Rainbow Gatherings

Das Rainbow Grid ist ein visionäres Energiekonzept, das die spektrale Trennung des Lichts auf die Energieübertragung überträgt. Durch frequenzbasierte Separation werden unterschiedliche Nutzungsarten (Grundlast, Speicher, IoT) in klar definierte Bänder verteilt, was Effizienz, Sicherheit und Resilienz steigert. Technologische Säulen sind u. a. Metamaterialien, supraleitende Leitungen, KI-gestützte Pfadsteuerung, Quantenverschlüsselung und biomimetische Abschirmung. Die modulare Architektur reicht von Mikronetzen bis zu globalen Netzwerken. Neben technischer Innovation betont das Rainbow Grid eine starke Metapher: Energie soll so intelligent, nachhaltig und harmonisch fließen wie ein Regenbogen nach dem Sturm.

While ‘polycrisis’ was coined by a French theorist of complexity called Edgar Morin and his co-author Anne Brigitte Kern (1999), the word was more recently popularised by the historian Adam Tooze (2022) to describe the interaction of disparate crises at once, in such ways that the overall impact far exceeds the sum of each part. The Covid-19 pandemic, the war in Ukraine, the climate emergency, cryptocurrency price busts, democratic deficits, raging inflation, profound social inequality and austerity, spiralling energy costs and what has been dubbed a global crisis in mental health mean complex societies are facing an extended period of existential uncertainties. Mutually implicative, these crises of the past, present and possible future are interacting in such ways that bring volatility, complexity, ambiguity and uncertainty to societies and individuals, often in completely unforeseeable, unintended and unpredictable ways.

Πρόκειται εδώ, κατ' αρχάς, για ένα εξαιρετικά χρήσιμο εγχειρίδιο για τους φοιτητές των κοινωνικών επιστημών, που παρουσιάζει τις ιστορίες της εφαρμογής της αναλυτικής κατηγορίας του φύλου i σε μία ευρεία γκάμα επιμέρους επιστημονικών πειθαρχιών όπως ιστορία, εγκληματολογία, δημόσιες πολιτικές, τα Μέσα, γεωγραφία, εθνογραφία, κοινωνική εργασία, επιστημολογία, μετααποικιακές σπουδές, μετανάστευση, συγγένεια, με εμφανή πρόθεση διατομεακότητας στις αναλύσεις. Εδώ, δεν θα επιχειρήσω μία τυπική περιήγηση στα περιεχόμενα του τόμου, αλλά ανάδειξη μίας πτυχής τους και, ελπίζω επωφελώς για τον φίλεργο αναγνώστη, την παράθεση ορισμένων προϋποθέσεων πολιτικής συνεισφοράς που επιτρέπει η λακανική ψυχανάλυση στις σπουδές φύλου, διευρύνοντας ενδεχομένως την οπτική και το χειραφετητικό εγχείρημα. Νομίζω ότι δεν προδίδω την ποικιλία απόψεων των συγγραφέων στα επιμέρους πεδία, ξεχωρίζοντας στον τόμο ένα κοινόχρηστο νέφος έξι εννοιών και παραδοχών ως προς το φύλο, με τις οποίες οι συγγραφείς ενδεχομένως ταυτίζονται λιγότερο ή περισσότερο. Ωστόσο, τις παραθέτουν κατ' επανάληψη, ενώ αποτελούν πάγια αξιοποιούμενες έννοιες στις σπουδές φύλου 2. Παραθέτω ενδεικτικά. Μία βασική θέση που διατρέχει τα περισσότερα κείμενα, είναι ότι οι έμφυλες διαφορές είναι κοινωνικές κατασκευές (154). Ήδη στις πρώτες σελίδες αναφέρεται ότι η δημιουργία σπουδών φύλου συνδέθηκε με την τάση κριτικής στον βιολογισμό (26, 165), και αλλού η γενικότερη μη αναγωγή των προσεγγίσεων των σπουδών φύλου σε βιολογικές κατηγορίες (73) που αποτελούν προϊόν κανονιστικού λόγου σχετικά με το κοινωνικό φύλο όπου η γυναίκα αποτελεί ένα τυπικό παράδειγμα του μη κανονικού Άλλου (25), προς 'διάσωση' (186), στο πλαίσιο του οποίου οι επιφάνειες των σωμάτων χρεώνονται με σημασία (118). Η γυναικεία εμπειρία συναρτάται με υποτέλεια στο πλαίσιο ευρύτερων συστημάτων κυριαρχίας-ανισότητας (166), η πολιτισμική διαφορά εμφυλοποιείται, καθίσταται 'σεξουαλική' ενισχύοντας τον πατερναλιστικό φαλλογοκεντρισμό (189). Δεύτερον, και συνεκτατά με τα παραπάνω, γίνεται λόγος για οντολογικοποίηση των γυναικών φερόμενη στα κείμενα ως μαχητή (119), ως επιλήψιμα ουσιοκρατική εστίαση (166-7), ως δόλια ιδεολογική κατασκευή από το κυρίαρχο φύλο της φανταστικής κατηγορίας 'γυναίκες' με κοινές ιδιότητες στην ουσία τους (153), ως μονολογική ομογενοποίηση των υπεξούσιων (193), και όχι-ως όφειλε, αναφέρουν-ως επαναλαμβανόμενες επιτελέσεις φύλου και ως αρθρώματα ενός discourse (183), ή φορείς κριτικής κανονιστικών στερεοτυπικών αναπαραστάσεων (87). Ο Φρόυντ, όταν

Η παρούσα συμπληρωματική έκθεση συντάσσεται από την Intersex Greece με στόχο να αναδείξει την τρέχουσα κατάσταση των ίντερσεξ γυναικών στην Ελλάδα και να προτείνει συγκεκριμένες συστάσεις για θέματα πρόληψης, προστασίας και υποστήριξης σχετικά με τη βία κατά των ίντερσεξ γυναικών. Η συλλογή των πρωτογενών δεδομένων βασίζεται σε
καταγγελίες που δέχεται η οργάνωση Intersex Greece από ίντερσεξ γυναίκες και κορίτσια. Αυτές αφορούν σε περιπτώσεις βίας εναντίον τους, οι οποίες συμβαίνουν κυρίως σε ιατρικά περιβάλλοντα. Για λόγους προστασίας των ίντερσεξ γυναικών θυμάτων βίας, δεν έχουν συμπεριληφθεί προσωπικά δεδομένα.

https://intersexgreece.org.gr/wp-content/uploads/2023/03/Greece-2022-Shadow-Report-GREVIO-CBR-el.pdf

Στην παρούσα εισήγηση θα προσπαθήσουμε να αποσαφηνίσουμε το Performance Writing, τα δομικά του στοιχεία, την καταγωγή του και τη σχέση του με την καλλιτεχνική επιτέλεση, η οποία αναπτύχθηκε κυρίως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο σχετιζόμενη με τραυματικές συλλογικές και ατομικές εμπειρίες. Για να αναδείξουμε την προθετικότητα και δυνατότητα του Performance Writing να παρηγορήσει για την απώλεια -συλλογική και προσωπική- θα παρουσιάσουμε μια αποτελεσματική εφαρμογή του τόσο ως συγγραφική πειραματική προσέγγιση όσο και ως μέσο για την αύξηση της ανθεκτικότητας και της λειτουργικής ευχαρίστησης φοιτητών/τριων κατά την περίοδο της πανδημίας του covid 19.

Με την παρούσα έρευνα επιχειρήθηκε να διερευνηθεί η συμβουλευτική σχέση και διαδικασία μέσα από την εμπειρία γυναικών που έχουν υποστεί συντροφική βία. Με την έμφυλη βία να βρίσκεται ανάμεσα στα σημαντικότερα ζητήματα της ψυχικής υγείας των γυναικών και τη συμβουλευτική ψυχολογία να αποτελεί βασικό εργαλείο αντιμετώπισης των ψυχολογικών επιπτώσεων αυτής, η διερεύνηση του φαινομένου καθίσταται αναγκαία στην προσπάθεια να βελτιστοποιηθούν οι υπάρχουσες θεραπευτικές πρακτικές. Στην έρευνα συμμετείχαν επτά γυναίκες πελάτισσες συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας, οι οποίες επεξεργάστηκαν θεραπευτικά το ζήτημα της συντροφικής βίας. Για τη συλλογή των δεδομένων έγινε η χρήση της ατομικής, ημιδομημένης συνέντευξης και τα δεδομένα αναλύθηκαν με τη μέθοδο της ερμηνευτικής φαινομενολογικής ανάλυσης. Τα αποτελέσματα κατέδειξαν την αποτελεσματικότητα μίας θεραπευτικής σχέσης που χαρακτηρίζεται από εγγύτητα, φροντίδα και ασφάλεια. Η αποτελεσματικότητα της συμβουλευτικής διαδικασία συνδέθηκε με τη συ...

Η μeτατόπιση του κέντρου φροντίδας της ψυχικής υγeίας στην κοινότητα και η συνeπακόλουθη ανάληψη της κύριας eυθύνης φροντίδας από τις οικογένeιeς των ατόμων μe προβλήματα ψυχικής υγeίας οδήγησαν στη συστηματική, ποσοτική και ποιοτική μeλέτη των οικογeνeιών και της eμπeιρίας τους σe πολλές χώρeς, όπως και στην ανάπτυξη οικογeνeιακών παρeμβάσeων και οργανώσeων οικογeνeιών. Στην Eλλάδα, ωστόσο, η έρeυνα στο κομμάτι αυτό, ιδίως η ποιοτική, υστeρeί σημαντικά. Η παρούσα μeλέτη στοχeύeι στη σe βάθος διeρeύνηση του βιώματος μητέρων μe eνήλικα παιδιά μe eμπeιρία ψύχωσης, οι οποίeς eνeργοποιούνται σe οργανώσeις οικογeνeιών, και συγκeκριμένα στην ανάδeιξη της προσωπικής τους θeώρησης βασικών πτυχών της eμπeιρίας και των τρόπων διαχeίρισής της, αρκeτά χρόνια μeτά την πρώτη eκδήλωση της ψύχωσης. Για την καλύτeρη διeρeύνηση των παραπάνω eπιλέχθηκe η φαινομeνολογικά eνημeρωμένη θeματική ανάλυση, eνώ τα δeδομένα συλλέχθηκαν μέσω ημιδομημένων συνeντeύξeων μe 7 μητέρeς, μέλη συλλόγου οικογeνeιών για ...

This research paper supports the position that the way to reconstitute society, in order to meet the modern needs of life based on sustainable moral values, goes through the subject itself. The conditions of transformation-falsification of the self through applied nomadic practices and especially regarding to the spare clothing, provides the possibility, at first of the deconstruction (analysis) of the self. Through space (potential or not) the subjects of the city have the ability to express themselves, to reconstitute themselves and then to restructure the city’s social structures. The garment is used as an example-metonymy in order to highlight three different views (space and nomadism, gender identities, sustainability and activism) according to which the onedimensional closed and “top-down” planning strategies of the city are sought. “Restructuring follows restructuring in time and space”[2] and this is how dreams and changes come about.

Δεν το βλέπω ως εργασία. Ποτέ δεν το είδα. Εδώ είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου» (Α.Κ., 85) 2 Το παρόν άρθρο επικεντρώνεται στην ανάδειξη βιωμένων, έμφυλων και ταξικών εμπειριών και διά βίου σχέσεων, και συγκεκριμένα «εργασιακών», ανάμεσα σε «πρώην» τροφίμους του Ορφανοτροφείου Θηλέων Λαμίας «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος» με το συγκεκριμένο ορφανοτροφείο. Προσπαθεί να εξετάσει τους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες της έρευνας νοηματοδοτούν τη διά βίου «αφοσίωσή» τους με όρους «φροντίδας» και «υποταγής» στους «άλλους», δηλαδή στον κόσμο, τον οποίο θεωρούσαν, αλλά κι ήταν το «σπίτι» τους. Στο επίκεντρο τίθενται oι δικές τους φωνές και αφηγήσεις για τις βιογραφικές τους διαδρομές και την «έμμισθη» εργασία τους, δηλαδή τις νόμιμα αμειβόμενες υπηρεσίες τους σ' ένα ιδρυματικό πεδίο δράσης, σ' έναν καθορισμένο ιστορικά, κοινωνικά και πολιτισμικά χώρο, στο οποίο τα όρια ταξινόμησης ανάμεσα σε «πολιτικό-δημόσιο» (ορφανοτροφείο) και «προσωπικό-ιδιωτικό» (σπίτι) φαίνεται να είναι ασαφή, αδιάκριτα, σύνθετα και συγκεχυμένα για τις ίδιες τις γυναίκες 3. Τα μεθοδολογικά κι ερμηνευτικά εργαλεία αυτής της μελέτης συνιστούν η προφορική ιστορία 4 και η μνήμη 5. Για την ολιστική σύλληψη των γυναικών ως ενεργών ατόμων με πολλαπλές, διαφορετικές και διαπραγματεύσιμες ταυτότητες και την αποτύπωση των ιεραρχικών δομών των κοινωνικών κι εργασιακών τους σχέσεων στο συγκεκριμένο πλαίσιο, στις οποίες υπέκυψαν, πειθαρχήθηκαν κι υποτάχθηκαν, προσεγγίζονται θεωρητικά οι αναλυτικές κατηγορίες του φύλου, της τάξης, της έμφυλης εργατικής συνείδησης και της έμμισθης «οικιακής» εργασίας 6. Τόσο το θεωρητικό όσο και το μεθοδολογικό πλαίσιο βασίζεται στον αναστοχασμό 7 και στη σχέση του με τη φεμινιστική σκέψη και έρευνα, με στόχο την αναγνώριση της ενδεχομενικότητας και της μερικότητας της «αλήθειας» των αφηγήσεων και της έκφρασής τους σε γλώσσα διαλογική και μη κρυπτική 8. Για το λόγο αυτό, τα εθνογραφικά δεδομένα προέκυψαν από ανοιχτές συνεντεύξεις μορφής αφηγήσεων ζωής, με τη χρήση μαγνητοφώνου ή χωρίς, εμπλέκοντας τις γυναίκες σε εκδημοκρατικές προσωπικές εκμυστηρεύσεις και σε αναστοχαστική εμβάθυνση στους εαυτούς τους και εμένα, την ερευνήτρια, σε ηθελημένη επιλογή δευτερεύοντος ρόλου. Έξι γυναίκες συμμετείχαν στην εθνογραφική έρευνα 9 κι αποτελούνται από τη διευθύντρια και πέντε «πρώην» τροφίμους, τέσσερις συνταξιούχες και μία τωρινή εργαζόμενη 10. Η πρώτη ηλικιακά γυναίκα της έρευνας, η οποία είναι και η πρώτη τρόφιμος του ορφανοτροφείου (ηλικίας 87 ετών, σήμερα) γεννήθηκε το 1934 κι η τελευταία το 1971. Όλες οι γυναίκες της έρευνας ήταν τρόφιμοι μόνο ο κόσμος της εργασίας τεύχος 7, Μάρτιος 2020

ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Η εργασία παρουσιάζει και αναλύει το δοκίμιο του Max Gluckman Ανάλυση μιας κοινωνικής κατάστασης στη σύγχρονη χώρα των Ζουλού (1940), το οποίο επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, αντλώντας από αυτό ευρύτερα συμπεράσματα για την κοινωνική δομή και την ιστορική δυναμική της κοινωνίας της Νότιας Αφρικής στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το δοκίμιο του Gluckman αναγνωρίζεται σήμερα ως μείζων σταθμός στην ιστορία της ανθρωπολογίας, καθώς έφερε την ανθρω-πολογική έρευνα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τις πραγματικότητες και τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου και ταυτόχρονα εισήγαγε έναν ρηξικέλευθο τρόπο εθνογραφικής προσέγγισης των μεταβαλλόμενων, σύνθετων και πορωδών πεδίων και διαδικασιών της νεωτερικότητας. Η εργασία φω-τίζει το ιστορικό, πολιτικό και διανοητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γεν-νήθηκε η καινοτόμα και πολιτικά τολμηρή οπτική του δοκιμίου, εξετάζει τις θεωρητικές και μεθοδολογικές τομές που επέφερε (έμφαση στη διαδικασία, στο συμβάν και στην ατομική δράση, σύλληψη του εθνογραφικού πεδίου ως ρευστής συναστρίας ευρύτερων διαδικασιών και δυνάμεων, αναστοχασμός πάνω στο χαρακτήρα της ανθρωπολογικής γνώσης και στη σχέση ανθρω-πολογίας και αποικιοκρατίας) και αναδεικνύει με κριτικό τρόπο τη συμβολή του στη δημιουργία μιας ανθρωπολογίας ικανής να μελετήσει με εθνογραφι-κό και αναστοχαστικό τρόπο την πολυπλοκότητα της ατομικής δράσης και τα ρευστά, πολυδιάστατα και συγκρουσιακά περιβάλλοντα του σύγχρονου κόσμου.

Πριν από κάμποσα χρόνια, μάλλον αρκετά χρόνια πίσω, κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 1990, και εγώ μεταπτυχιακός φοιτητής, όπως και εσείς, παρακολουθούσα ένα καταπληκτικό σεμινάριο με τίτλο «Τέχνη και Εξουσία». Ήταν ένα μάθημα που εξέταζε τη σχέση της πολιτικής επιστήμης με την αισθητική θεωρία και που ως μια κατεξοχήν διεπιστημονική προσέγγιση του υπό διαμόρφωση κλάδου της Πολιτικής Υφολογίας που μας προέτρεπε να δούμε την πολιτική από μια διαφορετική ερευνητική -μεθοδολογική σκοπιά. Ζωγραφική, φωτογραφία, κινηματογράφος γλυπτική, η μουσική, λογοτεχνία, δοκίμιο κ.λπ. Την περίοδο εκείνη εξετάζαμε την πολιτική λειτουργία των ζωγραφικών πορτραίτων. O Κάρολος Α ένα κοινοβουλευτικό επεισόδιο του John Singleton Copley-Urizen του William Blake-o Φερδινάνδος ο έκτος της Ισπανίας και ο Γίγαντας του Goya-Nounas Veritas τoυ Klimt-Η συνάντηση και η κηδεία στη Μπουριάλ του Κουρμπέ,-η κραυγή του Μουνχ.

En Chile, la discusión sobre movimientos sociales forma parte de otra mayor, la politización de la sociedad en el contexto neoliberal. De la mano de la crisis de percepción ante el modelo de desarrollo emergen nuevas prácticas de resistencia, identidades y sentidos de la acción colectiva, es decir, culturas políticas que constituyen un nuevo abanico de actores que poco a poco toman lugar en distintas regiones del país. A partir de una investigación etnográfica se propone estudiar a la "Ecoescuela Vivencial: Quillota en Transición", centro educativo no-formal que busca promover la Permacultura en el valle de Aconcagua y que forma parte de lo que se ha denominado "nuevos movimientos globales". Entre las principales conclusiones que pueden esbozarse aparecen aspectos que no refieren sólo al ensayo de nuevos puntos de vista pedagógicos, sino que también apuntan a la articulación de saberes modernos y tradicionales, a modelos económicos alternativos, perspectivas ecológicas de relación entre naturaleza-cultura, como también ensayan propuestas alternativas de territorialidad y, en el fondo, sentidos heterodoxos de comprender la transformación social.

Η συμβίωση παιδιών και κατοικιδίων είναι ένας παράγοντας θετικής αναπτυξιακής πορείας των παιδιών και αποδοχής πολλών οφέλιμων επιδράσεων. Τα ζώα συντροφιάς προσφέρουν πολλαπλά οφέλη κατά τη συμβίωσή τους με τα παιδιά τόσο σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο όσο και σε νοητικό. Τα παιδιά συχνά ζητούν να υιοθετηθεί ένα κατοικίδιο από την

Η Αμερικανίδα ανθρωπολόγος Carol Delaney εξετάζει τις θεωρίες και τα σύμβολα για τη γένεση, μια βασική ιδέα στην κατανόηση των κοινωνικών αξιών του Τουρκικού χωριού. Στην έρευνά της, εξετάζει τις πεποιθήσεις και τα σύμβολα για τη γένεση και αναλύει τον ρόλο αυτών των πεποιθήσεων και συμβόλων στο σώμα, στη σεξουαλικότητα, στο γάμο, στην κατανάλωση αλκοόλ και στην αντίληψη του χρόνου και του χώρου, και τον ρόλο του καταμερισμού της εργασίας και του εθνικισμού στην αναπαραγωγή της δυναστείας. Αυτή η ερευνά πεδίου που διεξάγεται σε ένα χωριό Σουνιτών στην Κεντρική Ανατολία της Τουρκίας αποκαλύπτει ότι η θεωρία της παραγωγής και τα σύμβολα της τουρκικής κοινωνίας του χωριού έχουν καθοριστικό ρόλο στην κατανόηση των κοινωνικών αξιών και της κοινωνικής οργάνωσης.

Η θέση των γυναικών στην Ελληνική κοινωνία καθοριζόταν τυπικά σε σχέση με την παρθενία τους, ζήτημα-ταμπού σε ανδροκρατικές κοινωνίες. Η διαφυλαγμένη παρθενία κάθε νέας κοπέλας ήταν πιστοποιητικό ακεραιότητάς της, γιατί αποδείκνυε ότι δεν ήταν 'μεταχειρισμένο αντικείμενο'. Αυτό το φανέρωνε το έθιμο σύμφωνα με το οποίο επιδεικνυόταν το ματωμένο νυφικό σεντόνι το επόμενο πρωί μετά το γάμο.

The Rainbow is a global community that emerged with the hippie movement in the 1960s. Although it originated and largely developed in the USA, it soon expanded to Europe. Due to the political context in Spain, the Rainbow was weak there until the reestablishment of democracy in 1975, when it was spurred by the creation of various communes throughout the country. This paper explores the issue of heritage in one of the earliest and most iconic Rainbow villages in Spain, Matavenero, asking whether notions of heritage emerge in Rainbow contexts. In doing so, it contributes to critical geography of heritage and intentional communities by inquiring into the narratives about the past developed by the community and their use of space and material culture in ways that reproduce forms of segmentarity. Drawing on ethno-graphic methods and long-term ethnography, the paper demonstrates the absence of the notion of heritage as generally understood in Western capitalist culture and develops the concept of ''a-patrimonial'' processes to explain this phenomenon.

El caso del Movimiento Arcoíris en Chile permite ilustrar en dos ámbitos, los significados atribuidos a la naturaleza y las formas que adquiere la acción colectiva contemporánea, las derivas y tensiones que se presentan al intentar materializar el mundo anhelado. Esta investigación, se efectuó por medio de una etnografía (2009-2013) y diez entrevistas semiestructuradas analizadas desde un enfoque hermenéutico. Tuvo como resultados nueve prácticas sedimentadas -de las cuales se presentan tres- y un conjunto heterogéneo de significaciones para cada una de ellas. A modo de discusión y conclusión se propone que este Movimiento expande un tipo de vínculo afectivo/espiritual con la naturaleza que rehúye del modo de producción industrial y que sus formas de acción colectiva privilegian la autonomía y la horizontalidad entre sus miembros. Ambas cuestiones encuentran límites en la espontaneidad de las acciones, el capitalismo verde, en las dificultades para arribar a acuerdos y/o su escaso cumplimiento.

Τασούλα Βερβενιώτη, Η γυναίκα της Αντίστασης. Η είσοδος των γυναικών στην πολιτική Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ (για την έκδοση: Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 1994) Το κίνημα της Αντίστασης αποτελεί το μαζικότερο πολιτικό κίνημα της ελληνικής ιστορίας και ταυτόχρονα οριακό σημείο για την ελληνική αριστερά και την κοινωνική θέση της γυναίκας. Οι γυναίκες που έδρασαν στην Αντίσταση μεγάλωσαν σε μια κοινωνία με έντονες αντιφάσεις. Στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου η οικονομική κρίση συμπορεύεται με αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης σε όλους τους τομείς της παραγωγής. Η πρώτη ελληνική δημοκρατία με πραξικοπήματα και δικτατορίες. Ο αναλφαβητισμός με παιδαγωγούς όπως ο Γληνός και ο Δελμούζος. Η φυματίωση και η ελονοσία με τη γυμναστική, τη δίαιτα και την κομψότητα. Η "τιμή" της οικογένειας με ένα μεγάλο αριθμό "ελεύθερων συμβιώσεων" και εξώγαμων ή νόθων παιδιών. Το συνοικέσιο και η προίκα με την παρθενοραφή, κοκ. Στη φάση αυτή θεσμοί "αντιδραστικοί" θα οδηγήσουν σε "προοδευτικούς" δρόμους. Η υποχρέωση της προίκισης των γυναικών και η αδυναμία των οικογενειών των λαϊκών στρωμάτων να ανταποκριθούν σε αυτήν, θα ωθήσει τις νεαρές κοπέλες στην αγορά εργασίας, θα μειώσει τον κοινωνικό έλεγχο και θα αμφισβητήσει την πατριαρχική νοοτροπία. Το γεγονός ότι η προσωπική τιμή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την προάσπιση της τιμής της πατριαρχικής οικογένειας απέναντι στους "ξένους" και κατ' επέκταση με την υπεράσπιση της τιμής του έθνους, όχι μόνο θα επιτρέψει στις γυναίκες να πάρουν μέρος στην Αντίσταση, αλλά θα ριζοσπαστικοποιήσει μεγάλες κοινωνικές ομάδες και θα τις οδηγήσει στη συλλογική δράση και την "εθνική" Αντίσταση. Από την άλλη μεριά όμως η μαζικότητα του κινήματος θα προσδιορίσει και τις ταξικές του επιλογές. Το μοίρασμα των τσιφλικιών θα αναβληθεί. Οι υποθέσεις κυριότητας, όπως και τα διαζύγια δε θα εκδικάζονται από τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά θα αφήνονται για "μετά τον πόλεμο". Η οργάνωση θα αντικαταστήσει την οικογένεια στην υπεράσπιση όχι μόνο της τιμής της πατρίδας αλλά και των γυναικών. Παρόλο που η υλοποίηση του μοτίβου "πρώτα θα κοιτάτε το νεκροταφείο και μετά τις συναγωνίστριες" δεν ήταν πάντα εφικτή, η πλειοψηφία των αγωνιστών/στριών είχε αποδεχτεί την αναστολή των ερωτικών τους συναισθημάτων για "μετά τον πόλεμο". Η γενιά της Αντίστασης έζησε και έδρασε με την προσδοκία μιας μελλοντικής κοινωνικής ευτυχίας. Ανάμεσα στο προσωπικό και το πολιτικό, το ατομικό και το συλλογικό συμφέρον, έδωσε προτεραιότητα στο "γενικότερο καλό". Οι γυναίκες μπόρεσαν να δράσουν στη δημόσια σφαίρα-να βγουν στους δρόμους χωρίς να θεωρηθούν "του δρόμου"-ως μέλη του έθνους: ως ελληνίδες, γυναίκες, αδελφές, κόρες και μάνες αγωνιστών. Άρχισαν τη δημόσια ζωή τους επεκτείνοντας τις δραστηριότητές τους από το σπίτι προς την κοινωνία. Θεωρήθηκε φυσικό-λόγω της κατοχής που αποτελεί ακόμα και σήμερα συνώνυμο της πείνας-να πρωτοστατήσουν στις κινητοποιήσεις για την επιβίωση και τη δημιουργία συσσιτίων, αφού ως μάνες και νοικοκυρές ήταν επιφορτισμένες με τη διατροφή των μελών της οικογένειας. Η λειτουργία όμως των συσσιτίων χτύπησε το

Terapolva is a settlement geographically located within the inner city borders of Buenos Aires. Characterized as an ecovillage, its members seek away from an urban lifestyle and opt for a life in closer contact with nature. Its main practice is reciclaje (recycling) where vegetables that are to be trashed by stores in the closest urban barrio are given new purpose by being rinsed and cooked to serve the community’s members and visitors. Terapolva’s ideological worldview is based on “The three R’s”: Recycle, Reutilize and Reduce.

Terapolva’s organizational structure draws on anarchistic principles where visible borders and officially regulated commitment is absent. Members, who call themselves aldeanos (villagers), are in theory free to come and go as they please, and the community has no legal claim to the terrain it occupies – which in fact belongs to the University College and the government of Buenos Aires. Next to Terapolva’s main territory lies a state owned bioreserve with an overgrown river and a rich wildlife. Aldeanos claim themselves to be protectors of the zone, seeking to maintain the flora and fauna by removing contaminating material and keeping the area free of trash.

My main question throughout this thesis is: How is community identity and individual needs connected to Terapolva’s aim to be an ecovillage, and how can the place be seen as a generator of meaning and livelihood for its inhabitants?

I seek to understand how a community that has a very high frequency of changing members and which lacks clear borders and regulations still manages to maintain a unity and to reproduce itself. Ideologically Terapolva is though to be an ecovillage, and there is an overall notion that Terapolva is a place very much distinguished from the rest of Buenos Aires. I investigate what kind of mechanisms exist in the creation and maintaining of boundaries, where differentiation between inside and outside are confirmed both by aldeanos themselves and groups in its near surroundings. Since the open structure and anarchistic organization allow members to operate based on voluntarism I ask how the community’s common ideals and goals are kept alive and how these are reflected, or not, in the actions of the individuals and their strategies for satisfying daily needs.

Verba volant, scripta manent-Τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν. Έτσι έκαναν φράση οι Ρωμαίοι την προειδοποίηση ότι ο γραπτός λόγος αποτελεί ανεξίτηλη απόδειξη υποθέσεων που σε κάποια μελλοντική στιγμή μπορούν να αποδειχθούν άβολες ή ντροπιαστικές. Από αυτή την οπτική γωνία, είναι πιθανό ότι οι κοινωνίες που υιοθέτησαν τον γραπτό λόγο βρίσκονται αυτή την στιγμή σε μειονεκτική θέση συγκριτικά με άλλες που δεν τον χρησιμοποίησαν. Αυτό είναι που συμβαίνει και με τους Έλληνες σήμερα, οι οποίοι πρέπει να συμφιλιωθούν με το γεγονός πως τα ιερά κείμενα των προγόνων τους, αυτό που σήμερα ονομάζουμε ελληνική μυθολογία, καθιερώνουν την αγάπη μεταξύ δύο αρσενικών. Από την άλλη, αυτό το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζουν κοινωνίες που δεν άφησαν καμιά γραπτή κληρονομιά, όπως για παράδειγμα οι αφρικανικοί πολιτισμοί των Αζάντε ή των Μπουγκάντα.

Το σώμα διατηρεί ως προς το ψυχικό παντοτινά μια διπλή, διττή ιδιότητα. Ενώ από τη μία εγκαινιάζει πρώτο την αρχή της ευχαρίστησης, ακόμα κι αν αυτή αρχικά βασίζεται στο μοντέλο της ανάγκης, από την άλλη είναι εκείνο που ξεφεύγει πρώτο από τις αρχές που διέπουν αυτήν την αρχή. Κι αυτό διότι το σώμα είναι εκείνο που, θέτοντας πρώτο τα πεπερασμένα όρια που πηγάζουν από την υλική του υπόσταση, θέτει τέρμα στην παιδική παντοδυναμία και την πλήρη κυριαρχία της αρχής της ευχαρίστησης, για παράδειγμα δεν μπορώ να πετάξω ή να φτάσω από το ένα μπαλκόνι στο άλλο, ακόμα κι αν το ήθελα. Το σώμα αντίκειται λοιπόν στην αρχή της ευχαρίστησης, την ίδια ώρα που πρώτο την επιβάλλει στο ψυχικό. Και αντίκειται σε αυτήν διότι το σώμα έχει αντοχές, εξαντλείται, κουράζεται, πεθαίνει. Το σώμα επιβάλλει πρώτο την έννοια του χρόνου, του ορίου και του θανάτου, έννοιες που το Ασυνείδητο δεν θέλει καν να γνωρίζει. Αν κουράζεται, επιβάλλει πρώτο ένα όριο, αν πεθαίνει και φθείρεται, οργανώνει τη φαντασίωση του ευνουχισμού και την αναγνώριση του θανάτου, αν τώρα δεν μπορεί κάτι που θα μπορεί στο μέλλον ή που μπορούσε στο παρελθόν (π.χ. βάδιση, ομιλία), επιβάλλει επίσης την έννοια της χρονικότητας. Χρόνος, όριο, θάνατος, εγκαθιστούν, χάρη στο σώμα και την υλική του υπόσταση, την αρχή της πραγματικότητας.

Η παρούσα µελέτη αποσκοπεί στην διερεύνηση και στον εντοπισµό των αναγκών των ηλικιωµένων ενός ΚΑΠΗ στο Ηράκλειο της Κρήτης. Πραγµατοποιήθηκε µια ποσοτική έρευνα στην οποία χρησιµοποιήθηκε ηµι-δοµηµένο ερωτηµατολόγιο και το δείγµα επιλέχθηκε µε τυχαιοποιηµένη συστηµατική δειγµατοληψία. Μέσα από την έρευνα συλλέχθηκαν δεδοµένα αναφορικά µε το κοινωνικό δίκτυο των ηλικιωµένων, τη σωµατική υγεία τους καθώς και τη συναισθηµατική κατάσταση τους. Επίσης, συλλέχθηκαν δεδοµένα αναφορικά µε τις δραστηριότητες που αναλαµβάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους οι ηλικιωµένοι, τους βασικότερους λόγους που εγγράφονται στο ΚΑΠΗ, καθώς και πληροφορίες αναφορικά µε τη χρήση των υπηρεσιών του Κ.Α.Π.Η.. Η παρούσα έρευνα κατέληξε σε 3 προτάσεις: Α) Στην ανάγκη διασύνδεσης µεταξύ διαφορετικών προγραµµάτων φροντίδας και να λειτουργήσουν παράλληλα ή συνοδευτικά µε τα ΚΑΠΗ, Β) οι παροχές από τις κοινωνικές υπηρεσίες προς τους ηλικιωµένους πρέπει να στοχεύουν και στην αυτονοµία για τα µέλη της οικογένειας καθώς και το οικογενειακό δίκτυο και Γ) θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις ηλικιωµένες γυναίκες, ώστε να γίνει ο απαραίτητος σχεδιασµός στα προγράµµατα που λειτουργούν στα Κ.Α.Π.Η.

This thesis examines the New Age spiritual movement in its relationship with Indigenous cultures. Indigenous spiritual traditions have been appropriated to support relevant New Age theories. It critiques New Age perceptions of Indigenous cultures as misinformed and argues this misinformation is proliferated through certain New Age practices. It argues that the New Age can achieve a sustaining, earth-based spiritual practice without resorting to the appropriation of Indigenous traditions. Neo-paganism holds many of the qualities that New Agers seek in Indigenous traditions and is a potential alternative avenue of spiritual solace to the appropriation of Indigenous culture. The embodiment of New Age goals can be understood within the context of environmental ethics philosophies. Alternative festivals that operate with a spiritual ethic are explored as evidence that the New Age can and in some areas, does operate in a positive, life-affirming manner. Importantly, the thesis argues that re-interpretation of Indigenous culture by the New Age is neither welcome nor necessary.

Abstract
"Mimesis" within the context of Western Metaphysics reveals our insatiable desire for "origins, " "originals," "authenticity" and "presence," all of which, in an endless juxtaposition to fraudulent "copies" and "representations" are defined as "truth" and "reality." Mimesis promises a real that it can never delivering. Modern and postmodern discourses reiterate the story of our seduction by the "real" and the inability to recover it as such. The notion of "performance," conceptualized here as mimetic excess, might allow us to break out of this vicious mimetic circle between the "real" and "representation." It might be able to give us "representation" without "reproduction."

Σύνοψη
Η έννοια της μίμησης, από τον Πλάτωνα και τη Χριστιανο-Εβραϊκή παράδοση έως τον μοντερνισμό και την αποδόμηση, τοποθετείται στο σημείο συνάντησης της πραγματικότητας με την αναπαράσταση. Η μίμηση στη Δυτική Μεταφυσική φανερώνει την ακόρεστη επιθυμία μας για «αρχές», «πρωτότυπα», «αυθεντικότητα», και «παρουσία», οι οποίες ορίζονται (μέσα από την αντιπαράθεση τους με το πλαστό / πλασματικό) ως «πραγματικότητα» και «αλήθεια». Ο μοντερνικός αλλά και ο μεταμοντέρνος λόγος, επαναλαμβάνουν την ιστορία της γοητείας του «πραγματικού» και τη δυσκολία ή την αδυναμία ανάκτησής του και άμεσης πρόσβασης σε αυτό χωρίς διαμεσολάβηση. Η έννοια της «επιτέλεσης» ίσως να επιτρέπει την έξοδο από τον φαύλο κύκλο που δημιουργεί η μίμηση ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αναπαράσταση. Η επιτέλεση είναι η υπερβολή της μίμησης μια και μπορούμε να την ορίσουμε ως αναπαράσταση χωρίς αναπαραγωγή.