Mamluk Literature

Memlük Devleti, 1250 yılında Mısır merkezli kurulmuş en büyük Türk İslam Devletlerinden biridir. Memlükler, Sultan Kutuz döneminde (1259-1260) Moğol/İlhanlıları Aynicâlût (1260) savaşında yenerek tüm dikkatleri üzerine çekmiş ve Müslümanlar nezdinde saygın bir konuma sahip olmuşlardır. Kutuz' dan sonra Memlük tahtına devletin gerçek kurucusu kabul edilen Baybars el-Bundukdâri (1260-1277) geçmiştir. Baybars, siyasi dehası, cesareti, adaleti, cömertliği, yenilikçiliği, disiplin ve atılganlığıyla ön plana çıkmış, devleti sağlam bir zemine oturtmuştur. Baybars'ın yapmış olduğu icraatlardan ilki devlete küsmüş olan hoşdaşların/memlüklerin gönlünü almak olmuştur. Onları hak ettikleri makam ve mevkiye getirmiş ve ellerinden alınan mal ile iktalarını onlara iade etmiştir. Daha sonra 1258 yılında İlhanlıların Bağdat'ı yerle bir edip ortadan kaldırdığı halifeliği, 1261 yılında Kahire' de tekrar ihya etmiştir. Böylece Memlük Devleti, İslam dünyasında dini meşruiyetini kazanmıştır. Kahire ise dini, siyasi, ekonomi ve tarımsal yönde daha da gelişmiş; ilim ve kültür merkezi olmakla birlikte yaşanılabilinir bir şehir haline gelmiştir. Baybars, Memlük Devleti'ne, en çok etkilendiği Eyyûbî Hükümdarı el-Melikü's-Sâlih (1240-1249)'in dönemindeki kanun ve adetleri yeniden getirmiştir. Devlet görevlilerini o dönemdeki tecrübeli kişilerden tercih etmiştir. Baybars, Kutuz döneminde halkın üzerinde ağır bir yük olan vergileri yeniden düzenlemiş ve birçok vergiyi de kaldırmıştır. Baybars, devletin dinî, siyasi, ekonomik, her türlü sorunuyla bizzat ilgilenmiş, halkın problemlerine çözüm bulmuş, deprem, salgın hastalık ve kıtlık gibi durumlarda devletin tüm imkânlarını kullanarak halkın sıkıntısını gidermeye çalışmıştır. Memlük tahtında on yedi yıl kalan Baybars, Mısır, Filistin ve Şam başta olmak üzere Mekke, Kudüs, İskenderiye, Kerek, Bîre ve Antakya gibi şehirleri ziyaret etmiş ve halk-devlet bütünleşmesini büyük oranda sağlamıştır. Baybars, İlhanlı saldırılarının yoğun şekilde yaşandığı bir dönemde Memlük tahtına geçmiş bu saldırıları bertaraf edip ve İlhanlıların İslam dünyasının iç kesimlerine girmesini engellemiştir. Baybars, o dönemde modern askeri teçhizatla birlikte disiplinli ve profesyonel bir ordu kurmuştur. Bu orduyla bir buçuk asırdan fazla Suriye ve Filistin bölgesindeki Haçlılara ait Kaysâriyye, Arsûf, Safed, Şakif, Antakya, Hısnıkeyfâ gibi kalelerin birçoğunu ele geçirmiştir. Bu başarıda Seyfeddîn Kalavûn, İzzeddîn Hıllî, Bedreddîn Beyserî, Sungur el-Aşkar, İzzeddîn Ugân gibi yetenekli ve sadık emirlerin katkısı da çok büyük olmuştur. Sultan Baybars, Haçlılarla mücadele ederken ticaretin önündeki engelleri kaldırmış, İtalyan şehir devletleri ve diğer devletlerle yapmış olduğu ticari anlaşmalarla herhangi bir ekonomik kriz yaşamadan bu mücadelesini başarıyla devam ettirmiştir. Tarihçiler Baybars'ın elde etmiş olduğu bu başarılarından dolayı kendisine "İskender-i Sânî, İskenderü'z-Zamân, Mısır Aslanı, Fetihlerin babası, Cihad sancağının taşıyıcısı" gibi lakaplar takmışlardır. Baybars'ın diğer bir başarısı da ülke genelindeki haberleri kısa zamanda merkeze ileten ve neredeyse kusursuz işleyen berîd teşkilatı aktif bir şekilde kullanması olmuştur. Baybars'ın bu başarılarına ilaveten, savaş stratejisi, cesareti, cömertliği, adaleti, sert ve otoriter yapısı da etkin olmuştur. Sultan Baybars'ın temellerini atmış olduğu bu devlet iki buçuk asır kadar tarih sahnesinde yerini almış Mısır, Şam ve Hicaz gibi önemli bölgeleri elinde tutmuştur. Baybars, bu yönetim anlayışıyla temelini attığı Memlük Devleti, Orta Çağın en büyük Türk İslam Devletleri arasında yer almıştır. İlhanlı ve Haçlıların korkulu rüyası olmuş, Sis bölgesindeki Ermenileri baskı altında tutmuş ve toplum üzerinde büyük baskıları olan İsmâilileri (Haşhaşi) de ortadan kaldırmıştır. Baybars, İslam dininin hükümlerine karşı saygılı olmuş ve bu hükümleri en doğru bir şekilde uygulanmasını emretmiş, şeriata aykırı davranışların yapılmasını da yasaklamıştır. Baybars saltanatının ilk yıllarında olabilecek iç isyanları göz önünde bulundurarak iç huzuru temin etmiştir. Baybars, savaş işleriyle uğraşmayıp saltanatını güçlendirmeye ve devletin teşkilatlanmasına önem vermiştir. İktidarına engel olabilecek etkenleri de ortadan kaldırmıştır. Bu çalışma, Memlük Devleti'nin en kudretli sultanı olan Baybars el-Bundukdârî'nin başarılı devlet yönetim politikalarını, askeri, ekonomik, dini ve siyasi devlet anlayışını ortaya koymak için hazırlanmıştır.

This study examines a little-known bullayqaa playful variant of the zaǧalby Ibn Nubāta al-Miṣrī (d. 768/1366), preserved solely in two draft manuscripts (muswadda) compiled by the famous ḥadīṯ-scholar Ibn Ḥaǧar al-ʿAsqalānī (d. 852/1449) himself, in which he collected additional poems beyond Ibn Nubāta's established dīwān. Absent from the dīwān, the bullayqa survives through the autographs of Ibn Ḥaǧar, which, by his own repeated attestations, are drawn largely from Ibn Nubāta's original autographs. It is reported that Ibn Ḥaǧar admired Ibn Nubāta's calligraphy and sought to emulate his script, cultivating a handwriting style thatwhile aesthetically refined poses significant challenges to paleographic analysis, particularly in a muswadda. The article opens with a concise overview of the literary history of the bullayq, Ibn Nubāta's involvement with this form, a short analysis of Ibn Ḥaǧar's autographs, followed by a critical edition of the poem, a translation, and finally a close textual commentary. Facsimiles of Ibn Ḥaǧar's autographs accompany the paleographic study.

Journal of History School has the sole ownership of copyright to all published works. No part of this publication shall be produced in any form without the written consent of Journal of History School. It can be quoted as long as referred to the Johs. The Editorial Board makes the final decision to publish articles. No article is returned to authors.

International Journal of Social Sciences (TOBİDER) is an international peer-reviewed journal published four times a year. All responsibility for the language, scientific and legal aspects of all articles published in TOBİDER Journal belongs to the authors, and the publishing rights belong to the publisher. It cannot be partially or completely printed or reproduced in any way without the written permission of the publisher. The Editorial Board is free to publish or not to publish the articles submitted to the journal. TOBİDER is indexed by MLA, ResearchBib, Eurasian

Memlûkler, 1250-1517 yılları arasında Kahire merkez olmak üzere Mısır, Suriye, kuzey Afrika ve Anadolu'nun güney kısımlarında hâkimiyet kurmuş bir Türk devletidir. 1 Bu devletin resmi dili de Türkçedir. Memluk Devleti ya da diğer kendi deyimleriyle "ed-Devletü't-Türkiyye'' Türk olan Bahri Memlukler (1250-13829) ve Çerkes olan Burci Memlukler ( 1382-1517) adları altında birbirini izleyen iki devre ayrılır. 2 Es-Salih Eyyûb, babası Kamil bin Adil daha sağken Kıpçak Türklerini satın almaya başlayıp kendisine bağlı ordu kurmaya başlamıştır. Bu durum sarayda da dikkat çekmiştir. Kamil bin Adil, Rakka'da iken bu girişimin haberini almıştır. Kamil bin Adil bunun üzerine Mısır'a dönüp Es-Salih Eyyûb'u durdurup El-Cezire'ye göndermiştir. Es-Salih Eyyûb burada askeri ve politik faaliyetlerini başarıyla yönetmiştir . Merkeze bağlı olarak hakimiyetini güçlendirmiştir. Memluk alımlarına devam edip Yassı Çemen Savaşı sonrası başıboş kalan 10.000-20.000 kadar Harezm askerini bünyesine katıp ordusunu güçlendirir. Küçük oğlu El-Adil'i de veliaht olarak ilan eder. 1238'de Kamil bin Adil, Dımaşk'ta hayatını kaybeder. Vefatın ardından toplanan ümera Mısır'da Kamil bin Adil tarafından veliaht olarak bırakılan Melik Adil'i sultan olarak seçtiler. Melik Adil 1238'de Kahire'de adına hutbe okutularak resmen sultan ilan edildi. Dımaşk'ta ise kuzeni Melik el-Cevad'ı da ona naip tayin ettiler. Böylece Es-Salih Eyyûb ve II .Adil arasında gerçekleşecek taht mücadelesi başladı. Es-Salih Eyyûb daha önce babası tarafından El-Cezire'ye sürüldüğünden müdahale edememişti. Fakat Es-Salih Eyyûb taht değişikliğine kadar yaşanılan olaylardan ve gelişmelerden dolayı kardeşine nazar daha çok tecrübe sahibi olmuştur. II .Adil ise babasından kalan hazineyi israf edercesine harcamış ümeranın olumsuz düşüncelerinin hedefi olmuştur. Hatta bazı devletin ileri gelenleri Es-Salih Eyyûb'u Mısır'a davet etmişlerdi. 1239 yılında Mısır'da 100 kadar memluk askeri II .Adil'e karşı ayaklandılar fakat bir başarı gösteremeyip Gazze'ye kaçtılar. Es-Salih Eyyûb kardeşine karşı giriştiği taht mücadelesini zorlanmadan kazandı. Sürekli olarak kurulan ve bozulan ittifakların ardından, Necmeddin Eyyûb Kerek hâkimi Melik Selahaddin Davud ile anlaşarak ve ayrıca Kamiliyye ve Eşrefiyye memlûklerinin de kendisini desteklemeleri sayesinde 1240 yılının Haziranında Mısır tahtına oturmayı başardı. 3 Es-Salih Eyyûb hemen ilk iş olarak rakip melikleri destekleyen kendisine tehdit olabilecek emirleri saf dışı bıraktı. Böylece merkezi gücü, otoriteyi kuvvetlendirip Filistin'de bulunan Haçlılarla, Suriye'de bulunan itaat etmeyen Eyyubiler emirleriyle ve Harezmşah ordusunun geriye kalanlarıyla ilgilenebilecekti. Es-Salih Eyyûb, merkezi otoritesini tasviye hareketleriyle güçlendirdikten sonra kendisine her anlamda bağlı bir ordu oluşturmak için köle pazarlarından genç Kıpçak Türkü almaya başladı.

One of the most overlooked figures in African diaspora studies is Suḥaym ʿAbd Banī Ḥassḥās (Suḥaym, the slave of the Ḥassḥās clan). His neglect arises from several factors: the general neglect of critical archival research on the African diaspora in Arabia, the unconventional life Suḥaym led, and his personal indifference to Islam. His poetry, which chronicles defiance during the formative years of Arab nationalism following the rise of Islam, challenged the patriarchal chauvinism of his enslavers and resisted erasure by the cultural elite. However, his execution by immolation highlights the violent limits of tolerance in a culture that celebrated his art while undermining his humanity.

İlhanlı Devleti ile Memlûk Türk Devleti arasındaki diplomatik ilişkiler Suriye bölgesine inen Hülâgû'nun elçilerini Kahire'ye göndermesiyle başlamıştır. Daha sonra bu ilişkiler Baybars-Abâkâ, Kalavun-Ahmed Teküdâr ve Nâsır Muhammed-Gâzân/Olcâytû/Ebû Saîd arasında teati edilen elçilik faaliyetleri ile sürdürülmüştür. Hülâgû ve halefl eri adına tehdit ve korkutmaya dayalı mutlak itaat isteyen Moğol diplomasisi söz konusudur. Hülâgû'nun oğlu Ahmed Teküdâr'ın Müslüman olmasıyla nispeten yumuşak bir üslup ile bu gelenek sekteye uğramış ancak Teküdâr'ın tahttan indirilmesiyle ilişkiler önceki seyrine dönmüştür. Gâzân döneminde ise artık tamamen değişen İslâmi bir kimliğe bürünen diplomasi anlayışı söz konusudur. Bunun yanında gerek Teküdâr gerekse Gâzân döneminde her ne kadar İslâmi geleneğe uygun mektuplar kaleme alınmış olsa da muhatabından otoritesine boyun eğmesini, hatta tâbi olmasını isteyen aynı zamanda İslâmi literatüre uygun tehdit içerikli mektuplar dikkat çekmektedir.

A foreword to  Sulaiman Adewale Alagunfon's book on the Maqāma in Yorubaland, Nigeria. I sought to highlight some of Dr. Alagunfon's unique contributions while emphasizing how this study might shed light on the study of Arabic literature and the maqāma genre, which tends to overlook the Arabic literary cultures of West Africa.

This paper focuses on a book list that was recorded by Ṣaḥḥāflarşeyḫizāde Esʿad Efendi, who occupied an important place as a scholar and as a chronicler in both cultural and political life of the Ottoman Empire in the nineteenth century, in one of his personal manuscript notebooks. This type of personal manuscript notebook was called mecmūʿa in Turkish and consisted of a variety of selected texts (e.g. poems, lines of prose, chronograms, correspondence, calculations, prayers). Generally, a compiler or several compilers selected texts and gathered their own mecmūʿa with these texts-this was a very common habit among Ottoman scholars. Esʿad Efendi started to compile his own at the beginning of his official career, collecting parts of the various books he had read and copying them into his mecmūʿa. In addition, Esʿad Efendi's mecmūʿa contains uncompleted first drafts of his works and a list of books that he used during his researches. Considering together the book list and the works written by Esʿad Efendi in the following years, it is possible to see the relationship between the texts compiled into his mecmūʿa, the readings he made and his career trajectory. Thus, this paper aims to uncover the details of these relations through an examination of Esʿad Efendi's reading practices.

This article explores the theme of the journey in Abū Bakr b. Muḥsin Bā ʿAbbūd al-ʿAlawī's al-Maqāmāt al-hindiyyah (the Indian assemblies), completed in 1111/1715. Drawing from the concept of the palimpsest as used by Abdelfattah Kilito to define the structure of the narrative, the article argues that it comprises layers of separate but interconnected narratives accommodating divergent and at times contradictory viewpoints on the journey motif that can emerge in isolation in a single story. The theme of the journey, embedded within a repetitive narrative, thus unfolds through various refractions and variations, some repeating and thus corroborating a view, others varying and thus contributing to the mosaic of the theme's image. This process of thematic fragmentary development mirrors the inscription and re-inscription of the journey motif, presenting different perspectives on space, travel, and belonging. Putting together this palimpsestuous layering of narration, the theme of travel gives way from a cry for a lost waṭan homeland to the transfer of the waṭan within the subcontinent.

Le sens du temps. Pages d'histoire du chronogramme arabe». Après des antécédents encore mal connus au VIIe/XIIIe siècle et au VIIIe/XIVe siècle, les chronogrammes «réguliers» sont bien attestés en arabe au IXe/XVe siècle; mais leur véritable carrière commença au Xe/XVIe siècle. Par la suite, les poètes, compositeurs de ce genre, s'imposèrent sont ici étudiés non seulement la structure et les occasions de ces poèmes, mais aussi leur évolution et la fascination que ce type d'écriture exerça.

The ongoing COVID-19 pandemic has impacted various aspects of humanity. Like epidemics before it, it has not escaped the attention of the literary community. Poets have responded in different ways, releasing a variety of poems portraying a multiplicity of attitudes and thoughts. The Nigerian Arabic poetic community, particularly the Lagos group, is not left out in this literary enterprise. Arabic versesmiths residents in Lagos have responded with poems which highlight the emergence of the disease, its impact and devastation. The poems, while revealing a surge of sentiments, also play the didactic role of cautioning, informing and educating their audiences about ways to avoid the contagion and staying alive. Almost all the poems contain verses of supplication to Allah to save humanity from this scourge. This work highlights the efforts of Arabic scholars in the Lagos area of Southwest Nigeria in creating awareness among Muslim clerics and students of traditional Arabic institutions literate in classical Arabic, but not proficient in English, about the challenges of coronavirus through Arabic poetic medium. The study undertakes a thematic analysis of selected poems of these scholars, underscoring the agony, yearnings, and innermost feelings of this seemingly "illiterate" class as a representative voice of the underprivileged.

Scholarship on the intersection of Islamic mysticism and politics often focuses on the way Sufi authors preach their mystical teachings to rulers. This article draws attention to the role of court poetry composed by authors who are not considered to have been practicing Sufis in promoting and popularizing mystical teachings at royal courts by examining Sanāʾī’s court-patronized poems as early specimen of mystical works that had a political dimension. This political dimension allowed Sanāʾī to promote and legitimize his royal patron Bahrāmshāh (r. 1117–1157) as a perfect ruler. The study highlights the propaganda value of Sanāʾī’s poetry for Bahrāmshāh. Simultaneously, it investigates the ways in which Sanāʾī asserts his agency in his patron-client relation- ship with Bahrāmshāh. By engaging with a rhetorical feature common in adab writings – that is, Parrhesia or frank speech – Sanāʾī portrays himself as a candid, Sufi-like advisor, who is detached from the material world and can therefore criticize and counsel Bahrāmshāh without fear of punishment. This show of charisma then provides the poet with an opportunity to preach his model of kingship to the ruler and promote his mystical advice as indispensable for proper royal conduct. According to Sanāʾī, an ideal ruler is a perfect man (or a valī) who is a vessel of God. In his panegyrics, he portrays Bahrāmshāh as a valī and perfect man, thereby legitimizing his royal patron over his rival and lord, the Seljuq Sultan Sanjar (r. 1118–1157). Sanāʾī mystico-political poems therefore functioned as a form of cultural capital through which the poet navigated his complex relationship with the court of Ghazna.

For the Mamluks, one of the most important issues in the almost half-century following their foundation in 1250 was the struggle against the Crusaders. Accordingly, a significant number of the sultans who came to power in the first half-century of the state dealt with or had to deal with this issue. By the last decade of the 13th century, the Crusaders were defeated and expelled from mainland Syria. However, Ruad (or Arwad) island and its fortified fortress, located just across Tortosa and quite close to the mainland, became a refuge for some Crusaders, mostly the Knights of Templar. The Crusaders on the island attacked the coastal cities of Syria whenever they had the opportunity, murdered and pillaged, and posed a threat to Mediterranean trade. After about ten years in this way, the Mamluks deemed it necessary to organize an expedition to Ruad Island while they were fighting the Ilkhanids in Syria, and they conquered the island with the expedition. However, the expedition to Ruad Island was closely linked to the Mamluks’ policy of securing the eastern Mediterranean, as well as their aim of eliminating the last remnants of the Crusaders in the east. This study is dedicated to revealing the Mamluk conquest of Ruad Island and explaining the role and significance of this conquest in terms of the Mamluks’ Eastern Mediterranean policy.

Bu çalışmada Türkiye Selçuklu Devleti ile Kilikya Ermenileri arasındaki siyasi ilişkiler incelendi: Türklerle Ermeniler arasındaki ilişkiler Selçukluların Anadolu’ya girişi ile başlar. Bizans yönetiminde baskı altında yaşayan Ermeniler, Selçukluları kurtarıcı olarak karşıladılar. Ancak Haçlı Seferleri sırasında Hıristiyanlar, Ermenileri Türklere karşı kışkırttılar. Haçlıların yardımı ile Çukurova bölgesini ele geçiren Ermeniler burada bir baronluk kurdular. Ermeniler Haçlılarla ittifak yaparak Türk topraklarına saldırılar düzenlediler. Haçlılar Kilikya Ermenilerini baronluktan Krallığa yükselttiler. Türkiye Selçuklu Sultanları İzzeddin Keykâvus ve Alâeddin Keykubâd zamanında Selçuklular Ermenileri kendilerine tabi hale getirdiler. 1243 Kösedağ savaşı sırasında Ermeniler Selçuklulara ihanet ettiler. Moğollarla işbirliği yapan Ermeniler Selçuklu Sultanı Alâeddin Keykubad’ın eşi Hunat Hatun’un yolunu kesip, Moğollara teslim ettiler. Moğollar Hunad Hatun’u şehit ettiler. Türkiye Selçukl...

The enduring and protracted suffering of Syrian people, due to dictatorship, revolution and civil conflict, has been reflected in numerous novels. This article reads Ismī Zayzafūn (2022) by Syrian writer Sawsan Ǧamīl Ḥasan as a recent iteration of the representation of traumatic experiences of the past decade in Syria. In her novel Ḥasan addresses Syria’s woes in the last four decades through Ǧahīda’s memoir, written in a haphazard fragmentary form that mix past and present in a process of healing trauma through writing. Ḥasan gives us a clear portrayal of women frustration in Syrian rural society: Ǧahīda is victimized by religious socialization and armed conflict in her village. Notwithstanding these patriarcal, religious and political oppression, she managed to reshape her identity by freeing herself from her community identity. This paper draws on the first wave of literary trauma theory and the interplay between memory and identity in Caruth’s psychoanalytic theory of trauma (Caruth 1995, 1996). It is taking account of studies related to decolonized trauma theory by Buelens and Craps (2008), Rothberg (2008) and Craps (2013), that remediate the contradictions and limitations of the first wave of trauma theory in the 1990s. And these scholarships are attentive to the specific social and historical contexts in which trauma narratives are produced and received. To this effect, the trauma theory, the sociological approach to literature, and postcolonial literary studies are reconciled.

Wie wird an Menschen erinnert und was an ihnen und ihrem Leben erscheint erinnernswert? Antworten auf diese Fragen gibt ein mehr als 500 Jahre altes „frühes Wikipedia“ aus der Mamlukenzeit: Während der vom 13. bis 16. Jahrhundert in Ägypten und Syrien bestehenden Herrschaft einer aus ehemaligen Sklaven bestehenden Militäraristokratie entstanden zahlreiche immer wieder überarbeitete biographische Enzyklopädien mit gesammelten Informationen zu wichtigen, interessanten oder auch kuriosen Mitgliedern der Gesellschaft. Das umfangreiche Quellenmaterial zeigt der Islamwissenschaft, wie die damaligen Autoren ihre Gesellschaft sahen oder sehen wollten und wie sich dieses Bild im Lauf der Zeit veränderte.

كنت قد شَرفت بمشاركة الأستاذ الدكتور/ عمر عبد السلام تَدمري -حفظه الله- في تحقيق القطعة الموجودة من تاريخ ابن اللُّبُودي، ولأننا لم نقف على اسم الكتاب بسبب ضياع صفحة العنوان ومقدمة المؤلِّف من النُّسخة الخطية الوحيدة للكتاب، فأَسميناه: «تاريخ ابن اللُّبُودي الدمشقي».
ثم وجدتُ ترجمة لابن اللُّبُودي في الطبعة الجديدة من كتاب «معجم شيوخ ابن فَهْد المكي» لم تَرد في الطبعة السابقة، وذَكر في قائمة مؤلَّفات ابن اللُّبُودي: كتاب «نَشر أعلام النَّصر على تاريخ أهل العَصر».

The rajaz meter has always been folkloric, from its inception to this day. It is easy to compose verses in it, so that poets used it to express the concerns of their nation, especially following the consecutive political defeats which the Arab world has experienced. Modern Arab poets use this meter in poems that express the concerns of the common people and urge them to stand together in the face of defeats and despotic, oppressive regimes. The rajaz meter allows them to write in one voice that represents the collective as a whole. The Egyptian poet Ṣalāḥ ʽAbd al-Ṣabūr (1931-81) used the rajaz meter in an innovative manner, in a way that he succeeded in making an equilibrium between poetry and prose. This can be seen in his use of the rajaz meter to compose narrative poems, as we shall see in the present study.

Dogu Roma Imparatorlugu’nun Ermenilere uyguladigi tehcir politikasi sonucu ortaya cikan Kilikya Ermeni Kralligi, Ermeni tarihinin en onemli parcalarindan birisidir. Kilikya’daki Ermeni hâkimiyeti daralip genislemekle birlikte yaklasik uc yuzyil surmus ve doneminde bolgenin en onemli siyasi varliklardan biri olmustur.  Ermeniler, Buyuk Selcuklu Imparatorlugu ve Turkiye Selcuklulari donemlerinde, Muslim veya Gayrimuslim oteki Selcuklu vasallari gibi ic yonetimden tamamen bagimsiz olarak siyasal yasamlarini devam ettirmislerdir. Kilikya Ermenileri ozellikle Haclilar ve Fransizlarla siki iliskiler kurarak Turklere karsi savasmislardir. Haclilarin da bolgede zayiflamasiyla yayilmaci politika izleyen Memluklar tarafindan bolgedeki Kilikya Ermenilerinin varliklarina son verilmistir.

Literary works of Nigerian Arabic authorship covers a vast range of subjects ranging from religious to secular spheres. Some of these works do not belong to the traditional religious sciences of Islam but pertain to the physical, medical and other related subjects, including pandemic. However, the relevance of these works to pandemic issue has received little or no academic attention. This study examines some writings of contemporary Nigerian Arabic literati which played the role of responding to the global pandemic in 2020. While documenting eventful historical information for further action, these Arabic writings express the religious rituals most of which serve as preventive and curative healing therapy. The writings also serve as alternative to orthodox therapy's response to the coronavirus pandemic in Nigeria. It looks at the impacts of the dreaded Covid 19 by rethinking the concepts of health, healing and medical practices using spiritual and metaphysical metrics.

This paper investigates irony in selected verse and prose from Ibn Sūdūn's (1407-1464 AD) Nuzhat Al-Nufūs wa Muḍḥik Al-ʿabūs from a pragmatic perspective. It investigates what I have dubbed "ironic axioms," or IAS, as a new kind of verbal irony used by the author to create a hilarious ironic text. This technique is based on taḥṣīl al-ḥāṣil, which entails stating the obvious, explaining simple facts, using circular definitions, and defining a thing by itself. Ibn Sūdūn's strategy for developing ironic humor is predicated on preparing his audience for something serious, weird, and significant before stunning them with trifling facts and well-known adages. A hybrid method based on the combination of Attardo's (2000) theory of Irony as relevant inappropriateness and Giora's (1995, 1997, 1998) graded salience hypothesis (GSH) has been employed. This study established that Ibn Sūdūn used ironic axioms not only to elicit humor and provoke laughter, but also to send a message and express an opinion. The most significant findings of this study are that irony is nuanced, difficult, time-consuming, requires two-stage processing, and does not necessarily implicate the opposite. This study argues that Ibn Sūdūn's Dīwān Nuzhat Al-Nufūs parodies pedantic academia and mocks the social realities of his contemporaries.

Doğu Akdeniz İslâm’ın buraya gelişinden itibaren tarihinde yeni bir mücadele safhasını yaşadı. Memlûkler Mısır ve Suriye’de hâkim olmalarıyla birlikte bölgelerinde yaşanan pek çok rekabet gibi Doğu Akdeniz mücadelesine de taraf oldular. Bu süreçte Mısır ve Suriye sahilleri ve burada bulunan şehirler Memlûk tarihi boyunca muhtelif saldırı ve mücadeleye şahit oldu. Haçlı Seferlerinin klasik çağı kapandıktan sonra 14. asır Haçlı saldırılarının yeni bir safhasını teşkil eder. Balkanlar, Ege ve Doğu Akdeniz bu asır boyunca Haçlı saldırılarına hedef oldu. Memlûkler işte bu asırda vaki Haçlı saldırılarını göğüsleyerek Suriye ve Mısır sahillerine gelen saldırıları ters yüz ettiler. Buna ilave olarak 13. asır boyunca Memlûklerin Suriye sahillerinde yer alan Trablus, Akka gibi son kaleleri ele geçirdikleri görülmektedir. Yine Ermeni Baronluğu gibi yapıları yıkıp nihayet Kıbrıs Adası’nı fethettikleri anlaşılmaktadır. Böylelikle Doğu Akdeniz’de yaşanan mücadeleyi başarıyla tamamlayarak Haçlıları bölgeden uzaklaştırmışlardır. İşte bu mücadele meyanında Bilâdü’ş-Şâm/Suriye’de yer alan Memlûk şehirlerinin önde gelenlerinden biri Trablus idi. Burada yer alan kontluğun yıkılması sonrasında Haçlıların bölgeye saldırılarında ana hedeflerden birisi olacak olan şehir askeri ve ekonomik değeri ile vazgeçilmez bir konum ve değerde idi. Haçlılar 14. asır saldırılarında yaptıkları mütemadî hücumlarında Trablus şehrini de mahsusen hedefe koydular. İşte bu çalışmada, Trablus’a Haçlıların bu devirdeki saldırıları ve buna Memlûklerin mukabil savunmaları ele alınacaktır. Antakya fethi ile Baybars zamanında başlayan süpürme harekâtının Trablus ve Akka ile tamamlanması sürecinde 14. asırda Trablus’a vaki saldırıları Kıbrıs’ın fethine kadar sürecek olan mücadele tarihinin önemli bir safhası olarak bu ara dönemin ele alınmasıyla Haçlı-Memlûk rekabetine dair müteselsil çalışmalarımızın bir bölümü daha tamamlanmış olmaktadır.
---
The Eastern Mediterranean has experienced a new phase of struggle in its history since the arrival of Islam. With the Mamluks dominating in Egypt-Syria, they became a party to the Eastern Mediterranean Struggle such as many rivalries in their regions. Throughout Mamluk history, the coasts of Egypt and Syria and the cities located here witnessed various attacks and struggles. After the classical era of the Crusades ends, the 14th century constitutes a new phase of the Crusader attacks. Throughout this century, the Balkans, the Aegean, and the Eastern Mediterranean are the targets of Crusader attacks, and in this century, the Mamluks withstand the Crusader attacks and reverse the attacks on the coasts of Syria and Egypt. In the 13th century, the Mamluks captured the last fortresses of Tripoli and Akka, on the Syrian coast, demolished structures such as the Armenian Barony, and successfully completed this struggle in the Eastern Mediterranean with the conquest of the island of Cyprus and removed the Crusaders from the region. In the middle of this struggle, Tripoli was a leading Mamluk city in Bilad al-Damascus, Syria. The city, a main target of the Crusaders’ attacks on the region after the collapse of the county located here, had an indispensable position and value because of its military and economic value. The Crusaders also targeted the city of Tripoli in their continuous attacks during the 14th-century attacks. In this study, the Crusaders’ attacks on Tripoli in this period and the corresponding defenses of the Mamluks are discussed. In the process of completing the sweeping operation that started with the conquest of Antakya with the conquest of Baybars with Tripoli and Acre, the attacks on Tripoli in the 14th century were an important phase in the history of the struggle that continues until the conquest of Cyprus and some of our joint work on the Crusader-Mamluk rivalry has been completed.

Kilikya olarak da isimlendirilen Çukurova, stratejik konumundan dolayı tarih boyunca önemli bir bölge oldu. Bu coğrafyaya hâkim olmak isteyen birçok devlet ve topluluğun içinde Ermeniler de vardı. Ermeniler, 1071 Malazgirt Savaşı'ndan sonra Anadolu'daki yer değişimi neticesinde Çukurova'ya geldiler ve bölgede kendi hakimiyetlerini sağlamaya çalıştılar. Siyasî ilişkilerin yanında varlıklarını gösterebilme adına iktisadî kalkınmaya önem verdiler. İktisadî başarıyla da bölgedeki siyasî varlıklarını daha sağlam zemine oturtmaya çaba sarf ettiler. Bu kapsamda verimli ve zengin Çukurova topraklarını amaçlarına uygun olarak kullandılar. Bu zenginlikten en üst düzeyde fayda sağlamaya çalışan Ermeni hânedân liderleri, tarım ve hayvancılıktan madenciliğe kadar birçok iktisadî girişimde bulundular. Bu şekilde hem bölgeye dikkat çekmeyi hem de söz konusu zenginlikten siyasî noktada bir sonuç almayı hedeflediler. Ermeniler, bu kapsamda bölgenin her türlü ürününü ticarileştirdiler. Ayrıca başta Ceneviz ve Venedik olmak üzere çeşitli tüccar gruplarına yönelik iskân ve vergi muafiyeti tanıdılar. Böylece Çukurova'nın ticarî potansiyelini artırmaya yönelirken bölge ticareti ve ticaret yollarını da kendi kontrollerine almak için uğraş verdiler. Bu girişimlerini kanunlarla da destekleyen Ermeniler, kanunnâmeler ilan etiler. Böylece ticarî alanda düzen sağlayıp daha fazla gelir elde etmeyi amaçladılar. Bu çalışma, Kilikya Ermenilerinin XI. yüzyılın sonunda bölgeye gelip yerleşmelerinin akabinde iktisadî kalkınma konusunda neler yaptığını ve hangi faaliyetlerde bulunduğunu ele almaktadır.

Doğu Roma İmparatorluğu'nun Ermenilere uyguladığı tehcir politikası sonucu ortaya çıkan Kilikya Ermeni Krallığı, Ermeni siyasi teşekküllerinin en önemlilerindendir. Kilikya'daki Ermeni hâkimiyet sahası siyasi ve askeri sebeplere bağlı olarak bazen daralmış bazen de genişlemiştir. Bununla birlikte, Ermenilerin söz konusu bölgedeki hâkimiyeti takriben üç yüz yıl sürmüştür. Ermeniler, Büyük Selçuklu İmparatorluğu ve Türkiye Selçukluları dönemlerinde, Müslim veya gayr-i Müslim öteki Selçuklu vasalları gibi iç yönetimden tamamen bağımsız olarak siyasal yaşamlarını devam ettirmişlerdir. Kilikya Ermenileri özellikle Haçlılar ve Fransızlarla sıkı ilişkiler kurarak Türklere karşı savaşmışlardır. Yayılmacı politika izleyen Memluklar tarafından bölgedeki Kilikya Ermenilerinin varlığına son verilmiştir.

In some medieval anthologies of classical Arabic poetry we find a poem by the pre-Islamic poet Aʿshā Bāhila, who probably died in the beginning of the seventh century AD. This widely appreciated poem is a dirge in commemoration of his half-brother al-Muntashir b. Wahb, who died in battle. In this article, the poem is analysed and evaluated, and from the number of textual variants it becomes clear that both the text and the verse order are severely damaged. The number of transmissions of this poetic text can effectively be limited to three. A more essential factor that contributed to the dismembering of the text is that it may have become entangled with another dirge, composed by the sister of the deceased, Daʿjāʾ ukht al-Muntashir. Based on our knowledge of structure and thematic development of dirges composed by women, we are able to dissect these poems, and, in the process, we can ‘reconstruct’ both. 

Al-Mutannabi und die Literatur der Abbasiden-Epoche 2.1. Die abbasidische Epoche a) Politische Lage 1 Abū Eṭayyeb al-Mutanabbī gehört zu den Dichtern der dritten abbasidischen Epoche, 2 die laut Ğurğī Zīdān von 334 n.H. 3 bis 447 n.H. dauerte. Hingegen hält Šawqī Ḍeyf diese Äre für den Anfang der Länderund Staatenepoche der arabischen Literatur, nämlich, weil die abbasidische Herrschaft seit 334 n.H. immer wieder schrumpfte, so dass sie nur über Bagdad verfügte, wenn auch noch einige Länder die abbasidische Herrschaft nur offiziell anerkannten. 4 Dennoch gilt diese abbasidische Epoche als die goldene Zeit der Wissenschaft, da sich die Kenntnissevor allem die der Geschichte, Literatur und Philosophiewährenddessen weiter entwickelten und zur Reife kamen. 5 Diesen wissenschaftlichen Aufschwung führt man auf die Unterstützung seitens der Staatsmänner zurück, und zumal, dass die Fürsten und Könige der auf Kosten des abbasidischen Kalifats entstandenen Staaten große Liebe und großzügigen Beistand für die Wissenschaft und die Wissenschaftler aufwiesen. 6 In dieser Ära sind die Wörterbücher entstanden, die Grundprinzipien der Medizin und der Physik wurden festgelegt, Fachkenntnisse der Geschichte und der Geographie haben floriert, und die Kunst der Literaturkritik erschien. Diese Ära ist auch durch die zahlreichen großen Bibliotheken in Ägypten, im Irak sowie in Al-Andalus u.a. gekennzeichnet, deren Türen für die Studierenden und die Leser offen waren. Es entstanden auch die Enzyklopädien, wie z.B. "Muftāḥ al-'ulūm" von Alḫawārizmī, und die Wissenszweige haben sich so sehr vermehrt, dass sie über 300 Wissensgebiete betrugen. 7 Werfen wir einen vertieften Blick über die Staaten und Länder, in denen der arabische Dichter Al-Mutanabbī aufwuchs und sich aufhielt, so 1 Wenn nicht anders erwähnt, sind die arabischen zitierten Quellten von mir selbst übersetzt.

A. Zu Herkunft und Leben Qudämas Qudäma b. Öa'far al-Kätib 2) entstammt einer kleineren unter jenen Familien, deren Angehörige seit Generationen das Sekretärsamt innehatten und die so zu einflußreichen Positionen in der Verwaltung des islamischen Reiches und zu einer hervorragenden Rolle im kulturellen Leben des 3./9. und beginnenden 4./10 Jhts. gelangt waren. Mit der Qualifikation zum Sekretär eröffnete sich den Angehörigen dieser Familien die Möglichkeit, ein Amt in den Diwanen des abbasidischen Kalifen in Bagdad oder in den Diwanen der militärischen Befehlshaber (umarä') in Bagdad zu erhalten. Die erste Erwähnung eines Familienangehörigen Qudämas finden wir in der Regierungszeit al-Mutawakkils (232-245/847-861): der Sekretär und Historiograph al-Ya'qübi überliefert unter den Ereignissen des Jahres 235/849-50 eine Nachricht, die einen Terminus post quem für die Tätigkeit dieser Familie in den Diwanen des Kalifen markiert: In diesem Jahr befahl der Kalif, den bekannten türkischen General Itäh zu ergreifen, gefangenzusetzen und später hinzurichten. Mit ihm wurden seine Söhne, sein Gefolge und seine Sekretäre festgesetzt. Unter den letzteren waren auch Sulaymän 1) Folgender Beitrag ist eine Kurzfassung der Einleitung des Verfassers zu seiner Edition des /Sw/äsa-Kapitels aus dem Kitab al-Harü$, erschienen unter dem Titel: Qudäma b. Öa'far, As-siyüsa min Kitäb al-harä$-$ ' cd-kitäba. Ed. MUSTAFA AL-ÖIYÄRI. Amman 1982.-Die leicht geraffte deutsche Übersetzung fertigte die Hrsg. an. 2) Angesichts der sich auch noch in neueren Studien reflektierenden relativen Unbekanntheit der Herkunft und Lebensumstände Qudämas erschien es nützlich, der Behandlung des eigentlichen Themas einige kurze Bemerkungen vorauszuschicken» die-aus Primärquellen erhoben-bisher nicht hinreichend beachtete Data bzw. Ergänzungen zu den bisherigen Darstellungen beibringen sollen.

In his work entitled Nasīm al-ṣabā (The Breeze of the East Wind), Ibn Ḥabīb al-Ḥalabī (d. 1377) dedicates a chapter to the description of a young man (ġulām). This chapter is characterized by the presence of two parts which differ from a stylistic point of view. This paper deals with the central part of the chapter, which is entirely descriptive. The description of the ephebe in this central part shows great detail both descriptively (regarding the physical features of the ephebe) and thematically (regarding the topics used). In this part, the descriptive topics of the ephebe present in the classical homoerotic ġazal are transposed and reformulated in saǧ‘ (rhymed prose). A salient feature in these descriptions is the connection often made between the ephebe and nature which seems to constitute the main subject throughout the Nasīm al-ṣabā.

Le Kašf al-asrār est un ouvrage de littérature mystique attribué à l’auteur d’époque mamelouke Ibn Ġānim al-Maqdisī (m. 1279). L’œuvre se compose d’une introduction et de trente-sept chapitres, appelés išārāt, dans lesquels des éléments de la nature, personnifiés, exposent des enseignements d’ordres spirituels et mystiques au narrateur. À partir de l’analyse de l’introduction et de quelques chapitres, cette étude se propose d’illustrer les caractéristiques formelles du texte, ses relations avec le genre munāẓara, ainsi que les significations mystiques et la fonction particulière que la nature occupe au sein de cet ouvrage. En effet, la nature n’est pas ici le symbole d’une théophanie mais elle partage le même sort de peine et de douleur que l’être humain, du fait de sa séparation de Dieu. À travers les différents chapitres, fleurs et animaux illustrent au narrateur les vertus dont il doit se parer tout au long de l’itinéraire, souvent marqué par les difficultés et la souffrance, de la ṭarīqa (la Voie) afin d’espérer parvenir à Dieu.

I will leave to others the responsibility of speaking about Donald P. Little's career and the pivotal place he occupies in the field of Mamluk studies. As for me, perhaps the most appropriate way to pay tribute to him is to provide readers with the results of a study 1 which uses the method that he pioneered and which has ever since been identified with him. In Little's words, The nature of the method is disarmingly simple; it is nothing more than comparison, close word-byword comparison of individual accounts of topics within annals and biographies, 2 with a threefold aim. One, given the fact that historians followed in most cases the conventions of the annalistic and biographical genres almost slavishly, what variations can be found in the treatment of individual authors? It is obvious that the variations constitute the author's originality, whether they consist of stylistic innovations, departures from the conventions of the genres, or the introduction of original subject matter.. .. A second, related, purpose is to characterize Mamlu≠ k historiography in general. .. ; in other words, having pointed out variations, I would attempt to establish the similarities in approach, technique and subject matter. Included under this purpose is the desire to indicate the type of data which can be gleaned from Mamlu≠ k sources, both as to the quantity and quality, so that the beginner in Mamlu≠ k studies can readily discover what variety of subjects the historians both discuss and omit, as well as the difficulties which he can expect to encounter as a result of the Middle East Documentation Center. The University of Chicago. 1 The study presented here is culled from my ongoing Ph.D. research, which deals with the historiography of the early Circassian period, and particularly from Chapter Two, the topic of which is the year 793. Chapter One deals with the year 778 and is still unpublished, but I will be making systematic reference to it throughout this article. 2 In this article, I will be dealing only with hawa≠ dith.

Arabic letterforms of written texts, whether in poetry or prose, might uncover a unique means of expression that communicates with the eye and unlock a new channel towards human communication. This study, therefore, proposes a different and unusual perspective of analyzing written texts that allows for experiencing the aesthetic, psychological and sociological dimensions underlying the artistic value and representation of each Arabic alphabetical letter in its various forms and shapes. It also evokes the reader's perception and appreciation of the visual language of the written text represented in the alphabetical letters as an effective tool of expression where the letter in some literary texts, transcends its material entity to form a drawing or a shape that discloses to the eye the secrets of the heart. The reading suggested in this study exceeds the phonetic, lexicographic, morphological, syntactic and semantic meanings of words, enriching meaning with a different profound human consideration in which the Arabic letter reflects or echoes both psychological and sociological perspectives forming an aesthetic phenomenon that is able to convey the writer's inner self and emotions. This visual reading paves the way for new fields of research and text analysis with the aid of psychological and sociological sciences. In this reading, the visual compositions perceived by readers are to be inserted as one of the basic parameters of textuality and contemporary text analysis for both writers and readers.

This presentation examines the late-Mamluk epic song Madīḥa ʿalā jabal Lubnān authored by the Maronite-Franciscan Jibrāyil Ibn al-Qilāʿī (d. ca. 1516). The Madīḥa draws on historical events to tell a semi-legendary story of the Christian mountain’s past. For its original historical components, it is considered by modern authors as a foundation of Lebanon’s national historiography. However, since it follows the Syriac metre rather than Classical prosody and because it was written by a Mamluk-era Christian author, beyond its apparent importance for the field of Christian Arabic studies, this poem has not been deemed worthy of study as a literary project meeting a contextual challenge. This is despite the fact that it is one of the first works ever to be written in Mount Lebanon and a witness to the popularization of Arabic culture and its expansion in the Mamluk Sultanate’s Syrian province. Drawing on recent studies by Thomas Herzog, Hilary Kilpatrick, and Zayde Antrim, because of its popular appeal, heroic tone, and the association it makes between homeland and political allegiance, I approach the Madīḥa as a Mamluk sīra-inspired Arabic poem from the rural Christian milieu. In this sense, my study expands medieval Arabic literature to include pioneering writings from confessional and provincial communities. I explain that the poet adjusted the popular epic genre to the taste of his audience by writing his narrative in a verse widespread in the Syriac church and by using Mount Lebanon’s pastoral imagery, Biblical tropes, folk tales, and collective memory. The liturgical form and culture-specific references broke with the episodic structure of Arabic narrative and made way for a meditative epic formed of cycles of sin and repentance, which builds the community’s imagined past while urging the public to reflect on the consequences of sin and heresy. Ibn al-Qilāʿī’s song was written to counter his party’s religious rivals, the Miaphysites, who were gaining ground in the mountain. The poem’s objective, I argue, is to stimulate the historical consciousness of largely illiterate 15th-century farmers and sheepherders who were in search of an explanation for their era’s unprecedented inter-confessional tensions.

The chronography of al-Makīn Ibn al-ʿAmīd (1206–1293) is a major work in the Copto-Arabic historiographical tradition. Its importance is twofold: on the one hand, its author, a high-ranking official in the Ayyubid and Mamluk administration, drew from different sources, some of them still close to late antiquity, to present an orderly picture of the events from Creation to his own time. On the other hand, his summary of Biblical, Graeco-Roman, and Islamic history attracted the interest of various readerships. It enjoyed widespread popularity among Oriental Christians, in Arabic-speaking communities but also in Ethiopia. It was consulted and quoted by several Mamluk historians, including Ibn Ḫaldūn and his pupil al-Maqrīzī; and finally, it was translated into Latin as early as 1625 by the Dutch Arabist Erpenius, providing early modern Europe with the first clear exposé of Islamic history. Thus, Ibn al-ʿAmīd’s chronography proved influential upon different audiences in various epochs; at the same time, it also constituted a major instance of Christian-Muslim intellectual interaction in the pre-modern era.

This critical edition covers the section from Adam to the end of the Achaemenids (ch. 1–91). The text was established on 25 of the 29 known manuscripts and is accompanied by an annotated English translation and an introduction covering the author’s life, the genre of late antique and medieval chronographies, the different recensions in which Ibn al-ʿAmīd’s work has been transmitted, its sources, and its afterlife.

The unique structure of the Mamluk political system presents an image that encourages power struggles. Therefore, the struggles for the throne have become the dominant characteristic of the history of the Mamluk State. An another feature of the same structure is that the power struggles are not only about the candidates for the throne, but also about certain groups of which they are members, and that they occur through them. In this context, the developments at the end of the 13th century and the beginning of the 14th century constitute an important turning point in the history of the entire Mamluk State. One of the remarkable political figures at this turning point is Amîr Shams al-Dîn Qarasungur. He is a statesman who grew up in the Mamlûk military system, rose and served at important levels. However, political developments have shaped his career, and especially the third reign of Sultan al-Nasir Muhammad influenced and changed his life, similar to that of many other emirs. Unlike this majority, Qara Sungur took the side of the Ilkhanids, who were the eternal enemies of the Mamluks, and took refuge in them. Beyond being the subject of an ordinary escape story, Qarasungur continued his actions by trying to take initiatives against the Mamluk sultan, and even his situation turned into an interstate issue between these two great political elements of the time and became one of the influential elements in some related events. This study focuses on revealing the remarkable political life of Amîr Shams al-Dîn Qarasungur. However, it is aimed that this focus will contribute to the existing knowledge about the internal developments in the Mamluk State, the power struggles, the policies of Sultan al-Nâsir Muhammad especially during the third reign, and the relations of the Mamluks with the Ilkhanids.

The leadership in the Islamic world is embodied in the caliphate. This maqam has also obtained a traditional and representative dimension over the years, and at some point, this traditional characteristic of the maqam has become more effective and vital than its operational power and influence. However, the Mongol invasion of Baghdad in 1258 and the assassination of the Abbasid Caliph brought trauma and uncertainty to the Muslim world. It is well known that by the 1250s, the caliphs had failed to wield much power for a long period. However, the caliphate's traditional representative value in the Islamic world was not eliminated by the occupation of Baghdad; therefore, the societal expectation at this moment was kept. With this expectation in mind, Sultan Baybars, combining his own power in particular and the political and socio-religious goals of the Mamluks in the Islamic world in general, paid allegiance to someone from the Abbasid lineage and restored his caliphate in Cairo in 1261, following a three-anda-half-year gap. Thus, the caliphate, which should be understood and grasped on a dynamic basis, entered a new period under the auspices of the Mamluks. However, this new process has been effective in the formation of a result in which the claim of leadership in the Muslim world has begun to be expressed through other means, as well as the preservation of the caliphate, which is the traditional manifestation of leadership in the Islamic world. The most essential among these means is the Hijaz's and Haramayn's dominance and protection, which is shaped by a process of various aspects that also evolves gradually in relation to the events that occurred before, during, and after the Mamluks. However, the Mamluk-Ilkhanid relations during Sultan an-Nâsir Muhammad's third reign, especially Sultan's three pilgrimages during this period, are particularly significant in this context and marked a breaking point. This paper attempts to unravel the importance of Mamluk-Ilkhanid relations in the construction and growth of the aforementioned new leadership claim, as well as the effect of Sultan an-Nâsir Muhammad's three pilgrimages in this process.

Memlûkler 1250 senesinde Karadeniz'in kuzeyinde bulunan Deşt-i Kıpçak bölgesinden gelen köle memlûkler tarafından Mısır'da kurulmuş bir devlettir. Mısır, Suriye, Hicaz ve kısmi olsa da Anadolu'da hüküm sürmüştür. 1260 senesinde Baybars'ın tahta çıkmasıyla yeni bir evreye girmiştir. Bu dönemde artan Moğol korkusu ve yenilmez Moğol algısı doğrultusunda bölge siyasetinin ve münasebetlerin yürütüldüğü görülmüştür. Bu çalışmanın da konusu olan Sultan Baybars dönemi Memlûk-Türkiye Selçuklu münasebetlerini oluşan Moğol algısı doğrultusunda üç aşamada incelenecektir. Bu aşamalar Sultan II. İzzeddin Keykâvus'un girişimleriyle başlamış ve Bizans'a sığınmasıyla sekteye uğramıştır. Daha sonraki süreçte Muineddin Pervane ve diğer devlet adamlarının girişimleriyle başlayan bu ilişkilerle Baybars Anadolu'ya gelmiştir. Kayseri'de Pervane ve diğer devlet adamlarını huzuruna çağırmasına rağmen kimse gelmemiştir. Böylece Anadolu'dan ayrılmasıyla birlikte bu iki devletin münasebetleri son bulmuştur. Bu münasebetlerdeki gelişmeler sırasında Selçuklu sultanları ve devlet adamları üzerindeki Moğol algısının ne derece etkili olduğu ve dönem kaynaklarının yaşanan bu olayları aktarma biçimleri ile dönemin bakış açısını ortaya koyma amaçlanmıştır. Ayrıca Sultan Baybars'ın yenilmez Moğol algısına vurmuş olduğu büyük darbenin Selçuklu devlet adamları tarafından büyük bir tesir oluştursa da Moğol algısının üstün geldiği görülmüştür.

Women leadership in Muslim countries, particularly appointing women as the highest leader of the state, is something almost unheard of. This study discusses and analyses the leadership of Shajar Al-Durr, the highest leader of Egypt during the Abbasid era. This research is a literature study in which the main data is obtained from the book written by Al-Maqrizi entitled As-Suluk. This study supports Fitriani's (2015) statement which stated that women leaders also have leadership qualities that enable them to lead, and these qualities are found in Shajar Al-Durr. However, some literature suggested that Muslim societies, at that time, tend to reject female leaders. Therefore, the history recorded that Shajar Al-Durr was replaced because the Abbasid Caliph believed that Egypt should be led by men. This research also suggests that Shajar Al-Durr was chosen to become the Supreme Leader because she was an important figure who was able to bridge the interests of Mamalik leaders and Saladin's family. Shajar Al-Durr paved the way for the Mamalik Bahriyah dynasty to rule, replacing the Ayyubid dynasty. This study also supports Norma Dg Siame (2012), who argued that women who have sufficient abilities and qualities are able to become leaders in Muslim countries.

Berge und Gebirgszüge sorgen im Relief der Erdoberfläche für landschaftliche Vielfalt und territoriale Untergliederungen. Gebirge waren schon immer An ziehungspunkte menschlicher Geschichte und Besiedlung, denn sie boten un erschöpfliche Ressourcen: Wasser und Wild, Rückzugsmöglichkeiten und Geschichten. Bis heute prägen die einzelnen Geländekammern geologischer Kleinteiligkeit kulturelle Vielfalt und Dichte, aber auch Kontakt und Austausch. So entsteht auf relativ kleinem Raum ein dichtes narratives Netz von Gebirgskulturen. Zugleich erinnern die Gebirge selbst an geohistorische Prozesse der Entstehung und Erhebung, Überschiebung und Umbildung der Erdkruste an Rändern von Kontinentalplatten, welche sich gegenseitig unterschieben, abbrechen und auftürmen. Wo sich Berge erheben und Abgründe auftun, ist die Schöpfung offenbar noch im Gange. Es ist ein Gesetz der Physik und der Geologie: Je größer die Erosionskräfte von Wasser und Eis, desto höher ragen die Berge in den Himmel. Auf diese Weise materialisiert sich in den Gebirgen die Transzendenz. Der Blick des Bergbewohners, der Bergbewohnerin bewegt sich auf der vertikalen Achse zwischen Abgrund und Gipfel, und die Beziehung zur Belebbarkeit der Erde ist besonders eng, schicksalhaft den geologischen Kräften ausgeliefert. Die Säkularisierung der Aufklärung brachte es mit sich, nicht mehr nur von übernatürlichen Kräften zu sprechen, sondern die geologischen Prozesse selbst Naturgesetzen zuzuschreiben. So versuchten im 18. Jahrhundert zwei große Theorieschulen die Entstehung von Gebirgen durch Rückgriffe auf die frühe Erdgeschichte zu erklären. Während die Fraktion der Neptunisten die Erhebungen als langwierig entstandene Ablagerungen auf einem ehemaligen Meeresboden verstand, von welchen sich das Wasser dann zurückgezogen habe, nahmen die Vulkanisten plötzlich ausbrechende Feuermassen aus dem Erdinneren als wichtigste Entstehungsursache für neue Inseln im Meer oder auch hohe Bergkegel auf dem Festland an. Wegen des gewalttätigen Momentums, das bei geologischen Umgestaltungen durch Vulkanausbrüche oder Erdbeben im Spiel war, stand ein poetischer Geist und Naturgelehrter wie Goethe dem vulkanistischen Paradigma skeptisch gegenüber und bevorzugte ein vom Neptunismus abgeleitetes Erklärungsmuster, das die sanften, allmählichen Umgestaltungen

Tarih boyunca devletlerarası ilişkilerde diplomasi daima belirleyici bir unsur olmuştur. Savaşlar ve barışlar da diplomatik gelişmelerin seyrine göre neticelenmiştir. Bu bağlamda tarihte devletlerin varlık mücadelesi ve amaçları gibi hususları takip ve tespit etmenin en önemli aracı diplomatik vesikalardır. Günümüzde Ortadoğu olarak isimlendirilen bölgede hâkimiyet mücadelesi vermiş İlhanlılar ve Memlûkler Hazar'dan Nil'e Karadeniz'den Yemen'e geniş bir bölgenin kaderini bir dönem belirlemiş iki devlettir. İslâm dünyası Haçlı işgalleri ve Moğol istilâlarıyla sarsılırken gelişmeler Mısır ve Suriye'de hanedanın yönetmediği kuvvet ve kudret sahibi güçlü ve nüfuzlu emirlerin sultan olabildiği siyasi bir yapının ortaya çıkmasını sağlamıştır. Bir tarafta İlhanlılar Cengiz Han'ın varisi sıfatıyla tehdit ve korkutmaya dayalı geleneksel Moğol diplomasisini sürdürürken diğer tarafta Memlûkler Müslümanları himaye politikası temelinde hilafet kurumunu yeniden tesis edere...

Devleti'nde Memlûk nizâmından yetişmiş her emîr'e saltanat yolu açık olmuştur. Askeri, siyasi güç ve nüfuz sahibi her emîr şartlar oluştuğunda politik maharetini kullanarak saltanat makamına oturmuştur. Memlûk nizamından yetişen Hüsameddin Lâçîn sırayla emîrlik, eyalet nâibliği, saltanat nâibliği yapmış sonunda da Sultan olmuştur. O, Sultan Eşref Halil (689-693/1290-1293) suikastı sonrası başlayan fetret dönemi Sultanlarındandır. Ancak Lâçîn seleflerinden farklı olarak kendisine biat eden üst düzey emîrlere danışmadan karar almayacağına dair söz vererek tahta oturmuştur. Ne var ki O, sözünde durmayarak kendi otoritesinin tesis etme yönündeki hamleleri sarayda üst düzey emîrlerin tertip ettiği bir suikast ile karşılık bularak öldürülmüştür.

Özet Depremler diğer doğal afetler gibi insanoğlunun tarih boyunca karşılaştığı ve savaşlar kadar olumsuz etkilendiği felâketlerdir. Şehirleri enkaz yığınına dönüştürürken gündelik hayatı sekteye uğratır. Sonuçta da yeni şehirler inşa edilerek yeni yaşam alanları kurulur. Mısır'da 23 Zilhicce 703/27 Temmuz 1304 Perşembe günü sabahleyin erken saatlerde meydana gelen deprem başta Kahire olmak üzere Mısır ve Suriye'de etkili olmuştur. Söz konusu depremi bölgenin on yıl içinde yaşadığı doğal afetlerin yanı sıra siyasi ve askeri gelişmeler içerisinde ele alıp değerlendirmelerde bulunacağız.