Council Presidency

This article discusses some of the opportunities and challenges that the Estonian Council Presidency is facing during its first term in 2017. We also explore how Estonia is likely to appreach this position. The Council presidency provides a position to propagate national interests and an opportunity for leadership within the Council but can also be preceived as a silencer of domestic narrative. We claim that the Estonian presidency is expected to silence its interests in most policy areas in order to portray Estonia as a pro-European mediator. Through qualitative text analysis of key documents, interviews with Estonian, Danish, Finnish, and Latvian officials and comparative reflections on these states' presidencies, we find that Estonia is likely to excercise a problem-solving leadership during its term and that the main challenge and opportunity will be the further Europeanization of its public administration. (Less)

are Research Fellows at the Centre for European Policy Studies. The views expressed in this Policy Brief are those of the authors alone. Available for free downloading from the CEPS website (http://www.ceps.be) © Sara Hagemann and Julia De Clerck-Sachsse, 2007 No. 119 January 2007 any experts and practitioners expected the 2004 enlargement to affect both the efficiency and content of policymaking in the EU. Contrary to these expectations, most accounts of decision-making in the Council of Ministers have concluded that the EU's most important legislative body has functioned relatively smoothly following the enlargement 'big bang' in 2004. Yet many aspects of the enlargement of the EU institutions have not been adequately reported or evaluated. In order to give a more nuanced insight into the impact of enlargement, this Policy Brief presents and analyses data revealing some of the general changes that have occurred in the Council since May 2004. The analysis shows that this institution has indeed been challenged by the difficult task of getting 25 member states to come to agreement. One can then only wonder what the consequences are for an EU of 27. Furthermore, although the findings do not appear to reflect any immediate crisis in terms of the overall efficiency of the institution, the evidence is mixed with regard to individual policy areas. Lastly, the data indicate that the internal working processes in the Council have been influenced by the expansion. Each of these observed changes may in the long run have important implications for the nature and content of policy-making in the EU, and pose further challenges to the transparency of the institution and accountability of the government representatives.

Sprawowanie Prezydencji może być jednym z czynników kształtujących siłę państw w procesie decyzyjnym w Unii Europejskiej. Dotyczy to zarówno kraju członkowskiego aktualnie obejmującego przewodnictwo w Radzie Europejskiej i Radzie Unii Europejskiej, jak również pozostałych członków tych instytucji, co związane jest z relatywnym charakterem siły. Stawiana w artykule teza zakłada, że podmiot sprawujący Prezydencję, może wykorzystać związane z tym możliwości oddziaływania na proces decyzyjny, w celu realizacji własnych partykularnych interesów. Oczywiście należy mieć na względzie, że zdolność ta ma ograniczony charakter i jest determinowana przez występowanie w danej sytuacji innych czynników. Guy de Bassompierre celnie zauważa, że każda Prezydencja "może w najlepszym wypadku wpłynąć na 5-10% procedowanych zagadnień" 1 , to trzeba pamiętać, że zazwyczaj są to kwestie najważniejsze z punktu widzenia

Prezentowane dane są błędne, co wynika ze sposobu ich uzyskania przez autora. Podejrzewam, że liczba kontestowanych decyzji odnosiła się wyłącznie do tzw. "definitive legal acts" przyjętych przez Radę UE, zaś została porównana do całkowitej liczby aktów przyjętych przez Radę i wskazanych w bazie CELEX.

W artykule przedstawiono inicjatywy i działania podejmowane przez Komisję Europejską w odniesieniu do europejskiego przemysłowego sektora obronnego, który tradycyjnie pozostawał w kompetencji państw członkowskich. Opisany został proces, w którym Komisja wzmacnia swoje kompetencje w zakresie różnych aspektów rynku wewnętrznego dotyczącego sektora obronnego. W konsekwencji stanowią one odpowiedź na bieżące uwarunkowania gospodarcze i bezpieczeństwa w środowisku międzynarodowym. Celem niniejszego artykułu jest zbadanie zakresu zmian w zakresie kompetencji Komisji Europejskiej w stosunku do przemysłowego sektora obronnego, jak również zidentyfikowanie wpływu podejmowanych działań na budowanie odporności w obszarze badawczo-rozwojowym, zdolnościowym i wzmocnienia konkurencyjności zaangażowanych podmiotów przemysłowych. Analiza instytucjonalna i analiza dokumentów źródłowych należą do głównych metod badawczych umożliwiających logiczne wnioskowanie o wartości dodanej konieczności budowania odporności przemysłowego sektora obronnego UE.

Polityka sPójności w dobie kryzysu strefy euro Streszczenie: Rozważania przedstawione w artykule odnoszą się do sposobu, w jaki kryzys w strefie euro wpłynął na politykę spójności. W szczególności autor zamierza odpowiedzieć na pytania dotyczące zjawisk obserwowanych w sytuacji kryzysowej w strefie euro (w latach 2010-2015), ale w odniesieniu do obszaru polityki spójności. Czy w tej polityce widoczny był wzrost zarządzania międzyrządowego, a także nieformalnej roli największych i najbogatszych państw członkowskich? Czy rosły kompetencje Komisji Europejskiej, ale bez zwiększania jej autonomii wobec instytucji międzyrządowych UE? Czy w odniesieniu do tej polityki ujawniło się zjawisko zróżnicowania integracji na "Europę dwóch prędkości" (lub segmentacji na strefę euro i resztę UE), czy też istnieje inna linia podziału w ramach tej polityki? Słowa kluczowe: polityka spójności, kryzys strefy euro, zmiany zarządzania, Europa dwóch prędkości.

Prezentowane dane są błędne, co wynika ze sposobu ich uzyskania przez autora. Podejrzewam, że liczba kontestowanych decyzji odnosiła się wyłącznie do tzw. "definitive legal acts" przyjętych przez Radę UE, zaś została porównana do całkowitej liczby aktów przyjętych przez Radę i wskazanych w bazie CELEX.

W kierunku nowej polityki przemysłowej Unii Europejskiej. Rola mechanizmu IPCEI Streszczenie CEL NAUKOWY: Celem głównym artykułu jest identyfikacja mechanizmu IPCEI, który jest innowacyjnym narzędziem europejskiej polityki przemysłowej. Pierwszym celem szczegółowym jest wskazanie kluczowej roli państw w tym mechanizmie, który można utożsamiać z tzw. nowym podejściem międzyrządowym. Drugi cel wiąże się z opisem nowego podejścia do projektów innowacyjnych w skali europejskiej, czyli budowaniem i zarządzaniem całym łańcuchem wartości projektu (GVC-Global Value Chain). Ostatni, trzeci cel szczegółowy wiąże się z nowym podejściem do polityki przemysłowej i badawczo-rozwojowej UE. PROBLEM I METODY BADAWCZE: W artykule poddany będzie analizie mechanizm IPCEI (Important Projects for Common European Interest). W opracowaniu została zastosowana metoda systemowa średniego rzędu, dzięki której opisane są wzajemne systemowe relacje formalno-instytucjonalne między politykami i działaniami strukturalnymi UE oraz neoinstytucjonalizm racjonalnego wyboru, który wykorzystany został do analizy mechanizmów i oczekiwanych efektów wynikających z IPCEI. Zastosowane techniki badawcze to analiza dokumentów oraz obserwacja jawna, pośrednia. Teorią, która będzie pomocna przy analizie implementacji mechanizmu IPCEI i jego użyteczności względem dwóch horyzontalnych polityk UE będzie nowe podejście międzyrządowe.

Research and Development Policy of the European Union as an Example of Formal and Real Differentiated IntegrationIn this paper has been analysed a concept of the differentiated integration and their main criteria. This allows to show the formal and legal sphere of this concept, especially in the Research and Technological Development Policy of the European Union. As a result it was noted that the described EU structural policy is an area of deep formal and real diversity that runs both between EU Member States and other public‑private stakeholders, such as universities or enterprises. This fact contributed to present two scenarios for the further evolution of European integration in the area of Research and Technological Development Policy.

are Research Fellows at the Centre for European Policy Studies. The views expressed in this Policy Brief are those of the authors alone. Available for free downloading from the CEPS website (http://www.ceps.be) © Sara Hagemann and Julia De Clerck-Sachsse, 2007 No. 119 January 2007 any experts and practitioners expected the 2004 enlargement to affect both the efficiency and content of policymaking in the EU. Contrary to these expectations, most accounts of decision-making in the Council of Ministers have concluded that the EU's most important legislative body has functioned relatively smoothly following the enlargement 'big bang' in 2004. Yet many aspects of the enlargement of the EU institutions have not been adequately reported or evaluated. In order to give a more nuanced insight into the impact of enlargement, this Policy Brief presents and analyses data revealing some of the general changes that have occurred in the Council since May 2004. The analysis shows that this institution has indeed been challenged by the difficult task of getting 25 member states to come to agreement. One can then only wonder what the consequences are for an EU of 27. Furthermore, although the findings do not appear to reflect any immediate crisis in terms of the overall efficiency of the institution, the evidence is mixed with regard to individual policy areas. Lastly, the data indicate that the internal working processes in the Council have been influenced by the expansion. Each of these observed changes may in the long run have important implications for the nature and content of policy-making in the EU, and pose further challenges to the transparency of the institution and accountability of the government representatives.

Chairs have a significant potential effect on the bargaining structure and conduct of multilateral negotiations, addressing collective action problems that arise in decentralised bargaining. We examine the role of the Chair as a policy entrepreneur in multilateral negotiations, identifying the parameters that increase the Chair's entrepreneurship potential and condition the outcome of the Chair's entrepreneurial activities. We cluster the identified parameters in three groups of organisational attributes, comprising the Chair's mandate, available resources and (formal) constraints, in particular decision-making rules. We use this typology to analyse four important case studies within the UN setting.

Despite the use of qualified majority voting, a high percentage of decisions in the Council of the European Union are still made by consensus. Frank Hage outlines a model which can potentially explain this phenomenon. He argues that the high numbers of decisions made by consensus are in fact an unintended by-product of coalition building within the Council: states band together to form blocking coalitions, with eventual decisions reflecting a compromise between these coalitions (and therefore a consensus between all states). This explains why decisions made by consensus are still extremely common, despite the EU enlargements which have taken place since the mid-1990s.

Rok 2009 był w Polsce rokiem rocznic i podsumowań. Dwadzieścia lat minęło od upadku bloku wschodniego, czerwcowych wyborów 1989 r. i rozpoczęcia transformacji. Świętowano dziesiątą rocznicę uzyskania członkostwa w NATO i pięciolecie wstąpienia do Unii Europejskiej. Licznym uroczystościom towarzyszyła refleksja na temat polskiej polityki zagranicznej. W kontekście trudnej historii środowisko międzynarodowe Polski określano mianem korzystnego. Kolejne rządy potrafiły wykorzystać sprzyjający wiatr. Integracja ze strukturami transatlantyckimi i zachodnioeuropejskimi dała Polsce dobrą perspektywę bezpieczeństwa i rozwoju gospodarczego kraju. "Korzystne warunki nie są dane raz na zawsze", o czym przypomniał minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski podczas przemówienia w Sejmie 13 lutego 2009 r. 1 , dlatego w polityce zagranicznej nie tylko trzeba wykorzystywać sprzyjającą koniunkturę na świecie, lecz także warto samodzielnie wpływać na otoczenie, realizując kolejne cele i interesy. Zadania polskiej polityki zagranicznej na 2009 r. przedstawione przez ministra na początku roku były kontynuacją założeń prezentowanych rok wcześniej 2. Minister powtórzył atrakcyjnie brzmiące hasła-priorytety: a) Polska silna w Europie, patron i promotor jej polityki wschodniej; b) Polska jako mocne ogniwo Sojuszu Północnoatlantyckiego; c) Polska jako atrakcyjna marka: kraj sukcesu, kochający wolność i umiejący się nią dzielić; d) Polska jako kraj wspierający swoją diasporę, silny jej dynamizmem; e) Polska dyplomacja jako skuteczna służba. Polska polityka zagraniczna stanowiła także kontynuację pod względem stylu jej prowadzenia oraz stosowanych środków i metod. Rząd konsekwentnie starał się budować dobrą pozycję Polski w Europie poprzez promocję własnych inicjatyw i rozważne prezentowanie stanowiska w sprawach będących przedmiotem dyskusji w Unii Europejskiej. Rozwijał dobre relacje dwustronne i dość skutecznie budował wielostronne koalicje. W 2009 r. złożyło w Polsce wizyty wyjątkowo wielu pierwszoplanowych polityków, w tym szefów państw i rządów. Sprzyjały temu wspomniane uroczystości rocznicowe, ale także takie wydarzenia jak Kongres Europejskiej

In 2012, during the ongoing crisis in the European Union, Poland expressed interest in deepening European integration. It was a natural partner of countries which were committed to the reform of the EU, especially Germany, as well as of those seeking a closer relationship with the EU, such as Moldova and Georgia. During the negotiation of the EU budget for the years 2014−2020, the Polish government sought to keep unchanged the level of spending on cohesion policy. Poland deepened its military cooperation with the United States and started reducing the number of Polish troops in Afghanistan. The Polish government encouraged pro-democracy reforms in Ukraine and its closer relations with the European Union.

The article discusses Poland’s foreign policy in 2013/2014. The main areas of re- search are: Poland’s policy towards the new processes in the European Union, its bilateral relations with Western European States, security policy, the relations with the United States, and with Poland’s neighbours in the East. The crucial issue is the situation in Ukraine after November 2013, when president Yanukovych refused to sign the Association Agreement with the EU. The article provides an overview of the Polish government’s efforts and reactions to the destabilization in Ukraine.

Wprowadzenie Rozważając problem ewolucji ustrojowej Unii Europejskiej, należy odnieść się przede wszystkim do trzech problemów: kondycji Unii w świetle jej statusu ustrojowego po wejściu w życie traktatu z Lizbony (1 grudnia 2009 r.); zakresu legitymacji demokratycznej Unii oraz kwestii najistotniejszej-zachowania przez Unię spójności, zwłaszcza w świetle obecnego kryzysu finansowego w niektórych państwach strefy euro. Status ustrojowy UE po wejściu w życie traktatu z Lizbony Zauważyć przede wszystkim należy, że traktat z Lizbony przeprowadził gruntowną reformę ustrojową Unii, likwidując jej uprzednie trzy filary i przekształcając ją w spójną organizację międzynarodową-Unia bowiem zastąpiła i jest następcą Wspólnoty Europejskiej (art. 1 TUE). Nie jest więc już-jak to stwierdzano uprzednio-"niezidentyfikowanym obiektem politycznym", lecz spójną organizacją międzynarodową, której konstrukcja jest dobrze znana w relacjach międzynarodowych (choć oczywiście, ze względu na zakres powierzonych jej przez pań

Napięte stosunki pomiędzy państwami członkowskimi OBWE zawsze stanowiły poważną przeszkodę w osiągnięciu porozumienia, niezbędnego do podejmowania decyzji przez ministrów spraw zagranicznych. Miniony rok upłynął Szwecji na nieustannym poszukiwaniu konsensusu, który umożliwiłby sprawne funkcjonowanie tej organizacji w dynamicznym środowisku bezpieczeństwa. Pomimo tych wysiłków nie udało się osiągnąć postępu, jeśli chodzi o rozwiązanie głównych konfliktów na obszarze OBWE. Stanowią one najważniejsze wyzwanie dla Polski, która z początkiem stycznia 2022 r. objęła przewodnictwo w OBWE. Rezultaty przewodnictwa Szwecji w OBWE.

O estudo das Presidências Portuguesas do Conselho da União Europeia, desenvolvido no âmbito desta tese de doutoramento em relações internacionais, tem por objetivo descrever, comparar e explicar o papel, os objetivos e as prioridades políticas internas e externas de Portugal durante os três exercícios presidenciais da União: 1992, 2000 e 2007. Partimos de uma análise assente nas teorias da integração europeia, para analisar a evolução e importância das Presidências para os Estados-membros. Dentro destas adotamos o modelo conceptual da perspectiva racionalista e sociológica, de forma a compreender o comportamento e desempenho dos Estados no exercício das mesmas. Neste enquadramento procuramos explicar o desenvolvimento institucional da Presidência, o seu papel e respectivas funções ao longo do processo de construção europeia, a forma como os Estados através destas influenciam a agenda europeia, como lideram determinadas políticas e/ou dossiers e inerentemente defendem o seu interesse...

PROSPECTS FOR REFORM OF THE EUROPEAN UNION’S COMMON SECURITY AND DEFENCE POLICY TO 2025: EU STRATEGIC AUTONOMY? The research objective of the paper is to highlight the prospects for the implementation of the main directions of the reform of the Common Security and Defense Policy (CSDP) of the European Union until 2025. The caesuras of the work are marked by two events: the adoption of the Global Strategy for the Foreign and Security Policy of the European Union by the European Council on 28 June 2016 and the decision of the European Council of 24 March 2022 on the adoption of the Strategic Compass for Security and Defense. First of all, the research hypothesis should be established that the full implementation of CSDP reform, which was initiated with the adoption of the Global Strategy for the Foreign and Security Policy of the European Union, and the resulting projects can significantly strengthen the position of the EU in the international arena. This will lead to the establishmen...

The Impact of the Treaty of Lisbon on Integrated Border Management of the European UnionThe Treaty of Lisbon started an important stage in the development of the Area of freedom, security and justice. The primary laws distinction of the Union’s competences of shaping the integrated system of border management was one of the changes introduced by TL. At the same time, in the absence of political consensus about the shape of the system, primary law forms it in a concise manner. Treaty provisions in the current version have significant interpretative potential that is used by the EU legislator through secondary legislation. The aim of the article is to analyze the treaty framework of the system and the impact of the current geopolitical situation on its evolution.

Materiał przygotowany przez Zespół Analiz i Opracowań Tematycznych Biura Analiz i Dokumentacji oraz Zespół ds. Prezydencji. Biuro Analiz i Dokumentacji zamawia opinie, analizy i ekspertyzy sporządzone przez specjalistów reprezentujących różne punkty widzenia. Wyrażone w materiale opinie odzwierciedlają jedynie poglądy autorów. Korzystanie z opinii i ekspertyz zawartych w tym zbiorze bez zezwolenia Kancelarii Senatu dopuszczalne wyłącznie w ramach dozwolonego użytku w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) i z zachowaniem wymogów tam przewidzianych. W pozostałym zakresie korzystanie z opinii i ekspertyz wymaga każdorazowego zezwolenia Kancelarii Senatu.

funkcjonowania WE. Wskazaøa na takie kwestie, jak zasada pomocniczos Âci i demokracja oraz dziaøalnos Âc  poszczego  lnych instytucji, tj. Rady, Komisji i Parlamentu Europejskiego. Wyraz Ânie poøaÎczono wie Î c problemy akcesji i reformy (Podraza, Unia Europejska a Europa S  rodkowa i Wschodnia, s. 21-28). 3 Obecnie istniejaÎ dwie Wspo  lnoty Europejskie, tj. Wspo  lnota Europejska (do momentu wejs Âcia w z Çycie Traktatu z Maastricht zwana EuropejskaÎ Wspo  lnotaÎ GospodarczaÎ) oraz Europejska Wspo  lnota Energii Atomowej. Do 25 lipca 2002 r. istniaøa jeszcze Europejska Wspo  lnota We Î gla i Stali, ale Traktat, na mocy kto  rego zostaøa powoøana wygasø po pie Î c Âdziesie Î ciu latach od momentu wejs Âcia w z Çycie. 4 W pracy uwzgle Î dniono wydarzenia do pierwszej poøowy marca 2007 r. 5 T. Christiansen, G. Falkner, K. E. Jùrgensen, Theorizing EU treaty reform: beyond diplomacy and bargaining, w: G. Falkner (red.), EU Treaty reform as three-level process: historical

The European Union is a space o f continuous negotiations and an arena hosting the clashes of diverse integration options and concepts represented by EU member states and institutions. Furthermore, the disintegration of the EU (which dates back to the Maastricht Treaty) is becoming more and more visible. It is reflected directly by the presence in the European debate concerning multi-speed Europe and the current actions taken by the Eurozone states aimed at escalating the integration among selected states. Poland is also taking part in the debate concerning the future o f the European Union. The author of this paper attempted to examine Poland’s place in the political and economic space o f the European Union by referring to the theory of integration. The research objective o f the paper is to analyse the Polish integration policy between late 1989 and 2012 within the context o f the international and European integration theory. The advanced research reflection in this scope in rel...

The press image of the Polish Presidency in the European Union Council The aim of this paper is to analyze media discourse on the Polish Presidency of the European Union Council. The sample is based on three major Polish weeklies of different political positions and editorial lines. The discursive perspective adopted in the article is based on a detailed analysis of the strategies used by these media outlets to construct particular, politically-based visions of reality. These differences in media representations of the Presidency, Poland and the European Union are the focus of this article.

This article analyses and compares the influence of the Hungarian, Polish and Lithuanian Presidencies of the Council of the European Union (taking place between 2011 and 2013) on the Union's policies towards the countries of the Eastern Partnership-Belarus, Ukraine, Moldova, Georgia, Armenia and Azerbaijan. The influence of the Presidencies is compared through qualitative comparative analysis (QCA), which aims to identify necessary and sufficient conditions for influence to occur. The results show that there is only one necessary condition for the Presidency to exert influence, that is, the issue should be highly salient to the incumbent Member State. The absence of any other condition for influence does as such not hamper Presidency influence. Moreover, the analysis reveals three sufficient combinations of conditions for Presidency influence, in which the individual conditions play different roles. The application of QCA to Presidency influence leads to novel insights and stimulates conceptual clarity on the level of and the conditions for influence.

To what extent has the new trio group presidency model that was implemented in 2007 contributed to improved policy consistency and continuity in the European Union (EU)? This article addresses this question by comparing the role alcohol, as a health and social policy issue, has played on the agenda of individual national and trio Council presidencies since the EU Alcohol Strategy was adopted in 2006. Based on systematic analyses of 21 national and 7 trio Council presidency work programmes in the period between 2007 and 2017, the article concludes that the new trio presidency model has led to improved policy consistency and continuity through its promotion of the wider EU agenda, thus contributing to strengthen the image of the Council as a ‘club’. The close relationship between the European Commission and the trio presidencies in the preparation of the joint trio work programmes is here a key factor.

Pojęcie i modele prezydencji P rezydencja jest przykładem swoistego fenomenu charakterystycznego dla Unii Europejskiej 1. W doktrynie istnieje wiele różnorodnych definicji tego terminu, jakie powstawały w toku kolejnych przemian ustrojowych obejmujących Wspólnoty Europejskie. Na wstępie należy ustalić, do jakiej kategorii można zaliczyć prezydencję, ponieważ jej złożona natura nie pozwala na udzielenie jednoznacznej odpowiedzi. Martin Westlake zauważa, iż Prezydencja nie jest ani instytucją, ani organem, lecz funkcją i urzędem, który stał się istotny dla prawidłowego działania Rady 2. Podobnie twierdzi również Jan Barcz, wyjaśniając, że Prezydencji nie można kwalifikować jako instytucji czy organu Unii Europejskiej, gdyż posiada ona charakter funkcjonalny, który stanowi sumę kompetencji związanych ze sprawowaniem Prezydencji i powiązana jest ze statusem państwa jako członka Unii, a tym samym jej instytucji-Rady UE. Jej istota polega na powierzeniu-na mocy Traktatów-szczególnych kompetencji na określony czas kolejno każdemu z państw członkowskich, wchodzących w skład Rady UE. Poszczególne państwo wykonuje te kompetencje, korzystając z własnych zasobów, wspierane przez organ administracyjny Rady UE-Sekretariat Generalny, we współpracy z instytucjami unijnymi oraz pozostałymi państwami członkowskimi 3. Z kolei Konstanty Adam Wojtaszczyk określa prezydencję w Unii Europejskiej jako rotacyjny okres przewodnictwa państw członkowskich w Radzie Unii Europejskiej 4. Na tej podstawie niektórzy wyodrębniają pojęcia bliskoznaczne wobec "prezydencji", tj. określenia takie, jak "przewodnictwo" czy "przewodniczenie": Można przyjąć, iż prezydencja jest swego rodzaju instytucją, natomiast przewodnictwo, czy konkretniej prze-1

Artykuł dotyczy ewolucji stanowiska rządów Polski wobec kolejnych etapów rozwoju europejskiej autonomii strategicznej (Europejska Tożsamości Bezpieczeństwa i Obrony), Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony oraz Wspólna Europejska Polityka Bezpieczeństwa i Obrony Unii Europejskiej). Wyodrębnione zostały dwa etapy polskiej Polityki; przed akcesją do UE oraz udział Polski w ESDP/WPBiO, po przystąpieniu do UE. Podczas sprawowania przez Polskę Prezydencji w Radzie, jednym z priorytetów było doskonalenie zdolności wojskowych i systemu reagowania kryzysowego. Scharakteryzowano oficjalne stanowisko władz polskich wobec integracji systemu bezpieczeństwa UE wyrażone w dokumentach strategicznych. Ostatni taki dokument został opublikowany w maju 2017 r. w Ministerstwie Obrony Narodowej. Zwrócono uwagę na sytuacje kryzysowe w problemach dotyczących integracji europejskiej oraz na brak zainteresowania aktualnych władz politycznych Polski udziałem w reformowaniu systemu bezpieczeństwa UE.

Geneza grupowej prezydencji w Unii Europejskiej siêga obrad Konwentu w sprawie przysz³ooeci Europy w latach 2002-2003, podczas których grupa dziewiêciu delegatów z³o¿y³a po raz pierwszy wniosek, aby rotacyjna prezydencja w poszczególnych formacjach Rady sprawowana by³a przez grupê pañstw, a nie jak dot¹d przez tylko jedno pañstwo cz³onkowskie 1. Plenum Konwentu odrzuci³o jednak tê propozycjê 2. Ostatecznie w projekcie traktatu konstytucyjnego, przyjêtym przez Konwent 13 czerwca i 10 lipca 2003 r., znalaz³ siê przepis, stanowi¹cy, ¿e prezydencja w poszczególnych formacjach Rady, z wyj¹tkiem Rady Spraw Zagranicznych, bêdzie sprawowana przez jedno pañstwo cz³onkowskie w okresie co najmniej jednego roku (art. I-23 ust. 4 PTK) 3. Wszelako sprawa ustanowienia grupowej prezydencji powróci³a podczas konferencji miêdzyrz¹dowej. Ju¿ odpowiedzi rz¹dów poszczególnych pañstw cz³onkowskich na wystosowany do nich 19 wrzeoenia 2003 r. katalog pytañ dotycz¹cy sprawy dalszego przewodnictwa w Radzie wskazywa³, ¿e zdecydowana wiêkszooeae delegacji popiera³a lub przynajmniej nie odrzuca³a idei grupowej prezydencji 4. Sprzeciwia³y siê jej jedynie Komisja Europejska i Republika Federalna Niemiec, odwo³uj¹ce siê do postanowieñ projektu traktatu konstytucyjnego. Ich sprzeciw wynika³ jednak g³ównie z obawy, ¿e ka¿da dyskusja na temat postanowieñ projektu traktatu konstytucyjnego uchwalonego przez Konwent doprowadzi nieuchronnie do nowych sporów pomiêdzy poszczególnymi pañstwami cz³onkowskimi, a w konsekwencji zagrozi sukcesowi samej konferencji miêdzyrz¹dowej. W sprawie okresu sprawowania zespo³owego przewodnictwa i liczby nale¿¹cych do niego pañstw opinie poszczególnych delegacji domagaj¹cych siê ustanowienia prezydencji grupowej by³y jednak podzielone. Niektóre delegacje zaproponowa³y kon-Nr 2

This article examines the Romanian rotating presidency of the Council of the European Union during the first half of 2019 as a two-level game. It shows how, despite heightened political tensions at the domestic and European level, the Romanian rotating presidency managed to fulfil its main functions. It is argued that the preparation and the conduct of the rotating presidency is not only a two-level game, but also one in which diplomats and civil servants play a central role. Their centrality in the process neutralises domestic political factors such as Eurosceptic governmental attitudes, the lack of political vision or credibility.

The Impact of the Treaty of Lisbon on the EU Private International LawThe paper deals with private international law after the adoption of the Treaty of Lisbon. In particular, it discusses the legal basis for adopting secondary legislation in this field and the EU competence to conclude international agreements. Next, the EU legislative activity is presented, with particular emphasis on family law, in which enhanced cooperation has already been initiated twice.

This article analyses and compares the influence of the Hungarian, Polish and Lithuanian Presidencies of the Council of the European Union (taking place between 2011 and 2013) on the Union's policies towards the countries of the Eastern Partnership-Belarus, Ukraine, Moldova, Georgia, Armenia and Azerbaijan. The influence of the Presidencies is compared through qualitative comparative analysis (QCA), which aims to identify necessary and sufficient conditions for influence to occur. The results show that there is only one necessary condition for the Presidency to exert influence, that is, the issue should be highly salient to the incumbent Member State. The absence of any other condition for influence does as such not hamper Presidency influence. Moreover, the analysis reveals three sufficient combinations of conditions for Presidency influence, in which the individual conditions play different roles. The application of QCA to Presidency influence leads to novel insights and stimulates conceptual clarity on the level of and the conditions for influence.

This article analyses and compares the influence of the Hungarian, Polish and Lithuanian Presidencies of the Council of the European Union (taking place between 2011 and 2013) on the Union's policies towards the countries of the Eastern Partnership -Belarus, Ukraine, Moldova, Georgia, Armenia and Azerbaijan. The influence of the Presidencies is compared through qualitative comparative analysis (QCA), which aims to identify necessary and sufficient conditions for influence to occur. The results show that there is only one necessary condition for the Presidency to exert influence, that is, the issue should be highly salient to the incumbent Member State. The absence of any other condition for influence does as such not hamper Presidency influence. Moreover, the analysis reveals three sufficient combinations of conditions for Presidency influence, in which the individual conditions play different roles. The application of QCA to Presidency influence leads to novel insights and stimulates conceptual clarity on the level of and the conditions for influence.

Przedmiotem dociekań w niniejszej książce są współczesne wyzwania, jakie stoją przed przedsiębiorstwami funkcjonującymi w ramach jednolitego rynku europejskiego. W intencji redaktorów i autorów praca ma być swego rodzaju „hołdem naukowym” złożonym prekursorowi badań nad strategiami firm działających na jednolitym rynku europejskim, przedwcześnie zmarłemu Profesorowi Andrzejowi Stępniakowi . Zamieszczone tutaj rozważania mogą stanowić swoistą kontynuację dociekań prowadzonych przez Profesora. Uwzględniając powyższy kontekst celem pracy jest po pierwsze określenie kluczowych uwarunkowań prowadzenia działalności biznesowej na jednolitym rynku europejskim. Po drugie celem pracy jest identyfikacja i ocena współczesnych wyzwań, z jakimi zmierzają się przedsiębiorstwa europejskie. Chodzi tutaj w szczególności o konsekwencje globalnych przeobrażeń gospodarczych wywołanych pandemią Covid-19, zmiany strategii związane z Brexitem oraz realizacją czwartej rewolucji przemysłowej. Książka składa się z trzech części. Pierwsza część została poświęcona zagadnieniom związanym z implementacją kluczowych etapów integracji tj. rynku wewnętrznego oraz unii gospodarczej i walutowej, wpływających na kształtowanie otoczenia biznesowego przedsiębiorstw w UE. W drugiej części zostały zaprezentowane kluczowe kwestie szeroko rozumianej polityki przedsiębiorczości w UE. W trzeciej części wyodrębniono główne obszary refleksji związanych z określeniem współczesnych wyzwań stających przed przedsiębiorstwami europejskimi.

offers a novel perspective on some of the most fundamental questions about international cooperation and European Union politics. In the first systematic theoretical and empirical exploration of the influence wielded by chairmen of multilateral negotiations, Tallberg develops a rationalist theory of formal leadership and demonstrates its explanatory power through carefully selected case studies of EU negotiations. He shows that the rotating Presidency of the EU constitutes a power platform that grants governments unique opportunities to shape the outcomes of negotiations. His provocative analysis establishes that Presidents, while performing vital functions for the EU, simultaneously exploit their privileged political position to favor national interests. Extending the scope of the analysis to international negotiations on trade, security, and the environment, Tallberg further demonstrates that the influence of the EU Presidency is not an isolated occurrence but the expression of a general phenomenon in world politics-the power of the chair.

The recent structural changes introduced by the Treaty of Lisbon exemplify the dynamic and constantly evolving nature of the European Union (EU)'s institutional system. Given the gradual empowerment of EU institutions, this Special Issue focuses on bringing agents and agency into the study of EU politics and influence. The objective is to explore the roles and activities of specific groups of actors inside the institutions and investigate actors' capacity to influence (policy-making) processes beyond the analysis of outcomes. To enhance our understanding of influence inside the EU institutions, we believe it is necessary to go beyond outcome-focused formal modelling and quantitative research. We propose an innovative range of theoretical approaches based on qualitative methods, which enable a detailed and indepth exploration of EU institutions, processes, and the role of actors. This introduction proposes new avenues to conceptualise agency and influence inside the EU institutionsby paying more attention to hidden actors and processes of decision-and non-decision-making. We argue it is particularly important to open up and pursue a new research agenda now that the economic crisis has further underlined citizens' lack of knowledge of and declining trust in the EU institutions. * We would like to thank the authors of this Special Issue for their contributions. Also thanks to the anonymous reviewers for their comments and to Guido Schwellnus and Maja Rasmussen for their insights, which helped us greatly in the earlier stages of this project.

Among the many objections to Turkish membership in the European Union lie claims that Turkey will be a powerful actor in the future EU, with a population as large as or larger than Germany. Many also claim that this power will have negative effects on the EU. We examine such claims analytically, influenced strongly by spatial models of EU policy-making. We find that Turkey's preferences lie sufficiently outside the EU mainstream so that it will have little influence in day-today policy-making under the assent, codecision, consultation, and cooperation procedures (or the common procedure in the rejected constitutional treaty). Its influence may be more evident in areas such as the CFSP or JHA, where unanimity remains the normal procedure. Still, Turkey's veto power here is no different from that of other, much smaller countries. Furthermore, veto power can only block changes and cannot be used to pull the EU into undesirable new directions. Even this veto power can be avoided if the EU-25 establishes whatever policies they desire prior to Turkish membership, forcing Turkey to accept a fait accompli. Despite these limitations to its power, Turkey may have some influence in purely intergovernmental settings such as negotiations over new treaties that might occur some decades hence.

Among the many objections to Turkish membership in the European Union lie claims that Turkey will be a powerful actor in the future EU, with a population as large as or larger than Germany. Many also claim that this power will have negative effects on the EU. We examine such claims analytically, influenced strongly by spatial models of EU policy-making. We find that Turkey's preferences lie sufficiently outside the EU mainstream so that it will have little influence in day-today policy-making under the assent, codecision, consultation, and cooperation procedures (or the common procedure in the rejected constitutional treaty). Its influence may be more evident in areas such as the CFSP or JHA, where unanimity remains the normal procedure. Still, Turkey's veto power here is no different from that of other, much smaller countries. Furthermore, veto power can only block changes and cannot be used to pull the EU into undesirable new directions. Even this veto power can be avoided if the EU-25 establishes whatever policies they desire prior to Turkish membership, forcing Turkey to accept a fait accompli. Despite these limitations to its power, Turkey may have some influence in purely intergovernmental settings such as negotiations over new treaties that might occur some decades hence.

Abstrakt: Wybór Donalda Tuska na przewodniczącego Rady Europejskiej wywołał w Polsce kolejną żarliwą, ogólnonarodową debatę. Z jednej strony odezwały się głosy mówiące o sukcesie premiera, z drugiej natomiast dało się słyszeć komentarze zgodnie, z którymi mamy tu do czynienia z tchórzliwą ucieczką od odpowiedzialności. Samego Donalda Tuska przedstawiano albo jako męża stanu, dla którego nowe stanowisko jest ukoronowaniem wspaniałej kariery, albo jako skompromitowanego polityka, który unika politycznej odpowiedzialności godząc się na lukratywne, ale mało istotne stanowisko polityczne. Autor artykułu podejmuje próbę analizy tej debaty wykorzystując jako teoretyczny układ odniesienia koncepcję metody dokumentarnej Harolda Garfinkla oraz kategorie analityczne zaczerpnięte z analizy dyskursu.