Political Murders

Poniższe opracowanie dotyczy por. Zbigniewa Bartonieja Piaseckiego
który został zrzucony ze spadochronem do okupowanej Polski, jako
żołnierz Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej wykonać powierzone mu zadania. ,,Orlika" przydzielono do Wydzielonej Organizacji
Dywersyjnej ZWZ-AK "Wachlarz, a następnie Kierownictwa Dywersji
(kryptonim ,,90"'). Jak się wydaje, a wynika to z zachowanych materiałów archiwalnych, na jego działalność konspiracyjną wpływ mogło mieć
postawienie go przed obliczem konspiracyjnej Temidy, w tym oskarżenie
i wyrok z dnia 13 marca1944 t. skazujący na karę śmierci za popełnienie
czynów z art. 257 par. I k.k. i art. 225 § 1 k.k. Przedstawienie jego sprawy sądowej przed Wojskowym Sądem Specjalnym przy Komendzie Sił Zbrojnych w Kraju oraz Wojskowym Sądem Specjalnym przy ,,Wachlarzu, poza wzmiankami o wydaniu wyroku, nie było dotąd przedmiotem rozważań historycznych ani historyczno-prawnych. Wydaje się to niezbędne w kontekście podjętych przez niego decyzji, aby rzetelnie ukazać tę postać żołnierza konspiracji i jego późniejsze losy oraz odpowiedzieć na pytanie, kim był oskarżony i co doprowadziło go przed oblicze podziemnej Temidy?

Nu, nu este vreo apologie a ceea ce se petrece acum pe scena mondială, ci un soi de satiră usturătoare la adresa țărilor europene, în primul rând pentru că au așteptat degradarea fulgerătoare a mediului politic internațional pentru a se mobiliza și a înțelege în profunzime, miza războiului din Ucraina.  Aceste țări sunt urmate de BRICS în contextul războiului comercial global și, cumulate, toate aceste efecte pot duce la izolarea SUA precum și la delegitimarea ei ca simbol al democrației.

Autor podjął temat, który w literaturze poświęconej zbrodni katyńskiej nie doczekał się szczegółowego opracowania. Opierając się na dekrecie o stwierdzeniu zgonu z 29 sierpnia 1945 r. oraz zachowanej dokumentacji, przeanalizował postępowania sądowe w powojennej Polsce dotyczące ofiar sowieckiej zbrodni. Tuż po wojnie, w tysiącach spraw o uznanie za zmarłego, komunistyczne sądy najczęściej ustalały datę zgonu na 9 maja lub 31 grudnia 1946 r. Autor, analizując dokumenty sądowe, zadaje pytanie, czy w ogóle możliwe było podanie roku 1940 jako daty śmierci ofiar Zbrodni Katyńskiej. Badacz analizuje inne daty podawane zwykle w takich przypadkach, a także interesujące uzasadnienia sądów. Opierając się na literaturze prawniczej i dekrecie z 29 sierpnia 1945 r., krok po kroku wyjaśnia postępowanie sądów, wskazując na błędy lub przypadki manipulacji. Analizuje powody, dla których rodziny ofiar chciały po wojnie uregulować kwestie prawne związane ze śmiercią swoich bliskich. Ponadto porusza trudną kwestię powtórnych małżeństw wdów po zamordowanych oficerach. W podsumowaniu udziela odpowiedzi na postawione pytania badawcze.

Jak usprawnić pracę w biurze? Jana KościołKa sposoby na racJonalizacJę pracy biuroweJ Słowa kluczowe Kościołek Jan; zarządzanie dokumentacją; biurowość; racjonalizacja biurowości Keywords Kościołek Jan; records management; office work; rationalising office work Streszczenie Jan Kościołek, z wykształcenia prawnik, urzędnik okresu międzywojennego i PRL, autor szeregu publikacji. Niemal wszystkim przyświecał jeden cel: zwiększenie efektywności pracy biur i urzędów. Głównym założeniem niniejszego artykułu jest przedstawienie jego dorobku oraz wyłożonych w nim sposobów na osiąganie efektywności w postępowaniu z dokumentacją. W pierwszej części wymieniono 34 publikacje Kościołka w ujęciu Marcin Smoczyński, absolwent studiów magisterskich z historii oraz archiwistyki i zarządzania dokumentacją na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Obecnie, od 2016 r., uczestnik studiów doktoranckich w zakresie historii na toruńskim uniwersytecie. Realizuje projekt, którego celem jest zbadanie udziału Komisji Usprawnienia Administracji Publicznej w reformowaniu polskiej biurowości w latach 1949-1956. Jego pozostałe zainteresowania badawcze to historia, teoria i praktyka zarządzania dokumentacją.

Forensic methods used in the profession of investigative journalist. All the work is dedicated to criminal methods in investigative journalism. It requires a lot of experience, patience and knowledge in different types and categories. Different cases allows journalists to explore new terms and gain even more knowledge. One of them is forensic especially useful for investigating cases.The main article reason is a connection between investigation and investigating journalism while showcasing their certain investigative methods. Journalist students have to gain this knowledge outside of school since it is not included in their major education. Wybrane metody kryminalistyczne użyteczne w dziennikarstwie śledczym. Praca poświęcona jest metodom kryminalistycznym w pracy reportera śledczego. Zawód dziennikarza śledczego wymaga doświadczenia, cierpliwości i wiedzy w wielu dziedzinach naukowych. Różnorodne tematyki śledztw sprawiają, że reporterzy poznają nowe zagadnienia naukowe i się ich uczą. Jedną z takich dziedzin jest kryminalistyka, szczególnie przydatna w sprawach kryminalnych. Głównym celem artykułu jest powiązanie dziedziny kryminalistyki z dziennikarstwem śledczym i przedstawienie wybranych metod kryminalistycznych. Nie stanowią one podstawowej wiedzy, którą dziennikarze nabywają na studiach, a dodatek, który staje się przydatny przy prowadzeniu śledztw. Keywords investigative journalism, investigative journalist, forensics, investigative methods dziennikarstwo śledcze, dziennikarz śledczy, kryminalistyka, metody śledcze

Sprawa Zygmunta Wasilewskiegoproces o zniesławienie Aleksandra Lednickiego W dniu 20 stycznia 1920 roku, w dwudziestym numerze" Gazety Warszawskiej", wychodzącej pod redakcją polityka związanego z Narodową Demokracją Zygmunta Wasilewskiego 1 , ukazała się bardzo krótka notatka zatytułowana Pod adresem Ministerium Sprawiedliwości. Jej autor przypisywał Aleksandrowi Lednickiemujednemu z najwybitniejszych polskich adwokatów w okresie Cesarstwa Rosyjskiego, liderowi moskiewskiej Polonii, dawnemu prezesowi Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego działającej przy rosyjskim Rządzie Tymczasowym 2 , dopuszczenie

staropolski był ubogi w słownictwo estetyczne, nie może zaskakiwać problem z oddaniem swoich odczuć płynących z kontaktu, a być może nawet podziwiania dzieł sztuki. Należy uzupełnić, iż spod tego rodzaju ujęcia wymyka się relacja do wschodniego ubioru i w pewnym też stopniu uzbrojenia 8. Jest to jednak zagadnienie tyleż odrębne, co obszerne, wiążące się z recepcją przede wszystkim wschodniego stroju w państwie Sarmatów. Całą serię prac ukazujących się pod wspólnym hasłem "Colloquia Orientalia Bialostocensia" należy ocenić jako interesujący pomysł zagospodarowania przestrzeni badawczej. Z uzasadnionymi nadziejami pozostaje oczekiwać kolejnego tomu wydawnictwa.

This essay was occasionated by the death of two outstanding personalities - Helene D'Encausse, member of the French Academy and author of the book "Le Malheur russe" and of a Romanian neurologist, descendant of a former family of local boyars but well-known for his consistent cooperation with the national Security services. At first, I have distinguished between boyars, noblemen, inlellectuals and intelighentsia to show that descending from a family of boyars does bot qualify anybody as a noble, sophisticated intellectual. In the second part I tried to dig into the Leninist type of thinking to show how the "relative" morality, decision to kill - physically  or mentally - go hand in hand with lack of adaptation, of ability to learn and evolve, with a full rejection of change.

Dana 20. lipnja 1928., prije nešto više od 95 godina, izvršen je atentat na hrvatske političke predstavnike (pripadnike Hrvatske seljačke stranke, a ujedno i Seljačko-demokratske koalicije) u Narodnoj skupštini u Beogradu. Riječ je o atentatu koji je bio prekretnica u novijoj hrvatskoj povijesti. Naime, već u siječnju 1929., nepunih šest mjeseci nakon spomenutog događaja, došlo je do uspostave Šestosiječanjske (Šestojanuarske) diktature. Riječ je o uspostavi diktature kralja Aleksandra koji je, ne mareći za željom Hrvata o jednakopravnosti s drugim narodima (posebice srpskim narodom) unutar nekadašnje države, učvrstio svoju samovladu i napravio temelj za proglašenje Kraljevine Jugoslavije.

Tre boati che squarciano l'Italia nella notte fra il 27 e il 28 luglio 1993, due a Roma mentre uno colpisce Milano: tre boati e una sola verità, rimasta incompleta, monca. Alcuni autori, altrettanti complici, alcune modalità e soprattutto i mandanti, troppo ancora resta oscuro a 29 anni dalla strage di via Palestro a Milano. Mese quello della bomba al PAC funestato, tra l'altro, dal culmine raggiunto dall'inchiesta Mani Pulite e dal suicidio, 4 giorni prima, di Raoul Gardini che doveva rendere testimonianza all'ex pm Antonio Di Pietro. La strage di via Palestro, in particolare, uno dei sette attentati compiuti durante il biennio 1992-1993, e avvenuto il 27 luglio di 29 anni fa, è uno di quei giorni in cui i buchi neri faticano a riempirsi. Cinque morti, dodici feriti, il veicolo è esploso uccidendo uno dei Vigili urbani (Alessandro Ferrari), tre Vigili del Fuoco (Carlo La Catena, Sergio Pasotto, Stefano Picerno) e un cittadino extracomunitario (Driss Moussafir) che si trovava sul luogo.

The relations between the prosecutors in Olsztyn’s Court of Appeal to information deriving from the public administration, are an interesting source for understanding socio-economic and political development in the first years after the War in Warmia and Mazury. This article presents the activities of the militia from Olsztyn province and several counties belonging to the province of Białystok. The opinion of the prosecutors of Olsztyn’s Court of Appeal concerning the attitudes of officers, their morale, level of education and training for service are presented. Alongside the opinions of the prosecutors concerning the functionaries, especially from the investigate division, the outlook of judges regarding the activities of the militiamen and their mistakes is presented.

Dana 18. II. 1931., prije nešto više od 92 godine, u Dalmatinskoj ulici u Zagrebu ispred kućnoga broja 4a (danas broj 6) mučki je čekićem napadnut, a dan kasnije podlegao ozljedama te preminuo hrvatski intelektualac dr. Milan Šufflay. Mlađe generacije možda slabo znaju tko je zapravo bio Šufflay, ali starije generacije pamte kao ga kao simbol otpora jugoslavenstvu, odnosno režimu kralja Aleksandra I. Karađorđevića. No, tko je zapravo bio i čime se bavio dr. Milan Šufflay?

Milan Šufflay bio je hrvatski povjesničar, književnik, političar, prevoditelj, jedan od utemeljitelja albanologije (albanistike) i znanstvene fantastike u hrvatskoj književnosti. Već iz ove rečenice vidi se da je riječ o osobi o kojoj se itekako ima što napisati. Rođen je 8. XI. 1879. u Lepoglavi. Upisao je 1893. i maturirao 1897. na zagrebačkoj Klasičnoj gimnaziji kao najbolje klasificirani đak. Povijest je studirao na Mudroslovnom, odnosno Filozofskom fakultetu u Zagrebu, gdje je i doktorirao 1901. temom Hrvatska i zadnja pregnuća istočne imperije pod žezlom triju Komnena (1075-1108). Nakon toga studirao je u Beču na Institutu za povijesno istraživanje (1902-1903), zahvaljujući preporuci svoga sveučilišnog profesora Tadije Smičiklasa.

Posłowie koła "Znak" zasiadali na sali sejmowej w trzech-czterech rzędach położonych w drugim od prawej strony sektorze 1. Status koła nie różnił się w praktyce od statusu klubu poselskiego. "Znak" miał swego przedstawiciela w Konwencie Seniorów oraz w Radzie Państwa, jego posłowie przemawiali nieraz w imieniu całego koła, ponosili też wspólna˛ odpowiedzialność za swe poczynania, był więc traktowany w Sejmie na równi z partiami politycznymi. Wewna˛trz zaś koła obowia˛zywała dyscyplina partyjna: uzgadniano ważniejsze wypowiedzi i głosowania, ci zaś, którzy nie akceptowali założeń omówionego niżej neopozytywizmu, musieli koło opuścić. Stanisław Stomma uzasadniał tę dyscyplinę mała˛ liczebnościa˛ swej grupy-aby w ogóle można było coś osia˛gna˛ć, trzeba było działać wspólnie-oraz obawa˛, by ewentualne różnice zdań nie zostały przez władze wykorzystane ze szkoda˛ dla działań podejmowanych przez posłów 2. Równocześnie w przedwyborczych artykułach programowych 3 Stanisław Stomma i Stefan Kisielewski podkreślali, że nie chca˛, by ich grupa stała się partia˛ Skróty w przypisach

Postacie charyzmatycznych księży od wieków są związane z historią Polski. Jedną z ikonicznych, lecz i nieco zapomnianych postaci polskiego duchowieństwa, kojarzących się z opozycją demokratyczną, jest ks. Jan Zieja. Zanim przystąpił on do Komitetu Obrony Robotników, wielokrotnie udowadniał, że jego powołaniem jest niesienie pomocy potrzebującym. W trakcie II wojny światowej pełnił funkcję kapelana wojskowego, w czasie pokoju angażował się w pomoc ubogim oraz więźniom. Znany był także z przyjacielskich kontaktów z przedstawicielami innych religii, nie tylko chrześcijańskich.

Rada naukowa: prof. Wołodymyr Baran (Wołynśkyj Nacjonalnyj Uniwersytet im. Łesi Ukrainki, Łuck, Ukraina), prof. dr hab. Andrzej Chojnowski (Uniwersytet Warszawski), prof. Isabelle Davion (Sorbonne Université), prof. dr hab. Antoni Dudek (Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa), prof. dr hab. Jerzy Eisler (Instytut Historii PAN/Instytut Pamięci Narodowej), dr hab. Mirosław Golon (prof. Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń/Instytut Pamięci Narodowej), prof. dr hab. Andrzej Paczkowski (Instytut Studiów Politycznych PAN), prof. dr hab. Wojciech Roszkowski (Instytut Studiów Politycznych PAN), prof. dr hab. Stephen Wheatcroft (The University of Melbourne, Austra lia), prof. dr hab. Sorin Radu (Universitatea "Lucian Blaga" din Sibiu, Rumunia), prof. dr hab. John Connelly (The University of Berkeley, USA), dr hab. Mirosław Szumiło (Instytut Pamięci Narodowej/Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin) Redakcja: redaktor naczelny -dr hab. Marcin Kruszyński (IPN/ prof. nadzw. LAW w Dęblinie), redaktorzy tematyczni -dr Paweł Libera (IPN/IH PAN), dr hab. Dariusz Magier (prof. nadzw. UPH), dr hab. Jacek W. Wołoszyn (IPN/KUL), redaktor językowy -Monika Mackiewicz, sekretarze redakcji -Martyna Grądzka-Rejak (IPN), Sylwia Szyc (IPN)

Kult mordercy prezydenta. Mitologizacja Eligiusza Niewiadomskiego w perspektywie historycznej i współczesnej Wprowadzenie Morderstwo Gabriela Narutowicza, pierwszego prezydenta II Rzeczpospolitej, popełnione 16 grudnia 1922 roku przez malarza i narodowego radykała, Eligiusza Niewiadomskiego (Pleskot 2012), można określić mianem "grzechu pierworodnego" odrodzonej Polski i tragiczną kulminacją kampanii nienawiści prowadzonej przeciw prezydentowi, rozpoczętej kilka dni wcześniej, w momencie jego niespodziewanego wyboru. Zbrodnia niewątpliwie wstrząsnęła opinią publiczną. Dominującą reakcją było zbiorowe potępienie. Niezliczone oświadczenia potępiające zamach formułowały wszystkie partie polityczne (też narodowe!), organizacje społeczne, towarzystwa, instytucje naukowe, kulturalne, wyższe uczelnie, władze miejskie i wiejskie. Samorządy lokalne przyjmowały komunikaty, gminy wiejskie podejmowały uchwały. Odezwy na ręce marszałka Rataja przysyłały tak egzotyczne organizacje, jak Towarzystwo Teozoficzne, Polskie Towarzystwo Esperantystów, Towarzystwo "Wolna Polska" w Argentynie czy Stowarzyszenie Lokatorów miasta Częstochowy. Deklarowano palenie obrazów Niewiadomskiego czy wymazywanie jego nazwiska z książek Jak się jednak szybko okazało, śmierć prezydenta nie zjednoczyła narodu. W rzeczywistości doprowadziła tylko do zaognienia sporów ideologicznych czy światopoglądowych i powiększenia przepaści między środowiskami narodowymi a lewicowymi. Co więcej, jeśli czyn Niewiadomskiego stał się obiektem społecznego odium, tak odium to nie objęło wszystkich: bardzo szybko można było zauważyć narodziny swoistego kultu mordercy, może nie w skali masowej, ale z pewnością przekraczającej poziom indywidualnych przypadków. Jeszcze bardziej interesujące jest to, że kult tenpociągający za sobą mitologizację Niewiadomskiego-można dostrzec nawet dziś. Celem autora rozdziału jest skrótowe i jedynie przyczynkarskie ukazanie kilku cech charakterystycznych tego kultu w dwóch wymiarach czasowych: międzywojennym i współczesnym. Analiza, przeprowadzona głównie w ramach metodologii historii, została oparta na źródłach prasowych, wspomnieniowych i literaturze przedmiotu oraz na współczesnych mediach społecznościowych i obserwacji własnej.

Crimes of the communist security apparatus. The case of death of Zbigniew Simoniuk (1981-1983) Bożena Koszel-Pleskaczuk in the paper Crimes of the communist security apparatus. The case of death of Zbigniew Simoniuk (1981-1983) propose to analyze the neglected issue concerning the methods used by the apparatus of repression to provoke or pretend self-aggression of the victim. In the vast literature on the subject relating to the security apparatus there is a lack of studies in which the theme of the criminal activity of these services towards the opposition has been analyzed, treating of the "self-aggression"; of the victim. The aim of the article is an attempt to complement the oversimplified view of the past relating to the communist special services and to determine the methods and means which the security apparatus used to eliminate the threat to the authorities of the People's Republic of Poland. To that end, the author analyses source material concerning Simoniuk...

The Cambridge Globalist spoke with Chatham House’s US & Americas Programme Deputy Head Jacob Parakilas, the European Council of Foreign Relation’s Middle East and North African Programme Coordinator Camille Lons, and France 24 journalist and political commentator Leela Jacinto to better understand what the United State should and precisely what it can do to keep Saudi Arabia in check and what United States’ inaction, in the face of the murder of a dissident journalist, risks showing the world.

Instytut Filozo ii i Socjologii PAN orcid.org/0000-0003-2210-8146 lukasz.krzyzanowski@i ispan.waw.pl "To było między pierwszą a drugą". Zabójstwo Róży Berger podczas pogromu w Krakowie 11 sierpnia 1945 r. Streszczenie Jedyną potwierdzoną o iarą śmiertelną pogromu krakowskiego, do którego doszło 11 sierpnia 1945 r., była Róża Berger. Kobieta zginęła we własnym mieszkaniu przy pl. Wolnica 4. O śmierci Berger donosiła ówczesna prasa, ale bliższe okoliczności tej zbrodni pozostały do dziś niewyjaśnione. Nowe światło na te wydarzenia rzuca teczka z aktami śledztwa wszczętego jeszcze w sierpniu 1945 r. przeciwko milicjantowi z II Komisariatu MO w Krakowie. Dokumenty te nie tylko dostarczają szczegółowych informacji o okolicznościach, w jakich zginęła Róża Berger, lecz także umożliwiają rekonstrukcję atmosfery pogromu panującej w najbliższym otoczeniu kamienicy, w której dokonano zabójstwa. Odnaleziona dokumentacja, uzupełniona informacjami pochodzącymi z innych teczek archiwalnych, pozwala też na zarysowanie zbiorowego portretu milicjantów służących w komisariacie MO oddalonym o 80 m od miejsca zbrodni.

Śledztwo sędziego Władysława Bednarza w sprawie niemieckiego obozu zagłady Kulmhof Streszczenie "Dochodzenie Bednarza" to pierwsze śledztwo prowadzone w sprawie funkcjonowania obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem. Z zebranych wówczas materiałów korzystano m.in. podczas procesu norymberskiego oraz powojennych procesów zbrodniarzy nazistowskich w Polsce i w RFN. Słowa kluczowe

Autorka wskazuje na wyzwania, ale i konieczność prowadzenia szerokiej kwerendy w archiwach państwowych, kościelnych oraz prywatnych, stojące przed historykami dziejów najnowszych w kwestii podejmowania badań biograficznych. W zakresie metodologii badań wnosi postulat konieczności prowadzenia wszechstronnych, a nie jednostronnych badań wybiórczych czy też wykluczających, wprowadzania w pracach naukowych tzw. bibliografii selektywnej. Definiuje grupę krakowskiego Znaku skupioną w latach 1945–1953 wokół dwóch periodyków „Tygodnika Powszechnego” i miesięcznika „Znak”, a także środowisko Znaku w latach 1957–1976 zogniskowane w ogólnopolskim ruchu katolików świeckich. Dla przejrzystości analizy autorka koncentruje się na dwóch liderach, jednak omawiane zasoby archiwów zawierają źródła do analizy aktywności praktycznie wszystkich liderów ruchu, których łączyły ze sobą szczególne więzi i powiązania. Autorka podjęła się opisu rozległości oraz rozproszenia poznawczej spuścizny aktowej dokumen...

Śledztwo sędziego Władysława Bednarza w sprawie niemieckiego obozu zagłady Kulmhof Streszczenie "Dochodzenie Bednarza" to pierwsze śledztwo prowadzone w sprawie funkcjonowania obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem. Z zebranych wówczas materiałów korzystano m.in. podczas procesu norymberskiego oraz powojennych procesów zbrodniarzy nazistowskich w Polsce i w RFN. Słowa kluczowe

Streszczenie. List 34 był protestem polskich pisarzy i naukowców przeciwko polityce kulturalnej PZPR skierowanym do władz w marcu 1964 r. Wywołał on reakcję rządzących oraz społeczeństwa, zarówno w kraju, jak i za granicą. W artykule krótko zarysowano genezę dokumentu, przebieg zbierania podpisów oraz rozpowszechniania memoriału. Wskazano też konsekwencje wynikające z podpisania go przez sygnatariuszy. Skupiono się na scharakteryzowaniu postaw przedstawicieli środowiska literackiego wobec sprawy Listu 34. Pisarze zostali podzieleni na trzy grupy-sygnatariuszy, zwolenników polityki Partii oraz tych, którzy zgadzali się z ideą protestu, choć go nie podpisali. Ich postawy omówiono na przykładach konkretnych wydarzeń związanych ze sprawą Listu 34, m.in. spotkań literatów z przedstawicielami władzy, stworzenia kontrlistu oraz walnego zebrania Oddziału Warszawskiego ZLP. Opisane zostało również dwuznaczne podejście do sprawy protestu prezesa związku pisarzy-Jarosława Iwaszkiewicza. Można stwierdzić, że solidarność przedstawicieli omawianego środowiska była częstsza niż głosy potępienia, choć funkcjonowała również grupa literatów partyjnych, którzy nie popierali idei dokumentu. List 34 przyczynił się do podziału w ZLP oraz stanowił zapowiedź większego protestu z roku 1968.

Artykuł prezentuje wybrane kryminalistyczne metody śledcze badanie dokumentów, przesłuchanie, oględziny, ekspertyzy i analizę kryminalną, wskazując na możliwość ich wykorzystania w toku audytu śledczego. W artykule omówiono podstawowe zagadnienia związane z oceną wiarygodności dokumentów, wyjaśniając pojęcia dokumentu i fałszerstwa oraz sygnalizując problematykę związaną z oceną autentyczności podpisów. Przedstawiono najważniejsze psychologiczne aspekty formowania się zeznań, które powinny być uwzględnione w ocenie prawdomówności wyjaśnień odbieranych w toku audytu śledczego. Wskazano na możliwość przeprowadzenia w toku audytu śledczego czynności zbliżonych oględzinom i badaniom eksperckim. W artykule wyjaśniono także istotę analizy kryminalnej, przedstawiając jej typologię i zakres zastosowań. Zasygnalizowano również podobieństwa elektronicznych form nadzoru stosowanych przez przedsiębiorstwa do kryminalistycznych metod śledczych obserwacji i podsłuchu.

staropolski był ubogi w słownictwo estetyczne, nie może zaskakiwać problem z oddaniem swoich odczuć płynących z kontaktu, a być może nawet podziwiania dzieł sztuki. Należy uzupełnić, iż spod tego rodzaju ujęcia wymyka się relacja do wschodniego ubioru i w pewnym też stopniu uzbrojenia 8. Jest to jednak zagadnienie tyleż odrębne, co obszerne, wiążące się z recepcją przede wszystkim wschodniego stroju w państwie Sarmatów. Całą serię prac ukazujących się pod wspólnym hasłem "Colloquia Orientalia Bialostocensia" należy ocenić jako interesujący pomysł zagospodarowania przestrzeni badawczej. Z uzasadnionymi nadziejami pozostaje oczekiwać kolejnego tomu wydawnictwa.

Celem artykułu jest rozważenie tego, czy dopuszczalne z punktu widzenia prawa karnego polskiego i prawa Unii Europejskiej jest prowadzenie postępowania karnego w sprawie zbrodni popełnionych w czasie Powstania Warszawskiego przed organami polskimi. Już na pierwszy rzut oka pojawiają się liczne problemy związane z historycznym charakterem czynów zarzucanych oskarżonemu: oskarżeni zmarli, a także często ma miejsce res iudicata (przesłanka rzeczy osądzonej). Występują więc przesłanki z artykułu 17 § 1 pkt 5, 6 i 7 k.p.k., które stanowią negatywne przesłanki prowadzenia postępowania i muszą prowadzić do jego umorzenia. W tej konkretnej sprawie ściganie odbywa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, która reguluje tryb postępowania w zakresie ścigania przestępstw popełnionych na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości w okresie od dnia 8 listopada 1...

Cel pracy: Ustalenie okoliczności pomocnych przy typowaniu sprawcy, w przypadkach znalezienia rozkawałkowanych zwłok ludzkich. Materiał i metody: Analiza przypadków rozkawałkowań, badanych w krakowskim Zakładzie Medycyny Sądowej, w okresie ostatnich 50 lat. Wyniki: W latach 1965-2015, w krakowskim Zakładzie Medycyny Sądowej badano 30 przypadków rozkawałkowania zwłok przez sprawcę. W 22 przypadkach działanie sprawcy miało charakter rozkawałkowania defensywnego, co naj mniej 3 można zakwalifikować jako rozkawałkowanie ofensywne, a 3 jako rozkawałkowania agresywne-zabójstwo przez odcięcie głowy. W badanym okresie wystąpił jeden przypadek rozkawałkowania nekrofilnego, w którym rozka wałkowanie nie jest poprzedzone zabójstwem. W większości przypadków zabójstwo nastąpiło na tle nieporozumień rodzinnych, w 6 przyczyną była choroba psychiczna sprawcy, w 3 wystąpiło tło seksualne. Tylko w 3 przypadkach (na 25, w których sprawca jest znany), zabójstwa i rozkawałkowania dokonała osoba obca, w pozostałych sprawca należał do rodziny lub znajomych ofiary. We wszystkich przypadkach, w których udało się ustalić sprawcę, zabójstwo i rozka wałkowanie miało miejsce w jego miejscu zamieszkania. Z ustaleń śledztw wynika, że w większości spraw zabójstwa nie były planowane, nastąpiły pod wpływem emocji, tylko w dwóch zostały wcześniej zaplanowane. Wyniki: Zabójstwa zakończonego rozkawałkowaniem zwłok najczęściej dokonuje osoba bliska, a przynajmniej zna joma ofiary. Rozkawałkowanie prawie zawsze jest dokonywane w miejscu zabójstwa, którym na ogół jest mieszkanie sprawcy. Zabójstwo zakończone rozkawałkowaniem zwłok na ogół nie jest przez sprawcę planowane.

Исследуются особенности освещения правыми газетами политических убийств одних из главных лиц, проводивших «антинемецкую» политику в Веймарской республике в начале 1920-х гг. Отмечается объект пропаганды и ее персонифицированный характер на страницах правых периодических изданий. Убийства экс-министра финансов Маттиаса Эрцбергера, а также министра иностранных дел Вальтера Ратенау, являются политическими акциями праворадикальной экстремисткой организации «Консул»(Organisation Consul). Данные инциденты носили ярко выраженный идеологический характер. Поражение Германии в войне трактовалось правыми как «удар в спину» и связывалось не с Вильгельмом II, Гинденбургом, Людендорфом, а с Эрцбергером и Ратенау, которые отождествлялись с так называемой «еврейской политикой», а Веймарская демократия-с господством еврейства над немецким народом. Идеологическую концепцию противопоставления «свойчужой» сторонники правых движений активно переносили и на политическую жизнь Веймарской республики. Данные убийства представлялись им успешной политической деятельностью и борьбой с господством «еврейства», поэтому праворадикальная пресса отразила эти события со своим характерным изложением.

The article attempts to highlight the peculiarities of the right-wing
newspapers covering the political killings of some of the main people who conducted the “anti-German” policy in the Weimar Republic in the early 1920s. The object of propaganda and its personified nature are noted on the pages of right-wing periodicals. The murders of former Finance Minister Matthias Erzberger, as well as Foreign Minister Walter Rathenau, are political rallies of the right-wing extremist organization "Consul". These incidents had a pronounced ideological character. It is worth noting that the defeat of Germany in the war was interpreted by the right as a “stab in the back” and was associated not with Wilhelm II, Hindenburg, Ludendorff, but with Erzberger and Rathenau, who were identified with the so-called "Jewish politics", and Weimar democracy - with domination of the Jews over the Germans.The supporters of the right movements actively transferred the ideological concept of opposing “friend-or-foe” to the political life of the Weimar Republic. These killings caused a strong public outcry in the political, cultural and social space of the Reich, as well as in the minds of the right-wing organizations themselves. These incidents seemed to them to be successful political activity and the struggle against the dominance of "Jewry", therefore, the right-wing radical press reflected these events with their specific narration.

RECENZJE 181 staropolski był ubogi w słownictwo estetyczne, nie może zaskakiwać problem z oddaniem swoich odczuć płynących z kontaktu, a być może nawet podziwiania dzieł sztuki. Należy uzupełnić, iż spod tego rodzaju ujęcia wymyka się relacja do wschodniego ubioru i w pewnym też stopniu uzbrojenia 8 . Jest to jednak zagadnienie tyleż odrębne, co obszerne, wiążące się z recepcją przede wszystkim wschodniego stroju w państwie Sarmatów.

In this study, we will focus on a political murder and how the scandal caused by this murder can affect the future relations of the two states that are already deteriorating. We will also take a brief look at the relations of these two countries in the aspects of common interests and conflicts which have been generated by their socio-political structure and foreign policies. As we try to understand why these countries have reached this point, we will also be questioning the requirements for a sustainable process of good relations. On the other hand, since the transformation of the agenda in international relations can take place very quickly, we aim to reach the most realistic conclusions that can be made within cause and effect relations, in the context of realism theory. Being aware of the fact that no studies produced on the discipline of International Relations can be considered to be accurate or just one hundred percent, the criticisms and contributions of our esteemed colleagues for this study will be appreciated. ÖZET Bu çalışmada, aralarındaki ilişkiler zaten bozulmakta olan iki ülkenin siyasi bir cinayet ve sonrasındaki skandalla gelecekteki ilişkilerinin ne şekilde etkilenebileceğini inceliyor olacağız. Aynı zamanda bu iki ülkenin sosyokültürel yapıları ve dış politikalarından kaynaklanan ortak çıkar ve çatışmalarını da irdeliyor olacağız. Bu iki ülkenin birbirleri ile olan ilişkileri bağlamında neden ve nasıl bu noktaya geldiklerini sorgularken aynı zamanda bu ülkeler arasındaki sürdürülebilir iyi ilişkilerin hangi şartlara bağlı olduğunun da cevabını arayacağız. Diğer taraftan, Uluslararası İlişkiler disiplininde gündem çok hızlı değişebildiği için elimizden geldiğince sebep-sonuç ilişkilerinden faydalanarak realist teori perspektifinde yapılabilecek en gerçekçi analizleri yapmaya gayret edeceğiz. Uluslararası İlişkiler disiplininde hiçbir araştırmanın yüzde yüz doğru ve adil sayılamayacağı gerçeğini göz önünde bulundurarak bu çalışmaya değerli meslektaşlarımız tarafından yapılabilecek her türlü eleştiri ve katkıya minnettar olacağımızı belirtmek isterim.

Le 29 mars 1919, il y a tout juste un siècle, l’assassin de Jean Jaurès, Raoul Villain, était acquitté par la Cour d’assises de la Seine. Au-delà de la relation d’un fait-divers désormais bien documenté par les historiens, l’analyse du procès et de ses conséquences permet de toucher du doigt les mutations politiques à l’œuvre, notamment à gauche, dans la France du début des années vingt.