Mauser rifles

Berlin-Bagdad, Die imperialistische Na bosupolitik des kaiserlichen Deutschland (Bedin, 1962); Tr umpener, Ulrich, "Germany and ehe End of ehe Onoman Em pire", M. Kent ( ed.), 1he Great Powers and the End of the Ottoman Emp ire ( Oxford and New Yo rk, 1996); Schöllgen, Gregor, Imperialismus ''. .. ve Sezar Rubicon' u geçti " 7 A.g.e., s. 102. 8

Bu sırada İıükûmete nota vermiş olan büy Şun lardı: Alihâhya'nınki,^ Navicov, İngiltere'ninki Georges Goschen, İtalya'nmki J. Garti, FranBa'rimİii^ Kozich idi.¬ * Büyük devlet elçilerinin Hariciye nezaretine verdikleri 26 Haziran 1880 tarihli notaya Osmanlı hükümeti 15 Temmuz'da cevab vermiş iae de, devletler buna karşı 3 Agustos'da diğer bir ağır nota ile mukabele etmişler ve nota hükümleri : 3ç'hafta zar fında yerine getirilmezse kuvvet kullanarak Karadağ prensine açıkça yardım edecekle rini bildirmişlerdir (Başbakanlık arşivi,Yıldız tasnifi-resmî vesikalar-8 numaralı zarf).

Osmanlı İmparatorluğu’nun son yüzyılında orduda başlayan değişim zamanla devlet ve toplum hayatının tüm kademelerine doğru genişledi. Osmanlı modernleşmesi olarak bilinen askerî modernleşme hareketi,
devletin Avrupalı çağdaşlarıyla rekabet edebilecek bir seviyeye ulaşması için harcanan çabaların bütününden oluşmaktaydı. Bu süreçte, Avrupalı müşavir subayların rehberliği yeniliklerin hayata geçirilmesini bir ölçüde sağlasa da Osmanlı subaylarının uygulayıcı olarak aktif görev almaları hayati bir zorunluluktu. Nitelikli subay ihtiyacın karşılanması için askerî eğitime verilen önem, askerî okulların Batılı eğitim esaslarına göre yeniden düzenlenmesini sağladı. II. Abdulhamid dönemine kadar Fransız usullerine göre yürütülen çalışmalar, bu dönemde Almanya ile sağlanan iş birliği sayesinde Prusya sisteminde sürdürüldü. Osmanlı askerî okullarının Almanya’daki örneklere uygun olarak yeniden düzenlenmesi, genç subayların kariyerinde uzmanlaşmayı ön plana çıkardı. Piyade ve süvari gibi muharip sınıfların yanında destek sınıflarında da uzmanlaşmanın Alman subayların desteğiyle giderek arttığı görüldü. 1883 doğumlu Miralay Mehmed Arif Bey, Osmanlı ordusundaki söz konusu uzmanlaşma eğilimin dikkat çeken örneklerinden biriydi. Cumhuriyet’in ilk yıllarındaki siyasi faaliyetiyle tanınsa da Mehmed Arif Bey’in imparatorluk dönemindeki mesleki uzmanlığı makineli tüfeklerdi. Ayıcı Arif olarak da bilinen Miralay Mehmed Arif Bey, Osmanlı ordusunda makineli tüfek kullanımına öncülük
eden isimlerin başında gelmekteydi. 1905’te Erkân-ı Harbîye Mektebi’nden mezun olduktan sonra kıta hizmetine başlayan Ayıcı Arif, 1909-1911 yılları arasında Almanya’da aldığı eğitimin de katkısıyla makineli tüfekler konusunda uzmanlaştı. Teorik bilgisini Balkan Harbi tecrübesiyle pekiştiren Ayıcı Arif, bu alanda kaleme aldığı eserlerle dönemin askerî literatürüne önemli bir katkı sağladı. Bu çalışmanın amacı, yakın tarihte siyasi yönüyle bilinen İstiklâl Madalyası sahibi bir Türk subayının az bilinen meslekî kariyerini incelemektir. Miralay Mehmed Arif Bey’in askerî kariyeri ve uzmanlığı kendisinin yayınları merkeze alınarak, Osmanlı ordusunda uzmanlaşmaya verilen önem değerlendirilmiştir. Çalışmanın kaynakçası dönemin askerî kaynaklarıyla desteklenerek diğer askerî uzmanlık alanları da örneklendirilmiştir

Öz: Bu çalışmada, Bağdat Demiryolu Projesi'nin ilk kısmı olan ve projenin devam etmesi açısından önemli bir adım olarak görülen Konya-Ereğli Hattı'nın açılış merasimi ele alınmaktadır. Çalışma, ayrıca büyük bir projenin ilk kısmının tamamlanmasının hem siyasi hem sosyal yansımalarını, gerek halkın gerekse yönetici kesimin bu tür girişimleri nasıl karşıladığını, açılışa gösterilen özeni, hem padişaha hem de onun işlerine verilen önemi, katılımda gösterilen rağbeti ortaya koymaktadır. Açılış günü, Sultan II. Abdülhamid'in doğum gününe tesadüf eden 25 Ekim 1904 olarak belirlenmiştir. Seçilen gün, bu türden kutlamalar için olağan kabul edilse de bu çalışmada açılış merasimi, İstanbul'dan Ereğli'ye kadar yapılan yolculuğun ayrıntılı anlatılarıyla birlikte değerlendirilmiştir. Bu çerçevede söz konusu açılış töreni ele alınırken, yurt genelinde türlü organizasyonlarla kutlanan doğum gününün sıradan bir parçası olarak değerlendirilmemiştir. Bu açılışı özel kılan, sadece Sultan'ın doğum gününde yapılması değil; döneminde büyük bir adımın duyurusu olarak görülmesidir. Çalışma, konuyla ilgili arşivde bulunan kayıtların tespit edilmesi, dönemin bazı gazetelerinin taranması ile elde edilen veriler ışığında ve diğer çalışmaların desteğiyle hazırlanmıştır. Çalışmada, İstanbul'dan başlayarak Ereğli İstasyonu'nda gerçekleştirilecek açılış törenine kadar süren yolculuk, adım adım yer bulmuştur.

Sadık Emre Karakuş,  Ahmet Özcan. “Bismarck’tan II. Abdülhamid’e Tavsiyeler”. Vakanüvis - Uluslararası Tarih Araştırmaları Dergisi 10/1 (Mart 2025), s.587-625.

1877-1878 Osmanlı-Rus Harbi'nde alınan ağır yenilgi ve İngiltere ile Fransa'nın oluşturduğu tehditler, Berlin Kongresi'nin sonuçlarıyla birlikte değerlendirildiğinde Osmanlı Devleti'ni uluslararası arenada yalnız bırakmıştı. II. Abdülhamid döneminin ilk yıllarında yaşanan bu diplomatik yalnızlık, Osmanlı Devleti'ni Avrupa'nın güçlü devletlerinden biriyle ittifak kurma arayışına yöneltti. Bu arayış sürecinde Osmanlı'nın menfaatleri bakımından ittifaka en uygun ülke, Almanya olarak öne çıkmaktaydı. Almanya, siyasi birliğini sağladıktan sonra güçlü sanayisinin hammadde ihtiyacını karşılayıp ürünlerini pazarlamak için Osmanlı Devleti'nin mevcut imkânlarından istifade edebilirdi. Ayrıca bazı Avrupa devletlerinin Rusya ile örtüşen Balkan politikaları, Almanya'yı bu devletler karşısında Osmanlı ile yakın ilişkiler kurmaya yöneltmekteydi. Zira Osmanlı Devleti’nin Balkanlar’da zayıflaması, başta Rusya olmak üzere İngiltere ve Fransa’nın bölgedeki nüfuzunu artırarak Alman ekonomik çıkarlarına zarar verebilir, Avusturya ilişkilerini zora sokabilirdi. Öte yandan Osmanlı Devleti de birbirinden farklı yapıdaki geniş coğrafyasının dış müdahalelere açıklığı karşısında sanayileşmiş, uluslararası politikada güçlü bir devletin desteği olmaksızın ayakta kalma şansına uzun yıllardır sahip değildi. Bu nedenlerle ittifak için tercih edilen ülke, bir bakıma zorunlu olarak Almanya oldu. Nihayetinde uzun yıllar sürecek Türk-Alman ittifakının önemli bir aşaması olarak elçilik heyeti görüşmeleri başladı. İttifak sürecinin başlarında iki tarafın da beklentilerini ortaya koyması açısından önem arz eden diplomatik görüşmeler arasında, bilhassa bu makalenin konusunu teşkil eden 1881 yılındaki görüşmeler dikkat çekicidir. Ali Nizami Paşa başkanlığında 30 Kasım 1881’de Berlin’e giden Osmanlı heyeti, yaklaşık bir ay boyunca Almanya’da kalarak başta İmparator I. Wilhelm ve Başbakan Bismarck olmak üzere pek çok kişiyle görüşmeler yapmıştır. Bu görüşmeler esnasında, Birleşik Almanya’nın ilk şansölyesi olan Bismarck’ın Osmanlı Devleti’nin iç ve dış meseleleri hakkındaki yorum ve tavsiyeleri birçok açıdan kayda değerdir. Osmanlı heyetinin çoğu zaman birebir ifadelerle aktardığı bu gizli görüşmelerde Bismarck’ın söyledikleri, dönemin uluslararası politikalarının arka planını gösterdiği gibi Osmanlı’nın iç meseleleri hakkında da ilginç değerlendirmeler içermektedir. Avrupa diplomasisinin etkili isimlerinden, ciddi bir entelektüel olan Bismarck’ın bu görüşmelerde ifade ettikleri Türk-Alman ittifakına giden yolun daha iyi anlaşılması açısından da incelemeye değer bulunmaktadır.

Osmanlı toplumunun matbaayla, dolayısıyla süreli ve süresiz yayıncılıkla tanışmasının Avrupalı
denklerine nispetle geç gerçekleştiği bilinen bir vakıadır. Bu gecikmenin Osmanlıların dönemin medya
araçlarını aktif ya da pasif olarak kullanmakta da geri kaldığı anlamına geldiği sanılıyordu. Bu bağlamda
Sultan II. Abdülhamid’in Matbuat-ı Ecnebiye Müdüriyetini kurduğu 1884 yılına dek Osmanlıların
Avrupa basınını takip ettikleri, gazeteleri bir “istihbarat” kaynağı olarak kullanma temayülü gösterdikleri
düşünülmüyordu. Bu yaygın kanaatin aksine kendisinden önce nadiren rastlansa da hükümranlığı
döneminde Sultan I. Abdülhamid’in (1774-1789) Avrupa basınını takip konusunda istikrarlı ve dikkatli
bir çaba gösterdiği görülür.
Konu hakkında daha önce değerlendirilmemiş arşiv kaynakları kullanılarak hazırlanan bu
makalede özellikle Batı sınırındaki Avusturya, Macaristan, Rusya gibi komşularından gelebilecek tehditler karşısında sultanın Avrupa basınını takip uğraşı, gazetelerin nasıl temin edildiği, gazete
hulasalarında ne gibi konulara dikkat çekildiği, ilgili haber ve yorumların nasıl değerlendirildiği üzerinde
durulacak, bu çabanın sultanla birlikte yerleşmiş bir teamüle dönüştüğü ortaya konulacaktır.

II. Abdülhamit döneminde Osmanlı Ordusunu ıslah için davet edilen Alman askeri müşavirler konusunda bir değerlendirmeyi içermektedir. Prusya tarzı askeri eğitim-öğretim usulüne geçiş, Harbiye Mektebindeki değişim ve dönüşüm, ordu teşkilat yapısındaki değişim ve dönüşüm ele alınmıştır.

The practice of holding birthday celebrations for sultans in the Ottoman Empire started during the reign of Mahmud II, and for the last seven Ottoman sultans, from Mahmud II to Mehmed VI, birthday celebrations were part of state protocol. The most visible and conspicuous of these celebrations were those held during the reign of Abdulhamid II. This can largely be attributed to the long reign of Abdulhamid II, who was sultan for 33 years, and that during his reign, these celebrations were meant to serve various social and political functions, extending beyond being simple rituals. This study examines the birthday celebrations held for Abdulhamid II in the capital, in the provinces and overseas, and aims to uncover their social and political implications.

Establishment, development, continuity and course of political, military and economic relations
between countries had been dependent on personal relations and friendships between rulers to a certain extent.
Accordingly, the political stability of the Ottoman Empire and the countries with which it had relations had a great
impact on the course of the relations in the XIXth century. The Principality of Serbia, which was separated from the
Ottoman Empire with the Treaty of Berlin signed after the 1877-1878 Ottoman-Russian War, transformed into a
Kingdom in 1882. Milan, the first sovereign, visited Istanbul, which he could not visit during his reign, as a former
king in 1889 after he abdicated the throne in favor of his son. The first King of Serbia, who visited Istanbul and the
ruler of the period, Sultan Abdulhamid II, was Aleksandar Obrenovic. The European press made comments towards
that the visit of the eighteen-year-old young King did not have a political significance. Nevertheless, Aleksandar
requested the Serbian churches to be granted new privileges against the Bulgarian churches in Macedonia besides
offering a military alliance with the Balkan countries to the Ottoman Empire. In this study, the visit of King
Aleksandar was elaborated after brief information on King Milan and Queen Natalie's visits to Istanbul. In this
context, conducted preparations, implemented ceremonial rules, the alliance proposal of the king of Serbia and the
evaluations on the visit made by the press of the period were examined.

Osmanli Devletinin Tanzimat Doneminde buyuk Devlet adamlarindan olan Mustafa Resid Pasa (1800-1858), Kececizade Fuad Pasa (1814-1869) ve Mehmed Emin Âli Pasa (1815- 1871) Padisah Abdulaziz yonetimini onemli olcude etkilemislerdir. Bu calisma sozkonusu uc devlet adamindan Âli Pasa hakkinda yayinlanan biyografi calismasini degerlendirmektedir. Kolnde yasamakta olan “alayli” Osmanli Tarihcisi Rasim Marz, Avrupa‘nin unutulmus Devlet Adami Mehmed Emin Âli Pasa (1815-1871) baslikli calismasinda Onun biyografisi cercevesinde donemin olaylarini, Avrupa diplomasisini, Osmanli-Avrupa iliskilerini ele almaktadir.

Osmanlı toplumunun matbaayla, dolayısıyla süreli ve süresiz yayıncılıkla tanışmasının Avrupalı denklerine nispetle geç gerçekleştiği bilinen bir vakıadır. Bu gecikmenin Osmanlıların dönemin medya araçlarını aktif ya da pasif olarak kullanmakta da geri kaldığı anlamına geldiği sanılıyordu. Bu bağlamda Sultan II. Abdülhamid’in Matbuat-ı Ecnebiye Müdüriyetini kurduğu 1884 yılına dek Osmanlıların Avrupa basınını takip ettikleri, gazeteleri bir “istihbarat” kaynağı olarak kullanma temayülü gösterdikleri düşünülmüyordu. Bu yaygın kanaatin aksine kendisinden önce nadiren rastlansa da hükümranlığı döneminde Sultan I. Abdülhamid’in (1774-1789) Avrupa basınını takip konusunda istikrarlı ve dikkatli bir çaba gösterdiği görülür. lede özellikle Batı sınırındaki Avusturya, Macaristan, Rusya gibi komşularından gelebilecek tehditler karşısında sultanın Avrupa basınını takip uğraşı, gazetelerin nasıl temin edildiği, gazete hulasalarında ne gibi konulara dikkat çekildiği, ilgili haber ve yorumların nasıl değerlendirildiği üzerinde durulacak, bu çabanın sultanla birlikte yerleşmiş bir teamüle dönüştüğü ortaya konulacaktır.
---
It is a well-known fact that the advent of the printing press, and therefore the periodic and nonperiodical publishing in the Ottoman society took place relatively late compared to its European counterparts. It was thought that this delay meant that the Ottomans were incapable of using the media tools of the period, either actively or passively. In this context, it was assumed that the Ottomans followed not the European press and showed no tendency to use papers as a source of "intelligence" until 1884, when Sultan Abdulhamid II established the Directorate of Foreign Affairs. Contrary to this common belief, despite the few and trivial efforts beforehand, it is seen that Sultan Abdulhamid I (1774-1789) made a consistent and careful effort to follow the European press during his reign. Prepared using archival sources that have not been studied on the subject before, this article will focus on the sultan’s efforts to follow the European press, how the papers were obtained, what kind of issues were drawn attention to, and how the relevant news and comments were evaluated, and it will be shown that this effort turned into an established custom with the sultan, especially in the face of threats that could come from neighbours such as Austria, Hungary and Russia on the western border.

Spiridon Mavroyani Paşa (d. 1817- ö. 1902), Sultan II. Abdülhamid’in şehzadeliğinden
itibaren ilişki kurduğu, tahta geçtikten sonra yakın çevresine dâhil ettiği isimlerden
biridir. İkilinin 1864 yılında başlayan tanışıklığı yıllar geçtikçe ilerlemiş, Mavroyani
Paşa’nın sultana hekimlik yanında nedimlik ettiği durumlar da olmuştur. Uzun yıllara
yayılan birliktelik Mavroyani Paşa’ya Sultan II. Abdülhamid’in sağlığı, özel hayatı ve
dâhil olduğu politik süreçleri yakından takip etme fırsatı vermiştir. Mavroyani Paşa,
1846 yılında başlayan meslek hayatı boyunca tanıklık ettiği olayları 1879 yılından
itibaren yazmaya başlamıştır. “Mémoires Sultaniques/Hatırât-ı Sultaniye” ismini
verdiği anıları Sultan Abdülmecid dönemi, Sultan Abdülaziz’in hal’i, Sultan V.
Murad’ın tahta çıkışı ve II. Abdülhamid döneminin ilk on beş yılını kapsamaktadır.
1892 yılında Mavroyani Paşa’nın eşinin ihbarı üzerine hatıraların varlığından haberdar
olan II. Abdülhamid, paşanın sorguya çekilmesini istemiştir. Padişahın kararından
haberdar olan Mavroyani Paşa Rus Büyükelçiliği’ne sığınmış, sefarethanede geçen bir
gecenin ardından Yıldız Sarayı’nda sorguya çekilmiştir. Konutunda yapılan aramada
ele geçirilen belge, mektup ve hatıralar tetkik edilerek muzır olanlar padişaha takdim
edilmiştir. Mavroyani Paşa hatırat yazdığını kabul etmiş ancak yazdığı hatıralarda iddia
edildiği gibi padişah ve hanedan aleyhinde ifadelere yer vermediğini beyan etmiştir.
Paşa, Rum Patrikhanesi’nde rahipler huzurunda icra edilen yemin merasiminin
ardından eski görevine devam etse de sonraki yıllarını kontrol altında geçirmiştir. Bu
çalışmada kadrolarına karşı güven problemi yaşayan II. Abdülhamid’in, şehzadelik
yıllarından itibaren özel hayatı ve politik kararlarına yakından tanıklık eden Sertabip
Mavroyani Paşa’yla yaşadığı gerilim ortaya konacaktır. Gerilime sebep olan hatıratın
mahiyeti ve mevcudiyeti hakkında bilgi verilecek, Mavroyani Paşa’nın aklanma
sürecinde tabi tutulduğu sadakat testine yer verilecektir. Padişah ve sertabip arasındaki
patrimonyal ilişki tarzı ortaya konacak, yaşanan olayların II. Abdülhamid’in yönetim
tarzı içindeki yeri ile Mavroyani Paşa’nın kişisel ve meslekî kariyerine yaptığı etki
incelenecektir.

Doç. Dr. Deniz AKPINAR, Dr. Ahmet NİZAMOĞLU
Öz: Osmanlı Devleti’nin I. Dünya Savaşı’nda Almanya ve Avusturya-Macaristan ile müttefik olması iki ülkeyle olan bağları güçlendirmiştir. Savaş devam ederken Enver Paşa’nın girişimleriyle bu iki ülkeye hem işçi hem çırak gönderilirken, Almanya ve Avusturya-Macaristan’ın Osmanlı’yı sınai işçisi tedarikinde önemli bir kaynak olarak görmesi işçi gönderim sürecini kolaylaştırmıştır. Bunun yanı sıra Enver Paşa’nın asıl projesi genç Türklerin, Almanya ve Avusturya-Macaristan’da zanaat, maden ve ziraat alanında çırak olarak eğitim görmelerine yönelik olmuştur. Osmanlı’nın müttefiklerinin bu projeye sıcak yaklaşarak sınırlı bir çerçevede test etme arzusu doğrultusunda yüzlerce genç çırak olarak gönderilmiştir. Çırakların çoğu Darüleytamlarda kalan öksüz çocuklar olup bunlara yeni bir hayat sunulmaya çalışılmıştır. Alman yetkililer Türk çırakların eğitimiyle Türkiye’de kültürel nüfuzunu arttırmayı hedeflerken Türk tarafı ise çırak olarak gidip kalfa ve daha sonrasında usta olacak olan yeni kalifiye kadrolarla ülkedeki kadrolaşmayı arttırmak istemiştir. Bu doğrultuda harp ortamının getirdiği olumsuzlukların çıraklar üzerinde yarattığı etkiyi kontrol altına alabilmek amacıyla hem Türk tarafı hem de Alman tarafı yoğun çaba harcamıştır. Savaşın gidişatı ve genç çırakların beklentileri nedeniyle istenilen başarı tam anlamıyla sağlanamamışsa da Cumhuriyet’e giden süreçte kalifiye eleman noktasında bu proje önemli bir girişim olarak değerlendirilebilir. Tarama modeli ile doküman analizi kullanılarak kaleme alınan bu makalede Alman ve Osmanlı arşivlerindeki belgeler, süreli yayınlar ve telif-tetkik eserlerden yararlanılmıştır. Anahtar Kelimeler: Tarih, I. Dünya Savaşı, Almanya, Avusturya-Macaristan, Çıraklar, İşçiler.
Abstract
The Ottoman Empire's alliance with Germany and Austria-Hungary in World War I strengthened its ties with both countries. While both workers and apprentices were sent to these two countries with the initiatives of Enver Pasha during the war, the fact that Germany and Austria-Hungary saw the Ottoman Empire as an important source of industrial workers facilitated the process of sending workers. In addition, Enver Pasha's main project was to train young Turks as apprentices in crafts, mining and agriculture in Germany and Austria-Hungary. Hundreds of young people were sent as apprentices in line with the Ottoman allies' willingness to test this project in a limited framework. Most of the apprentices were orphaned children from the Darüleytams and an attempt was made to offer them a new life. While the German authorities aimed to increase their cultural influence in Turkey through the training of Turkish apprentices, the Turkish side wanted to increase the staffing in the country with new qualified cadres who would go as apprentices and become journeymen and then masters. Accordingly, both the Turkish side and the German side made intense efforts to control the negative effects of the war environment on apprentices. Although the desired success could not be fully achieved due to the course of the war and the expectations of young apprentices, this project can be considered as an important initiative in terms of qualified personnel in the process leading to the Republic. In this article, which was written using a survey model and document analysis, documents in German and Ottoman archives, periodicals and copyrighted works were utilized.
Keywords: History, World War I, Germany, Austria-Hungary, Apprentices, Workers

In this study, the journey of the German Emperor Kaiser Wilhelm's two sons to Anatolia in the spring of 1903 is discussed. The data of the study, which is based on document analysis, were obtained from the documents in the Ottoman archives and Ottoman newspapers. While the study brings to light the visits of the princes to the sights of Anatolia, especially Istanbul, it also sheds light on the attendance practices of the period. Kaiser Wilhelm's three visits to the Ottoman lands are as important as his sons' trips to the Ottoman country. this trip is important in terms of II. Abdulhamid's hospitality and drawing attention to the friendly dimension of Ottoman-German relations.

Türk-Alman İlişkileri köklü bir geçmişe sahiptir. Alman İmparatoru Kaiser II. Wilhelm 1889, 1898 ve 1917 senelerinde Osmanlı İmparatorluğunu ziyaret etmiştir. Bu ziyaretler Türk-Alman İlişkilerinin gelişmesine katkı sağlamıştır. Ziyaretlerden birincisi ve üçüncüsü sadece İstanbul ve çevresiyle sınırlıyken ikincisi Hıristiyanlar, Museviler ve Müslümanlar için kutsal kabul edilen Kudüs ve civarını da kapsamaktadır.

--

The relationship between the Ottoman Empire and Germany has a long history. The German Emperor Wilhelm II’s visit to Ottoman lands in 1889, 1898 and 1917 consolidated the friendship between the two empires. While the first and third of these visits were limited to Istanbul and its environs, in the second one the Emperor visited also Jerusalem, a sacred place for Muslims, Christians and Jews

1878 Berlin Kongresi sonrasında Osmanlı Devleti parçalanma ve dağılmanın eşiğindeydi. Sultan II. Abdülhamid’in 33 yıl süren saltanatı bu süreci duraklattı. Onun başarısı muhakkak sadece diplomatik ve siyasî maharetinden ileri gelmiyordu. 93 Harbi’nin acı tecrübelerinden ders alınmış, ordunun ve teçhizatının ne denli önemli olduğu bir kez daha anlaşılmıştı. Böylesine bir beka meselesinin çözümü ancak caydırıcı ve güçlü bir ordu ile mümkündü. Toprakları kuşatılmış, maliyesi iflas etmiş bir devletin halkından topladığı yardımlarla ordusunu nasıl yeniden teçhizatlandırdığı bu kitabın konusudur.
Osmanlı askerî erkânının aldığı tedbirler çerçevesinde Almanya’dan uzmanlar getirilmiş, çeşitli teçhizat alımlarıyla beraber orduda geniş çaplı bir reform hareketine girişilmişti. Modern teknik, silah ve teçhizatla ordunun donatılması ve bunun yüksek maliyetlerinin karşılanması için II. Abdülhamid yerli kaynaklarla iki savunma fonunu, Tesisât-ı Askeriye İânesi ve Teçhizât-ı Askeriye Tertibi’ni oluşturdu. Bu fonlar savunma sanayii ve ordunun modernizasyonu için halkı da seferber ederek mali kaynak sağladı. Müslüman ve gayrimüslim ahaliden toplanan gelirler Türklerin ordu-millet dayanışmasına bu dönemden verilecek en iyi örnektir.
Sultan II. Abdülhamid’in Savunma Sanayii Fonları (1896-1902) arşiv kaynaklarından hareketle kaleme alınmış, en uzun yüzyılın son çeyreğinde, II. Abdülhamid’in öncülüğündeki savunma sanayii çabalarını tüm ayrıntılarıyla tarih okurlarına ve tarihçilere sunan bir eser.

THE SMALL ARMS IN THE BULGARIAN ARMY 1879 – 1918.
This book examines mainly the deliveries of small arms  and their distribution in the Bulgarian Army from 1879 until 1918. It is focused on exactly this period as this is the time of the establishment of the Bulgarian Army and its recognition on the international stage as a force on the Balkans, as well as its participation in the Wars for National Unification when the small arms were the main weapon of Bulgarian soldiers.

It is necessary for the design of the organisational structure of cybersecurity systems or information security systems to meet the basic goals of the organization. Thus, although cybersecurity is only an element of information security, it is its most important part. For that reason, it is essential for the organisational structure to be constantly perfected. The analysis of strengths, weaknesses, opportunities, and threats (SWOT) is one of the methods which can use to create the strategy for securing cyberspace. The basic idea of SWOT analysis is to enable the development behavior of the organization by finding key factors of the problem. The use of multiple criteria decision making (MCDM) in the second decade of the 21st century, some of the lacks has eliminated. The complexity of such decisions indicates that the use of crisp data is not suitable. This paper presents one way of a modification of the Saaty-s scale. To determine the criteria weights and alternative values, fuzzy numbers are used. The confidence interval of a fuzzy number is different from one comparison to another in pairs performed by decision-makers/experts. After the application of the AHP method in this way, the values of the functions criteria for each considered alternative are obtained. The Hybrid method which includes SWOT analysis and the Fuzzy Analytic Hierarchy Process FA'WOT, it was used to create the development strategy for cybersecurity management bodies. This paper is a part of the research project "Hybrid Warfareexperience and perspectives" run by the Strategic Research Institute, University of Defence in Belgrade.

 Birinci Mesrutiyet’in 23 Aralik 1876 tarihinde ilani nasil siyasi tarihimizde bir donum noktasi ise ayni yil 33 yil surecek Sultan II. Abdulhamid devrinin baslamasi da Osmanli Imparatorlugu ekonomisi icin yeni bir deneyim ve donemin baslangiciydi. Cunku onun doneminde daha da hizlanan sanayilesme ve ekonomik kalkinma gayretleri, dusunceden eyleme de geciyordu. Oncelikle ticareti ve uretimi disiplin icinde gelistirecegine inanilan ticaret ve sanayi odalarinin kurulmasi icin calismalara girisildi. Bunun neticesinde 1882 yilinda aktif faaliyete gecen Dersaâdet Ticaret Odasi, kendinden beklenen faaliyetleri, Arabistan’dan Balkanlar’a kadar uzanan genis Imparatorluk cografyasinda hayata gecirmeye basladi. Bu baglamda Oda’nin onemli araclarindan biri de kendi adini tasiyan gazetesiydi. Gazete hem hukumet, hem de ozel sektor cenahindan gelen ekonomi ve ticaret ile ilgili haberleri yayinliyor, boylece her turlu gelismelerden tuccarlarin hizlica haberdar olmasini sagliyordu. Ayrica yeni se...

Öz Altı yüz yıldan fazla geniş coğrafyalarda hüküm sürmüş olan Osmanlı Devleti her dönemde askerî teşkilatlanmasına önem vermiştir. Üst üste yenilgilerle neticelenen savaşlar Osmanlı Devleti'ni 18. yüzyıldan itibaren Avrupa askerî teşkilatındaki gelişmeleri yakından takip etmeye sevk etti. Bu amaçla Osmanlı ülkesine evvela İngiltere ve Fransa'dan askerî uzmanlar davet edildi. Lakin 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı sonunda imzalanan Berlin Antlaşması'nda İngiltere ve Fransa'nın tutumundan hoşlanmayan II. Abdülhamit, yönünü Almanya'ya çevirdi. Sultanın amacı Almanya'dan gelecek askerî uzmanların bilgi ve deneyimleri sayesinde Osmanlı ordusunu ve silah teknolojisini ıslah etmekti. Osmanlı Devleti'ne gelen Alman subay ve askerî-teknik uzmanların amacı ise daha çok kendi ülkelerinden silah siparişine alt yapı hazırlayarak Alman ekonomisine hizmet etmek oldu. II. Abdülhamit, Osmanlı ülkesinin Alman silahları için pazar hâline getirildiğinin farkında olmasına rağmen Almanya ile münasebetlerini devam ettirdi. Buna göre iki devletin çıkarları doğrultusunda Osmanlı Devleti, 19. yüzyılın son çeyreğinde Almanya'dan, özelde Alman Mavzer fabrikasından sık sık askerî silah ve mühimmat sipariş etti. Osmanlı Devleti ile Almanya arasındaki diplomatik ilişkilerde silah ticaretinde önemli rol oynadı. Siparişler peyder pey Osmanlı Devleti başkentine ulaştı. Bu çalışmada Türkiye Cumhuriyeti Devlet Arşivleri Başkanlığı Osmanlı Arşivi'nden elde edilen belgeler ışığında 19. yüzyılda Silahhane-i Amire olarak bilinen Maçka Silahhanesi deposuna gelen Alman imali silahlar değerlendirildi. Mühimmatın geliş, muayene ve depoya yerleştirme bürokrasisi üzerinde duruldu.

Öz: Osmanlı Devleti'nin her bakımdan çok zor bir döneminde tahta çıkan Sultan II. Abdülhamid (1876-1909), bu zor sürecin atlatılması ve ülkedeki ağır ekonomik şartların düzeltilebilmesi amacıyla Avrupalılar ile münasebetlerde denge politikası takip etmiştir. Aslında 19. Yüzyılın ortalarından itibaren Avrupa ile rekabette zorlanan, sermaye ve teknolojik yetersizlikler nedeniyle yatırım imkânları kısıtlı olan Osmanlı Devleti, muhtelif sektörlerde yabancı şirketlere imtiyazlar vermek suretiyle sermaye sorununu çözmeye çalışmıştır. Böylece bir taraftan da ülkede ulaşım, madencilik ve ticaret gibi katma değeri yüksek alanlarda gelişmenin hızlanması amaçlanmıştır. Osmanlıda şirketleşme faaliyetleri, yabancı sermaye girişiyle orantılı olarak 19. Yüzyılın ikinci yarısında başlamış ise de II. Abdülhamid idaresi döneminde, yapılan mevzuat düzenlemeleri sayesinde hız kazanmıştır. Şu hususu da ayrıca belirtmek gerekir ki Osmanlıda yatırım yapan yabancı şirketler arasında Fransızlar öne çıkmaktadır. Nitekim 20. Yüzyıl başlarında Osmanlıda yatırım yapan şirketlerin sermaye yapısına bakıldığında %44'lük bir pay ile Fransız menşeli olanların ilk sırayı aldığı dikkati çekmektedir. Hem sermayesini geliştirmek hem de hammadde ihtiyacını karşılamak amacıyla Osmanlı topraklarında yatırıma yönelen Fransız sermayesinin özellikle belediye hizmetleri, bankacılık, sigortacılık, liman işletmeleri ve maden imtiyazları gibi stratejik sektörlere yöneldikleri göze çarpmaktadır. Bu çalışmamızda yerli ve yabancı kaynaklar ışığında olmak üzere II. Abdülhamid saltanatında Fransız sermayeli veya Fransız ortaklığı bulunan demiryolu yatırımları ile şirket imtiyazlarının uygulanması hususu incelenmeye gayret edilecektir.

Osmanli Devletinin Tanzimat Doneminde buyuk Devlet adamlarindan olan Mustafa Resid Pasa (1800-1858), Kececizade Fuad Pasa (1814-1869) ve Mehmed Emin Âli Pasa (1815- 1871) Padisah Abdulaziz yonetimini onemli olcude etkilemislerdir. Bu calisma sozkonusu uc devlet adamindan Âli Pasa hakkinda yayinlanan biyografi calismasini degerlendirmektedir. Kolnde yasamakta olan “alayli” Osmanli Tarihcisi Rasim Marz, Avrupa‘nin unutulmus Devlet Adami Mehmed Emin Âli Pasa (1815-1871) baslikli calismasinda Onun biyografisi cercevesinde donemin olaylarini, Avrupa diplomasisini, Osmanli-Avrupa iliskilerini ele almaktadir.

Osmanli Devletinin Tanzimat Doneminde buyuk Devlet adamlarindan olan Mustafa Resid Pasa (1800-1858), Kececizade Fuad Pasa (1814-1869) ve Mehmed Emin Âli Pasa (1815- 1871) Padisah Abdulaziz yonetimini onemli olcude etkilemislerdir. Bu calisma sozkonusu uc devlet adamindan Âli Pasa hakkinda yayinlanan biyografi calismasini degerlendirmektedir. Kolnde yasamakta olan “alayli” Osmanli Tarihcisi Rasim Marz, Avrupa‘nin unutulmus Devlet Adami Mehmed Emin Âli Pasa (1815-1871) baslikli calismasinda Onun biyografisi cercevesinde donemin olaylarini, Avrupa diplomasisini, Osmanli-Avrupa iliskilerini ele almaktadir.

Farklı milletleri asırlarca bir arada tutmayı başaran Osmanlı Devleti, bir yandan da bu milletlere mensup yetenekli bireyleri hizmetine almıştır. Ermeni kökenli Agop Kazazyan da bunların onlarcasından biridir. Ondokuzuncu yüzyılın ikinci yarısında maliye bakanlığı ve padişahın özel hazinesinin yönetimi görevlerini icra eden Agop Paşa, aynı zamanda bürokraside hizmet ve yönetim anlayışıyla da devrinde hakkında haklı haksız değerlendirmelerin yapıldığı bir bürokrat olmuştur. Bu çalışmada bir bürokrat olarak Agop Kazazyan, çalışma hayatından kesitlerle tanıtılmaya çalışılacaktır

1830 yılından itibaren önem kazanmaya başlayan demiryolu projelerinin yapımı XIX. yüzyılın ikinci yarısından sonra hız kazanmaya başladı. Bu hususta İngiltere’nin diğer devletlere nazaran daha ön planda olduğu görülmektedir. İngiltere’nin demiryolları yapımıyla özellikle ilgilenmesinin nedeni ise sömürgesi olan Hindistan’dır. İnşası düşünülen demiryolu projelerinde Dicle ve Fırat Vadisi önemli bir yer tutmuştur. Fırat Vadisi Demiryolu hattı konusundaki projelerden bir tanesi Fırat’ı Akdeniz’e bağlayacak bir demiryolu hattının yapılması konusuydu. Bir diğer proje ise Fırat ve Dicle üzerinden Hindistan’a kadar ulaşacak olan bir gemi taşımacılığı ile aynı bölgelerden geçecek bir demiryolu yapımı düşüncesiydi.
Fırat Vadisi Demiryolu Projesi konusunda Sir William Andros, Doktor Thomson ve Francis Chesney gibi kişiler öncü rol oynamışlardır. Sir William Andros, Londra Sefaretine giderek Fırat Vadisi Demiryolu ile ilgili bir teklifte bulunmuştur. Doktor Thomson, Antakya’dan Basra’ya kadar bir demiryolu yapımı konusunu gündeme getirmiştir. Chesney’in teklifi ise Türkiye topraklarında demiryolu inşası için atılan ilk adım olmuştur. Fırat Vadisi Demiryolu Projesi 1829 yılından 1886 tarihine kadar gündemde kalmıştır. Chesney, Fırat Vadisi Demiryolu’nun inşası ile ilgili alınması gereken tedbirleri Osmanlı Devleti’ne iletmiştir. Chesney’in projesine göre Fırat ve Dicle Nehirlerinde vapur işletmeciliği yapılması planlanmıştır. Bunların yanında bir proje daha bulunmaktadır ki bu da İstanbul’dan Basra’ya kadar uzanacak bir hattın yapılması düşüncesidir. Bununla İngiltere, Fırat Nehri’nde su seviyesinin düştüğü dönemlerde gemi taşımacılığında yaşanan nakliye sorunlarını olabildiğince gidermeye çalışmıştır. 1846 yılında İngiltere tarafından posta nakli için bir gemicilik şirketinin kurulması üzerine Fırat Vadisi Demiryolu Projesi Kırım Savaşı’na kadar askıya alınmıştır.
Osmanlı Devleti, Fırat Vadisi’nde bir demiryolu inşası amacıyla farklı şirketlerle görüşmeler yapmıştır. Yapılması düşünülen Fırat Vadisi Demiryolu’nun güvenliğini Osmanlı Devleti sağlamak istemiştir. Çünkü bölgedeki aşiretlere karşı Osmanlı Devleti’nin aşiretler üzerinde hâkimiyetini tesis etmesi ve yapılması düşünülen demiryolunun güvenliğini sağlayabilmesi için bölgeye yeterince asker sevk etmesi gerekiyordu. Bunun yanı sıra Osmanlı Devleti’nin, Bağdat Körfezi’ne kadar olan bölgelerdeki nüfuzunu sağlamlaştırması bakımından bu konu önem arz etmekteydi. Fırat Vadisi Demiryolu Projesi konusunda İngiltere ve Fransa mücadele etmiştir. Bununla birlikte Osmanlı Devleti’nin sınırları içinde yer alan Fırat Vadisi’nde İngiltere ile Rusya arasında da nüfuz mücadeleleri meydana gelmiştir. Dolayısıyla Osmanlı Devleti’nin toprakları üzerinde İngiltere, Fransa ve Rusya bir rekabet içerisine girmiştir. İngiltere, gerek Rusya’nın Osmanlı Devleti üzerindeki nüfuzunu azaltmak gerekse de hammadde ve ulaşım konusunda menfaat sağlamak amacıyla Fırat Vadisi Demiryolu Projesi’ne destek vermiştir. Rusya da İngiltere’nin bölgedeki etkinliğini azaltmak amacıyla karşı politikalar uygulamıştır. Fırat Vadisi Demiryolu Projesi ile ilgili birçok farklı hat oluşturulması planlanmıştır. Ayrıca bu proje ile ilgili olarak Osmanlı Devleti ile İngiltere arasında imtiyaz şartları belirlenerek sözleşmeler yapılmıştır. Fırat Vadisi Demiryolu Projesi çeşitli nedenlerle hayata geçirilememiştir.

mak üzere arşiv belgeleri, yerli ve yabancı gazeteler ile literatürden istifade edilerek ortaya konuldu. Söz konusu veriler ışığında İlhami Paşa'nın İstanbul'daki mal varlığı tespit edilip, yatırımları, harcama ve tüketim alışkanlıkları ekseninde serveti ve gündelik yaşamı hakkında bir değerlendirme yapma imkânı elde edildi. Bunun dışında genç yaşta vefat eden ve hakkında son derece sınırlı malumat bulunan paşanın kişisel zevkleriyle ilgili malumat içeren bu veriler, onun şahsiyetine dair bir kanaat oluşmasında önemli katkı sağladı.

Öz: Osmanlı Devleti'nin her bakımdan çok zor bir döneminde tahta çıkan Sultan II. Abdülhamid (1876-1909), bu zor sürecin atlatılması ve ülkedeki ağır ekonomik şartların düzeltilebilmesi amacıyla Avrupalılar ile münasebetlerde denge politikası takip etmiştir. Aslında 19. Yüzyılın ortalarından itibaren Avrupa ile rekabette zorlanan, sermaye ve teknolojik yetersizlikler nedeniyle yatırım imkânları kısıtlı olan Osmanlı Devleti, muhtelif sektörlerde yabancı şirketlere imtiyazlar vermek suretiyle sermaye sorununu çözmeye çalışmıştır. Böylece bir taraftan da ülkede ulaşım, madencilik ve ticaret gibi katma değeri yüksek alanlarda gelişmenin hızlanması amaçlanmıştır. Osmanlıda şirketleşme faaliyetleri, yabancı sermaye girişiyle orantılı olarak 19. Yüzyılın ikinci yarısında başlamış ise de II. Abdülhamid idaresi döneminde, yapılan mevzuat düzenlemeleri sayesinde hız kazanmıştır. Şu hususu da ayrıca belirtmek gerekir ki Osmanlıda yatırım yapan yabancı şirketler arasında Fransızlar öne çıkmaktadır. Nitekim 20. Yüzyıl başlarında Osmanlıda yatırım yapan şirketlerin sermaye yapısına bakıldığında %44'lük bir pay ile Fransız menşeli olanların ilk sırayı aldığı dikkati çekmektedir. Hem sermayesini geliştirmek hem de hammadde ihtiyacını karşılamak amacıyla Osmanlı topraklarında yatırıma yönelen Fransız sermayesinin özellikle belediye hizmetleri, bankacılık, sigortacılık, liman işletmeleri ve maden imtiyazları gibi stratejik sektörlere yöneldikleri göze çarpmaktadır. Bu çalışmamızda yerli ve yabancı kaynaklar ışığında olmak üzere II. Abdülhamid saltanatında Fransız sermayeli veya Fransız ortaklığı bulunan demiryolu yatırımları ile şirket imtiyazlarının uygulanması hususu incelenmeye gayret edilecektir.

Alman Çeşmesi, Prusya Kralı ve Almanya İmparatoru II. Wilhelm'in Osmanlı topraklarına 1898'te yaptığı ikinci ziyaret anısına ithaf edilmiş bir anıttır. Yapımına 1899 yılının yaz aylarında başlanmış olan ve Sultan II. Abdülhamid'in cülusunun 25. yılına yetiştirilmesi planlanan çeşme 27 Ocak 1901 günü İmparator Wilhelm'in doğum gününde açılmıştır.

Bugün Harbiye Askerî Müzesi’nde Fâtih Sultan Mehmed devrine ait bir arkebüz sergilenmektedir. Bu arkebüz günümüze intikal eden en erken tarihli Osmanlı tüfeği olması hasebiyle büyük önemi haizdir. Ancak söz konusu silahın günümüze nasıl intikal ettiği bilinmemektedir. Bu makalede Fâtih devri arkebüzünün neden ve nasıl muhafaza edildiği; daha önce nerede veya nerelerde saklandığı; Aya İrini’deki müzede iken İbrahim Hakkı Konyalı tarafından nasıl gündeme getirildiği; daha sonra nasıl Harbiye’ye taşındığı ve burada ne zamandan itibaren sergilenmeye başlandığı; Fâtih devrinden başka tüfeklerin müzelere intikal edip etmediği ele alınacaktır. Bunun için önce Osmanlıda askerî müzeciliğin tarihi özetlenecek, sonra tarihî öneme sahip bazı eşyaların Aya İrini haricinde nerelerde muhafaza edildikleri üzerinde durulacaktır.

Anadolu-Bağdat demiryolları projesi, Osmanlı Devleti’nin İngiltere, Fransa ve Rusya gibi dönemin büyük güçlerine yönelik dış politikasını belirlemesinde etkili olmuştur. Projenin yarattığı mali ve diplomatik krizler demiryollarını özne olmaktan çıkararak geç 19. yüzyıl Osmanlı tarihini araştırmak adına bir araç haline getirmiştir. Demiryolunun finansmanı ne şekilde sağlandı, diplomatik müzakerelerin arka planında neler yaşandı gibi sorular demiryolunu ikinci plana itmiştir.
Bu çalışmada, demiryoluna farklı bir noktadan yaklaşıldı. 19. Yüzyılın sonlarından Cumhuriyet’in ilanına kadar olan dönemde Alman sermayesi ve teknolojisiyle inşa edilen demiryollarının arkeolojiyle ilgisi ele alındı. Anadolu ve Mezopotamya coğrafyasında araştırma yapan Alman arkeologların ve cemiyetlerin demiryolunu finanse eden sermayeyle bağlantısı üzerinde duruldu. Söz konusu bağlantının ortaya çıkarılması için Alman sanayi devrimine daha yakından bakılması gerektiği bu araştırmanın temel iddiasıdır.

Toplumun aynası olan edebiyat, toplumdaki değişimleri en erken kavrayan ve konu edinen sanatlardandır. Askerî gelişmeler de hemen her toplumun en önemli hayat fonksiyonlarından birini teşkil eder. Bu çalışmada Türk halk edebiyatındaki epik şiirlerde, XVI. ile XX. yüzyıllar arasında adı geçen ateşli silahlar ve onlarda yaşanan teknolojik gelişmelerin edebiyata yansıması incelenmiştir. Askerî teknolojideki gelişmelerin şiirlere tesiri, şiirlerde geçen ateşli silah çeşitleri, bunların şiir tahlili ve edebiyat tarihi bakımlarından önemi, sanayi devrimi sonrası kapitalizm, silah ticareti ve marka algısının edebiyata etkisinin tespit edilmesi amaçlanmıştır. Askerî teknolojideki gelişmelerin bazı şairlerde edebiyatın yerleşik unsurlarını değiştirebildiği, bilhassa hayatı hakkında bilgi yetersizliği bulunan şairlerin kimliğiyle ilgili ipuçları gösterebildiği, şiirlerin kime ait olduğu veya olmadığı hususunda fikir verebildiği, harp türkülerinin tahkiyeli yapısında silahların motif vazifesi gördüğü, “mertliği bozan” tüfeğin zaman içerisinde kahramanlar için övünç kaynağı olduğu, silah teknolojisindeki markalaşmanın edebiyatı etkilediği sonuçlarına varılmıştır.

The last episode of the Battle of Verdun took place in December 1916. At that time, the French army, having a considerable advantage in this section of the front, conducted a daring offensive. Four French divisions were opposed by five German divisions, including the 10th Infantry Division from the Province of Posen. The French side threw elite colonial divisions into the fray, who conducted daring strikes and managed to recapture ground that was lost in the previous months. This area included sites that have grown to become symbols and legends of the Battle of Verdun – the Fort de Douaumont and the village of Douaumont.

The last episode of the Battle of Verdun took place in December 1916. At that time, the French army, having a considerable advantage in this section of the front, conducted a daring offensive. Four French divisions were opposed by five German divisions, including the 10th Infantry Division from the Province of Posen. The French side threw elite colonial divisions into the fray, who conducted daring strikes and managed to recapture ground that was lost in the previous months. This area included sites that have grown to become symbols and legends of the Battle of Verdun-the Fort de Douaumont and the village of Douaumont.

1888-1918 yılları arasında, otuz yıl boyunca Almanya'yı kayser ya da imparator olarak yöneten, 1941 yılında ölen II. Wilhelm; İngiltere Kraliçesi Victoria'ın (1819-1901) torunu ve Prusya İmparatoru I. Wilhelm'in (1771-1888) torunudur. II. Wilhelm, on dokuzuncu yüzyılın sonu ve yirminci yüzyılın başlarındaki hızlı modernleşme döneminde Almanya'yı yönetmiştir. 1876-1909 yılları arasında hüküm süren II. Abdülhamid ise Osmanlı Devleti'nin çöküşünü önlemek ve aynı zamanda modernleşmeyi yakalamak için çalışan padişahtır.

ÖZET19 yüzyılın sonlarına doğru Osmanlı Devleti ve Almanya birbirlerine ihtiyaç duyan iki ülke haline gelmişlerdi. Yüzyılın sonuna doğru genç ve yaşlı iki imparatorluğun ilişkileri müttefik biçimine evriliyordu. 1890’ların ilk yarısı bu sürecin başlangıcını oluşturmaktadır. 1888’de meydana gelen iki olay, bu sürecin somut göstergeleridir: II. Wilhelm’in imparator olması ve Bağdad Demiryolu hattının başlangıcını teşkil eden İzmit-Ankara Demiryolu imtiyazının Alman sermayesine verilmesi. Almanya bu yıllarda, uluslarası politikada Osmanlı Devleti için destek olmuş, Osmanlı ordusunun yeniden düzenlenme çalışmasına da katkı da bulunmuştur. Alman bankaları, silah fabrikaları bu işten kazançlı çıkmış; Osmanlı Devleti ise diğer Avrupalı güçlere karşı bu ülkeye yakınlaşmış ve sermaye yetersizliğinden gerçekleştiremediği yatırımlarda, özellikle demiryolları inşasında, Alman sermayesinden istifade etmiştir. ABSTRACTEnd of the 19th century, The Ottoman and Germany started new relations with eac...

ÖZET19 yüzyılın sonlarına doğru Osmanlı Devleti ve Almanya birbirlerine ihtiyaç duyan iki ülke haline gelmişlerdi. Yüzyılın sonuna doğru genç ve yaşlı iki imparatorluğun ilişkileri müttefik biçimine evriliyordu. 1890’ların ilk yarısı bu sürecin başlangıcını oluşturmaktadır. 1888’de meydana gelen iki olay, bu sürecin somut göstergeleridir: II. Wilhelm’in imparator olması ve Bağdad Demiryolu hattının başlangıcını teşkil eden İzmit-Ankara Demiryolu imtiyazının Alman sermayesine verilmesi. Almanya bu yıllarda, uluslarası politikada Osmanlı Devleti için destek olmuş, Osmanlı ordusunun yeniden düzenlenme çalışmasına da katkı da bulunmuştur. Alman bankaları, silah fabrikaları bu işten kazançlı çıkmış; Osmanlı Devleti ise diğer Avrupalı güçlere karşı bu ülkeye yakınlaşmış ve sermaye yetersizliğinden gerçekleştiremediği yatırımlarda, özellikle demiryolları inşasında, Alman sermayesinden istifade etmiştir. ABSTRACTEnd of the 19th century, The Ottoman and Germany started new relations with eac...

The Ottoman administration took European armies as a model in all areas of military modernization. Taking modern armies as a model, both in educational and organizational means, provided the new technology weapons, which were the basic need of these armies, to enter the Ottoman army inventory. Each new weapon brought with it the need for training in the familiarization and use of the weapon. The Ottoman officers trained in modern military schools took part in meeting this need. In addition to playing an active  role in weapon purchases, this staff shared their knowledge and experience for the effective use of such weapons. Thus, important works on modern firearms were published. Fenn-i Esliha (The Science of Weapon) books, one of these works offered to the use of military students and officers, contained general information about all firearms used in the Ottoman army. In addition to Fenn-i Esliha books, manuals written specifically for a weapon or a model also played a significant role in familiarizing new weapons. Mahmud Şevket Pasha, who gained serious experience in firearms with his duties and later rose to the position of grand vizier, was also one of the officers who penned his experiences. He had a book called Fenn-i Esliha as well as his three of other works were aimed at introducing Mauser rifles. These works containing detailed information on rifles were also supported by images. These three publications, from which the enthusiasts can access extremely specific and technical information, were among the most comprehensive examples of the firearm training literature of the Ottoman army.