Turkish Commercial Code

Öz: Kripto varlıkların hızla yaygınlaşması, ulusal ve uluslararası yasa yapıcıları kapsamlı hukuki çerçeveler oluşturma konusunda harekete geçirmiştir. Avrupa Birliği (AB), kripto varlık piyasalarını düzenlemek amacıyla Kripto Varlık Piyasaları Tüzüğü (MiCA)'yı yürürlüğe koyarken, Türkiye 7518 Sayılı Kanun (Kanun) ile bu alanda ilk yasal düzenlemesini gerçekleştirmiştir. Bu çalışma, MiCA ve 7518 Sayılı Kanun kapsamında yapılan kripto varlık tanımlamalarını karşılaştırmalı olarak ele almaktadır. Çalışmada, her iki düzenlemenin kripto varlık türleri, kripto varlık hizmet sağlayıcıları (KVHS) ve piyasa düzenlemeleri açısından farklılıkları ve benzerlikleri incelenmektedir. Özellikle menkul kıymet kripto varlıkları, elektronik para kripto varlıkları, fayda tokenleri ve stabil kripto varlıklar gibi temel kavramların MiCA ve Türk hukukundaki tanımları analiz edilerek, hukuki çerçevelerin uyumu değerlendirilmektedir. Çalışma, Türkiye'deki düzenlemelerin MiCA ile uyumluluk düzeyini ortaya koymayı ve olası gelişim alanlarını tespit etmeyi amaçlamaktadır.

es el espíritu que animó la estructura del derecho privado en Colombia, las tendencias que se siguieron en él, la necesidad de la abstracción y la sistematización sobre el empirismo y la manera como pueden ser interpretadas sus reglas frente a una evidente influencia del sistema de derecho angloamericano. El proyecto ha sido financiado en parte por la Facultad de Jurisprudencia de la Universidad del Rosario y en parte por la Fondation pour le droit continental. El proyecto se apoyó en varios trabajos de campo, indagación y análisis.

Son yıllarda bankaların, kredi kartı kullanıcısı olan tüketicilerin hesaplarından "kart üyelik ücreti" adı altında kestikleri yıllık üyelik aidatının iptaline karşı açılan davalar, TKHK m. 6'da öngörülen sözleşmedeki haksız şartlar" kavramını ve bu kavramla bağlantılı olan diğer hukuki sorunları bir kez daha gündeme getirmiştir. Bu çalışmada, Yargıtay'ın 02.05.2008 tarihli kararına konu olan somut olaydan hareketle, tüketici sözleşmelerindeki haksız şartların hakim tarafından tespiti, haksız şartların denetlenmesinde öngörülen kriterler, sözkonusu haksız sözleşme koşullarının hükümsüzlüğü, bu hükümsüzlüğün türü ve bu sonucun sözleşmenin bütününe olan etkisi irdelenmeye çalışılacaktır. Bu çerçevede ayrıca, aynı hukuki sorunla karşı karşıya kalan diğer tüketicilerin etkin korunması açısından mevcut yasal düzenlemeler ve bu duruma ilişkin çözüm önerileri de ele alınacaktır.

E-tüketici, elektronik sözleşmeler ile mal ve hizmeti temin eden tüketicidir. E-Tüketicinin taraf olduğu elektronik sözleşmeler, tüketici sözleşmelerinin bir alt türüdür. Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun, bu tür sözleşmeler için "Mesafeli Sözleşmeler" ifadesi kullanmakta ve mesafeli sözleşmelerde tüketicinin korunmasına yönelik özel hükümlere yer vermektedir.

Commercial agencies enable the merchant to offer its goods and/or services to a wider customer base than merchant could reach on his/her own. Sometimes agencies make a contract directly on behalf of their client, and sometimes they act as intermediaries for their client to make a contract. Thanks to these activities of the agency, merchants can engage in commercial activities that will appeal to a wider customer base. This increasing customer base adds economic value to the merchant’s commercial enterprise. However, if the agency contract is terminated, the agency’s right to remuneration for the transactions carried out on behalf of the client during the agency contract will cease, and the client will continue to benefit from the customer network he/she has gained for the client. The legislator has enabled goodwill indemnity in favor of the agency in return for this benefit. However, Article 122 of the Turkish Commercial Code provides an exception for the justified termination of the contract by the principal due to the agent’s fault. In this study, an attempt has been made to evaluate the provision of “if the contract is terminated by the client for justified reasons due to the fault of the commercial agency”, which the legislator has foreseen as one of the situations that terminate the commercial agency agreement in the relevant provision.

ve ödev (Obîiegenheit) kavramlarının birbirlerinden ayırt edilmeleri gerekir. Çünkü her ikisinin İhlâl edilmesine bağlanan hukuki sonuçlar birbi rinden önemli surette farklılıklar gösterir. Bir borç ilişkisinde bir taraf ya da karşılıklı borç ilişkilerinde her iki taraf İçin borç İlişkisinin İfası sırasında katılımda bulunma yü kümlülüğü söz konusu olabilir, örneğin bir ressamla portre çizimi konusunda anlaşmaya varıldığı takdirde, ressamın ana edim borcu portrenin çizimi, karşı tarafın borcu İse, ka rarlaştırılan ücretin Ödenmesidir. Ancak ressamın ana edim borcu olan portreyi çizebil mesi için, karşı tarafa da bazı ödevler düşer. Portresinin çizilmesini isteyen karşı taraf

Literatürde gıda takviyesi ya da besin takviyesi şeklinde de ifade edilen takviye edici gıdalar, Türk hukukunda ne “ilaç” ne de klasik anlamda “gıda” olarak
kabul edilmektedir. Takviye edici gıdalar, bir ara ürün olup üretimi, ithalatı ve
satışındaki reklamlar açısından ilaçtan ziyade gıdaya benzer hukuki rejime tabi
tutulmuştur. Bununla birlikte takviye edici gıdalar sağlığa ilişkin ürünler olduğundan, bu ürünlere ilişkin reklamların tüketici menfaati dikkate alınarak düzenlenmesi gerekir. Bu çalışmada ise, tüketicilerin takviye edici gıdalara ilişkin aldatıcı reklamlara muhatap olmaları hâlinde başvurabilecekleri hukuki yollar ve
söz konusu yolların elverişliliğinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Zira literatürde, tüketicilerin bu tür ürünlerle ilgili karşılaştıkları en önemli sorunlardan birinin aldatıcı reklamlar olduğuna işaret edilmiştir. Türk hukukunda tüketicinin, takviye edici gıdalara ilişkin aldatıcı reklamlara karşı, bir yandan 6502 sayılı Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun m. 8/II’ye dayanarak ayıba karşı tekeffül
hükümlerine bir yandan da m. 61 ve devamı hükümlerinde düzenlenen Reklam
Kuruluna başvurması mümkündür. Anılan hükümler dışında, tüketicinin, ayrıca
6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu ve 6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu çerçevesinde hukuki koruma araması da mümkündür.

India is a nation characterized by its extensive religious, ethnic, and linguistic variety. The country’s Muslim population, comprises about 15 percent of the total population, in contrast, Hindus represent around 80 percent.1 Approximately two hundred million Muslims reside in India, marking them as the largest minority in the predominantly Hindu na- tion.2 Over the years, these Muslim communities have experienced dis- crimination in employment and education, along with obstacles to eco- nomic prosperity and political representation.3 They are also frequently targeted in communal violence. Under Prime Minister Narendra Modi, the ruling party has implemented measures that further restrict Muslim rights through a contentious citizenship law that could potentially ren- der millions of Indian Muslims stateless.4 On December 11, 2019, the Indian Parliament passed the Citizenship Amendment Act, revising the Citizenship Act of 1955.5 This new act permits undocumented migrants and religious refugees from Afghanistan, Bangladesh, and Pakistan— specifically Hindus, Sikhs, Buddhists, Jains, Parsis, and Christians—to obtain Indian citizenship, but excludes Muslims.6 The act was approved by 125 lawmakers, while 99 opposed it.7 The Bharatiya Janata Party (BJP), which leads the Indian government, stated that the law is intended to protect religious minorities escaping persecution in these countries.8 In neighboring countries such as China and Myanmar, minority Uyghur and Rohingya Muslims have faced long-standing persecution and are seeking asylum in other nations. If the CAA were truly intended to pro- tect all persecuted minorities in the region, it should have extended its protections to include these Muslim groups as well.

İklim krizinin ve sosyal eşitsizliğin etkisiyle tüketiciler bilinçlenmeye ve tüketim alışkanlıklarını değiştirerek çevre dostu ve adil üretim süreçlerinden geçen mal ve hizmetleri tercih etmeye başlamıştır. Buna paralel olarak işletmeler de tüketicilerin bu eğilimini istismar ederek yanıltıcı ticari uygulamalara yönelmektedir. Bu kapsamda 'doğa dostu '', ''sürdürülebilir'', ''iklim dostu'', ''sıfır karbon ayak izi'', ''etik üretim'', ''adil ticaret'', ''doğal içerik'', ''organik'' gibi içeriği belirsiz ya da pazarda standardın çizilebilmesi için hukuki açıdan tanımlanması gereken ifadelerle pazarlama stratejileri yaygınlaşmıştır. Bu tür uygulamaları kapsayan bir terim olan yeşil aklama (greenwashing), işletmelerin mal ve hizmetlerini çevre dostu ve sorumluluk bilinci ile üretildiği yönünde, gerçek olmayan veya aşırıya kaçan beyanlar eşliğinde pazarlamaları olarak tanımlanmaktadır. Yeşil aklama stratejilerinin getirdiği belirsiz veya dayanaksız iddialarla mücadele etmek amacıyla Avrupa Birliği Komisyonu geçtiğimiz yıl Açık Çevresel İddiaların Kanıtlanması ve İletilmesine İlişkin Direktif (Directive on Substantiation and Communication of Explicit Environmental Claims) ya da kısaca Yeşil İddialar Direktifi (Green Claims Directive) Taslağını yayınlanmıştır. Ülkemizde de yeşil aklamayla mücadele için 6502 sayılı Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun ve Ticari Reklam ve Haksız Ticari Uygulamalar Yönetmeliğine dayanılarak hazırlanan "Çevreye İlişkin Beyanlar İçeren Reklamlar Hakkında Kılavuz" 13.12.2022 tarihinde yürürlüğe girmiştir.

The book of Turkish Commercial Law prepared to respond some necessities. Turkish Commercial Law books used to be written in Turkish. However, the present conditions necessitated a Turkish Commercial Law book in English. Educational institutions and foreign investors increased this necessity. This book can be reference for universities, students, academics, foreign investors and business organizations. The topics of commercial law can be examined with thousands of pages. This book could not involve every detail available in the Turkish Commercial Law, but all of the issues had tried to be covered. Some parts of the book detailed the main issues of Turkish Commercial Law. However, some parts handled some issues in a more abstract way.

ÖZ
Çevrim içi platformlar üzerinde tüketiciler aleyhine derinleşen bilgi asimetrisini gidermek noktasında öne çıkan araçlardan olan itibar sistemlerinin barındırdığı riskler, potansiyelini tam olarak yansıtmasının önünde engel teşkil eder. Hareket noktası bu tespit olan eldeki çalışmada, itibar sistemlerini, Türk tüketici hukukunda olan ve olması gereken hukuk bakımından değerlendirmeyi hedefliyoruz.

Anahtar Kelimeler: itibar sistemleri, tüketici değerlendirmeleri, çevrim içi platformlar,
bilgi asimetrisi, tüketici hukuku.

ABSTRACT
Although reputation systems are among the prominent tools to overcome the deepening information asymmetry among consumers on online platforms, their inherent risks constitute an obstacle to the full realization of their potential. Relying on this fact, in this article, we aim to evaluate reputation systems in terms of de lege lata and de lege ferenda Turkish consumer law.

Key Words: reputation systems, consumer reviews, online platforms, information
asymmetry, consumer law.

Consumers consume many goods or services not for once but consistently or regularly. Some of these goods or services, which are consumed consistently or regularly, are basic and compulsory needs such as electricity, water and natural gas. The other part is the needs of interest such as gyms, newspapers and magazines. Providing these needs are possible with subscription contracts. Therefore, subscription agreements can be established a very wide range. The fact that subscription contracts can be set up in such a wide range and that poor consumers are on one side of the contract also brings into question of limiting the principle of freedom of contract in terms of these contracts. The limitation of freedom of contract in terms of subscription contracts which signed with consumers has been debated primarily in terms of freedom of contract or not, and judicial decisions have been made on this issue. Nowadays, it is seen that there are limitations to cover all sub-headings of the princip...

Anonim ortaklık yönetiminin yönetim organı vasıtasıyla gerçekleştirilmesi, anonim ortaklıklar hukukuna hakim ilkeler temelinde pay sahibinin yönetime yabancı oluşu, özden organ ilkesinin kabul görmediği bu sistemde ortak olmanın şirket yönetiminde söz sahibi olmak sonucunu doğurmayışı, pay sahibinin şirkete getirdiği yatırımını takip etmesi imkanının tanınmasının dengelenmesini zorunlu kılmıştır. Bu kapsamda pay sahibine ve esasen çoğunluğun karşısında kalan pay sahibine tanınan katılma haklarından biri de pay sahibinin bilgi alma ve inceleme hakkıdır. Bu hak kural olarak genel kurulda kullanılmakla birlikte genel kurul dışında da şirkete başvurulması mümkündür. Pay sahibinin bu çabalarının sonuçsuz kalması durumunda ise kanun koyucu pay sahibine TTK m.437/5 hükmü kapsamında bu haklarını mahkeme aracılığıyla ileri sürme imkânı tanımıştır. Ancak pay sahibinin bu defa bilgi alma hakkından gerçek anlamda yararlanabilmesi bakımından hâkimin bu bilgi verme sürecini şekillendirmesi, belirleyici rol üstlenmesi ve sürece nezareti önemlidir. Bu kapsamda hakimin hem bilgi alma sürecinin nerede ve nasıl işleyeceğine ilişkin şartları ortaya koyması mümkün ise de; esasen hakimin bilgi alma hakkının kendi huzurunda kullanılmasını emretmesinin de, hakkın özünden yararlanmanın sağlanabilmesi temelinde mümkün olabilmelidir. Anonim Ortaklık, Pay Sahipliği Hakları, Katılma Hakları, Bilgi Alma ve İnceleme Hakkı, Bilgi Alma Davası. The principle of delegated management regarding corporations implies the fact that the shareholder is alien to the management on the basis of the principles that prevail in joint stock companies' law. In other words, being a shareholder in this system, does not result in having a say in the management of the company. This very fact has made it necessary to balance the interests of shareholders regarding their investment in the corporation. In this context, one of the participation rights granted to the shareholder and especially to the minority shareholder, is shareholder's right to obtain information. Although as a rule this right is to be exercised in the general assembly meeting, it is accepted that the shareholders may address their questions, on the basis of their right to information, also outside the general assembly meeting. In the event that these efforts of the shareholder not succeed, Art.437/5 TCC vests the shareholder with the right to sue. The provision gives the opportunity to assert these rights through court proceedings within the scope of paragraph 5. However, in order for the shareholder to benefit from the right to receive information in real terms, it is of crucial value, that the judge plays an active and decisive role in these proceedings and supervise the process. In this context, although it is possible for the judge to lay down the conditions regarding where and how the information retrieval process will take place; in essence, it should be possible for the judge to order the exercise of the right to information in his presence on the basis of ensuring that the essence of the right can be enjoyed. Corporations, Joint Stock Corporations, Shareholder's Right to Obtain Information, Lawsuit Regarding the Shareholder's Right to Information, Judge's Supervision of the Process. Modern ortaklıklar hukukunda, özellikle sermaye ortaklıklarında pay sahibi, genel bir ifadeyle şirketin sermayesini getiren, ancak yönetimde bizzat yer almayan bir menfaat grubunu oluşturmaktadır. Bir sermaye ortaklığı olan anonim ortaklıklarda ise yönetim, ortakların aynı zamanda yönetici olacağı ilkesinin temellendirdiği şahıs ortaklıklarının aksine, pay sahibi olması zorunlu da olmayan profesyoneller tarafından gerçekleştirilmektedir. Bunun bir sonucu olarak sermaye şirketlerinin ortakları şirket yönetimine yabancı kalmışlar, bu durum modern hukuk sistemlerinde pay sahiplerine gerek katılma hakları gerek aydınlatıcı haklar tanınmak suretiyle dengelenmeye çalışılmıştır. Bu eksende 6102 sayılı TTK, 6762 sayılı eTK'dan devraldığı ancak genişletilen ve güçlendirilen bir aydınlatıcı haklar sistematiğine sahiptir. TTK m.437 hükmü ekseninde düzenlenen bilgi alma ve inceleme hakları, özellikle 5. fıkrada düzenlenmiş olan bilgi alma davası ile güçlendirilmiştir. Böylelikle, pay sahibinin bilgi alma ve inceleme taleplerinin cevapsız ve sürüncemede bırakılmasının yaratacağı olumsuz sonuçların engellenebilmesi amaçlanmıştır. Bu dava hakkından yararlanıldığı takdirde, pay sahibi bilgi alma hakkının içeriğini oluşturan soru veya sorularını bu defa mahkeme aracılığıyla şirkete yöneltecek, mahkemenin kararı adeta ortaklığın bir organının kararı gibi sonuç doğuracaktır. TTK m.437/5 hükmünde ayrıca mahkeme kararının kesin olacağı da ifade edilmektedir. Bilgi Alma Davasında Hâkimin Rolü (*) Judge's Role regarding Shareholder's Right to Information Fatma Beril ÖZCANLI (**) Giriş 1

Risklerin kaçınılmaz alan olduğu tarım, risklerden en fazla etkilenen sektördür. Risklerin gerçekleşmesi sadece üreticiyi değil, aynı zamanda Devleti de önemli ölçüde olumsuz bir şekilde etkileyebilmektedir. Tarım sigortaları, bu riskleri devletin, tarımın ve üreticinin üzerinden alan transfer sistemleridir. Türkiye'de tarım sektörünün istikrarlı gelişimine katkı sağlamak amacını taşıyan Devlet desteği uygulamaları mevcuttur. Üreticilerin, Tarım Sigortaları Kanunu kapsamında gerçekleşen risklerden dolayı zararlarını devlet destekli olarak karşılayan Tarım Sigortaları Havuzu, bir şirket tarafından yönetilir; Tarım Sigortaları Kanunu kapsamındaki risklerin teminat altına alınması, standart sigorta poliçelerinin belirlenmesi, hasar organizasyonları, aktüerya çalışmaları, tazminat ödemelerinin yapılması, reasürans teminatının sağlanması, tarım sigortalarının geliştirilmesi, yaygınlaştırılması ve izlenmesi ile diğer teknik hizmetlerin yürütülmesi amaçlarını ve tüzel kişiliği haizdir.

To ensure gender equality and end the discrimination against women, many studies and legal arrangements are being made at the national and international levels. Discrimination and inequality of opportunity are fueled by gender stereotypes imposed on society by the masculine mentality, which is surrounded by prejudices with religious, historical,

bu f le müşter ler ve tedar k edenler g b başkalarının da katılması mümkündür. 4 a t u u TFM 2022; 8(2) Et k Beyanı: Bu çalışmanın hazırlanma sürec nde et k kurallara uyulduğunu yazar beyan etmekted r. Aks b r durumun tesp t hal nde T caret ve F kr Mülk yet Hukuku Derg s (TFM) h çb r sorumluluğu kabul etmemekted r. Sorumluluk, çalışmanın yazarına a tt r. Katkı Oranı Beyanı: Söz konusu çalışmanın hazırlanması ve yazımı aşamasında yazarın katkı oranı %100' dür. Varsa Destek ve Teşekkür Beyanı: Yoktur. Çatışma Beyanı: Yoktur. Eth cs Statement: e author declares that eth cal rules are followed n all preparat on processes of th s study. In case of detect on of a contrary s tuat on, TFM does not have any respons b l ty and all respons b l ty belongs to the author of the study. Contr but ons Statement: Author has contr buted %100 nto prepar ng and wr t ng th s study. Statement for Support and Apprec at on If Any: None.

On 14th September 2004, the EU Commission has issued a draft regarding spare parts for reparation, the purpose of which is to renounce the design protection of spare parts within the EU. Through this liberation, consumers in the spare parts market would be enabled to access lowpriced goods, which would be to their benefit. Moreover, competitive environment would be enhanced, since the protection of spare parts through design law does not have any effect on its technical function or its quality. Unfortunately, this liberalization process could not be finalized. The EU Commission, on 21 May 2014, has withdrawn the draft that aimed to amend Directive 98/71. According to Turkish Law, it is possible to manufacture spare parts (must match) for reparation purposes after 3 years. After the abovementioned discussions that has taken place in the EU, Turkish law, of which the predecessor is EU Law, has to be revaluated regarding the matter. 78% of the automobiles sold in Turkish automotive sector are imported. However, there is a strong a widespread subsidiary industry. Nevertheless, market studies have revealed that, due to the existence of protective legal rules in Turkey, manufacturing of spare parts had evolved into a manufacturing based on assemblage, and that the market shares of independent spare part manufacturers had declined. In this work, discussions and various arguments regarding the issue will be analysed in depth. Furthermore, the ought-to-be legal rules and limits to protection appertaining to Turkish automotive and spare parts markets will be presented.

Kar s ilikli i s tirak, yeni Turk Ticaret Kanunu’nda duzenlemeye tabi tutulan bir kavramdir. Kopuk sermaye yaratmak,  s irket yonetiminde zafiyete yol acmak gibi sakin- calari oldu g u du s unuldu g unden, kar s ilikli i s tirak bazi ko s ullarla yaptirima ba g lanmi s tir. Birbirlerinin sermayesine i s tirak etmi s  olan  s irketlerin arasinda hakimiyet ili s kisinin olup olmamasina gore, uygulanacak hukuki duzenleme de g i s iklik gostermektedir.

Gelişen teknoloji ve pazardaki yoğun rekabetin etkisiyle dijital ürünler hızla güncelliğini ve kullanım yararını kaybetmektedir. Üstelik tüketiciler temin ettikleri dijital ürünün gelecekte kullanım beklentilerini karşılayıp karşılayamayacağı noktasında sözleşme kurulduğu anda bilinçli bir tercih yapamazken, sektörel rekabetin düzeyi ve teknolojinin gelecek yıllardaki görünümü hakkında bilgiye dayalı tahminlerde bulunabilen üreticiler kâr payını arttırmak pahasına güncelleme desteğini -en iyi ihtimalle- kademeli olarak azaltarak ürünün kullanım yararının zedelenmesine neden olmaktadır. Bu nedenle dijital ürünlerin bir yandan zaman içinde teknolojik gelişmelere uyum sağlayabilmesi ve tüketicinin makul beklentilerinin korunabilmesi diğer yandan ise güvenlik açıklarına karşı tüketicilerin verilerinin korunabilmesi için öngörülen güncelleme yükümlülüğü, yeni Avrupa Birliği tüketici hukuku mevzuatında 2019/770 ve 2019/771 sayılı Direktiflerin hukuk çevresi açısından nötr kelime seçimiyle sözleşmeye uygunluk (conformity), yani Romanogermanik hukuk terminolojisiyle ayıba karşı tekeffül (Mängelgewährleistung) sorumluluğu kapsamında düzenlenmiştir. Bu kapsamda sözleşme tarafı girişimci, dijital içerik veya hizmeti geliştiren üretici olsun veya olmasın, dijital ürün üzerinde gerekli güncellemelerin yapılmamasından sorumlu tutulmuştur. Çalışmada güncelleme yükümlülüğünün tüketici ve dijital ürün pazarının diğer aktörleri arasındaki bilgi ve güç asimetrisini giderme fonksiyonu, taraflar arasındaki menfaat dengesi ışığında güncelleme yükümlülüğünün kapsamı ve ihlalin sonuçları önce yeni Avrupa Birliği mevzuatı ışığında incelenecektir. Bunu takiben, dijital ürünlerin sunulmasına ilişkin özel hükümlerin bulunmadığı Türk hukukunda, güncelleme yükümlülüğünün tüketicilere sağladığı hukuki korumanın, açık bir düzenleme ile öngörülene dek başka hangi hukuki dayanaklarla sağlanabileceği ve buna bağlı olarak ihlalin sonuçları, Avrupa Birliği mevzuatında ilgili hükümlere getirilen eleştiriler (özellikle güncelleme yükümlülüğünün esas muhatabı ve sorumlunun farklı kişiler olduğu hallerde tüketicinin sahip olduğu hukuki imkanlar ve tedarik zinciri içindeki rücu mekanizmasının işlevsel olup olmadığı noktalarında) ışığında incelenecektir.

Along with the developing technology and immense competition in the market, digital products are rapidly losing their currency and usefulness. Moreover, while consumers cannot make a conscious choice at the time of the conclusion of the contract as to whether the digital product will meet their expectations for future use, producers, who can make informed predictions about the level of sectoral competition and the outlook of technology in the coming years, gradually reduce the update support to incite consumers to buy new version of the product. Therefore, the obligation to update is regulated in the new European Union consumer law legislation, to adapt to technological developments, protect the reasonable expectations of the consumer and the data of consumers against security vulnerabilities within requirement of the conformity to contract under the Directives 2019/770 and 2019/771In this vein, the contracting party is held responsible for the failure to update the digital product, regardless of the whether the producer is a third party. In this study, the function and the extent of the update obligation as well as the consequences of its breach will be examined in the light of the new EU Directives. Subsequently, it will be perused whether the legal protection provided to consumers by the update obligation can be achieved in Turkish law with the existing legal rules and concepts until a law amendment. In this regard, the critics of the relevant provisions in the European Union legislation, in particular the remedies of the consumer in cases where the main addressee of the update obligation and the responsible contracting party are different legal persons and whether the recourse mechanism within the supply chain is functional, will also be addressed and efforts will be made to overcome those.

İlk bölümde İHA ele alınmış; İHA tanımlanarak İHA ile ilgili temel kavramlar açıklanmaya çalışılmıştır. Söz konusu açıklamalar sonrasında İHA’nın anlaşılabilmesi amacıyla İHA’nın tarihi gelişimi, sınıflandırılması ve kullanım alanları incelenmiştir. Bu bölümde son olarak İHA’nın hukuki niteliği tespit edilmeye çalışılmıştır.
İkinci bölümde İHA işletilmesinden doğan sorumluluk ele alınmıştır. Bu bölümde öncelikle sorumluluk hukukuna giriş yapılarak sorumluluğun kaynaklarına değinilmiş; ardından İHA işletilmesi nedeniyle doğabileceği düşünülen sorumluluk türleri tespit edilmiştir. Söz konusu sorumluluk türlerinin tamamını ele almanın çalışmamızın kapsamını aşacağı öngörüldüğünden yalnızca TSHK uyarınca işletenin sorumluluğu inceleme konusu yapılmıştır. Bu doğrultuda tezde ilk olarak işleten kavramına yer verilmiş; işleten çeşitleri belirlenmiştir. İkinci olarak işletenin sorumluluğunun şartları tespit edilmiş; bu şartların her biri açıklanmaya çalışılmıştır. İkinci bölümün son kısmında ise birden fazla İHA işleteninin müteselsil sorumluluğu ile zamanaşımı meselelerine değinilmiştir.
Çalışmamızın son bölümünde İHA işletilmesinden doğan sorumluluğun sigortalanması ele alınmıştır. İlk olarak, TSHK m. 138’den kaynaklanan sigorta yaptırma zorunluluğundan bahsedilmiş ve yaptırılması gereken sigortanın türü açıklanmıştır. İkinci olarak, yaptırılması gereken sigorta sözleşmesinin tarafları, kuruluşu ve kapsamı belirlenmiştir. Üçüncü olarak, yaptırılması gereken sigorta sözleşmesi kapsamında tarafların yükümlülük ve külfetleri ile taraf olmamakla birlikte sigortalı ve zarar görenin yükümlülük ve külfetleri, genel hatlarıyla irdelenmeye çalışılmıştır. Daha sonra, zarar görenin doğrudan dava hakkından bahsedilmiş ve nihayetinde söz konusu sigorta sözleşmesinin sona ermesi ile zamanaşımı meselelerine değinilmiştir.
Çalışmamızın sonuç bölümünde ise İHA, İHA işletilmesinden doğan sorumluluk ve İHA işletilmesinden doğan sorumluluğun sigortalanması hususunda çalışmamızla ulaşılan sonuçlara yer verilmiştir.

Günümüz bilgi iletişim çağında kamu sektörü, sunmakta olduğu hizmetlerde etkinliği ve verimliliği arttırabilmek için dijital bir dönüşüm içerisindedir. Pek çok işlem e-devlet üzerinden internet ortamında yapılabilmektedir. Bu uygulama, kurumların verilerini dijital ortamda saklaması ve işlemesi sayesinde gerçekleşebilmektedir. Kurumlar, görevlerini yerine getirmek amacıyla elinde bulundurdukları verileri birbirleri ile paylaşabilmektedir. Kurumlar arası veri sunumu olarak adlandırılan bu veri paylaşımı "Birlikte Çalışabilirlik Esasları Rehberi'ne göre yapılmaktadır. Türkiye'de bağımsız denetim faaliyetlerinin yürütülmesi ve gözetiminden Kamu Gözetim Kurumu (KGK) sorumludur. KGK'nin faaliyetlerini sürdürebilmek için ihtiyaç duyduğu bilgilerden bazılarını diğer kamu kurumlarından elde edebilir. KGK'nin bilgi ihtiyacının karşılanması, bağımsız denetim faaliyetlerinin etkinliğine ve etik ilkelerinin uygulanmasına önemli katkılar sağlayabilecektir. Ancak bu bilgi paylaşımı olması gereken seviyede yapılamadığı gibi ortaya konulmuş bir model de literatürde yer almamaktadır. Bu kapsamda çalışmanın amacı yaşanan dijital dönüşüm çerçevesinde KGK'nin bağımsız denetim faaliyetlerinin yürütülmesi ve denetlenmesi sürecinde kurumlar arası veri sunumu hizmetinden faydalanabileceği bir model önerisi sunmaktır. Bu model, KGK'nin ihtiyaç duyduğu bilgileri diğer kamu kurumlarından alabileceği teknik ve hukuki yol haritasını içermektedir. Çalışmada önerilen modelin uygulanması durumunda bağımsız denetimin kalitesinin ve güvenilirliğinin artacağı sonucuna varılmıştır.

OZET Bilgi kullanicilari, saglikli kararlar alabilmek icin isletmeyle ilgili seffaf, dogru ve guvenilir bilgilere ihtiyac duymaktadirlar. Bilgilerin guvenilirliginin ve dogrulugunun saglanmasi noktasinda, bagimsiz denetim en onemli aractir. Son zamanlarda Amerika Birlesik Devletleri ve diger ulkelerde ortaya cikan denetim skandallari, bilgi kullanicilarinin bagimsiz denetime olan guvenlerini kaybetmelerine neden olabilmektedir. Bagimsiz denetime olan guvenin yeniden saglanmasi amaciyla bircok ulkede duzenlemeler yapilarak, yeni denetim sistemleri olusturulmustur. Bu cercevede Turkiye’de de ticari hayata yon veren mevcut Turk Ticaret Kanunu’nda bazi degisiklikler yapilmistir. Uzun bir yasalasma sureci gecirerek hazirlanan yeni kanun, 1 Temmuz 2012 tarihinde 6102 Sayili Turk Ticaret Kanunu adiyla yururluge konulmustur. Bu Kanun ile birlikte sermaye sirketlerini konu alan zorunlu bir denetim sistemi getirilmistir. Ayrica, 660 Sayili Kanun Hukmunde Kararname ile bagimsiz denetimin gozet...

6102 sayili Turk Ticaret Kanunu’nda, sigorta sozlesmelerinden kaynaklanan taleplerin zamanasimina ugrayacagi surelerle ilgili olarak TTK.m. 1420 ve TTK.m.1482 hukumlerinde yeni duzenlemeler getirilmistir. Bu yasal duzenlemeler, kolayca anlasilabilir metinler degildir ve uygulamada sorun olmaya baslayacak niteliktedir. Asagida zamanasimina iliskin bu duzenlemeler, bir butun icinde ele alinacak ve madde metinleri ile gerekcelere iliskin degerlendirme ve tespitlerim yaninda elestiriler ile kanaatlerim de sunulacaktir.

Bu calismada; tuketici kredisi sozlesmelerinin kelepceleme hukumlerine karsi, KKTC, TC ve AB’deki tuketici haklarini korumaya yonelik duzenlemeler karsilastirmali olarak incelenmistir. Mevzuat incelemesi yapilan calismaya; 40/2003 Sayili Tuketicileri Koruma Yasasi, 5602 Sayili Tuketicinin Korunmasi Hakkinda Kanun ve Tuketici Kredisi Sozlesmesi Yonetmeligi ile 2008/48 Sayili Yonerge hukumleri konu edilmistir. Konut kredileri, tasit kredileri ve kredi kartlari bu calismaya konu edilmemislerdir. Calisma sonucu, KKTC’deki 40/2003 Sayili Tuketicileri Koruma Yasasi’nin fiziki mal ve hizmetlere iliskin oldugu, tuketici kredisi sozlesmesine yer verilmedigi, TC’deki 6502 Sayili Tuketicinin Korunmasi Hakkinda Kanun ve Tuketici Kredisi Sozlesmesi Yonetmeligi’nin, AB hukukundaki 2008/48 Sayili Yonerge ile uyum icerisinde oldugu tespit edilmistir.

Prevailing understanding of establishing contracts through offer and acceptance and mutual negotiation between parties has been abandoned. It has been replaced by the understanding of massive or formulary contracts that are composed of general transaction stipulations. There is no common provision in Turkish Law of Obligation that rules general transaction stipulations. However, unjust stipulations in contracts are prevented through an appended clause in the Code about Protecting Consumers in 2003. In addition to this, a new draft has been prepared for modernizing Turkish Code of Obligation, and the draft includes 6 clauses ruling general transaction stipulations. In this study, the new amendments ruling general transaction stipulations in the draft are discussed.

The article demonstrates through an analysis of the limitations on choice of forum or arbitration agreements following the declaration of invalidity of a choice of law clause included in a charter party and/or a bill of lading (B/L) by a judge. It is equally difficult enforcing a jurisdiction or arbitration clause included in a B/L if the parties are not clearly defined in the contract for the carrige of goods by sea. The article delivers some conclusions and suggests the approach to be taken by maritime contracting parties to overcome any feasible invalidity of a choice of forum or arbitration agreement based on the choice of law by European Member (EU) States' courts. Keywords: Jurisdiction and arbitration agreements, choice of law clauses, contracts for the carriage of goods by sea, charter party, bill of lading, anti-suit injunctions, actions in contract, actions in tort, actions in bailment, Demise Clause, Identity of the Carrier Clause.

6762 sayılı önceki Ticaret Kanunumuzda yasak olan şirketin kendi paylarını iktisap etmesi sınırlı olarak serbest bırakılmıştır. Anonim şirketlerin genel kurul kararı ile, esas veya çıkarılmış sermayelerinin en az onda biri oranında paylarını iktisap edebilecekleri öngörülmüştür. 6102 sayılı Türk Ticaret Kanunu ile bir yenilik olarak getirilen anonim şirketin genel kurul kararı ile kendi paylarını iktisap ve rehin olarak kabul etmesinin koşulları çalışmamızın konusunu oluşturmaktadır (TTK 379). Şirketin kendi paylarını genel kurul kararı ile iktisap edebilmesinin koşulları bulunmaktadır. Bu koşullar şunlardır: Şirketin bu konuda genel kurul kararı alması gerekmektedir. İktisap edilecek payların bedelleri düşüldükten sonra, kalan şirket net aktifinin, en az esas veya çıkarılmış sermaye ile kanun ve esas sözleşme uyarınca dağıtılmasına izin verilmeyen yedek akçelerin toplamı kadar olması gerekir. İktisap edilecek payların bedellerinin tamamen ödenmiş olması gerekmektedir. Tüm bu koşullar gerçekleştiğinde, şirketin iktisap edebileceği kendi payları, esas veya çıkarılmış sermayesinin onda birini aşmamalıdır. Tüm bu koşullar, şirketin kendi paylarını rehin olarak kabul etmesi halinde de aranır.

Neoliberalizmin rasyonel tüketici mitine getirilen eleştiriler ve davranışsal ekonomi literatürünün değerlendirmeleri, tüketicinin pazardaki diğer aktörler olan satıcı ve sağlayıcılar karşısındaki zayıf konumunu ve tüketici işlemlerinde taraflar arasındaki bilgi asimetrisini açıkça ortaya koymaktadır. Diğer yandan, son otuz yılda tüketici satışlarının dijital ortama taşınmasıyla satıcı ve tüketici arasındaki ilişkiye, dijital platformu
yöneterek sözleşmenin kurulmasına aracılık eden girişimci de üçüncü bir taraf olarak eklenmektedir. Bu durum, hem teknik detayların artması hem de hukuki ilişkilerin karmaşıklaşmasıyla tüketici açısından yeni soru işaretleri ortaya çıkarmaktadır. Bu nedenle, Avrupa Birliği mevzuatında ve onu takiben Türk hukukunda, özellikle multidisipliner bir zemin sağlayan ekonomi ve hukuk öğretisinin yardımıyla, tüketicinin zayıf konumunu güçlendirerek taraflar arasında eşitlik sağlamayı amaçlayan regülasyonlar kaleme alınmıştır. Bu bağlamda, tüketici aleyhine doğan bilgi asimetrisinin
giderilmesi için tüketici hukuku mevzuatında öngörülen en önemli araçlardan biri, satıcı veya sağlayıcıya yüklenen bilgilendirme yükümlülüğüdür. Hukuki niteliği itibariyle bu yükümlülük, yasadan doğan bir yan yükümlülüktür. Bilgilendirme yükümlülüğü, tüketicinin rasyonel karar verme becerisinin zayıfladığı mesafeli sözleşmeler ve bu bağlamda doğan cayma hakkının kullanımı bakımından özel bir önem arz etmektedir.
Gerek Tüketicinin Korunması Hakkında Kanunu ile Elektronik Ticaretin Düzenlenmesi Hakkında Kanunda, gerekse sair yönetmeliklerde bilgilendirme yükümlülüğünün konusu ve gereği gibi yerine getirilmesi için izlenmesi gereken prosedür detaylı olarak düzenlenmiş; bilgilendirme yükümlülüğünün ihlaline önemli sonuçlar bağlanmıştır. Çalışmamızda, tüketici aleyhine doğan bilgi asimetrisinin giderilmesi için dijital
platformlar aracılığıyla mesafeli sözleşme olarak kurulan satış sözleşmeleri bağlamında satıcıya ve dijital pazaryerini yöneten aracı platforma yüklenen bilgilendirme yükümlülüğü incelenecektir.

o sırada İstanbul Üniversi tesi Hukuk Fakültesinde cüretim Üyesi olan A. $vhwarz yabancı hu kukun iktibası diye adlandırılan görünümün muğlak karakterine dikkati çekmişti <I). Her turlu birlik ve açıklıktan voksun ulan bu kavram, doğumuna yol açan sebepler kadar, büründugü şekiller ve izlediği yollar da farklı olan bir görünüşü yansıtmaktadır (2). 2. İktibas kavramında yer alan bu belirsizlik, inceleme konu sunun tüm iktibas (rereption globale) hallerine hasredilmesi hailnde dahi, varlığını sürdürmektedir. Bu yargı, iktibas olaylarının en ünlüsünü teşkil eden Roma Hukukunun iktibası için dahi geçerli dir. Roma Hukukunun iktibasım konu edinen sayısız araştırmaya, özellikle Alman öğretisine rağmen, bu iktibasın her Eyalet bakı mından farklı önem ve nitelik taşıyan esrarengiz bir olay olduğu ka bul edilmelidir (3). Yabancı, hukukun Türkiye tarafından iktiba sında da. aynı belirsizliğe işaret etmek mümkündür. Milletlerarası Hukuk Kurumunun 1955 yılında İstanbul'da düzenlediği Kollokvum'-(•> Bu makale Archiv für die civilistische Praxis <AcPï 170 i 1970). sh. 251-265 de yayınlanmış ve yazarın izni ile dilimiz* çevirilmistlr. İl) A. B. Schwarz. *La réception et l'assimilation des droits étran^ ger.v*. Recueil d'études en l'honneur d'Edouard Lambert usıgıda Recueil Lambert diye kısaltılmıştır). (19381. eilt II sh 581-592. Vazann bu ma¬ kalesi H. T h lerne tarafından Rechtsgeschichte und Gegenwart (i960), sh 149-160 da almancaya da çevir 11miştir. (2) Bu konuda bkz, A. Schnitzer, tlst massive Rezeption fremden Recht* pnrechtfcrllßl?«. Problèmes contemporains de droit cuiu|mré H902). cilt I, sh 115-154 (3) Kars. Wieacker. «Europa und das römisch* Recht, Verborgenheit und Fortdauer*. Romanitas. III (1961). sh. 68-85.

Öz Ticari veya mesleki olmayan amaçlarla hareket eden kişi olan tüketicinin korunması için gerekli tedbirlerin devlet tarafından alınması Anayasamız m. 172 hükmü gereği zorunluluktur. Anayasa ile devlete yüklenen bu sorumluluğun yerine getirilmesi amacıyla 6502 sayılı Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun (TKHK) düzenlenmiştir. Bu kanunun "Tüketici Sözleşmeleri" başlıklı 4. Kısmı içerisinde 4. Bölümde "Ön Ödemeli Konut Satışı" ilk kez kanun ile düzenlenmiştir. Bu düzenleme ile; günümüzde konut fiyatlarının çok yüksek olması, birçok tüketici tarafından peşin ödeme ile alınmasının mümkün olmaması sebebiyle, konuta ihtiyacı olan tüketicinin bu ihtiyacını karşılayabilmesi için, henüz projenin başlangıcında daha cazip fiyatlar ve taksitle satın alma imkanı getirilmiştir. Bu imkân sağlanırken, henüz ortada olmayan konut için tüketicinin bir miktar peşin ödeme yapacak olması sebebiyle gireceği riskin teminata kavuşturulması amacıyla kanunun 42. Maddesi ile "Bina Tamamlama Sigortası" düzenlemesi yapılmıştır. Aynı madde içerisinde diğer teminat türleri de düzenlenmiş olmasına rağmen, biz çalışma konumuzu "Bina Tamamlama Sigortası" ile sınırlı tutacağız. Tüketiciler yönünden ekonomik açıdan ödenmesi zor bir maliyete katlanılacak olması, tüketici ve ailesinin yüksek risk altında olması, satıcıya göre çok daha zayıf durumda olması, devletin tüketiciyi koruma sorumluluğunun Anayasal bir yükümlülük olması sebepleri ile bu konuda yasal düzenleme yapılması gerekli olmuştur. Hukuk hayatımıza 6502 sayılı yasa ile ilk kez giren "Bina Tamamlama Sigortası" düzenlemesi ile hem tüketicinin korunması amaçlanmış hem de sigorta hukukuna yeni bir sözleşme eklenmiştir. Biz bu çalışmamız ile "Bina Tamamlama Sigortası" şartlarını ve hükümlerini inceleyeceğiz.

DASK'ın verilerine göre Kahramanmaraş depremlerinden sonra, 23 Şubat 2023 tarihi itibarıyla ülke genelinde günlük poliçe üretiminde %112 artış yaşanmıştır. Bkz.: https://sigortamedya.com.tr/daskta-artik-yuzde-100-sigortalilik-orani-sartoldu/#:~:text=Son%20ya%C5%9Fan%C4%B1lan%20deprem%20felaketin den%20sonra,100%20sigortal%C4%B1l%C4%B1k%20oran%C4%B1%20%C5% 9Fart%20oldu. Son erişim tarihi: 17.07.2023.

Günümüz bilgi iletişim çağında kamu sektörü, sunmakta olduğu hizmetlerde etkinliği ve verimliliği arttırabilmek için dijital bir dönüşüm içerisindedir. Pek çok işlem e-devlet üzerinden internet ortamında yapılabilmektedir. Bu uygulama, kurumların verilerini dijital ortamda saklaması ve işlemesi sayesinde gerçekleşebilmektedir. Kurumlar, görevlerini yerine getirmek amacıyla elinde bulundurdukları verileri birbirleri ile paylaşabilmektedir. Kurumlar arası veri sunumu olarak adlandırılan bu veri paylaşımı “Birlikte Çalışabilirlik Esasları Rehberi’ne göre yapılmaktadır. Türkiye’de bağımsız denetim faaliyetlerinin yürütülmesi ve gözetiminden Kamu Gözetim Kurumu (KGK) sorumludur. KGK’nin faaliyetlerini sürdürebilmek için ihtiyaç duyduğu bilgilerden bazılarını diğer kamu kurumlarından elde edebilir. KGK’nin bilgi ihtiyacının karşılanması, bağımsız denetim faaliyetlerinin etkinliğine ve etik ilkelerinin uygulanmasına önemli katkılar sağlayabilecektir. Ancak bu bilgi paylaşımı olması gereken...

Handschin'in bu çalışması, 1992 yılı sonunda Basel Üniversitesi Hukuk Fakülte-\ "nde (isviçre) doçentlik tezi olarak kabul edilmiştir. İktisadi faaliyette bulunan teşebbüsler açısından bir organizasyon şekli olarak j ratikte büyük öneme sahip olmasına rağmen konzern hukukuna ilişkin normlar İsviçre • t •

Tüketici kredisi, tüketim amacıyla satın alınan mal ve hizmetlerin finansmanını karşılamaya yönelik bir kredi şekli olarak tanımlanabilir. Tüketici kredisi ihtiyaç mallarının ihtiyaç zamanında satın alınmasına, bunların karşılığı olan ödemelerin ise ileri tarihte ve gelecekteki gelirlerle yapılmasına olanak verir. Tüketici Kredileri, 6502 Sayılı Yeni Tüketicinin Korunması Hakkındaki Kanun'un 22. Maddesinde düzenlenmiştir. 6502 Sayılı Yeni Tüketicinin Korunması Hakkındaki Kanun bu konuda tüketiciyi koruyucu önemli yenilikler getirmiştir. Sözleşmelerde özel şekil şartları, değişiklik yapma kısıtlamaları, tüketicinin belli sürede cayma hakkı, tüketiciden alınabilecek faiz ve masraflar konusunda kısıtlamalar kredi alan tüketiciyi koruyan başlıca yeniliklerdir.

Duty of care and loyalty are among the general principles regulated under the provisions of the Turkish Commercial Code in relation to joint stock companies. But, who owes these duties and for whom they are owed is argumentative. The standard of care prescribed in the Turkish Commercial Code is also open for arguments. In addition, their application in the case of controlled and controlling companies which is taken as an exception to the general rule is exposed to divergent views. In this article, the author argues that members of the board of director, managers and any person who has or exercises managerial power owe duty of care and loyalty for the company, shareholders and third party creditors. The standard of care prescribed in the Code is also a slightly different version of the American Business Judgment Rule. And finally, there is a room for the application of the principles in the context of a fully controlled company. To reach these conclusions, the author analyzed Turkish laws and different secondary sources.

Bireylerin satın alma gücü elde etme veya nakit ihtiyacını karşılamak amacıyla, kredi veren kuruluşlardan belli bir vadede ödenmek üzere borç almaları durumunda; kredi veren kuruluş tarafından kredi alan kişinin vefatı veya tam sürekli maluliyet riskine karşı sigorta yaptırmaları talep edilmektedir. Bu sigorta türüne bireysel kredi bağlantılı hayat sigortası adı verilmektedir. Türk Ticaret Kanunu hükümleri ile sigorta sözleşmelerinde sigortacı ve sigorta ettiren arasında sürekli ve karşılıklı yükümlülükler düzenlenmiştir. Sigortacının "aydınlatma yükümlülüğü"ne karşılık olarak, sigorta ettirenin "beyan yükümlülüğü" vardır. Bu çalışmada, bu sigorta türünde beyan yükümlülüğünün ihlaline ilişkin uyuşmazlıklarda Yargıtay tarafından yapılması istenen proporsiyon oranları; Türkiye İstatistik Kurumu tarafından yayınlanmış Ölüm Nedeni İstatistikleri dikkate alınarak, ölüme neden olan ilk dört hastalık grubu (kanser, dolaşım sistemi, solunum sistemi ve sinir sistemi) için Türkiye verisi kullanılarak aktüeryal yöntemlerle modellenmiştir.