State Ceremonial

El Estado utiliza símbolos, ceremonias y ritos con los que cohesionar a la sociedad y legitimar su poder. La declaración de días de luto oficial es un gesto institucional con el que el Estado honra la memoria de personalidades o víctimas de tragedias, enviando a la ciudadanía un mensaje de gran trascendencia. En este trabajo se estudia en profundidad las 37 declaraciones de luto oficial publicadas en el Boletín Oficial del Estado desde la aprobación de la Constitución de 1978. El uso de una metodología de análisis de contenido cuantitativo-cualitativo permite determinar sus características generales y particularidades. Además se ahonda en la posible utilización política del luto oficial, así como su trascendencia comunicativa. Los resultados ponen de relieve la importancia institucional, política y mediática que tienen estas declaraciones de luto oficial.

Hediye statüsü altında emtia takasının toplumsal ve diplomatik yapıda etnografik modele göre tarihsel ve antropolojik analizi sosyal yapının, uluslararası münasebetlerin evrimsel sürecini anlamlandırmaya büyük katkılar sunmaktadır. İpek Yolu'nda, MS IX-X. yüzyıllarda mütekamil bir hale gelen diplomasi-ticaret modelinde hediyeleşmenin sembolik ve kültürel değerinin tespiti, İpek Yolu toplumları arasındaki geçişkenliği, ortak ticaret modeli inşa sürecini ve alışverişin sadece ticari değil kültürel ve dilsel sahada da sürdürüldüğünü açığa çıkarır. Hediye, İpek Yolu'nda diplomatik ilişki kurmanın, ticari hareketliliğin bir bakıma insan ve emtia hareketliliğinin ön koşuluydu. Diplomatik mektupların itibarı ve elçilik kabulü, hediyeleşmenin maddi-sembolik değeriyle şekillenmiş; dillerdeki ortak terimler, bu kültürel pratiği yansıtmıştır. Bu çalışma, etnografik ve tarihi temelde, Dunhuang yazmaları içinde yer alan diplomatik, ticari yahut şahsi mektuplar ve kayıtlar üzerinden Turfan merkezli olmak üzere İpek Yolu boyunca hediyeleşme geleneğinin toplumsal yapı, ticaret modeli ve diplomatik kaideler üzerindeki etkisini, hediyenin ortaya çıkardığı ekonomik değişimleri izah etme amacındadır.

Este texto tiene por objetivo rescatar la imagen virtuosa de Juan II de Aragón, a través de varias crónicas, una imagen de excelencia que parece que ha sido prácticamente olvidada por la historiografía, para detenernos en la atribución de la templanza con la intención de demostrar la presencia de la virtud en toda imagen regia cumpliendo con el paradigma político de monarca ideal que marcaban las doctrinas políticas bajomedievales y renacentistas.

The Treaty of Vasvár (10 August 1664) ended the war between the Ottoman and Habsburg courts that had been keeping them busy for the last two years. The last article of the treaty called for an exchange of envoys with the rank of ambassador. In 1665, Kara Mehmed Pasha was dispatched by the Ottoman sultan Mehmed IV to Vienna where he carried out his diplomatic mission. This paper aims to examine a series of topics related to the Ottoman ambassador's legation to the Hofburg with an emphasis on both Austrian and Ottoman archival sources: his being elected as ambassador, his travel to Vienna, the members of the Ottoman diplomatic delegation, the protocol applied to him in his diplomatic encounters in Vienna, etc. The article begins with a review of the scholarly works that have been produced on Kara Mehmed's embassy thus far and continues with a reconstruction of the history of the embassy based upon a wide range of primary sources. It also offers two specific contributions to the literature: a listing of the members of the Ottoman delegation that arrived in Vienna in 1665 and a textual analysis of the ambassadorial report of Kara Mehmed Pasha.

Bu çalışma klasik dönem (1300-1600) Osmanlı saltanat verasetine padişah oğulları ve kızları açısından bakışı ele almaktadır. Genel anlamda devlet ve siyasetin güç ile gücün de erkek ile özdeşleşmesi zamanın zorlayıcı şartlarıyla birleşince saltanat verasetinde erkek egemen bir anlayış hâkim olmuştur. Osmanlı özelinde ise tahtın erkek soy çizgisine miras kalması şeklinde tezahür eden bir siyasal geleneğe dönüşen bu anlayış, bahsi geçen özdeşleşme ve zamanın zorlayıcı etkisi gibi pek çok etken tarafından şekillendirilse de ana rengini kültür ve inanç sisteminden almıştır. Evlenen kızların ve onların çocuklarının aile dışından, başka bir ifadeyle karşı aileden kabul edilmesi ve kızların baba malından haklarını çeyiz olarak alması, bu anlayışa rengini veren kültürel öğeler olmuştur. İslamiyet'in algılanma ve yorumlanma biçimi olan din anlayışı çerçevesinde hilafetin imametle özdeş kabul edilmesi ve imamet için erkek olma şartının getirilmesi de klasik dönem Osmanlı saltanat verasetine rengini veren temel dinî motifler olarak ön plana çıkmıştır.

Özet: Tarihî süreç içerisinde farklı anlamlarda kullanılan teşrifat, Osmanlı Devleti'nde resmî işlere dair protokol ile saray halkının özel hayatlarına dair merasimleri ifade eden geniş kapsamlı bir kavram olarak kullanılmıştır. Osmanlı tarihi açısından resmî teşrifat, eski ve köklü bir devlet geleneğine delalet etme, özel teşrifat da mahrem kalması istenen özel hayatın gizemine kısmen ışık tutma özelliğiyle değer kazanmıştır. Padişah oğulları ve kızlarına doğum ve eğitime başlama gibi hayatlarının belli dönüm noktalarında ileriye yönelik rol ve statüleri dikkate alınmadan sırf padişah çocuğu olarak aynı teşrifatın uygulanması, özel teşrifatı Osmanlı kültürünü anlama ve açıklama noktasında da oldukça değerli kılmıştır. İleriye yönelik rol ve statü bağlamında müstakbel padişah olarak görülen şehzâdeler ile müstakbel eş ve anne olarak görülen sultanların padişah çocuğu olarak eşitlendiği özel teşrifat sayesinde Osmanlı toplumunda genelde kadının, özelde de sultanların sosyo-kültürel konumları netlik kazanmıştır.

Tras su incorporación a la Monarquía hispana, fueron regidos por gobernadores que establecieron sus propias Casas en Bruselas. Esta situación comenzó a cambiar a mediados del siglo XVII, cuando se empezó a hablar en los nombramientos de que los diversos criados ya no pertenecían directamente a la Casa de tal o cual gobernador, si no a la Maison Royale de Bruxelles. Esto suponía un notable cambio, pues podemos inferir que, desde éste momento, la Casa Real de Bruselas no pertenecía al territorio. Aquí debemos situar los manuscritos de Francisco Alonso Lozano que analizaremos. La obra aquí reseñada busca dar cuenta del funcionamiento del ceremonial de la Corte de Bruselas en el siglo XVII utilizando los manuscritos de Francisco Alonso Lozano. Este escribió dos libros entre 1692 y 1712, que no había sido editados hasta ahora. A fines explicativos, los autores han decidido estructurar su escrito en tres partes.

supone además la creación de una nueva estructura entre los poderes y las instituciones a los que es preciso dotar de visibilidad por cuanto «articulan la imagen política y administrativa de la Nación». La justificación secundaria aportada será la configuración autonómica de la organización territorial del Estado. Por último, se señala la necesidad de dar prioridad en el orden ceremonial a las autoridades elegidas y de representación, frente a las autoridades de designación directa, incluyendo en la ordenación el reconocimiento a las instituciones relacionadas con el mundo de la cultura.

En esta publicación se trata de analizar la aplicabilidad del Decreto de Precedencias de 1983 creado ex profeso para la nueva estructura constitucional, aún vigente y totalmente inadecuado con la realidad institucional y política actual, de forma que debe modificarse a base de costumbre ante la falta de intencionalidad política alguna de acometer su reforma. La justificación principal del artículo la encontramos en que la aprobación de la Constitución de 1978, en la que el Estado adoptaba la forma política de una Monarquía Parlamentaria, supone además la creación de una nueva estructura entre los poderes y las instituciones a los que es preciso dotar de visibilidad por cuanto «articulan la imagen política y administrativa de la Nación». La justificación secundaria aportada será la configuración autonómica de la organización territorial del Estado. Por último, se señala la necesidad de dar prioridad en el orden ceremonial a las autoridades elegidas y de representación, frente a las autoridades de designación directa, incluyendo en la ordenación el reconocimiento a las instituciones relacionadas con el mundo de la cultura.

El volumen analiza el papel de la cortesía y la decencia y su radical declive en los países de la civilización occidental en las últimas décadas, recogiendo teorías y análisis ya establecidos. Los análisis del volumen siguen los mismos a lo largo de la historia de las civilizaciones china, japonesa e india, así como de las civilizaciones persa y árabe, recogiendo siempre las teorías y análisis ya creados. Además de los europeos, los países de estas otras civilizaciones también examinarán si el declive del papel observado en la civilización occidental en términos de reglas de cortesía y decencia desde la década de 1960 también ha tenido lugar allí. Por último, a modo de apéndice, en la etimología del término "cortesía" en diferentes regiones civilizatorias, se examinará, a partir de las teorías ya establecidas, si obtuvo su nombre de la difusión de comportamientos sofisticados en las cortes reales fuera de Europa, o si se desarrolló de manera diferente allí.

Ponencia presentada en la Jornada de investigación «Ad honorem regis. Música, Arte e imagen pública de la monarquía: proclamaciones y funerales regios de los Borbones españoles (desde el siglo XVIII hasta nuestros días)». Universidad de Málaga, Facultad de Filosofía y Letras, 28.10.2024.​

Mehmet IŞIK ÖZ "Siyaset ve Şenlik 1836 Sûr-ı hümâyunu" adlı bu çalışmada Sultan II. Mahmud'un kızı Mihrimah Sultan ile Bahr-ı Sefid Boğazı Muhafızı Ferik Mehmed Said Paşa'nın evlilikleri ile Şehzade Abdülmecid ve Şehzade Abdülaziz efendilerin sünnet düğünleri için tertiplenen 1836 Sûr-ı hümâyunu ele alınmıştır. Osmanlı Devleti'nin siyasi, askeri ve ekonomik buhranlarla uğraştığı bir dönemde Sultan II. Mahmud'un çocukları için büyük bir Sûr-ı hümâyun tertip etmesinin nedenleri ve sonuçları üzerinde durulmuştur. Şenliklerin siyasi, ekonomik, toplumsal ve kültürel hayata tesiri, 1836 Sûr-ı hümâyunu örneği üzerinden ortaya konulmaya çalışılmıştır. Sultan II. Mahmud sûr-ı hümâyundan hemen önce yaşanan Rus savaşı, Yunanistan'ın bağımsızlığı ve Mısır Meselesi gibi devletin zafiyetini gösteren ve halkın moralini bozan gelişmelerin menfi sonuçlarını, 1836 Sûr-ı hümâyununu tertip edip şenlikler düzenleyerek, bertaraf etmeye çalışmış ve kısa süreli de olsa bir barış ortamının oluşmasını sağlayabilmiştir. Osmanlı Devleti'nin başkentinde yapılan bu şenlikler sırasında yapılan harcamalar esnafın geçici bir süre için mali sıkıntılardan kurtulmasını ve rahatlamasını sağlamıştır. Çalışmada sûr-ı hümâyun uygulamalarına örnekler verildikten sonra 1836 Sûr-ı hümâyunu ele alınmıştır. Üç bölümden oluşan çalışmanın birinci bölümünde Mihrimah Sultan'ın evlenmesi, Şehzade Abdülmecid ve Abdülaziz Efendilerin sünnet düğünleri incelenmiştir. İkinci bölümde ise 1836 Sûr-ı hümâyunun siyasi ve ekonomik hayata tesirleri üzerinde durulmuştur. Üçüncü bölümde ise 1836 Sûr-ı hümâyunun toplumsal ve kültürel hayata tesirlerine değinilmiştir. Arşiv vesikaları, dönemin kronikleri, hatıratlar, Takvim-i Vekayi ve Sûr-ı hümâyunu anlatan Surnâmei Lebib, Surnâme-i Hızır ve Anonim Surnâme ışığında, evlenme ve sünnet düğünlerinin aşamaları, yapılan şenlikler ve şenliklerin siyasi, ekonomik, toplumsal ve kültürel hayata tesiri ele alınmış ve incelenmiştir iv ABSTRACT Politics and the Feasts of Dynasty 1836 Sûr-ı Hümâyunu In this work named Politics and the Feasts of Dynasty ;the marriage of the daugher of Sultan Mahmud the second ;Mihrimah Sultan and heir of Abdulaziz and heir of Abdulmecid 's circumsion feast have been discussed.This work mainly states causes and effects of the feasts organised by Mahmud the second even though The Ottoman Empire faced with economic and political turmoils in his time.The effects of the feasts on political economic cultural life have been argued by taking Sur-ı humayun(the feast of dynasty). By having held in these feasts Sultan Mahmud the second tried to compensate for Russian wars Independece of Greece and the problem of Egypt indicating weakness of the goverment and the issues which led to discouragement of public.Those feast let him set the peace for a while.The expenditure on these feast which were organized in the capital city of Ottoman Empire provide craftmen various oppurtunities and help them ease their economic problems. In this work ;After giving some examples related to the practices of Sur-ı humayun (the feast of Dynasty ); The feast of Dynasty has been taken.This work consists of three parts;At the first part ,the marriage of Mihrimah Sultan and heir of Abdulaziz and Abdulmecid's circumsion feast the second one ;the effect of the feast of dynasty on economic , political life as on the third part. The effect of Sur-i Humayun ( the feast) on social and cultural life have been examined in details . Archival files have been embraced with the light of the book Surnâme-i Lebib Surnâme -i Hızır and Anonim Surnâme. v ÖNSÖZ Sûr-ı hümâyunlar, Osmanlı sarayının en önemli şenliklerinden birisini oluşturmuştur. Padişah kızlarının evlenmeleri veya şehzadelerin sünnet düğünlerinin yapılması anlamına gelen Sûr-ı hümâyunların, siyasi, ekonomik, toplumsal ve kültürel hayata katkıları olmuştur. Sultan II. Mahmud'un isteğiyle kızı Mihrimah Sultan ile Bahr-ı Sefid Muhafızı Ferik Mehmed Said Paşa'nın evlenmesini ve oğulları Abdülmecid ve Abdülaziz efendilerin sünnet merasimlerini kapsayan 1836 Sûr-ı hümâyunu ihtişam içerisinde yapılmıştır. Osmanlı Devleti'nin siyasi, askeri ve mali yönden sıkıntılı bir döneminde, II. Mahmud'un çocuklarının mutlu olmaları için ihtişamlı bir şenlik tertipletmeyeceğini aksine şenliğin siyasi ve mali hedeflerinin olacağını düşünerek araştırmamıza başladık. Yaptığımız araştırmalar sûr-ı hümâyunun siyasi ve ekonomik yönüyle birlikte toplumsal ve kültürel sonuçlarının olduğunu ortaya koydu. Netice itibariyle 1836 Sûr-ı hümâyunun sadece bir düğün olmadığını, aksine 19. yüzyılın ilk yarısında Osmanlı siyasi, ekonomik, toplumsal ve kültürel hayatını etkileyen önemli bir olay olduğunu gördük. 1836 Sûr-ı Hümâyunu'yla ilgili bilgilere ulaşmak için ilk olarak arşiv taraması yaptık. Yaptığımız tarama neticesinde yüzü aşkın hat-ı hümayuna önemli sayıda tezkire ve deftere ulaştık. Akabinde 1836 Sûr-ı Hümâyunu ile ilgili araştırmamızı kroniklerinde ve Takvim-i Vekayi'de devam ettirdik. Ulaştığımız bilgiler ile 1836 Sûr-ı hümâyununu anlatan Surnâme-i Lebib, Surnâme-i Hızır ve Anonim Surnâme'nin verdiği bilgileri karşılaştırarak bu çalışmayı inşa etmeye çalıştık. Çalışmamızın birinci bölümünde ulaştığımız kaynakların ışığında Mihrimah Sultan'ın evliliği ve şehzadelerin sünnet düğünlerinin icrasını ele aldık. Arşiv vesikaları temel alınarak başladığımız çalışmamızı surnâmelerden, kroniklerden, hatıratlardan ve Takvim-i Vekayi'den edindiğimiz bilgilerle destekledik. İkinci bölümde ise 1836 Sûr-ı Hümâyunu'nun Osmanlı siyasi ve ekonomik hayatına vi tesirlerini ortaya koymaya çalıştık. Siyaset-şenlik, şenlik-ekonomi ilişkileri ele alınarak sur-ı hümayunun yapıldığı dönemin siyasi ve ekonomik yönüne ışık tutmaya çalıştık. Araştırmanın üçüncü bölümünde ise sur-ı hümayunların toplumsal ve kültürel hayata etkilerini inceledik. 1836 Sûr-ı Hümâyunu'nun milliyetçilik akımlarının toplumsal ayrışmaya yönelik etkilerinin artmaya başladığı bu dönemde yapılması toplusal birlikteliğin korunması açısından fayda sağlamıştır denilebilir. Düğüne davet edilecek kişilerin din, mezhep ve milliyet ayrımına tabi tutulmaması, düğüne katılanlara ihsanlarda bulunulması ve herkesin şenlikte birlikte eğlenmeleri toplumsal birlik ve bütünlüğe katkı sağladığı söylenebilir. Şenlikler ve eğlenceler sırasında sergilenen canbaz gösterileri, orta oyunları, giyilen kıyafetler, verilen ziyafetler ve hediyeleşmeler asırlardır devam eden Osmanlı kültürünün numuneleri olarak sergilenmiştir. Çalışmanın sonuç bölümünde ise 1836 Sûr-ı Hümâyunu'nun değerlendirilmesi yapıldıktan sonra Osmanlı Devleti'nin siyasi, ekonomik, toplumsal ve kültürel hayatına etkileri ortaya konulmaya çalışılmıştır. Çalışmanın hazırlanması aşamasında danışmanlığımı yürüten, tezin yazımı, tashihi ve değerlendirilmesinde yardımlarını esirgemeyen değerli hocam Sayın Yrd. Doç. Dr. Nurdan ŞAFAK'a, tezin incelenmesi ve tenkiti konusunda değerli görüşleriyle katkılarını esirgemeyen ve tez jürisinde bulunan kıymetli hocalarım Sayın Prof. Dr. Abdulkadir ÖZCAN, Sayın Prof. Dr. Gülden SARIYILDIZ'a, teşekkür ederim. Çalışmanın kaynak temini ve araştırma metodu konusunda kıymetli fikirleriyle beni yönlendiren değerli hocam Sayın Prof. Dr. Fahameddin BAŞAR'a, arkadaşım Tarkan SUÇIKAR'a, Başbakanlık Osmanlı Arşivi çalışanlarına ve yardımlarını hiçbir zaman esirgemeyen kıymetli eşim Nimet IŞIK'a teşekkür ederim.

ÍNDICE 2.1. Definición 2.2. El ceremonial y el protocolo en el ámbito de la comunicación social 2.3. El protocolo como instrumento generador de comunicación pública y privada 2.4. Principios y fundamentos de la práctica del protocolo 2.5. Esferas de aplicación y carácter de los actos

hubo de adaptarse a la nueva situación acerca de sus honores y condecoraciones. El abigarrado conglomerado de naciones soberanas preunitarias, con sus respectivas órdenes y condecoraciones, quedó atrás, si bien los jefes de las familias reales, cabezas de las dinastías, de esas desaparecidas naciones siguieron, en buena parte, concediendo diversos honores, órdenes dinásticas e incluso títulos nobiliarios, como fue el caso

Associationism, a habitual professional and academic practice in all fields, present in Spain various peculiarities in the case of Public Relations, suffering from a lack of recognition and identification as an independent discipline since its inception. In the professional field, this leads to the appearance of multiple associations that, with different names and many times obviating the words Public Relations, bring together professionals in the sector, but in the field of university research and teaching there is no such associative tradition. In order to fill this gap, AIRP, the Association of Researchers in Public Relations of Spain, was founded in 2004. 16 years after its creation, this article analyzes the meaning and usefulness of said association, both at the beginning and at present, and takes stock of the evolution of Public Relations in Spain throughout this decade and a half, in the professional field and, above all, the academic one. A methodology based on a semi-struc...

Benzerlik / Similarity : %6 Öz Diplomasi, uluslararası ilişkileri inceleyerek mevcut problemi müzakere yoluyla çözüme kavuşturan bir kavramdır. Devletler bu kavramı bünyelerinde geliştirerek kendilerine has diplomasi kaidelerini oluştururlar. Köklü bir geçmişe sahip olan Osmanlı Devleti de zamanla kendi diplomasi kaidelerini oluşturarak elçiler vasıtasıyla diğer devletlerle olan ilişkilerini yürüttü. Devletlerarası ilişkileri yürütmede önemli görevler üstlenen elçiler, diplomasinin önemli aktörleri arasında yer aldı. Çalışmada Osmanlı diplomasisinde elçi kabullerinde uygulanan ziyafet meselesi, Sultan I. Mahmud döneminde (1730-1754) Habsburg elçilerine verilen ziyafetler özelinde ele alındı. Bu noktada araştırmanın temel amacı, Osmanlı'da genel elçi kabulleri üzerinden I. Mahmud döneminde gelen Habsburg elçilerine verilen ziyafetleri ortaya koymaktır. Çalışmada I. Mahmud döneminde Avusturya'dan gelen üç elçinin (Leopold von Talman, Anton Korfiz Ulefeld, Heinrich Freiherr von Penckler) Babıâli'deki kabulü ile bunlar için yapılan harcama ve muameleler ile verilen ziyafetlerin ana hatları üzerinde tespit ve değerlendirmeler yapıldı. İlgili tespitler için döneme ait arşiv vesikaları, kronikler, teşrifat defterleri ve diğer araştırma eserlerinden istifade edildi. Araştırma sonrasında I. Mahmud döneminde Avusturya'dan gelen elçilere Osmanlı Devleti'ndeki genel elçi kabulü temaüllerine uygun bir şekilde muamelelerin yapıldığı, farklılıkların ise dönemsel ve elçinin geliş amacı ile statüsü gibi farklılıklardan kaynaklandığı sonucuna varıldı.

En otras partes del mundo las Visitas de Estado suelen tener una duración de tres días habitualmente, aunque como en el caso que acabamos de presentar de la visita de Bachelet a España no es obligatorio y la agenda marca las modificaciones sobre la estructura inicial. En el caso del Reino Unido, la estructura suele ser habitual también de tres días y tiene también una serie de actos como estipulados, muy marcados, con unas ciertas características particulares (Chávarri del Rivero, 2004, pág. 329). Recepción por los Príncipes de Gales Normalmente la Reina no recibe a los invitados hasta que no llegan a su residencia oficial y son los Príncipes de Gales los que reciben en primera instancia a los jefes de Estado, en

Es innegable, que hoy las labores de los profesionales de protocolo de ceremonial se ven envueltos en entorno diferente al que se producía hace no muchos años que ha hecho incluso que el sentido de la profesión sería visto entredicho. La sociedad actual en la que nos desenvolvemos esta fuertemente influida por la comunicación y la imagen. Esta influencia se ha filtrado poco a poco en la forma la que las organizaciones se plantean su presencia exterior e interior. El mundo empresarial es un ejemplo claro de este cambio, las diferentes formas de trasmitir mensajes se han adaptado a estas nuevas necesidades que la sociedad esté imponiendo.

Osmanlı saltanat geleneğinde padişahların kız kardeşleri ve kızları hanedan mensubu oldukları için yaşamları, eğitimleri, evlilikleri tıpkı şehzadeler gibi belirli bir kaideye göre tertip edilmiştir. Hayatları, evlilik çağına gelinceye kadar Osmanlı sarayında harem bölümünde annelerinin yanında Türk kültür ve gelenekleri ekseninde geçmiştir. Eğitimleri de yine sarayda kendilerine tahsis olunan mekânlarda özel hocalar eşliğinde gerçekleşmiştir. Bunlar ayrıca teamül gereği onlu yaşlarına geldikleri esnada zengin temlik veya has tahsisleri ile taltif edilmişlerdir. Nişan veya evlilik çağına geldiklerinde teşrifat ve teşkilat nizamına uygun olarak gösterişli törenlerle genelde itibarlı ve maddi bakımdan zengin sayılabilecek paşalarla, beylerle ve alimlerle evlendirilmişlerdir. Çalışma konusu olarak ele alınan Saliha Sultan, III. Ahmed’in kızıdır. Gerek babası döneminde gerekse sonrasında tahta geçen amcazadesi I. Mahmut döneminde ve sonra kardeşi III. Mustafa devrinde bu padişahların te...

Einleitung »Es ist nicht genug, daß die Nachwelt dereinst die preiswürdigsten Helden-Thaten Friedrichs, des andern, wisse; daß sie seine Siege überzäle und daß ihr alles dasienige bekannt sei, was er, zur Wolfart seines Volks, im Frieden unternommen habe. Sie muß auch noch die Freude genüßen, es zu begreifen, daß dieser Monarch, wenn er der tapferste und weiseste unter den Königen war, zu gleicher Zeit der prächtigste wurde.« Historische Nachricht, 1750 »Das Schwert Friedrichs des Großen trauerte lang nach des Königs Tod. Nun jedoch schätzt es sich glücklich, in Paris zu sein, wo sein alter Ruhm nahezu wiederhergestellt ist. Es glaubt sich der Hand seines Besitzers wiedergegeben, und folgte es früher den preußischen Fahnen, so schaut es nun stolz den französischen Adlern hinterher.« Gedicht auf den Degen Friedrichs II., den Napoleon 1807 feierlich nach Paris überführen ließ 1. Infrastruktur der Größe: Friedrich und sein Hof Obwohl höfische Kommunikation und Zeremoniell zentrale Elemente frühneuzeitlicher Politik waren, steht die Erforschung des »altpreußischen« Hofes vor 1806 noch in den Anfängen. Traditionell muss sich neben Friedrich Wilhelm I. gerade Friedrich II. als einer der beiden Helden der modernen Staatswerdung Preußens von der dunkel gezeichneten Folie höfischer Verschwendung möglichst vorteilhaft abheben. So wird zwar den ersten fünfzehn Regierungsjahren Friedrichs-in charakteristisch vager Formulierung-eine bescheidene »Belebung« des Hoflebens nach dem »Kahlschlag« durch Friedrich Wilhelm I. zugestanden, von der Neubesetzung von Hofämtern bis hin zum Bau des Opernhauses. Gerade die zweite Hälfte der Regierungszeit steht dann jedoch ganz im Zeichen des »Alten Fritz«, der nach der Rückkehr aus dem Siebenjährigen Krieg von Potsdam aus praktisch im Alleingang das Retablissement des verwüsteten Landes geleitet habe. Nur mit seinen Kabinettssekretären in beständigem persönlichem Kontakt stehend, sei er ganz ohne Hof ausgekommen und mit dem sukzessiven Ende seiner ›Tafelrunde‹ in den zwei Jahrzehnten nach 1763 auch soziabel zunehmend vereinsamt, sich so ganz dem Dienst am Staate aufopfernd.1 Zur Stützung dieser Sicht werden auch Friedrichs eigene, von Historikern gern als programmatisch verstandene, Äußerungen zum Thema Hof herangezogen, denn der »Philosoph von Sanssouci« inszenierte sich zunehmend selbst als »hyperrationale« Verkörperung der Staatsraison, wie es jüngst Christopher Clark genannt hat.2 Lange ist gerade der Hof Friedrichs mit einer Mischung aus den bekannten abfälligen Zitaten aus des Königs Schriften und offenbar exemplarisch gemeinten Episoden aus »Tafelrunde« und der Beziehung zu seinen Vorlesern abgehandelt worden. Subsumiert unter der Beziehung Friedrichs zur Aufklärung, erscheint der Hof darin bestenfalls als jener Ort, an dem Friedrich seine »Freundschaften« mit Geistesgrößen wie Voltaire zelebrierte, die er zeitweilig oder dauerhaft in die Mark ziehen konnte.3 Volker Bauer hat ihn in seiner Typologie daher nicht zu Unrecht zum Prototypen des »geselli

Vom 17. Jahrhundert bis zur Revolution von 1918 war das Berliner Schloss der zeremonielle Mittelpunkt des brandenburgisch-preußischen Staates bzw. nach 1871 des Deutschen Reichs. Der Raum zwischen den Paradekammern und der Berliner Stadtgrenze war nicht nur Bühne herrschaftlicher "Repräsentation", sondern vielmehr Zentralort politischer Aushandlungsprozesse. Bei Huldigungsfeiern und
Parlamentseröffnungen, dynastischen Feiern und Begräbnissen, diplomatischem Zeremoniell und monarchischen Gipfeltreffen, feierlichen entrées wie revolutionären Demonstrationen suchten Fürsten und Stände, Korporationen, Parteien und Revolutionäre Rangansprüche und politische Forderungen durchzusetzen, und in der Auseinandersetzung mit der zeremoniellen Funktion des Schlosses nach 1918 wird die Suche der Weimarer Republik nach einer eigenen rituellen Sprache deutlich

Presentación general de las bases, la tradición y los fundamentos teológicos y legales de la diplomacia de la Santa Sede para analizar los retos y las oportunidades contemporáneas de la misma y comprender la política exterior de la Santa Sede y las relaciones internacionales de la Iglesia.

El artículo presenta un análisis del protocolo diplomático bajo el prisma del proceso de comunicación. Se analiza el aspecto comunicativo del protocolo diplomático, considerado como herramienta o medio para garantizar una comunicación efectiva y libre de ambigüedades. Se tratan también las causas y circunstancias que han dado origen a las diferentes facetas características del protocolo diplomático a lo largo de su desarrollo histórico, así como los factores más determinantes o influyentes en algunas de estas etapas de su evolución. El protocolo diplomático como parte del proceso de comunicación es analizado bajo diferentes aspectos, tales como: los fines primarios y secundarios que persiguen las partes activas en el proceso de comunicación, las aptitudes comunicativas de estos sujetos, el constantemente creciente número de agentes que toman parte en estos procesos de comunicación (diplomática) y la intensidad o aumento de las ocasiones o eventos comunicativos de ésta índole debido a los avances tecnológicos y su innegable impacto en el desempeño de la tarea diplomática. El presente artículo hace también mención a la variabilidad de los fines que puede tener el protocolo diplomático, cubriendo un espectro que puede ir desde evitar las ambigüedades o malos entendidos, hasta el objetivo claro o velado de la mera persuasión. Finalmente, se presentan algunas consideraciones sobre el uso del lenguaje no verbal, propio del protocolo diplomático, aunque no necesariamente inherente al mismo. También se presenta una reseña de los abundantes rituales y ceremonias en boga en el Medioevo, como periodo significativamente representativo para la formación y posterior desarrollo del protocolo diplomático, y el paso de la prueba impuesta por la Revolución Francesa, para llegar al protocolo de nuestros días. Palabras claves: protocolo diplomático, proceso de comunicación, desarrollo del protocolo diplomático, factores.

This research is based on the use of fundraising as a strategy to reinforce the relation between universities and their stakeholders. The main objective is to identify the fundraising strategies employed by Spanish universities. The design of the research is focused on the analysis of the strategies implemented by Spanish universities during the 2015/2016 academic year. To do so, the authors have looked at the 76 accredited Spanish universities that are members of the Conference of Rectors of Spanish Universities. The research includes a content analysis, from an exploratorydescriptive approach, of the information published on their web pages, annual reports, strategic plans and fundraising policies. The results of the study contemplate the current state of fundraising in Spain's universities, which needs to be explored from a more strategic perspective, both in terms of the relationships with the key stakeholders, and for the university itself in its search for excellence. The decision of the universities to seek alternative means of funding provides an opportunity for the establishment of new relationships with stakeholders, and also for the reformulation of existing relationships. We can assert that the basis of a university institution's fundraising depends on the level of corporate culture of its stakeholders, and universities have to explore this reality. The greater the sense of belonging, the greater the possibility of receiving supplementary income through the voluntary initiatives of their stakeholders.

Serap SUNAY1 * ÖZ: Devrinde ve sonrasında merak edilen, cezbedici konulardan birisi olan saray merasimleri, Osmanlı Devleti teşrifat ve teşkilat tarihi açısından mühim bir yere sahiptir. Zira bu şenliklerin her yönüyle ortaya konması, devrinin sosyal yaşamı, maliyesi, kültürü, teşrifat kuralları, folklor tarihi ve yaşanan değişimler hakkında çok değerli bilgiler sunar. Bu noktadan hareketle makalede, söz konusu hususları aydınlatmada birinci elden kaynak olan Başbakanlık Osmanlı Arşivi'nde bulunan 19. yüzyılın görkemli saray düğünlerini havi Sadaret 366 numaralı "Defter-i Sûr-ı Hümayun 1251-1308" başlıklı defter incelendi. Bugüne dek tamamı neşredilmeyen mensûr sûrnâmedeki merasimleri birebir aktarmak çalışmanın sınırlarını dışında kaldığından, defterde yer alan merasimlere kısaca değinilerek, onlara dair genel manada bir tanıtım yapıldı. Böylece buradaki evlenme ve sünnet düğünleri muhtevası ile yazım tekniği, birbirleriyle ve dönemine göre kıyaslamalı bir şekilde ele alınarak, aradaki benzerlikler ve farklılıklar ortaya konuldu.

El estudio de las funciones del responsable de protocolo hay que remontarlo al siglo XVI donde tenemos constancia de la existencia de las funciones de protocolo, y de quienes la desempenaban, en las diferentes ciudades. Indica Dominguez Dominguez-Adame (2013:167) que en Sevilla existia el Procurador Mayor de la Ciudad cuyas ordenanzas datan del ano 1556 y del que se conocian sus atribuciones como era la de festejar a los forasteros o formar el cortejo para las salidas del Ayuntamiento a las funciones de la Iglesia. Paulatinamente, a principios del siglo XX se van creando los cargos de Mayordomo de la Ciudad y posteriormente Jefe de Ceremonial en muchas capitales, no solo de Andalucia; sino en Espana. Para este estudio se realizara una cronologia desde los comienzos del siglo pasado hasta la actualidad, tomando como referencia la informacion encontrada sobre la creacion del cargo en las diferentes Ayuntamientos y Diputaciones de Andalucia. Un hecho historico importante, lo encontramo...

Osmanlı Devleti’nde tahtın hanedan içerisinden varisini belirleyen veraset sistemi, XVII. yüzyılın hemen başında değişikliğe uğramış ve bu dönemden sonra ekberiyyet kaidesi benimsenmiştir. XIX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren ise bu sisteminin düzenlenmesi gündeme gelmiştir. Neticeye ulaşmamakla birlikte başından itibaren Avrupa basını tarafından yakından takip edilen konuya dair iddialar, Sultan II. Abdülhamid’in (1876-1909) saltanatı sırasında devam etmiştir. Bu dönemde Avrupa gazetelerine İstanbul’dan aktarılanların merkezinde Sultan II. Abdülhamid’in oğlu Mehmed Burhaneddin Efendi’yi (1885-1949) veliaht tayin etmek istediği söylentileri yer almıştır. II. Abdülhamid’in 1906 senesinde hastalığının duyulması üzerine olası vefatı düşünülerek meseleye olan ilgi daha da artmıştır. Dönemin en önemli iddialarından birisi de Almanya’nın Burhaneddin Efendi lehinde veraset sisteminin değişikliğini destekleyeceğine yöneliktir. Bundan sonra mesele sadece basın üzerinden takip edilen bir gündem olmaktan çıkarak diplomasinin de dâhil olacağı bir hal almıştır. İddialardan en fazla endişe duyan devlet ise bu dönemde Almanya ile rekabet halinde olan Fransa olmuştur. Almanya’nın desteği iddialarına tepki gösteren Fransa Dışişleri Bakanlığı, öncelikle duyumların temelini sorgularken sonrasında diğer hükümetler ile görüşerek konu üzerinde uluslararası bir dış müdahalenin olasılığını tartışmaya açmıştır. Bu makalede, II. Abdülhamid döneminde Osmanlı veraset sisteminin değişikliği üzerine Avrupa basınında yer alan iddialar açıklanacak ve konuya en fazla önem veren Fransa Dışişleri Bakanlığı’nın faaliyetleri çerçevesinde devletlerin yaklaşımları ortaya konacaktır.

El evento de empresa de hoy en día es una técnica de comunicación donde el objetivo último es la conexión emocional entre la empresa y el público. Haciendo un análisis abstracto del evento, éste es una experiencia global donde todo comunica, pensada en función de los intereses de quien lo promueve, donde la comunicación cara a cara alcanza su máximo exponencial, para que llegue un mensaje determinado a los que participan en el acto. Los eventos tienen el poder de comunicar a través de sensaciones, pues son espacios donde la información se vive, se siente y se toca. Por todo ello, se puede derivar que los eventos son herramientas que eficientemente utilizadas y con creatividad, tienen poder y son, en sí mismos, una demostración de poder. Esta técnica de comunicación, con ese objetivo de relación, no es nueva. Si recurrimos a la historia encontramos una época pasada en la que la forma de comunicar poder y riqueza eran los eventos y quien los hacían eran los reyes. Si indagamos en la memoria ya localizamos en las intenciones de buena parte de las actividades comunicativas de los estamentos públicos de épocas pretéritas, sobre todo los monarcas, una clara intención de persuadir y de incidir, a través de las acciones de comunicación, en la conformación de una imagen positiva de la monarquía. Hoy en día, es la empresa la que ha recogido este testigo y utiliza el evento con el mismo fin último, demostrar poder, conseguir deslumbrar y emocionar al público que congregan.

La globalización es un proceso económico, tecnológico, social y cultural a escala planetaria que consiste en la creciente comunicación e interdependencia entre los distintos países del mundo uniendo sus mercados, sociedades y culturas, a través de una serie de transformaciones sociales, económicas y políticas que les dan un carácter global (WIKIPEDIA). En tal orden de cosas conocer los distintos usos sociales y costumbres de las diferentes culturas, que varían según religiones, zonas geográficas, regímenes y razas que pueblan el planeta, resulta fundamental para entablar relaciones públicas eficaces y lograr una perfecta comunicación.Este trabajo trata de poner de manifiesto las distintas maneras socioculturales de comportamiento necesarias de conocer con finalidad relacional._________________________ 

Análisis de la ceremonia de jura y proclamación de Felipe VI, y cambios a nivel de protocolo a partir del inicio del nuevo reinado: títulos, simbología real, composición de la nueva Familia Real, modificaciones a nivel de tratamientos y precedencias. Analysis of the swearing-in ceremony and proclamation of Philip VI, and protocol-level changes from the beginning of the new reign: titles, Real symbology, composition of the new Royal Family, modifications at treatments and precedence.

Entre las ciencias jurídicas, el protocolo se concibe como buenas maneras, educación, código de conducta, ética, o como la ropa o los zapatos que uno debe ponerse para acudir a un acto que exige una determinada etiqueta. Como algo frívolo, sin importancia, que no atañe al común de la sociedad, propio de las clases elevadas y de los gobernantes y de la diplomacia. Por supuesto, cuando dices que eres protocolista, que eres especialista en protocolo y que te dedicas a investigar el protocolo, te preguntan "pero ¿eso es derecho?". En definitiva el protocolo es una disciplina despreciada por los juristas que la han ido dejando de lado, salvó en un sector: el diplomático. Los diplomáticos son los únicos conscientes de lo importante que es el ceremonial y el protocolo en las relaciones internacionales, y por ello los cursos de la Escuela Diplomática son referente ineludible a la hora de estudiar protocolo. Este estudio reivindica el protocolo desde su carácter de disciplina juríd...

Este trabajo demuestra cual es el momento exacto en que se produce la separación entre el protocolo y ceremonial de corte y el protocolo y ceremonial de Estado en España: la formación de las Cortes de Cádiz en 1810. Estas Cortes surgen en medio de un proceso de invasión del territorio, vacío de poderes por la ausencia del rey por lo que necesitan de un instrumento que les sirva de propaganda y legitimación ante sus conciudadanos por ello el primero decreto fue la creación de las cortes y el segundo la atribución de unos tratamientos y garantizar el juramento y la lealtad política de todas las instituciones públicas del nuevo Estado de corte liberal que querían diseñar.

El protocolo es una disciplina en la que actualmente existen diferentes tendencias a la hora de determinar claramente su ámbito de aplicación, pero a pesar de sus diferencias en lo que todas ellas están de acuerdo es la vinculación directa con las instituciones oficiales. Históricamente el protocolo ha surgido y se ha desarrollado en el entorno del poder y de las instituciones y la principal referencia del protocolo siempre son los actos que se organizan desde el ámbito oficial. Por el propio carácter oficial de estos actos lleva aparejado un respaldo legal para establecer sus diferentes normas de actuación. Mayoritariamente en todos los Estados existen normas que regulan diferentes aspectos sobre el desarrollo de actos oficiales. En este trabajo vamos a comparar esta regulación en algunos países Iberoamericanos. Centraremos el análisis en la identificación de normativa que afecte al establecimiento de las precedencias de las autoridades del Estado, al desarrollo de diferentes cerem...

Este artículo aborda un estudio muy interesante sobre el estado de los estudios sobre Protocolo, que ayuda a contextualizar su situación académica y profesional en España. El protocolo forma parte del campo de las relaciones públicas, es decir, una comunicación de fuentes interesadas dirigida a la comprensión mutua y que, según Lucien Matrat, se basaría en la estrategia de la aceptación a diferencia de la publicidad, que explota la estrategia del deseo, y de la propaganda, que utiliza la estrategia del condicionamiento. El protocolo ha sido abordado desde diferentes perspectivas entre las que sólo recientemente figura la comunicacional, una dimensión a la que este artículo aporta sustanciales consideraciones, entre las que destacan tanto el volumen de publicaciones que forma el cuerpo de la investigación sobre protocolo como los elementos analizados. De estos últimos se ofrece un estudio particular del léxico, unidad fundacional de una disciplina y una taxonomía de actos y de escuelas, siempre a través de los autores que han contribuido al conocimiento del protocolo, una disciplina emergente dentro del ámbito de la comunicación, y que como ésta se encuentra en un período que podemos considerar como de crisis fundacional como ciencia.-Dr. José Pestano-Universidad de La Laguna.] Nociones de protocolo desde la bibliografía de sus autoridades Protocol notions from the bibliography of his authorities Artículo recibido el 3 de febrero de 2008. Sometido a pre-revisión el 4 de febrero. Enviado a revisión el día 5. Recibido para segunda revisión, el 17 de marzo. Aceptado el 19 de marzo. Galeradas telemáticas a disposición de la autora el 20 de marzo. Visto bueno de la autora, el día 24. Publicado el 25 de marzo de 2008.

Bu makale Balıkesir Üniversitesi Rektörlüğü Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından BAP 2018/122 kodlu proje ile desteklenmiştir. Makaleyi okuyup, kıymetli fikir ve önerileriyle çalışmanın tekâmülüne büyük katkı sağlayan ve kitabını henüz basılmadan lütfedip, istifade etmeme müsaade eden Sayın Hocam Prof. Dr. Ali Akyıldız'a sonsuz teşekkürlerimi sunarım.

A beautifully researched book covering the Venetian response to the Battle of Lepanto, October 7, 1571, one of the defining moments of Venetian history.  The Battle marked the turning point in the dethroning of Venice as a dominant power in the Mediterranean.

Analiza značenja poklisara koji su nastojali proširiti dubrovačke granice omogućava sagledavanje toga procesa iz novoga kuta. Svako poslanstvo pratilo se u odnosu na to: tko su izabrani poklisari, iz kojih društvenih slojeva i obitelji dolaze, s kime sve dolaze u doticaj i pregovaraju, koliko se dugo zadržavaju u poslanstvu, moraju li često mijenjati mjesto boravka, kakve su političke i gospodarske prilike u okruženju, u kakvom su odnosu s osobom kojoj su upućeni i poznaju li je od prije, jesu li već izgradili reputaciju i istakli se u obavljanju službe, koliko često korespondiraju s Vladom, na koje probleme nailaze, kojom se argumentacijom koriste, koliko su za svoju službu plaćeni, slijede li u svemu dobiveni naputak ili ponekad postupaju samovoljno, s kakvim uspjehom obavljaju povjerene zadaće, koliku ulogu pri tome igraju obrazovanje, poznavanje rituala, ceremonijala i kulture zemlje u koju odlaze te jesu li vidljivi začetci profesionalizacije poslaničke službe. U službu su redo...

Dubrovačke su vlasti krajem 14. i početkom 15. stoljeća uspješno prego varale o teritorijalnom širenju zahvaljujući pravovremenom primanju odgovarajućih informacija. Poslanici su izvještavali vladu o tijeku i ishodima pregovora, a vlasti su im u uputama davale smjernice za djelovanje. Dolazilo je do zastoja u redovitoj prepiski zbog epidemija, sukoba, udaljenosti poslanika, promjene boravišta osoba kod kojih su se nalazili u poslanstvu i drugih okolnosti. Unatoč tome, u odlučujućim je trenucima diplomatska pošta kolala redovito. Ne želeći prenagljenim potezima ugroziti dugoročni dobitak, dubrovačke su vlasti znale namjerno odugovlačiti s uputama poslanicima, a oni sami katkad su bili u iskušenju da trgovanjem informacijama ostvare osobnu korist. Zbog sve duže angažiranosti poslanika na pojedinom zadatku i njihove specijalizacije za određeno područje ili osobu, vremenom se razvila ustanova stalnog diplomatskog poslanika, kao prijelaz srednjovjekovne u novovjekovnu diplomaciju. Začeci su vidljivi već u pregovorima tijekom Konavoskog rata.