Proglacial Fluvial Systems

Periglacial shapes form as a result of cold climatic conditions around glaciers. They are widely seen in high mountainous areas. Karcal Mountains are located in Artvin at the North-Eastern Anatolia. It has a mass structure separated from Eastern Black Sea Mountains with the Coruh River. The mountain chain is approximately 40 km away from the Black Sea. It has summits that partly exceed 3000 m above sea level. As a result of this characteristic, glaciers had the opportunity to developed in the summits in Karcal Mountains during the glacial times. Periglacial shapes were formed in the areas surrounding the glaciers. The most significant of the periglacial shapes encountered here are the Karcal rock glaciers. This study aims to present five rock glaciers that mapped in Karcal Mountains and assess them according to their

Factors governing the spatiotemporal soil development on a deglaciated area of Pindari Glacier in the Indian Central Himalaya were investigated over a timespan of 170 years. Glacier retreat exposed sediments to weathering, decarbonation, illuviation, acidification and melanisation. The spatiotemporal scales of soil transformation in this proglacial environment are significantly greater than in other chronosequences in the alpine environment. The accumulation of SOC and N in the oldest moraine is reflected in high accumulation rates of 52.6 g C m-2 year-1 and 4.8 g N m-2 year-1 in the 20-cm deep soil layer. Reference data from the topsoil of the rhododendron woodlands indicate that the oldest moraine topsoil is close to reaching some sort of a steady state. At least 100 years was required to stabilise the soil cover in most of the proglacial area. The results highlight the importance of rapid glacier retreat as well as inhibited weathering due to plant succession in soil formation, under impact of local climate characterized by high precipitation, temperatures and moisture delivery.

Öz: Türkiye, enlem etkisi nedeniyle, Pleistosen'deki kuvvetli buzullaşma alanlarının uzağında kalmakla birlikte; güney Anadolu'da Toroslar, iç bölgelerde yüksek volkanik dağlar ve Kuzey Anadolu Dağları'nın özellikle yüksek doğu kesimlerindeki zirveler çevresi dikkat çekici oranda buzullarla kaplanmıştır. Belirtilen buzullar, Postglasyal dönemdeki iklim koşullarının etkisiyle eriyerek, büyük oranda ortadan kalkmıştır. Bu alanlarda, özel koşulların da etkisiyle korunabilen buzullar ise çoğunlukla sirk buzullarına dönüşmüşlerdir. Kuzey Anadolu Dağları, günümüzde dikkat çekici bir glasyal topografyaya ve önemli sayıda güncel buzul varlığına sahiptir. Bu dağların en yüksek iki zirvesine sahip olan Kaçkar Dağı (3932 m) ve Verçenik Dağı (3709 m) civarında yer alan buzullaşma alanları çeşitli araştırmalara konu olmuştur. Bu iki zirve arasında kalan Tatos (Dilek) Dağı ise nispeten az araştırılan alanlardan biridir. Ancak, 2014 ve 2015 yıllarında gerçekleştirilen arazi çalışmaları ve elde edilen glasyal bulgular, bu alanlarda daha ayrıntılı gözlem ve araştırmaların yapılması gerektiğini ortaya koymaktadır.

A series of proglacial sandur deposits infront of Sólheimajökull has been dated using a combination of morphological, lichenometric, tephrochronologic and historical evidence. The lichenometric data, based on measurements of Rhizocarpon geographicum thalli, suggest that a reliable growth curve may be established for about the last 140 years. Mean growth rates appear to have ranged between 73 and 85 mm per 100 years, while the maximum diameter recorded reached 110 mm. The dates predicted from the lichen sizes for the period of outwash formation and/or abandonment for this period conform closely to the morphologic and historical evidence, with deposits formed particularly in about 1840, 1883, 1935 and 1969. The outwash deposits which, according to morphologic and historical evidence, are much older, tend to exhibit smaller and more variable lichen sizes than those found on the younger deposits. While the lichenometric data suggest dates of formation between c. 1818 AD and 1910 AD, the tephrochronologic evidence from soil sections on the sandar and within the lateral moraine sequence, indicate dates of accumulation associated with glacier expansion at some time between c. 600 AD (Skógasandur) and c. 1400 AD (Sólheimasandur). Hence the lichenometric data cannot be used to date deposits older than about 140 years in age, for the lichen sizes observed on these older deposits appear to reflect the period of exposure by soil erosion, or the harsh environmental conditions and rapid rates of rock weathering that hinder lichen colonization and subsequent growth.

A national glacier outline inventory for several different times since the end of the Little Ice Age (LIA) in Iceland has been created with input from several research groups and institutions, and submitted to the GLIMS (Global Land Ice Measurements from Space, nsidc.org/glims) database, where it is openly available. The glacier outlines have been revised and updated for consistency and the most representative outline chosen. The maximum glacier extent during the LIA was not reached simultaneously in Iceland, but many glaciers started retreating from their outermost LIA moraines around 1890. The total area of glaciers in Iceland in 2019 was approximately 10,400 km 2 , and has decreased by more than 2200 km 2 since the end of the 19 th century (corresponding to an 18% loss in area) and by approximately 750 km 2 since ∼2000. The larger ice caps have lost 10-30% of their maximum LIA area, whereas intermediate-size glaciers have been reduced by up to 80%. During the first two decades of the 21 st century, the decrease rate has on average been approximately 40 km 2 a −1. During this period, some tens of small glaciers have disappeared entirely. Temporal glacier inventories are important for climate change studies, for calibration of glacier models, for studies of glacier surges and glacier dynamics, and they are essential for better understanding of the state of glaciers. Although surges, volcanic eruptions and jökulhlaups influence the position of some glacier termini, glacier variations have been rather synchronous in Iceland, largely following climatic variations since the end of the 19 th century.

Independent dating of closely-spaced moraines on the west Breiðamerkurjökull foreland is used to test the accuracy of the size frequency (SF) and largest lichen (5LL) lichenometric dating techniques. The 5LL technique derived the most accurate ages for three undated moraines within the dated sequence but growth rates and lag times produced by the two methods (5LL = 0.71 mm yr-1 and 11 years; SF = 0.64 mm yr-1 and 7 years) were not significantly different. We therefore reject previous conclusions that any one technique is demonstrably inferior to the other, at least for dating glacial landforms created over the last 130 years in SE Iceland. Comparisons of climate trends and recession rates indicate that air temperature anomalies, particularly those of the summer, are the strongest driver of glacier retreat. No clear relationship between NAO trends and glacier retreat were identified, although a positive and/or rising trend in NAO is associated with the slowing of ice retreat overall, and the marked readvances of the mid-1950s, mid-1970s and mid-1990s are all coincident with positive and/or rising NAO 5yr moving averages. Summer and annual temperature trends, not the NAO, clearly show that recent accelerated global warming is driving the marked recession of the period 1995-2015. Over the last 100 years temperature has been the major driver of glacier terminus oscillations at west Breiðamerkurjökull but it is clear that extreme decreases in winter precipitation (i.e. 1960-73) have the potential to increase retreat rates significantly even during times of below average annual temperatures.

Glasiyal, proglasiyal, paraglasiyal ve periglasiyal çevreler birbirinden farklı, bağımsız süreç ve mekanizmaların iş üzerinde olduğu arazi sistemleridir. Bahsi geçen ortamların dördü de kendilerine özgü mekanizmalar, dinamikler ve yerşekillerine sahip olmalarına karşın buzul buzu barındırabilmektedirler. Proglasiyal bölgelerde gerilemeden arta kalan buzul buzu parçaları diğerlerinden daha kolay fark edilen fenomenler olmakla birlikte paraglasiyal ve periglasiyal ortamlardaki buzul buzunu birbirinden ayırt etmek zordur. Glasiyal döküntü örtülü buzullar, paraglasiyal ölü buz kütleleri ve periglasiyal buz çekirdekli kaya buzulları arasında ortamsal, stratigrafik, jeomorfolojik ve fizyografik farklılıklar bulunmaktadır. Birbirinden bağımsız neden ve sonuçları olmasına karşılık mekânsal bağlamda birbirini izleyen, iç içe geçmiş yapılarından ve dış görünümlerinin benzer olmasından dolayı ayırt edilmeleri zordur. Bu şekillerin ayırt edilmesi mekanik, dinamik ve jeomorfolojik ayrımlarının kesin hatlarla belirlenmesiyle mümkündür. Türkiye'nin kuzeydoğusunda bulunan Karçal Dağları glasiyal, paraglasiyal ve periglasiyal alanlarında da yaygın olarak gözlemlenen buzul buzu içeren yapılar, farklı karakterdeki ortamları yansıtmaları açısından benzersiz olasılıklar sunmaktadır.

Öz: Türkiye'nin önemli buzullaşma alanlarından biri olan Doğu Karadeniz Dağları, uzun zamandan beri bu amaçla yapılan araştırmaların yoğunlaştığı yerlerin başında gelmektedir. Pleistosen'de etkili olan soğuk iklim ile yükselti ve bakı koşullarının da etkisiyle Kuzey Anadolu Dağları'nın doğu kesimindeki zirveler bölgesi buzullarla kaplanmıştır. Artan hava sıcaklığının etkisiyle, bazıları 10 km'yi aşan tekne vadiler oluşturan ve yer yer 2000 m'lerin altına inen buzullar, Postglasyal dönemde eriyerek büyük oranda ortadan kalkmış, geride muazzam bir glasyal topografya bırakmıştır. Kuzey Anadolu Dağları'ndaki bu dikkat çekici topografya, glasyal morfoloji araştırmalarına konu olmuş, araştırmalar da kütlenin en yüksek zirvelerini oluşturan Kaçkar Dağı (3932 m) ve Verçenik Dağı (3709 m) üzerinde ve özellikle kuzeye bakan yamaçlarında yoğunlaşmıştır. Ancak, güncel buzul varlığına ilişkin en somut bulgulardan biri, 1931 yılında L. Krenek tarafından, bu iki zirve arasında bulunan Tatos (Dilek) Dağları'nda (3550 m) ve Kaçkar zirvesi güneyinde iki küçük sirk buzulunun keşfedilmesiyle elde edilmiştir. İzleyen dönemde bu bulguya literatürde sık sık yer verilirken, ilgili çalışmadaki bazı eksikliklere de bağlı olarak, özellikle "Krenek I" olarak tanımlanan buzulun yeri ve ismi konusunda, ortaya bir kargaşa çıkmıştır. Bu araştırmanın amacı, önceki çalışmalara yapılan atıflar dışında 50 yıldan bu yana bir saha çalışmasının yapılmadığı bu buzul hakkında, bir yandan değinilen kargaşanın giderilmesine katkıda bulunmak, diğer yandan da adı geçen buzulun güncel durumunu ortaya koymaktır. Yapılan arazi çalışmaları ve elde edilen bulgular, sorunun çözümüne önemli bir katkı sağlarken, bu alanlarda daha ayrıntılı gözlem ve araştırmaların yapılması gerektiğini ortaya koymaktadır.

Kuzey Anadolu Dağları'nın doğu kesimi, Pleistosen buzullaşmasının en etkili olduğu yerlerdendir. 3500 metreyi aşan çok sayıdaki zirveye sahip olan bu dağların, özellikle 2500 metrelerden yüksek kısımları kayda değer bir buzullaşma alanı oluşturmaktadır. Doğu Karadeniz Dağları'nın yüksek dorukları; Kaçkar, Verçenik, Tatos (Dilek), Bulut-Altıparmak ve Göller (Hunut) dağlarında, özellikle kuzeye bakan yamaçlarda bulunan buzullar ve buzul topografyası sahip oldukları niteliklere bağlı olarak pek çok araştırmaya konu olmuş ve olmaya da devam etmektedir. Kuzey Anadolu Dağları'nın bu yüksek doruklarının güneye bakan yamaçlarında da dikkat çekici bir buzullaşma etkisi, buzul topografyası, hatta aktüel sirk buzulları gözlenmektedir. Doğu Karadeniz Dağları'nın yüksek zirvelerinden birini oluşturan Tatos Dağı'nın (3550) güney kesimi, önemli bir buzullaşmanın meydana geldiği yerler arasındadır. Pleistosen'de etkili olan buzullaşmanın izlerini yansıtan tekne vadiler, buzul gölleri ve çeşitli buzul şekilleri ile birlikte bu alanda kuzeye bakan, dik yamaçlı bir glasyal sirk içinde belirlenen ve tamamen bir enkaz örtüsüyle kaplı olan Çatakkaya döküntü örtülü buzulu, bu alandaki buzullaşmanın etki ve önemini ortaya koyan kayda değer bir bulgu oluşturmaktadır.

EasternBlackseaMountainswhich are eastern part of North Anatolian Mountains are one of the places where the Pleistocene glaciations took place heavily. There are major glaciations on the northern hillside and on the places with the height of over 2500 m of thesemountainsthat has manypeaksthatarehigherthan 3500m andbesidesthehighestpeak Kaçkar (3932m). Thenorthernhillside of themajorpeakscalled Kaçkar, Üçdoruk, Dilek, Göller ve Bulut-Altıparmak of North Anatolian Mountains are major places where the impact of glaciations could be recognized. Unlike these peaks of North Anatolian Mountains, theretookplacemajorglaciations on theplaceswhich, has lowerheightsthan 2500 and is consideredlessimpactedrelatively by glaciations, based on the differences of local conditions. KarçalMountains (3431m) withthePleistoceneglacialvalleysthatprovethe glaciations and various glacial shapes and glacial lakes have partly debris covered glaciations which are still recognizable.

Bu metin Yerbilimleri'nin 36. Cilt'i, 2. Sayısı'nda, 61-80. sayfalar arasında yayımlanan "Karçal Dağları Kaya Buzulu Oluşumları" başlıklı makaleyi eleştirmek için kaleme alınmıştır. Karçal Dağları'ndaki aynı yerşekillerini ele alan ve bunların glasiyal oluşumlar olduğunu iddia eden daha önceki yıllarda yayımlanmış çalışmalara karşın bahsi geçen makale bu şekillerin büyük bir bölümünün periglasiyal oluşumlar olduğunu ileri sürmektedir. Karçal Dağları sirkvadi sistemleri içinde yer alan oluşumların hangi morfojenetik bölgeye ait oldukları tartışılması gereken bir olgudur. Glasiyal döküntü örtülü buzullar ve periglasiyal buz çekirdekli kaya buzullarının benzer kökenleri olmakla birlikte farklı ortamları yansıtan süreç ve dinamikleri bulunmaktadır. Farklı süreç ve dinamikler farklı oluşumlarla sonuçlanmaktadır. Metinde yer alan önemli tartışma konularından bir diğeri de kaya buzullarının sınıflandırılmasıdır. Birbirine komşu iki buzul vadisi içinde yer alan kaya buzullarından birinin permafrost sürünme modelinde, bir diğerinin ise buzul buzu çekirdekli modelde oluşmalarını gerektirecek fizyografik değişimlerin neler olduğu önemlidir. Birkaç metre aralıklarla iki farklı kaya buzulu tipinin ortaya çıkmasını sağlayacak nedenler nesnel ölçütlerle belirlenmelidir.

Periglacial shapes form as a result of cold climatic conditions around glaciers. They are widely seen in high mountainous areas. Karçal Mountains are located in Artvin at the North-Eastern Anatolia. It has a mass structure separated from Eastern Black Sea Mountains with the Çoruh River. The mountain chain is approximately 40 km away from the Black Sea. It has summits that partly exceed 3000 m above sea level. As a result of this characteristic, glaciers had the opportunity to developed in the summits in Karçal Mountains during the glacial times. Periglacial shapes were formed in the areas surrounding the glaciers. The most significant of the periglacial shapes encountered here are the Karçal rock glaciers. This study aims to present five rock glaciers that mapped in Karçal Mountains and assess them according to their geographic properties. These are Çamdalı, Karçal, Sakız, Yamukdiken and Ziyaret rock glaciers and cover 0.78 km2 and their minimum tongue elevation is 2.800 m. While Ka...

ÖZ Soğuk iklim koşullarının hüküm sürdüğü yüksek dağlık alanlarda, periglasyal şekiller yaygın olarak bulunmaktadır. Kuzeydoğu Anadolu'da, Artvin il sınırları içerisinde yer alan Karçal Dağları, Doğu Karadeniz Dağları'ndan Çoruh Nehri ile ayrılan kütlevi bir yapı göstermektedir. Karadeniz kıyılarına kuş uçuşu yaklaşık 40 km uzaklıkta bulunan alan, yer yer 3000 m'yi aşan doruklara sahiptir. Bu özelliğinden dolayı, buzul çağları sırasında Karçal Dağları'nın doruklarında, buzullar gelişme imkânı bulmuştur. Bunları çevreleyen alanlarda ise periglasyal şekiller oluşmuştur. Bu alanda rastlanan periglasyal şekillerin en önemlisi Karçal kaya buzullarıdır. Bu çalışma, Karçal Dağları'nda ilk defa tanımlanan beş adet kaya buzulunun coğrafik özelliklerinin tanıtılmasını amaçlamaktadır. Bunlar; Çamdalı, Karçal, Sakız, Yamukdiken ve Ziyaret kaya buzullarıdır. Toplam olarak 0.78 km² alana ve asgari 2.800 m'ye kadar inen dile sahip kaya buzulları içerisinde; Karçal ile Ziyaret kaya buzullarının permafrost etkilerle oluşum gösterdiği ve aktif olmadığı, Çamdalı, Sakız ve Yamukdiken kaya buzullarının ise buzul etkisi ile oluştuğu ve aktif olduğu belirlenmiştir.

This paper examines the link between Late Holocene fluctuations of Lambatungnajökull, an outlet glacier of the Vatnajökull ice cap in Iceland, and variations in climate. Geomorphological evidence is used to reconstruct the pattern of glacier fluctuations; whilst lichenometry and tephrostratigraphy are used to date glacial landforms deposited over the last ~400 years. Moraines dated using two different lichenometric techniques indicate that the most extensive period of glacier expansion occurred shortly before c. AD 1795, probably during the 1780s. Recession over the last 200 years was punctuated by re-advances in the 1810s, 1850s, 1870s, 1890s and c. 1920, 1930 and 1965. Lambatungnajökull receded more rapidly in the 1930s and 1940s, than at any other time during the last 200 years. The rate and style of glacier retreat since 1930 compare well with other similar-sized, non-surging, glaciers in southeast Iceland, suggesting that the terminus fluctuations are climatically driven. Furthermore, the pattern of glacier fluctuations over the 20 th century broadly reflects the temperature oscillations recorded at nearby meteorological stations. Much of the climatic variation experienced in southern Iceland, and the glacier fluctuations that result, can be explained by secular changes in the North Atlantic Oscillation (NAO). Advances of Lambatungnajökull generally occur during prolonged periods of negative NAO index. The main implication of this work relates to the exact timing of the Little Ice Age in the Northeast Atlantic. Mounting evidence now suggests that the period between AD 1750-1800, rather than the late 19 th century, represented the culmination of the Little Ice Age in Iceland.

Sedim ant oloj ik araştırmalar 167 Biyolojik araştırmalar 175 Deniz-Okyanus araştırmaları 190 Pedolojik çalışmalar 192 Arkeolojik araştırmalar 195 3 .3. Ta r ih le ndir m e yönt e m le r i 1 9 6 Mut lak t arihlendirm e yönt em leri 197 Radyometrik yaş tayini teknikleri 197 Düzenli bir ikim inin ölçülm esine dayanan t eknikler 208 Bağıl t arihlendirm e yönt em leri 213 Göreceli kronoloj i yönt em leri 216 3 .4. Buzul Araştırma Projeleri 2 1 9 Greenland I ce Core Proj ect (GRI P) 219 Nort h Greenland I ce Core Proj ect (NGRI P) 221 Greenland I ce Sheet Proj ect Tw o (GI SP2) 222 Vost ok I ce Core Pr oj ect (VI CP) 223 Buz karotlarından elde edilen veriler 224 3 .5. Buzul araştırmalarının ön e m i 2 2 7 BÖLÜM 4: Yerküre'de Buzullaşma 2 2 9 4.1. Kuaterner öncesi buzullaşmalar 2 3 1 Prekambriyen buzullaşması 232 Paleozoik buzullaşması 236 Mesozoik buzullaşması 239 Tersiyer buzullaşması 241 4 .2. Kua t e r ne r buzullaşmaları 2 4 4 Kuat erner buzullaşmalarının nedenleri 247 Kuat erner'de buzul ve buzul arası dönemler 249 Son buzul dönemindeki klimatik değişkenlikler 270 Dansgaard-Oeschger döngüleri 271 Heinr ich Dönem ler i 272 Sıcak faz ve Younger Dryas 275 Son glasiyal dönem deki buzullaşmanın boyutları 279

Factors governing the spatiotemporal soil development on a deglaciated area of Pindari Glacier in the Indian Central Himalaya were investigated over a timespan of 170 years. Glacier retreat exposed sediments to weathering, decarbonation, illuviation, acidification and melanisation. The spatiotemporal scales of soil transformation in this proglacial environment are significantly greater than in other chronosequences in the alpine environment. The accumulation of SOC and N in the oldest moraine is reflected in high accumulation rates of 52.6 g C m-2 year-1 and 4.8 g N m-2 year-1 in the 20-cm deep soil layer. Reference data from the topsoil of the rhododendron woodlands indicate that the oldest moraine topsoil is close to reaching some sort of a steady state. At least 100 years was required to stabilise the soil cover in most of the proglacial area. The results highlight the importance of rapid glacier retreat as well as inhibited weathering due to plant succession in soil formation, under impact of local climate characterized by high precipitation, temperatures and moisture delivery.

To date glacial and periglacial landforms, lichenometry is a valuable method but, to improve efficiency, the estimated surface dates derived from traditional methods need to be more accurate. In other words, the statistical uncertainty associated with inferred dates has to be reduced. How to perform such a reduction is the main question that we will address in this paper. An interdisciplinary approach (lichenometry and statistics) allows reduction in the main sources of uncertainty: lichen diameters and their associated ages. Around 2600 lichen measurements collected on moraines from the Charquini glacier in Bolivia (Cordillera Real) are used to illustrate the advantages of our approach over past studies. As for any statistical estimation procedure, the error analysis in lichenometry is directly linked to the type of observations and the statistical model used to represent accurately these data. The attribute of lichenometry studies is that the measurements are not averages but maxima; only the largest lichen diameters provide information about the surface ages. To take this characteristic into account, we propose a novel statistical way to model maximum lichen diameters. Our model, based on the extreme value theory, allows us to compute small confidence intervals for the inferred surface ages. In addition, it offers three other advantages: (1) a global statistical model, as all our data (dated surfaces and all lichen maximum diameters) are represented with a unique function; (2) a mathematical framework within which the maximum lichen distribution is derived from a statistical theory; and (3) flexibility, as different types of growing curves can be investigated.

Periglacial shapes form as a result of cold climatic conditions around glaciers. They are widely seen in high mountainous areas. Karcal Mountains are located in Artvin at the North-Eastern Anatolia. It has a mass structure separated from Eastern Black Sea Mountains with the Coruh River. The mountain chain is approximately 40 km away from the Black Sea. It has summits that partly exceed 3000 m above sea level. As a result of this characteristic, glaciers had the opportunity to developed in the summits in Karcal Mountains during the glacial times. Periglacial shapes were formed in the areas surrounding the glaciers. The most significant of the periglacial shapes encountered here are the Karcal rock glaciers. This study aims to present five rock glaciers that mapped in Karcal Mountains and assess them according to their

Kuzey Anadolu Dağları, Pleistosen'de etkili olan soğuk iklim koşulları sebebiyle Anadolu'da oluşan buzulların en yaygın olarak geliştikleri yerlerdendir. Bu alandaki buzullaşmanın kayda değer örnekleri Orta Karadeniz Bölümü'ndeki, Karagöl Dağları'ndan itibaren gözlenmekte, doğuya doğru artan buzullaşma etkisi, sıradağların en yüksek zirvesini oluşturan Kaçkar Dağları'nda en yaygın değerlere ulaşmaktadır. Pleistosen buzullaşmasının en etkili olduğu zirveleri oluşturan, Kaçkar ve Altıparmak dağları günümüzde giderek küçülmekle birlikte varlığını sürdüren küçük buzullarla dikkat çekmektedir. Altıparmak Dağları'nın (3562) kuzeydoğusundan itibaren, yükselti nedeniyle buzullaşmanın etkisi azalmakla birlikte, önemini korumaktadır. Altıparmak Dağları'nın kuzeydoğu kesiminde, 3500 m'ye yaklaşan zirvelere sahip olan araştırma alanı, Doğu Karadeniz Dağları'nın özellikle 2500 m'nin üzerindeki yüksek kısımlarında etkili olduğu üzere önemli bir buzullaşma alanıdır. Özellikle, araştırma alanının güney ve kuzey kesimlerinde, yükseltisi 3000 m'nin üzerindeki zirvelerdeki sirklere yerleşen buzullar, karakteristik buzul vadileri ile birlikte çeşitli glasyal şekiller oluşturmuşlardır.

Öz: Türkiye'nin önemli buzullaşma alanlarından biri olan Doğu Karadeniz Dağları, uzun zamandan beri bu amaçla yapılan araştırmaların yoğunlaştığı yerlerin başında gelmektedir. Pleistosen'de etkili olan soğuk iklim ile yükselti ve bakı koşullarının da etkisiyle Kuzey Anadolu Dağları'nın doğu kesimindeki zirveler bölgesi buzullarla kaplanmıştır. Artan hava sıcaklığının etkisiyle, bazıları 10 km'yi aşan tekne vadiler oluşturan ve yer yer 2000 m'lerin altına inen buzullar, Postglasyal dönemde eriyerek büyük oranda ortadan kalkmış, geride muazzam bir glasyal topografya bırakmıştır. Kuzey Anadolu Dağları'ndaki bu dikkat çekici topografya, glasyal morfoloji araştırmalarına konu olmuş, araştırmalar da kütlenin en yüksek zirvelerini oluşturan Kaçkar Dağı (3932 m) ve Verçenik Dağı (3709 m) üzerinde ve özellikle kuzeye bakan yamaçlarında yoğunlaşmıştır. Ancak, güncel buzul varlığına ilişkin en somut bulgulardan biri, 1931 yılında L. Krenek tarafından, bu iki zirve arasında bulunan Tatos (Dilek) Dağları'nda (3550 m) ve Kaçkar zirvesi güneyinde iki küçük sirk buzulunun keşfedilmesiyle elde edilmiştir. İzleyen dönemde bu bulguya literatürde sık sık yer verilirken, ilgili çalışmadaki bazı eksikliklere de bağlı olarak, özellikle "Krenek I" olarak tanımlanan buzulun yeri ve ismi konusunda, ortaya bir kargaşa çıkmıştır. Bu araştırmanın amacı, önceki çalışmalara yapılan atıflar dışında 50 yıldan bu yana bir saha çalışmasının yapılmadığı bu buzul hakkında, bir yandan değinilen kargaşanın giderilmesine katkıda bulunmak, diğer yandan da adı geçen buzulun güncel durumunu ortaya koymaktır. Yapılan arazi çalışmaları ve elde edilen bulgular, sorunun çözümüne önemli bir katkı sağlarken, bu alanlarda daha ayrıntılı gözlem ve araştırmaların yapılması gerektiğini ortaya koymaktadır.

Yerbilimleri Dergisi'nde (2015, 36 (2), 61-80) yayımlanmış olan "Karçal Dağları Kaya Buzulu Oluşumları" başlıklı makale (V. Dede, İ. Çiçek, L. Uncu) ile ilgili tartışma Discussion on the paper entitled "Formations of Rock Glaciers in Karçal Mountains" (V. Dede, İ. Çiçek, L. Uncu) published in Bulletin for Earth Sciences (2015, 36 (2), 61-80) ONUR ÇALIŞKAN

ÖZ Soğuk iklim koşullarının hüküm sürdüğü yüksek dağlık alanlarda, periglasyal şekiller yaygın olarak bulunmaktadır. Kuzeydoğu Anadolu'da, Artvin il sınırları içerisinde yer alan Karçal Dağları, Doğu Karadeniz Dağları'ndan Çoruh Nehri ile ayrılan kütlevi bir yapı göstermektedir. Karadeniz kıyılarına kuş uçuşu yaklaşık 40 km uzaklıkta bulunan alan, yer yer 3000 m'yi aşan doruklara sahiptir. Bu özelliğinden dolayı, buzul çağları sırasında Karçal Dağları'nın doruklarında, buzullar gelişme imkânı bulmuştur. Bunları çevreleyen alanlarda ise periglasyal şekiller oluşmuştur. Bu alanda rastlanan periglasyal şekillerin en önemlisi Karçal kaya buzullarıdır. Bu çalışma, Karçal Dağları'nda ilk defa tanımlanan beş adet kaya buzulunun coğrafik özelliklerinin tanıtılmasını amaçlamaktadır. Bunlar; Çamdalı, Karçal, Sakız, Yamukdiken ve Ziyaret kaya buzullarıdır. Toplam olarak 0.78 km² alana ve asgari 2.800 m'ye kadar inen dile sahip kaya buzulları içerisinde; Karçal ile Ziyaret kaya buzullarının permafrost etkilerle oluşum gösterdiği ve aktif olmadığı, Çamdalı, Sakız ve Yamukdiken kaya buzullarının ise buzul etkisi ile oluştuğu ve aktif olduğu belirlenmiştir.

Bulut-Altıparmak ve Göller (Hunut) dağlarında, özellikle kuzeye bakan yamaçlarda bulunan buzullar ve buzul topografyası sahip oldukları niteliklere bağlı olarak pek çok araştırmaya konu olmuş ve olmaya da devam etmektedir. Kuzey Anadolu Dağları'nın bu yüksek doruklarının güneye bakan yamaçlarında da dikkat çekici bir buzullaşma etkisi, buzul topografyası, hatta aktüel sirk buzulları gözlenmektedir. Doğu Karadeniz Dağları'nın yüksek zirvelerinden birini oluşturan Tatos Dağı'nın (3550) güney kesimi, önemli bir buzullaşmanın meydana geldiği yerler arasındadır. Pleistosen'de etkili olan buzullaşmanın izlerini yansıtan tekne vadiler, buzul gölleri ve çeşitli buzul şekilleri ile birlikte bu alanda kuzeye bakan, dik yamaçlı bir glasyal sirk içinde belirlenen ve tamamen bir enkaz örtüsüyle kaplı olan Çatakkaya döküntü örtülü buzulu, bu alandaki buzullaşmanın etki ve önemini ortaya koyan kayda değer bir bulgu oluşturmaktadır.

Üç ayda bir yayınlanır (Ocak, Nisan, Temmuz ve Ekim). Published three-montly (January, April, July, and October). II İÇİNDEKİLER/CONTENTS (2010/1)  Kadıköy birikinti yelpazesinin (Baskil-Elazığ) jeomorfolojik özellikleri ve arazi kullanım durumu (Geomorphological features and land use status of Kadiköy alluvial fan (Baskil-Elazig)) (Article Number: 4A0017) M.Taner Şengün ve Muzaffer Siler ……………………………………………………………………………………………………………………………1-17  Türkiye'de kadın evlilik göçü (Female marriage migration in Turkey) (Article Number: 4A0018) Murat Özgür ve Olgu Aydın ……………………………………………………………………………………………………………………………………………18-31  Döküntü örtülü buzullar ve kaya buzulları (Debris-covered glaciers and rock glaciers) (Article Number: 4A0019

EasternBlackseaMountainswhich are eastern part of North Anatolian Mountains are one of the places where the Pleistocene glaciations took place heavily. There are major glaciations on the northern hillside and on the places with the height of over 2500 m of thesemountainsthat has manypeaksthatarehigherthan 3500m andbesidesthehighestpeak Kaçkar (3932m). Thenorthernhillside of themajorpeakscalled Kaçkar, Üçdoruk, Dilek, Göller ve Bulut-Altıparmak of North Anatolian Mountains are major places where the impact of glaciations could be recognized. Unlike these peaks of North Anatolian Mountains, theretookplacemajorglaciations on theplaceswhich, has lowerheightsthan 2500 and is consideredlessimpactedrelatively by glaciations, based on the differences of local conditions. KarçalMountains (3431m) withthePleistoceneglacialvalleysthatprovethe glaciations and various glacial shapes and glacial lakes have partly debris covered glaciations which are still recognizable.

Over the last 300 years, each of the three surge-type outlet glaciers of the Drangajökull ice cap in northwest Iceland has surged 2–4 times. There is valuable historical information available on the surge frequencies since the ‘Little Ice Age’ (LIA) maximum because of the proximity of the surging outlets, Reykjarfjarðarjökull, Leirufjarðarjökull and Kaldalónsjökull, to farms and pastures and monitoring of these glaciers since 1931. We have reconstructed the surge history of the Drangajökull ice cap, based on geomorphological mapping, sedimentological studies and review of historical records. Geomorphological mapping of the glacier forefields reveals twice as many end moraines as previously recognized. This indicates a higher surge interval than earlier perceived. A clear relationship between the surge interval and climate cannot be established. Surges were observed more frequently during the 19th century and the earliest 20th century compared with the relatively cool 18th century an...

Glacial, proglacial, paraglacial and periglacial environments are land systems those have different and independent mechanism, processes in charge. Although all four environments have different mechanism, processes, dynamics from each other, all of them can contain glacier ice. The glacier ice is remnant part from retreating glaciers in proglacial conditions and it is a phenomenon that can be defined relatively easily, but it is not simple to recognize and differentiate ONUR ÇALIŞKAN 369 the glacier ice in paraglacial and periglacial environments. Glacial debriscovered glaciers, paraglacial death ice bodies and periglacial rock glaciers have different environmental, stratigraphic, geomorphologic and physiographic features from each other. Even though they have independent causes and consequences, they can be close to each other or one can follow another transitively or in a locational way. As the landforms which are formed by different processes but have similar shapes, they have characteristic differences. The distinction of these landforms can only be possible by definition of the certain margins of the mechanic, dynamic and geomorphologic differences in these environments. The glacier ice that can be observed commonly in the glacial, paraglacial and periglacial environments of Karçal Mountains (Northeast of Turkey) present inimitable opportunities as the bodies with glacier ice reflect different environments.

Bu metin Yerbilimleri'nin 36. Cilt'i, 2. Sayısı'nda, 61-80. sayfalar arasında yayımlanan "Karçal Dağları Kaya Buzulu Oluşumları" başlıklı makaleyi eleştirmek için kaleme alınmıştır. Karçal Dağları'ndaki aynı yerşekillerini ele alan ve bunların glasiyal oluşumlar olduğunu iddia eden daha önceki yıllarda yayımlanmış çalışmalara karşın bahsi geçen makale bu şekillerin büyük bir bölümünün periglasiyal oluşumlar olduğunu ileri sürmektedir. Karçal Dağları sirkvadi sistemleri içinde yer alan oluşumların hangi morfojenetik bölgeye ait oldukları tartışılması gereken bir olgudur. Glasiyal döküntü örtülü buzullar ve periglasiyal buz çekirdekli kaya buzullarının benzer kökenleri olmakla birlikte farklı ortamları yansıtan süreç ve dinamikleri bulunmaktadır. Farklı süreç ve dinamikler farklı oluşumlarla sonuçlanmaktadır. Metinde yer alan önemli tartışma konularından bir diğeri de kaya buzullarının sınıflandırılmasıdır. Birbirine komşu iki buzul vadisi içinde yer alan kaya buzullarından birinin permafrost sürünme modelinde, bir diğerinin ise buzul buzu çekirdekli modelde oluşmalarını gerektirecek fizyografik değişimlerin neler olduğu önemlidir. Birkaç metre aralıklarla iki farklı kaya buzulu tipinin ortaya çıkmasını sağlayacak nedenler nesnel ölçütlerle belirlenmelidir.

In this research the glaciers and glaciated areas of northwest of Bolkar mountains and their geographical conditions have been studied. Recent debris-covered glaciers have been determined in the higher (>2900 m) parts of north and, partially, northeast-facing cirques of two glaciated areas of Pleistocene. The surface area of the largest glacier (Medetsiz) of seven glaciers in Karagöl and Alişan Glaciated Areas is 0,23 km2. On the other hand, Eğerkaya East Glacier occupies a confined place of 0,09 km2. While all the glaciers display the evidence of glacial karst, the Kopukgöl Glacier has exceptionally three supraglacial lakes. In the light of previous data, it is concluded there have been no notable regression in the terminal of the glaciers that since last 60 years. Due to the presence of a debris cover over the glaciers that hampers supraglacially melting, it is possible to suggest that englacial and subglacial ablation should be accounted for of the ablation of glaciers.

z: Buzul buzunun oluşumunda yağış ve sıcaklık gibi iklim elemanlarının birincil dereceden kontrolü bulunmaktadır. Buzul buzunun ilerlemesi ya da gerilemesinde iklimin etkisi yanı sıra çevresel etkenler de önemlidir. Glasiyal, paraglasiyal, periglasiyal ve proglasiyal çevreler birbirinden farklı, bağımsız süreç ve mekanizmaların iş üzerinde olduğu arazi sistemleridir. Bahsi geçen ortamların dördü de kendilerine özgü mekanizmalar, dinamikler ve yerşekillerine sahip olmalarına karşın buzul buzu barındırabilmektedirler. Birbirinden farklı koşularda da olsa buzul buzunun varlığıyla benzeşmektedirler. Proglasiyal bölgelerde gerilemeden arta kalan buzul buzu parçaları diğerlerinden daha kolay fark edilen fenomenler olmakla birlikte paraglasiyal ve periglasiyal çevrelerdeki buzul buzunu birbirinden ayırt etmek o derece kolay değildir. Glasiyal döküntü örtülü buzullar, paraglasiyal ölü buz kütleleri ve periglasiyal buz çekirdekli kaya buzulları arasında ortamsal, stratigrafik, jeomorfolojik ...

ÖZ Soğuk iklim koşullarının hüküm sürdüğü yüksek dağlık alanlarda, periglasyal şekiller yaygın olarak bulunmaktadır. Kuzeydoğu Anadolu'da, Artvin il sınırları içerisinde yer alan Karçal Dağları, Doğu Karadeniz Dağları'ndan Çoruh Nehri ile ayrılan kütlevi bir yapı göstermektedir. Karadeniz kıyılarına kuş uçuşu yaklaşık 40 km uzaklıkta bulunan alan, yer yer 3000 m'yi aşan doruklara sahiptir. Bu özelliğinden dolayı, buzul çağları sırasında Karçal Dağları'nın doruklarında, buzullar gelişme imkânı bulmuştur. Bunları çevreleyen alanlarda ise periglasyal şekiller oluşmuştur. Bu alanda rastlanan periglasyal şekillerin en önemlisi Karçal kaya buzullarıdır. Bu çalışma, Karçal Dağları'nda ilk defa tanımlanan beş adet kaya buzulunun coğrafik özelliklerinin tanıtılmasını amaçlamaktadır. Bunlar; Çamdalı, Karçal, Sakız, Yamukdiken ve Ziyaret kaya buzullarıdır. Toplam olarak 0.78 km² alana ve asgari 2.800 m'ye kadar inen dile sahip kaya buzulları içerisinde; Karçal ile Ziyaret kaya buzullarının permafrost etkilerle oluşum gösterdiği ve aktif olmadığı, Çamdalı, Sakız ve Yamukdiken kaya buzullarının ise buzul etkisi ile oluştuğu ve aktif olduğu belirlenmiştir.

DOI: 10.33688/aucbd.536616 Kuzey Anadolu Dağları’nın doğu kesimi, Pleistosen buzullaşmasının en etkili olduğu yerlerdendir. 3500 metreyi aşan çok sayıdaki zirveye sahip olan bu dağların, özellikle 2500 metrelerden yüksek kısımları kayda değer bir buzullaşma alanı oluşturmaktadır. Doğu Karadeniz Dağları’nın yüksek dorukları; Kaçkar, Verçenik, Tatos (Dilek), Bulut-Altıparmak ve Göller (Hunut) dağlarında, özellikle kuzeye bakan yamaçlarda bulunan buzullar ve buzul topografyası sahip oldukları niteliklere bağlı olarak pek çok araştırmaya konu olmuş ve olmaya da devam etmektedir. Kuzey Anadolu Dağları’nın bu yüksek doruklarının güneye bakan yamaçlarında da dikkat çekici bir buzullaşma etkisi, buzul topografyası, hatta aktüel sirk buzulları gözlenmektedir. Doğu Karadeniz Dağları’nın yüksek zirvelerinden birini oluşturan Tatos Dağı’nın (3550) güney kesimi, önemli bir buzullaşmanın meydana geldiği yerler arasındadır. Pleistosen’de etkili olan buzullaşmanın izlerini yansıtan tekne vadiler, b...

DOI: 10.33688/aucbd.536616 Kuzey Anadolu Dağları’nın doğu kesimi, Pleistosen buzullaşmasının en etkili olduğu yerlerdendir. 3500 metreyi aşan çok sayıdaki zirveye sahip olan bu dağların, özellikle 2500 metrelerden yüksek kısımları kayda değer bir buzullaşma alanı oluşturmaktadır. Doğu Karadeniz Dağları’nın yüksek dorukları; Kaçkar, Verçenik, Tatos (Dilek), Bulut-Altıparmak ve Göller (Hunut) dağlarında, özellikle kuzeye bakan yamaçlarda bulunan buzullar ve buzul topografyası sahip oldukları niteliklere bağlı olarak pek çok araştırmaya konu olmuş ve olmaya da devam etmektedir. Kuzey Anadolu Dağları’nın bu yüksek doruklarının güneye bakan yamaçlarında da dikkat çekici bir buzullaşma etkisi, buzul topografyası, hatta aktüel sirk buzulları gözlenmektedir. Doğu Karadeniz Dağları’nın yüksek zirvelerinden birini oluşturan Tatos Dağı’nın (3550) güney kesimi, önemli bir buzullaşmanın meydana geldiği yerler arasındadır. Pleistosen’de etkili olan buzullaşmanın izlerini yansıtan tekne vadiler, b...

To date glacial and periglacial landforms, lichenometry is a valuable method but, to improve efficiency, the estimated surface dates derived from traditional methods need to be more accurate. In other words, the statistical uncertainty associated with inferred dates has to be reduced. How to perform such a reduction is the main question that we will address in this paper. An interdisciplinary approach (lichenometry and statistics) allows reduction in the main sources of uncertainty: lichen diameters and their associated ages. Around 2600 lichen measurements collected on moraines from the Charquini glacier in Bolivia (Cordillera Real) are used to illustrate the advantages of our approach over past studies. As for any statistical estimation procedure, the error analysis in lichenometry is directly linked to the type of observations and the statistical model used to represent accurately these data. The attribute of lichenometry studies is that the measurements are not averages but maxima; only the largest lichen diameters provide information about the surface ages. To take this characteristic into account, we propose a novel statistical way to model maximum lichen diameters. Our model, based on the extreme value theory, allows us to compute small confidence intervals for the inferred surface ages. In addition, it offers three other advantages: (1) a global statistical model, as all our data (dated surfaces and all lichen maximum diameters) are represented with a unique function; (2) a mathematical framework within which the maximum lichen distribution is derived from a statistical theory; and (3) flexibility, as different types of growing curves can be investigated.

To date glacial and periglacial landforms, lichenometry is a valuable method but, to improve efficiency, the estimated surface dates derived from traditional methods need to be more accurate. In other words, the statistical uncertainty associated with inferred dates has to be reduced. How to perform such a reduction is the main question that we will address in this paper. An interdisciplinary approach (lichenometry and statistics) allows reduction in the main sources of uncertainty: lichen diameters and their associated ages. Around 2600 lichen measurements collected on moraines from the Charquini glacier in Bolivia (Cordillera Real) are used to illustrate the advantages of our approach over past studies. As for any statistical estimation procedure, the error analysis in lichenometry is directly linked to the type of observations and the statistical model used to represent accurately these data. The attribute of lichenometry studies is that the measurements are not averages but maxima; only the largest lichen diameters provide information about the surface ages. To take this characteristic into account, we propose a novel statistical way to model maximum lichen diameters. Our model, based on the extreme value theory, allows us to compute small confidence intervals for the inferred surface ages. In addition, it offers three other advantages: (1) a global statistical model, as all our data (dated surfaces and all lichen maximum diameters) are represented with a unique function; (2) a mathematical framework within which the maximum lichen distribution is derived from a statistical theory; and (3) flexibility, as different types of growing curves can be investigated.

Factors governing the spatiotemporal soil development on a deglaciated area of Pindari Glacier in the Indian Central Himalaya were investigated over a timespan of 170 years. Glacier retreat exposed sediments to weathering, decarbonation, illuviation, acidification and melanisation. The spatiotemporal scales of soil transformation in this proglacial environment are significantly greater than in other chronosequences in the alpine environment. The accumulation of SOC and N in the oldest moraine is reflected in high accumulation rates of 52.6 g C m-2 year-1 and 4.8 g N m-2 year-1 in the 20-cm deep soil layer. Reference data from the topsoil of the rhododendron woodlands indicate that the oldest moraine topsoil is close to reaching some sort of a steady state. At least 100 years was required to stabilise the soil cover in most of the proglacial area. The results highlight the importance of rapid glacier retreat as well as inhibited weathering due to plant succession in soil formation, under impact of local climate characterized by high precipitation, temperatures and moisture delivery.

Kuzey Anadolu Dağları'nın doğu kesimi, Pleistosen buzullaşmasının en etkili olduğu yerlerdendir. 3500 metreyi aşan çok sayıdaki zirveye sahip olan bu dağların, özellikle 2500 metrelerden yüksek kısımları kayda değer bir buzullaşma alanı oluşturmaktadır. Doğu Karadeniz Dağları'nın yüksek dorukları; Kaçkar, Verçenik, Tatos (Dilek), Bulut-Altıparmak ve Göller (Hunut) dağlarında, özellikle kuzeye bakan yamaçlarda bulunan buzullar ve buzul topografyası sahip oldukları niteliklere bağlı olarak pek çok araştırmaya konu olmuş ve olmaya da devam etmektedir. Kuzey Anadolu Dağları'nın bu yüksek doruklarının güneye bakan yamaçlarında da dikkat çekici bir buzullaşma etkisi, buzul topografyası, hatta aktüel sirk buzulları gözlenmektedir. Doğu Karadeniz Dağları'nın yüksek zirvelerinden birini oluşturan Tatos Dağı'nın (3550) güney kesimi, önemli bir buzullaşmanın meydana geldiği yerler arasındadır. Pleistosen'de etkili olan buzullaşmanın izlerini yansıtan tekne vadiler, buzul gölleri ve çeşitli buzul şekilleri ile birlikte bu alanda kuzeye bakan, dik yamaçlı bir glasyal sirk içinde belirlenen ve tamamen bir enkaz örtüsüyle kaplı olan Çatakkaya döküntü örtülü buzulu, bu alandaki buzullaşmanın etki ve önemini ortaya koyan kayda değer bir bulgu oluşturmaktadır.

This paper examines the link between Late Holocene fluctuations of Lambatungnajökull, an outlet glacier of the Vatnajökull ice cap in Iceland, and variations in climate. Geomorphological evidence is used to reconstruct the pattern of glacier fluctuations; whilst lichenometry and tephrostratigraphy are used to date glacial landforms deposited over the last ~400 years. Moraines dated using two different lichenometric techniques indicate that the most extensive period of glacier expansion occurred shortly before c. AD 1795, probably during the 1780s. Recession over the last 200 years was punctuated by re-advances in the 1810s, 1850s, 1870s, 1890s and c. 1920, 1930 and 1965. Lambatungnajökull receded more rapidly in the 1930s and 1940s, than at any other time during the last 200 years. The rate and style of glacier retreat since 1930 compare well with other similar-sized, non-surging, glaciers in southeast Iceland, suggesting that the terminus fluctuations are climatically driven. Furthermore, the pattern of glacier fluctuations over the 20 th century broadly reflects the temperature oscillations recorded at nearby meteorological stations. Much of the climatic variation experienced in southern Iceland, and the glacier fluctuations that result, can be explained by secular changes in the North Atlantic Oscillation (NAO). Advances of Lambatungnajökull generally occur during prolonged periods of negative NAO index. The main implication of this work relates to the exact timing of the Little Ice Age in the Northeast Atlantic. Mounting evidence now suggests that the period between AD 1750-1800, rather than the late 19 th century, represented the culmination of the Little Ice Age in Iceland.

A recently elaborated lichenometric dating curve for SE Iceland based on an analysis of the sizefrequency gradient has been tested on moraines of Fláajökull, a southeastern outlet glacier from the Vatnajökull ice-cap. The moraines were previously dated based on different sources of information, mostly: glaciological, cartographical and historical. During 2005, 3877 thalli of Rhizocarpon agg. were measured on five moraine ridges deposited since the Little Ice Age maximum. Exceptionally large lichens should not be used for lichenometrical dating of Fláajökull moraines. Instead a method of large thalli reduction has been applied to the moraines. Obtained data correlate relatively well with previous dating of the moraines, and confirm the late 19th century maximum of LIA for Fláajökull. A consistent difference in the size-frequency gradient was observed between lichen populations growing on proximal, distal and upper sides of stones. Our data shed further light on the use of the size-fr...

New lichenometric measurements performed on moraine ridges by Fláajökull demonstrate the difficulty in assessing lichen growth rate depending on its periglacial environment and climatic fluctuations. Lichens measured on the Fláajökull moraines do not match precisely any of the previously published growth curves. The Fláajökull glacier has retreated over 1500m from its maximum position during the Little Ice Age (LIA), the oldest moraine ridge was abandoned in 1894. The recession was interrupted by longer advances or still-stands between 1903 and 1925 where moraine ridges II, III and IV were deposited. Ridges V, VI and VII were probably created in the late Pleistocene and were just overridden in LIA without significant remodelling. During the last two decades of the 20th�� century the glacier had both advances and still-stands, hence the stoss side of the VII moraine ridge has a thick new moraine cover. There is a clear correlation between the overall rate of the retreat of Fláajökull...

In this research the glaciers and glaciated areas of northwest of Bolkar mountains and their geographical conditions have been studied. Recent debris-covered glaciers have been determined in the higher (>2900 m) parts of north and, partially, northeast-facing cirques of two glaciated areas of Pleistocene. The surface area of the largest glacier (Medetsiz) of seven glaciers in Karagöl and Alişan Glaciated Areas is 0,23 km2. On the other hand, Eğerkaya East Glacier occupies a confined place of 0,09 km2. While all the glaciers display the evidence of glacial karst, the Kopukgöl Glacier has exceptionally three supraglacial lakes. In the light of previous data, it is concluded there have been no notable regression in the terminal of the glaciers that since last 60 years. Due to the presence of a debris cover over the glaciers that hampers supraglacially melting, it is possible to suggest that englacial and subglacial ablation should be accounted for of the ablation of glaciers.

In a commentary about the paper Asynchronous Little Ice Age glacial maximum extent in southeast Iceland' (Geomorphology 114 , M. Dąbski questioned the validity of the generalized extreme value method and the Bayesian approach in lichenometric dating of the outermost LIA Fláajökull moraines in SE Iceland. This paper responds to these criticisms by explaining the relevance of the method applied and the relevance of the dates obtained.

To date glacial and periglacial landforms, lichenometry is a valuable method but, to improve efficiency, the estimated surface dates derived from traditional methods need to be more accurate. In other words, the statistical uncertainty associated with inferred dates has to be reduced. How to perform such a reduction is the main question that we will address in this paper. An interdisciplinary approach (lichenometry and statistics) allows reduction in the main sources of uncertainty: lichen diameters and their associated ages. Around 2600 lichen measurements collected on moraines from the Charquini glacier in Bolivia (Cordillera Real) are used to illustrate the advantages of our approach over past studies.

To study marked peaks, abrupt changes and outliers in paleoclimatic data sets, it is important to develop statistical methodologies that are specially tailored to these extremes. This is especially fundamental because the definition of extreme events depends on the magnitude of any intrinsic thresholds and, consequently, the linearity of classical statistical tools based on averages is not anymore adapted. Although the statistics of extremes have played a central role in engineering practice for water resources management (floods) as well as in finance, extreme value theory has rarely been applied to the analysis of paleoclimatic data sets. The central theme of this talk is an application of the probabilistic theory of extreme values to the study of the largest lichen diameters from different moraines around the world. The advantage of this strategy over classical statistical lichenometric analyzes is that the uncertainties associated with studying the largest lichen diameters is fully taken into account through identification of the distribution of these largest diameters. In addition to providing a probabilistic framework, the flexibility of our statistical model allows to deal with situations where the chronological order of the moraines is either known or unknown. To validate our statistical methodology, simulated examples were analyzed and tested. Finally, the proposed techniques were applied to different sites from Bolivia and other regions.

Depuis la fin du Petit Âge Glaciaire, les langues glaciaires sud-islandaises ont enregistré un recul prononcé qui modifie a priori les conditions hydrosédimentaires offertes aux cours d'eau proglaciaires. À partir de datations lichénométriques et de mesures topographiques, cette étude montre que l'ajustement des sandar proximaux au recul glaciaire s'effectue en deux phases. Une première phase correspond au temps de réponse du sandur, où l'incision de la plaine fluvio-glaciaire proximale est inhibée soit par la stagnation du front glaciaire soit par un apport de sédiments paraglaciaires. Une seconde phase correspond au déclenchement de l'incision du sandur proximal lorsque l'apport de sédiments paraglaciaires n'est plus suffisant pour maintenir la plaine fluvio-glaciaire dans un état stable. Lors de cette seconde phase, la vitesse d'incision du sandur proximal a tendance à ralentir au fur et à mesure que le front du glacier recul. D'autre part, la question de l'impact des réavancées glaciaires sur la vitesse d'incision du sandur proximal est abordée. En rehaussant le stock sédimentaire marginal, les réavancées glaciaires seraient en mesure de provoquer un ralentissement quasiment immédiat de l'incision du sandur proximal. Abstract Since the end of the Little Ice Age, glacial outlets of south Iceland have undergone a substantial retreat which has modified hydrological and sedimentological settings and induced fluvial adjustments. Based on lichenometric dating and topographical measurements, this study demonstrates that proximal sandar adjustment to glacier retreat follows two distinctive stages. The first one can be regarded as the reaction time of the sandur, where the incision of the outwash plain is inhibited due to glacier front stagnation or paraglacial sediments release which maintains the marginal sediment budget in a stable state. The second stage is characterized by the proximal sandur incision which is triggered from the moment where the paraglacial sediments supply is insufficient to keep the sandar stable. During the second stage, the proximal sandur incision rate decreases as the glacier front retreats. The effect of glacier front readvances on the rate of proximal sandur incision is discussed. We found that glacier readvances would be able to decelerate the proximal sandur incision, without time lag, by enhancing the marginal sedimentary stock.

Glacial, proglacial, paraglacial and periglacial environments are land systems those have different and independent mechanism, processes in charge. Although all four environments have different mechanism, processes, dynamics from each other, all of them can contain glacier ice. The glacier ice is remnant part from retreating glaciers in proglacial conditions and it is a phenomenon that can be defined relatively easily, but it is not simple to recognize and differentiate the glacier ice in paraglacial and periglacial environments. Glacial debris-covered glaciers, paraglacial death ice bodies and periglacial rock glaciers have different environmental, stratigraphic, geomorphologic and physiographic features from each other. Even though they have independent causes and consequences, they can be close to each other or one can follow another transitively or in a locational way. As the landforms which are formed by different processes but have similar shapes, they have characteristic differences. The distinction of these landforms can only be possible by definition of the certain margins of the mechanic, dynamic and geomorphologic differences in these environments. The glacier ice that can be observed commonly in the glacial, paraglacial and periglacial environments of Karçal Mountains (Northeast of Turkey) present inimitable opportunities as the bodies with glacier ice reflect different environments.