’nın basın geçmişini aydınlatmakla kalmayıp, aynı zamanda taşrada süreli yayınların hafıza, kimlik ve kültür üretimindeki rolünü tartışmaya açmaktadır. Böylece hem yerel tarih çalışmalarına hem de basın tarihi araştırmalarına yeni ufuklar kazandırmaktadır.

Bu çalışmada, Cumhuriyet'in ilk yıllarında Atatürk'ün isteği üzerine ülkemizde müzik alanında atılım yapmak amacıyla yurt dışına eğitim almak üzere gönderilen ve daha sonra ürettikleri eserlerle müzik devrimimizin temelini atan Türk Beşleri'nin saygın üyelerinden biri olan Hasan Ferid Alnar'ın ünlü "Kanun Konçertosu", Geleneksel Türk Sanat Müziği makam ve usûlleri açısından incelenmektedir. Bu eser ile kanun sazının "senfonik müzik orkestrası" içinde yarattığı etki hakkında bazı müzik bilimcilerin görüşleri yer almaktadır. Hasan Ferid Alnar'n Kanun Konçertosu aynı zamanda bir Geleneksel Türk Müziği çalgısı olan kanun sazının diğer çalgılara örnek teşkil etmesi bağlamında önem taşımaktadır. İlk icrası 1951 yılında Viyana'da bestecinin kendisi tarafından gerçekleştirilen eseri daha sonraki yıllarda, Ruhi Ayangil, Tahir Aydoğdu ve Halil Altınköprü yaylı çalgılar orkestrası eşliğinde icra etmişlerdir.

Kad razmišljamo o tome kako slabašni nalaze uporište u vremenima buke i bijesa, za poseban primjer diplomatske vještine održavanja ravnoteže uzimamo Dubrovačku Republiku, na temelju koje je ona i preživljavala i razvojno napredovala, dok su poslanstva držana za najtežu službu. Riječi kojima se označavaju osobe koje se bave diplomacijom kao strukom toliko je da nećemo pogriješiti navedemo li samo neke od njih: diplomati, ambasadori, konzuli, atašei, izaslanici, poklisari, veleposlanici... Te osobe u posebno teškim društvenim i uskomešanim međunarodnim okolnostima primjerom pokazuju spretnost, umijeće, lakoću, majstorstvo, uigranost, rutiniranost, iskustvo, dosjetljivost, snalažljivost -riječju, znanje. Kako slabosti pretvoriti u snagu; kako opstati pred naletima gnjeva i kako jednostavno i s voljom pružiti skroman doprinos usklađenosti, između ostalog, potvrđuju Andrićeve riječi: "Mi smo, ljudi, tako sazdani da samo kroz drugog čovjeka možemo potpuno osjetiti ljepotu i veličinu života koji nam je dan i koji je u nama i oko nas", kao i Tolstojevi navodi da je uvijek potrebna neobična duševna snaga da se ispriča onako kako je uistinu bilo. U tom smislu razumijevanja krećemo s predstavljanjem ove knjige. U "Uvodu" autor navodi da je knjiga posvećena ljudima i njihovim sudbinama, podrijetlom iz Srbije i naših krajeva, koji su se u različitim epohama i pod različitim