Polish Translation

The paper discusses the destruction of rhythms, one of the deforming tendencies identified by Antoine Berman, in Krzysztof Klinger's translation of Virginia Woolf 's stream-of-consciousness novel To the Lighthouse. It demonstrates how the modifications of syntax and punctuation impact the novel's rhythm and, consequently, its meaning, particularly regarding the creation of a stream of consciousness. In this way, the article aims to prove the importance of preserving rhythm in the translation of prose.

L'ecrivain africain et le sacre : quels changements pour lui-meme et ses personnages au debut des annees 1960 et aujourd'hui ? Resume. Les luttes menees pour substituer a l'ordre colonial un nouvel Etat africain a conduit un certain nombre d'ecrivains a faire de la Societe la source meme du sacre et a adopter ainsi, comme on le voit dans Les damnes de la terre, une posture sacerdotale, qui s'oppose a celle du prophete. Cette perspective, marquee en particulier par une volonte d'exposer une sociodicee, subit un reflux tres net quand, des la fin des annees 1960, des ouvrages comme Les soleils des independances viennent jeter un regard critique sur l'experience vecue par l'Afrique depuis 1960. De la sorte, la conception assimilant, a la suite de Marx et de Durkheim, la Societe et le sacre disparait. Mais cela ne signifie pas pour autant que l'ecrivain se refugie dans le monde ideal de l'Art ou adopte desormais la figure du prophete. Ce qui se pas...

The paper presented at: National African American Association Conference, Baton Rouge, LA, USA, 13-19 February 2011.

This paper examines the translation of African American slang for Audiovisual purposes from English into Polish, highlighting its linguistic, cultural, and social complexities, and it explores strategies for effectively conveying its rhetorical functions across languages.

The article presents Piotr Chmielowski’s views on the role of translations based on the literary reviews of texts translated from various languages and articles regarding the history of translations to the Polish language. The author analyses the most important factors that impacted Chmielowski’s reflection on translation, which he perceived as an essential part of literature that helped create a dialogue space between various cultures. Chmielowski also perceived a translator as a necessary figure regarding the value of the literature and interpreted the translator’s choices as a result of conscious decisions that could impact translated authors’ perception.

Polish and Yugoslav cultural space inspired by postwar conditions, which in Socialist Federal Republic of Yugoslavia (SFRY) were mainly fashioned by the events stemming from the conflict between Josip Broz Tito and Stalin, is the background for the article whose aim is to demonstrate how Polish literary critics censored Dragoslav Mihailović's literary work-the writer whose works cover the topic of Yugoslav labour camps. Despite the fact that since 1948 Yugoslavia constituted a separate entity among countries representing people's democracies and that the Titoist model of socialism was frequently subject to criticism, the withholding strategies of description assumed by Polish literary critics in 1970s to address Dragoslav Mihailović's achievements prove the inability to face the issue of Titoist oppressiveness

Predmet je članka opis ženskoga dramskog pisma prisutnog u poljskim kazalištima u nultim godinama 21. stoljeća te analiza pet različitih verzija drame Fragile! Tene Štivičić. Žensko dramsko pismo jedinstven je fenomen u povijesti hrvatsko-poljskih kulturnih i kazališnih veza. Nulte možemo opisati kao desetljeće žena jer su žene zasjenile dotad u kulturi dominantne muškarce. U poljskom kazalištu, kad je riječ o poljskoj recepciji hrvatske kulture, najviše se u nultima čuje upravo glas žena, a prije svega je riječ o predstavama koje nastaju na temelju adaptiranih prijevoda romanā Dubravke Ugrešić te – najkontroverznije od svih – Vedrane Rudan. Pravo dramsko pismo ima slabiju recepciju. Drama Fragile! Tene Štivičić jedna je od takvih drama sa slabijom recepcijom. Prevedena i objavljena u časopisu Dialog, nije postavljena na scenu u nekome poljskom kazalištu, ali je igrana na kazališnim festivalima u Krakovu i Olsztynu u izvedbi Slovenskoga mladinskog gledališča. U radu je uspoređeno pet verzija drame, tri verzije na hrvatskom (2006., 2008., 2014.) s verzijom na engleskom (2007.) i s poljskim prijevodom (2009.). Najbitnije razlike uočavaju se između prve verzije iz 2006. i svih idućih verzija. Njihov je najvažniji učinak smanjivanje relevantnosti jednog od likova drame, Norvežanina Erika.

The history of the Polish translations of Croatian literature is relatively short. We can divide it into five periods. Translations started at the beginning of the 19th century during romanticism, which was crucial for all South and West Slavs who were constructing their modern nations and cultures. This is the second period of the history of the Polish translations of Croatian literature, which lasted until the First World War. We should single out one period before, the first one, a kind of prehistory when there were no translations, but there were vital contacts between Polish and Croatian writers through other languages. The third period is an interwar period, and the fourth period is the times of the Polish People’s Republic and the Second Yugoslavia. After the collapse of communism and since Croatia has become an independent country, the fifth period begins.

Niniejszy artykuł dotyczy zbadanej w niewielkim stopniu tematyki przekładu eseju związane­go z historią sztuki. Materiałem analizy posłużyło polskie tłumaczenie Obrazów Włoch Pawła Mura­towa dokonane przez Pawła Hertza. Na początku przedstawiono kontekst wydania dzieła w Polsce. W dalszej części artykułu wymieniono podstawowe problemy translatorskie, związane z przekła­dem ekfrazy: tłumaczenie terminów sztuk pięknych, kalki i zapożyczenia z innych języków. Najbar­dziej skupiono się jednak na problemie przekładu nazw własnych, a zwłaszcza tytułów dzieł sztuki, określanych terminem „artionim”. Na podstawie wybranych przykładów sformułowano wniosek, że jest to ważny problem translatorski, wymagający od tłumacza znajomości literatury przedmiotu, gdyż poszczególne dzieła mogą mieć wiele różnych tytułów.

Od początku istnienia polskiej telewizji, kiedy także filmy poddawane były przekładowi, teksty tego typu są realizowane za pomocą zasadniczo jednej metody – przekładu lektorskiego, przez samych tłumaczy żargonowo określanej mianem „szeptanki”. Niniejsza praca przedstawia w sposób szczegółowy charakterystykę tej metody przekładu telewizyjnego, ale jest ona także próbą nakreślenia przyszłości, jaka czeka „szeptankę” w realiach rozwijającej się właśnie na polskim rynku medialnym telewizji interaktywnej, a co za tym idzie także konkurencji ze strony innych metod przekładu, takich jak dubbing oraz podpisy. W dużej mierze materiał przedstawiony w niniejszej pracy stanowi sumę wniosków wyciągniętych z konsultacji naukowych przeprowadzonych z Piotrem Andrzejem Majewskim – jednym z czołowych tłumaczy telewizyjnych w Polsce, za co chciałbym Mu w tym miejscu serdecznie podziękować

The main objective of this paper is to demonstrate the general characteristics of three translation methods which are applied for the purpose of film translation in the TV corporations in Poland. This highly theoretical paper is addressed both to translation theoreticians, as well as to audiovisual translators-practitioners whose professional interests concentrate on the central European TV translation market in particular.

Ż orski festiwal muzyczny Fide et Amore, poświęcony przede wszystkim upamiętnieniu postaci i dzieła św. Hildegardy z Bingen, w roku 2019 odbył się po raz 13, stąd zapewne osoby z triskaidekafobią (czytaj: małej wiary) przezornie opuściły tę edycję, by nie przymnażać sobie kłopotów zdrowotnych. Ci natomiast, którzy w przesądy nie wierzą, a ufają wstawiennictwu wielkiej mistyczki, przybyli licznie do Żor, by oddać jej hołd, prosić o dalszą opiekę i przeżyć duchowo artystyczne prezentacje. Trzynasta edycja festiwalu muzycznego i szósta konferencja naukowa zatytułowana Harmonia duszy i ciała w koncepcji św. Hildegardy z Bingen (1098-1179) są niepodważalnym dowodem rozwoju tej cennej inicjatywy i jednocześnie świadczą o wręcz niespożytej energii twórczej ks. dr. Wiesława Hudka, który zasłużenie wyrasta obecnie na pierwszego w Polsce propagatora kultu i dziedzictwa św. Hildegardy. Ponieważ kwestiami naukowymi (przynajmniej ostatnio) zajmuję się bardziej niż artystycznymi, stąd w niniejszej recenzji skupię się wyłącznie na roczniku naukowym będącym dokumentacją konferencji, będącej istotnym komponentem festiwalu. Opatrzność tak pokierowała naszymi losami, że po opublikowanych recenzjach trzech kolejnych edycji "Studia Hildegardiana Sariensia" (tj. 2., 3. i 4.) miałem przerwę, więc tekst, który obecnie przygotowuję, powstaje po upływie dwóch lat od ostatniego. Ten brak continuum z jednej strony jest obciążeniem, jednak z drugiej pozwala wyraźniej dostrzec zmiany jakościowe, jakie dokonały się od 4. edycji rocznika. A zmiany te zauważam i o nich wspominam -chcąc być w zgodzie z własnym sumieniem -in plus, ale także in minus. Rozpocznę od pozytywów, przedtem jednak kilka zdań ogólnej charakterystyki. Recenzowany tom na 154 stronach zawiera w głównej części 9 tekstów źródłowych i artykułów naukowych. Część II, którą stanowią omówienia, recenzje i inne teksty, pomieściła 6 recenzji, omówień i sprawozdań. W III dziale opublikowano sześć kompozycji nagrodzonych na konkursie kompozytorskim, będącym istotnym filarem festiwalu Fide et Amore. Struktura tomu nie odbiega więc od schematu wypracowanego i stosowanego konsekwentnie przez redakcje innych czasopism naukowych. Jest to struktura logiczna, czytelna i oczywista. Pierwszym zamieszczonym tekstem jest dalszy ciąg Trzeciej Księgi Żywotu św. Hildegardy, dziewicy (s. 17-22) w przekładzie Małgorzaty Kowalewskiej. Jest to kontynuacja pracy tej niestrudzonej tłumaczki pism św. Hildegardy. Fragment, który publikowany jest w bieżącym numerze, dotyczy 19 cudów dokonanych za wstawiennictwem Świętej. Każdy cud opisany został oddzielnie i stanowi osobny "rozdział". Małgorzata Kowalewska jest także autorką następnego tekstu Dusza i ciało w Liber divinorum operum Hildegardy z

Ahmadou Kourouma est un ecrivain ivoirien tres celebre pour la singularite de ses œuvres litteraires qui mettent en relief certains per- sonnages masculins atypiques, qui critiquent ouvertement la colonisation francaise de la Re- publique d’Ebene (la Cote d’Ivoire), les autori- tes africaines qui contribuerent a l’installation des colons et leur emboiterent le pas a la pro- clamation de l independance, ou qui relatent subjectivement les violences et barbaries des guerres tribales contemporaines en Afrique oc- cidentale... Parallelement a ces demonstrations de forces masculines dans les œuvres de Kou- rouma, apparaissent des personnages feminins qui se demarquent des hommes, soit par leur beaute, leur condition sociale, les agressions et autres abus dont elles sont victimes..., soit simplement parce qu elles sont du sexe oppose. Dans cet article qui se propose plus descriptif qu analytique, il s agira d identi er, de classer et d analyser les types de femmes presents dans deux de ces...

L'auto-traduction permet à un auteur de réécrire son oeuvre dans une autre langue tout en respectant son univers fictionnel et de l'adapter pour ses nouveaux lecteurs. Dans cet article, afin d'analyser le processus d'auto-traduction d'Osman Necmi Gürmen et de Yiğit Bener nous allons nous référer au modèle d'analyse de traduction intitulé les tendances déformantes proposé par Antoine Berman. Özet Özçeviri bir yazarın, kurgusal evrenine bağlı kalarak yapıtını yeniden-yazmasına ve yeni okurları için uyarlamasına olanak tanır. Bu makalede, Osman Necmi Gürmen ve Yiğit Bener'in yaptıkları özçeviriler sırasında aldıkları çeviri kararlarını incelemek amacıyla Antoine Berman'ın Bozma Eğilimleri adını verdiği çeviri çözümlemesi modeli kullanılacaktır. Abstract The self-translation allows an author to rewrite his work in another language by respecting its fictional world and to adapt it for your new readers. This paper aims to analyze self-translation process of...

This review of PWM Edition’s publication of Roger Scruton’s "The Aesthetics of Music" (Biblioteka Res Facta Nova series, 2024, transl. by
Zbigniew Skowron) focuses not on Scruton’s concepts but on problems of Polish translation. The meanings of the English original have been misinterpreted in some passages, and there are evident stylistic imperfections.

Language conception is representational; thus, it is characterized as an instrument that permits the transmission of thoughts and information to the world. This essay depicts how an Ivorian author, Ahmadou Kourouma, in two novels, Les Soleils des Indépendences, and Allah n'est pas Obligé, has not only countered but has also deviated from known established conventions of French writing. The essay draws copious illustrations from both novels to reveal Kourouma as having veered to newer literary traditions in his novel attempt to humanize and domesticate the French language so that it can become clement to the African environment. Perhaps, this effort is to correct the impression of French colonialists as expressed in the work of Jean-Pierre Makouta-Mboukou who advanced a poser: "what is the relevance and importance of African languages? These languages lack literature and history." This essay adopts Stylistics as a model to show the linguistic strategies innovated and deployed by Kourouma to "africanize" the French language. The essay reveals the linguistic system and stylistic experimentations in the selected texts by the author.

Biogramy autorek i autorów dramatów (przygotowanie Magdalena Koch i Gabriela Abrasowicz) Biogramy tłumaczek i redaktorów Leszek Małczak, Słowo redaktora serii | | | Z ogromną przyjemnością, ale i nieukrywaną satysfakcją oddajemy do rąk polskich czytelniczek i czytelników tom wybranych współczesnych dramatów czarnogórskich w opracowaniu krytycznym. Należy podkreślić, że w przypadku naszego rynku wydawniczego Otwarte zakończenie to pierwszy taki przegląd produkcji dramatopisarskiej powstałej w Czarnogórze. W Polsce odbiorcy mieli dotąd okazję poznać jedynie hybrydyczny gatunkowo dramat-epopeję narodową Górski wieniec 1 (

Biogramy autorek i autorów dramatów (przygotowanie Magdalena Koch i Gabriela Abrasowicz) Biogramy tłumaczek i redaktorów Leszek Małczak, Słowo redaktora serii | | | Z ogromną przyjemnością, ale i nieukrywaną satysfakcją oddajemy do rąk polskich czytelniczek i czytelników tom wybranych współczesnych dramatów czarnogórskich w opracowaniu krytycznym. Należy podkreślić, że w przypadku naszego rynku wydawniczego Otwarte zakończenie to pierwszy taki przegląd produkcji dramatopisarskiej powstałej w Czarnogórze. W Polsce odbiorcy mieli dotąd okazję poznać jedynie hybrydyczny gatunkowo dramat-epopeję narodową Górski wieniec 1 (

Przekłady chorwacko-polskie 7. Manojlović Sonja: Szaleństwo samotności. Tłum. [wybór i posłowie] Grzegorz Ł at u sz y ń sk i. Warszawa, Oficyna Wydawnicza "Agawa", 2008, 128 s. [poezja]. ***Tek plačući mogu te ljubiti / ***Tylko płacząc mogę cię kochać, s. 5. [Wszystko zostało nam użyczone] ***I sve nam bijaše posuđeno / Wszystko zostało nam użyczone, s. 13. ***I tako se opet širokim čudom događa / I tak się znów dziwnie zdarza, s. 14.

Przekłady chorwacko-polskie 7. Manojlović Sonja: Szaleństwo samotności. Tłum. [wybór i posłowie] Grzegorz Ł at u sz y ń sk i. Warszawa, Oficyna Wydawnicza "Agawa", 2008, 128 s. [poezja]. ***Tek plačući mogu te ljubiti / ***Tylko płacząc mogę cię kochać, s. 5. [Wszystko zostało nam użyczone] ***I sve nam bijaše posuđeno / Wszystko zostało nam użyczone, s. 13. ***I tako se opet širokim čudom događa / I tak się znów dziwnie zdarza, s. 14.

This paper concerns an analysis of prose and graphics by Bruno Schulz in context of the affective turn. The term of affect is interpreted, according to G. Deleuze and B. Massumi, as a "tension" and "intensivity" located on the borders of linguistic and visual representation. Three main categories are crucial for the interpretation: affective "tension" of meaning and materiality, Deleusian term of Figure and animality. Those terms are also an attempt of question if the affective turn may bring new methods of interpretation of Polish modern literature

This contribution considers the place of Virginie Loveling’s work within the transfer of Dutch-language literature into Czechia and Poland. So far, two translations of her work into Czech have been discovered. Although no Polish translations have yet been identified, Loveling’s reputation in Poland has been noted in reference works and in the Polish press, which is also addressed in this article. In the first part, the article gives a brief survey of the reception of Dutch language literature in Czech and Polish translation during the nineteenth century. The second part takes a closer look at the translations of Loveling’s work into Czech by the polyglot priest Alois
Koudelka and by the postal official Václav Kuneš. This gives a picture of Loveling’s reception in both countries that was strictly literary (as a writer of in contemporary terms ‘realist’ prose, i.e. naturalistic work) on the one hand, and connected to the first feminist wave in the Czech Republic and Poland on the other. The question is which of the two facets was more
important in this reception.

The aim of this thesis is to present the differences between the two audiovisual translation modes, i.e., subtitling and voice-over, and assess the quality of Polish translation versions of the American television series Better Call Saul. The paper is divided into two chapters: theoretical and analytical. The first one contains the historical background, the translation theory and the extensive description of the chosen audiovisual translation modes. The second one offers the comparative analysis of the technical aspects concerning subtitles and voice-over versions in the abovementioned series as well as the evaluation of translators’ performances.

Key words: audiovisual translation, subtitles, voice-over, literal translation, generalisation, proper noun, idiom

Pamięć budzi zainteresowanie od dawna. Stanowi przedmiot rozważań różnorodnych dziedzin nauki, np. filozofii, psychologii, neurobiologii, socjologii, historii, jak też kulturoznawstwa czy literaturoznawstwa. Próbowano dociec jej istoty, dookreślić sposoby funkcjonowania, rodzaje, ustalić językowe zasady konkretyzowania. Jest gwarantem kontynuacji, kształtuje, podtrzymuje, wzmacnia zarówno tożsamość jednostkową, jak i zbiorową, ma zdecydowany wpływ na budowanie więzi społecznej, decyduje o trwałości i ciągłości kultury, a jej fenomen zawiera się w podstawowej trudności, jaką jest jej istnienie w sferze mentalnej. Pamięć wydobywa zdarzenia, ludzi, uczucia z obszaru, który realnie już nie istnieje, z przeszłości, która minęła, a która zależy od podmiotu, od jego jednostkowych predyspozycji. Pamięć nie odtwarza, nie powtarza dokładnie tego, co zapamiętane, dokonywanej rewizji zawsze patronują okoliczności towarzyszące wspominaniu. Teraźniejszość, zdecydowanie modyfikując zapamiętane tre...

Określenie „złoty wiek” (lub „złota era” - ”golden age”) nawiązuje na ogół do periodyzacji historii anglosaskiej fantastyki naukowej, autorstwa Lestera del Rey’a. Mianem tym określa on fantastykę naukową (SF) powstałą w Stanach Zjednoczonych Ameryki i Wielkiej Brytanii w latach 1938-1949. „Złoty wiek” SF nastąpił po okresie tzw. „ery pulpy” SF z lat 1920-tych i 1930-tych. Natomiast Robert Silverberg uznaje za „złoty wiek” SF lata 1950-te. Beletrystyka „przyszłościowa” tego okresu miała popularyzować osiągnięcia nauki i techniki, tworząc jednocześnie poetykę nurtu, określaną (również w polskiej krytyce i publicystyce dotyczącej SF) mianem hard science fiction (twardej fantastyki naukowej).

Posljednjih pedesetak godina u povijesti hrvatsko-poljskih književnih i kulturnih veza (1970. – 2020.) možemo podijeliti s jedne strane na pet manjih cjelina koje se skoro poklapaju s granicama pojedinih desetljeća, a s druge strane na dva veća podrazdoblja – vrijeme druge Jugoslavije i vrijeme samostalne i suverene Hrvatske. U poljskoj recepciji hrvatske dramske književnosti i kazališta tijekom proteklih pola stoljeća najživlje su sedamdesete, no treba primijetiti da je to prije svega zahvaljujući nenadmašivoj Brešanovoj Predstavi Hamleta u selu Mrduša Donja. Na osamdesete negativno utječu ratno stanje, proces raspada komunizma, ekonomska kriza te postupna dezintegracija Jugoslavije, na devedesete Domovinski rat i tranzicija. Osamdesete je godine obilježio povratak Brešana na kazališne scene nakon ukinuća ratnog stanja. U tom desetljeću u kazališnim vezama ističe se još Fadil Hadžić. Devedesete su vrijeme tranzicije i Domovinskog rata, duboke krize u uzajamnim vezama te vrijeme promjene sustava kazališne, književne pa i uopće kulturne suradnje. Ovo je recepcijski najskromnije desetljeće u cijelom analiziranom razdoblju, a Slobodan Šnajder jedini je autor koji je ostavio u njemu traga. Nakon 2000. dolazi do preporoda hrvatsko-poljskih kulturnih pa i kazališnih veza. U prvim dvama desetljećima 21. stoljeća u poljskoj recepciji prvi se put pojavljuje žensko pismo u drami i kazalištu, velike kontroverze u širokoj je javnosti i u poljskom društvu u posljednjih desetak godina izazvao Oliver Frljić svojim redateljskim realizacijama poljske dramske klasike, a najpopularniji je dramski autor nakon 1990. postao Miro Gavran.

PUBLISHED IN: "(Nie)swój język polski. Nowe horyzonty w językoznawstwie stosowanym", Kraków: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie 2012.
CHAPTER TITLE: "Poetry Self-translation: a Bilingual Correction".
ABSTRACT: Autotranslation is considered an effective part of translator training that leads to both the improvement of writing mastery of the poets and the development of their bilingual skills. Although commonly classified as a type of translation proper, autotranslation significantly differs from the standard models of translation. Such a claim is supported by the provided analyses of selected poems by Adam Czerniawski and Czesław Miłosz translated by the authors themselves. Numerous textual shifts differentiating the Polish originals from their English versions are introduced by the authors in the process of self-translation in order to improve poetic features of the texts. A variety of improvements is noticeable not only at the syntactical and lexical levels, but also in a holistic interpretation of the poetical message inscribed in the discussed examples of literary art of the two 20th century Polish writers.

PUBLISHED IN: "Zesłania i powroty. Twórczość Józefa Bujnowskiego", Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego 2014.
CHAPTER TITLE: "Translatorial “order in all things, arrangement in the atom and the spark”. Józef Bujnowski as a poet-translator".
ABSTRACT: The paper presents another Józef Bujnowski persona – a poet translator – in a comparative analysis of five English poems by Conrad Aiken ("Bread and Music", "Prelude XIV", "Prelude LVI") and Richard Aldington ("Vicarious Atonement", "Possession") and their Polish versions translated by the Vilnius-born writer for a British and American poetry anthology "Czas niepokoju" ("The Time of Unrest"), published in 1958. The Polish version (“ład w świecie wielkich rzeczy, porządek w iskrze i atomie”) of excerpts from Prelude LVI quoted in the article’s title gives an accurate hint of Bujnowski’s translatorial technique and its literary effect. The motto “arrangement in the atom and the spark” signifies discussion on the translator’s technique, who, while translating, specifies original meanings, curtails ambiguities, shows the substance and “arranges” the connotations inside the poems treated as independent, isolated works of art. On the ultraindividual level – of literary tradition or artistic trend – he exceeds the originals by fitting the texts of Anglo-Saxon poets into the context of global and, especially, Polish trends and discourses of ideological and cultural nature, mostly romantic and neo-romantic (he sets “order in all things”). Bujnowski transforms the texts on both levels not by alternation (arbitrary exchange of original lexemes for Polish non-equivalent phrases), but by choosing among lexical possibilities those that most accurately reflect the idea of the translated text. As a result, Aiken’s and Aldington’s translated poems are exemplars of neo-romantic works with which the translator’s own texts corresponds stylistically, but which semantic and symbolic aspects are reinterpreted in his avant-garde search.

L'usage de la langue dans les textes littéraires africains continue d'être l'objet de plusieurs recherches littéraires. Cependant, peu d'études ont cherché à savoir si et comment les écrivains ivoiriens l'ont domestiquée ou décolonisée pour mieux aborder les sujets relatifs à la société africaine. Cette étude entend donc combler ce vide en montrant que la localisation de la langue française par les écrivains ivoiriens contribue à une meilleure appréciation de la critique sociopolitique des textes africains. L'étude s'appuie sur une lecture minutieuse de Quand on refuse on dit non d'Ahmadou Kourouma et de La voie de ma rue de Sylvain Kean-Zoh. L'étude se sert donc de l'interlangue de P. S. Corder et de l'Indigénisation de Chantal Zabus pour identifier et évaluer l'usage de la langue française par les deux auteurs. Une telle démarche permet de montrer que les stratégies linguistiques (le nouchi et la décolonisation du français) utilisées par ces écrivains pour aborder les sujets sociopolitiques dans leurs textes sont l'un des moyens par lesquels le roman francophone (ivoirien) pourrait être vu dans une nouvelle perspective pour sa meilleure compréhension et appréciation.

Okno na świat, okno na przekład Okno, tekst, który wybrałam do przedstawionej poniżej analizy, jestw sensie dosłownym-zaledwie małym odłamkiem twórczości Olgi Tokarczuk. W porównaniu z liczącymi sobie po kilkaset stron powieściami ten tekst jest malutki-liczy niewiele ponad pięć tysięcy znaków. Nie jest jednak nieważny, o czym świadczą liczne odwołania i komentarze w mediach. Z punktu widzenia badacza przekładu taka dysproporcja między objętością i znaczeniem (rozumianym zarówno jako zawartość semantyczna, jak i waga problemu) jest korzystna: nie nużąc zbytnio czytelnika, można spełnić podstawowy przekładoznawczy postulat, który głosi, że tłumaczenie należy rozpatrywać, jedynie porównując kompletne teksty oryginału i przekładu. Jest to oczywiście także postulat językoznawstwa kognitywnego, które znaczenie wyrażeń językowych rozpatruje w możliwie pełnym kontekście ich użycia. Okno ma jednak jeszcze jedną istotną zaletę: kontekstem sytuacyjnym tekstu jest pandemia koronawirusa i jej psychologiczno-społeczne konsekwencje. Abstrahując od różnic wynikających z ograniczeń pandemicznych zarządzanych w różnych krajach, a także od odmiennych postaw społecznych i warunków społeczno-gospodarczych, jest to sytuacja porównywalna z punktu widzenia użytkowników języka polskiego, dla których Tokarczuk napisała swój tekst, z sytuacją odbiorców mówiących

Charlotte Brontë's novel, Jane Eyre contains what is undoubtedly the most famous, mention of a night-walking creature called a Gytrash. Jane is walking alone one evening when she hears mysterious sounds. "A rude noise broke on these fine ripplings and whisperings, at once so far away and so clear: a positive tramp, tramp, a metallic clatter, …a horse was coming; the windings of the lane yet hid it, but it approached. I was just leaving the stile; yet, as the path was narrow, I sat still to let it go by. In those days I was young, and all sorts of fancies bright and dark tenanted my mind: the memories of nursery stories were there amongst other rubbish; and when they recurred, maturing youth added to them a vigour and vividness beyond what childhood could give. As this horse approached, and as I watched for it to appear through the dusk, I remembered certain of Bessie's tales, wherein figured a North-of-England spirit called a "Gytrash," which, in the form of horse, mule, or large dog, haunted solitary ways, and sometimes came upon belated travellers, as this horse was now coming upon me. It was very near, but not yet in sight; when, in addition to the tramp, tramp, I heard a rush under the hedge, and close down by the hazel stems glided a great dog, whose black and white colour made him a distinct object against the trees. It was exactly one form of Bessie's Gytrash-a lion-like creature with long hair and a huge head: it passed me, however, quietly enough; not staying to look up, with strange pretercanine eyes, in my face, as I half expected it would. The horse followed,-a tall steed, and on its back a rider. The man, the human being, broke the spell at once. Nothing ever rode the Gytrash: it was always alone; and goblins, to my notions, though they might tenant the dumb carcasses of beasts, could scarce covet shelter in the commonplace human form. No Gytrash was this,-only a traveller taking the short cut to Millcote. He passed, and I went on; a few steps, and I turned: a sliding sound and an exclamation of "What the deuce is to do now?" and a clattering tumble, arrested my attention. Man and horse were down; they had slipped on the sheet of ice which glazed the causeway." (Jane Eyre 1847, Ch.12).

Challenges of Translating Cultural Embeddedness in Crime fiction: Croatia's Example The aim of the present study is to examine the specific features of translating crime fiction genre in Croatia in the 2000s. Frederic Jameson (qtd. in Rolls, Vuaille-Barcan, West-Sooby 2016) foregrounded the notion of crime fiction's role as the new Realism due to the importance it places on historical and geographical specificity, and the social fabric of our daily lives. In line with this, an assumption could be made that the overvaluation of place in crime fiction may present a particular challenge in translation, not only in terms of translation strategies chosen by translators, but also in terms of preferable marketing strategies pursued by publishers and editors and the correspondence between them. The focus of this study is on the patterns of handling source-culture embeddedness, typical of this genre, in translation. The study examines how diverse agents (editors, translators and language revisers) involved in the production of translations of this genre interact and how their interaction influences the decisions on handling the genre's embeddedness in a particular, source-culture, reality. As crime fiction novels are a highly popular translated genre in Croatia, crime fiction novels make a substantial portion of the production of the publishing sector. For the purposes of this study I have selected a number of crime fiction novels by several frequently translated authors (P. D. James, Ruth Rendell, Michael Connelly) that have been published by Croatian publishers of diverse profiles, ranging from well-established publishers with long presence on the market to start-ups with a relatively short market life. The data analyzed include interviews with the agents 131 Trudności związane z przekładem elementów kulturospecyficznych… involved (translators, editors and language revisers), peritext of these editions and analysis of selected textual segments.

Herbert w języku hiszpańskim i katalońskim Historię przekładu polskiej poezji na język hiszpański można podzielić na cztery dość wyraźnie zaznaczone okresy-pierwszy, najkrótszy, w którym ukazało się zaledwie kilka wierszy Tadeusza Peipera, Juliana Przybosia, Jana Brzękowskiego i Jalu Kurka, opublikowanych w czasopiśmie "Alfar" w Montevideo w 1929 roku; drugi, obejmujący lata 1949-1955 roku, kiedy w polskiej literaturze królował socrealizm; kolejny, trwający od połowy lat 70. aż do roku 1996, i wreszcie ten, który miał swój nagły początek 3 października 1996 roku, kiedy to zostało ogłoszone przyznanie literackiej Nagrody Nobla Wisławie Szymborskiej. Początki pierwszego okresu wiążą się z pobytem Tadeusza Peipera w Hiszpanii oraz nawiązanymi tu kontaktami z ultraistami, których Peiper osobiście przekładał na język polski. Drugi etap został zainicjowany ofi cjalną działalnością przedstawicielstw Polski Ludowej, mającą na celu rozpowszechnienie osiągnięć "inżynierów dusz". Okres trzeci był związany z rosnącym zainteresowaniem literaturami latynoamerykańskimi i wyprawami polskich poetów, tłumaczy i badaczy do krajów hiszpańskojęzycznych, głównie w ramach wymiany kulturowej. Czwarty okres, jak już wspominaliśmy, miał swój początek się 3 października roku 1996, kiedy to ogłoszono przyznanie Nobla Szymborskiej. Aż do tego momentu (od lat 70.) proces tłumaczenia polskiej poezji na język hiszpański przebiegał w dość stałym rytmie-publikowano dwa do trzech utworów rocznie, czasem tylko jeden wiersz czy też jedną książkę. Od owego dnia posypała się jednak lawina przekładów, dokonywanych głównie w związku z zapotrzebowaniem na informacje ze strony mediów. Nie ulega wątpliwości, że Nobel dla Szymborskiej nie tylko oznaczał otwarcie nowych kanałów upowszechniania twórczości dla samej poetki, ale też otworzył drzwi przed polską literaturą, która znalazła się w centrum zainteresowania. Od połowy lat 50. w dziedzinie przekładu poezji panowała cisza, trwająca do połowy lat 70. Przerwała ją dopiero publikacja kilku wierszy Jana Zycha w Meksyku i Chile w 1966 roku 1 , a także wydanie w roku 1970 numeru kubańskiego czasopisma "Unión" poświęconego polskiej poezji. 1 Jan Zych zaczął tłumaczyć-bez zamiaru publikacji-w roku 1965, podczas pierwszego pobytu w Meksyku. Niektóre z tych przekładów, pośród których znajdowały się wiersze Herberta, Szymborskiej, brought to you by CORE View metadata, citation and similar papers at core.ac.uk

Pokój hotelowy. Wchodzi Medea ubrana w krótką sukienkę, towarzyszy jej skromnie ubrana asystentka. Medea trzyma w ręku lody. Asystentka pomaga rozebrać się Medei a potem ubiera ją w białe kimono, zakłada jej pantofle. MEDEA: [Do służącej] To miasto jest mi obce. Ludzie, place, budynki... Nawet lody smakują dziwnie. [Medea podaje lody asystentce, która je wyrzuca.] Nic nie pozostało z mojego dzieciństwa. Wszystko tak bardzo się zmieniło. Ja też się zmieniłam od tamtego czasu. Kiedyś to była Kolchida. Tutaj się urodziłam. Czy tu czy gdzieś indziej, krajobraz wydaje się tak samo obcy. Nic nie pozostaje takie samo. Dobrze to wiem, każdego dnia, gdy widzę siebie w lustrze. Ale tutaj nie mogę znaleźć niczego, co przypominałaby mi moich ludzi, mój własny początek. Nie szkodzi. Pójdę się przejść po Batumi. To lepiej, że nie mogą mnie rozpoznać. Niech myślą, że jestem jeszcze jedną jakąś cudzoziemką. Założę okulary przeciwsłoneczne i będę chłonąć miasto, które brzegów kiedyś przypłynął Argo. Mityczny statek z Grecji. Słyszałam, że zrobili jego replikę. Chcę pójść i ją zobaczyć. Czy zbudowaliby go takim, jakim był naprawdę? Znam ten statek na pamięć poznałam go w dobrych i złych chwilach w ciszy i w burzy. Jestem mi nieźle samej ze sobą. Żyłam jak dotąd zupełnie dobrze. Nie pamiętam wszystkiego, jedynie to co konieczne. To, co muszę pamiętać, to, co mi jest potrzebne. Nie opowiadałam ci o sobie, Nie lubię rozmawiać o dawnych czasach. Życie jest przed nami. Nie mam zdjęć z dzieciństwa, ale pamiętam moich rodziców, dbali tylko o siebie. Pamiętam też mojego brata, kiedy cieszył się, gdy ojciec mnie beształ i kiedy kłóciliśmy się, gdy ciągnął mnie za włosy. Nie miałem przyjaciółek, tylko służące, ledwo je pamiętam. A najlepiej pamiętam Jazona. Greka, który stanął mi na drodze i zmienił moje życie. Wywrócił wszystko do góry nogami. Jedyny mężczyzna, w którym się zakochałam. Nigdy więcej nie popełniłam już tego błędu. [Asystentka zmywa makijaż z twarzy Medei.] Wyjechałam stamtąd dla niego. Raz pamiętam, że uciekliśmy łodzią a innym razem, że samolotem. Wydarzyło się tak wiele, nic z tego nie pamiętam potem znalazłam się w Koryncie i w końcu w Nowym Jorku, gdzie ciebie poznałam. Tam na początku byłam osobistą asystentką, asystentką taką jak ty, ale lepszą. Nie przeszkadzało mi to, bo kobieta, która dała mi tę pracę była dobra. To nie znaczy, że ja nie jestem dobra, ale Ariane była lepsza. Dostrzegła coś we mnie i przygarnęła mnie. Nie od razu ją polubiłam, zajęło mi to trochę czasu. Z czasem pokochałam ją. Coś, na co ci nie pozwolę. Jeśli nawet to zrobisz, proszę, ukryj to ostrożnie. I nie zbliżaj się aż tak blisko mojej twarzy. [Asystentka nadal zajmuje się Medeą, trzymając dystans od jej twarzy.] Ariane była dużo starsza ode mnie, nie miała własnych dzieci. Była projektantką mody. Przyjęła mnie do swojej firmy, po roku uczyniła mnie wspólnikiem. W końcu, córką. Córką, którą "nabyła" w wieku siedemdziesięciu lat. Kiedy jest już za późno na adopcję dziecka lub dzieci. Ja też kochałam Ariane. Tylko raz wcześniej kochałam kobietę, kiedy byłam mała: moją ciotkę Kirke. S ł a b o ś ć miałam do cioci... To ona po raz pierwszy pokazała mi, czym jest miłość. Za każdym razem, gdy ją widziałam, na mojej twarzy pojawiał się uśmiech. I na jej też. A ciocia rzadko się uśmiechała. Dwa takie uśmiechy dają tyle energii, że może wprawić w drgania nawet Empire State Building. [Medea siada na łóżku i gestem pokazuje asystentce, że chce zapalić. Asystentka wyjmuje papierośnicę z kieszeni i zapala dla niej papierosa. Medea wskazuje, by usiadła u jej stóp.] Jesteś idealnym stworzonkiem. Jedną z tych dziewczyn, które robią wszystko, co im każesz, które stają się dywanem, po którym można stąpać. Usprawiedliwiasz to sobie w jakiś sposób, dostajesz przecież za to pieniądze. Ale znienawidzisz mnie za to jak cię traktuję. Ja znienawidziłabym siebie na twoim miejscu. [Asystentka przecząco kręci głową.] Jeszcze lepiej. Odkąd wyjechałam do Ameryki, zaczęłam się zmieniać. Ariane odegrała w tym ważną rolę. Szczupła, wysoka kobieta z Francji która przyjechała na Manhattan by otworzyć własny dom mody. Nie zaczęła jednak od zera. Jej ojciec miał pieniądze. Zaczęła więc tak od środka i dotarła nieco wyżej. Była świetną krawcową, ale brakowało jej wyobraźni. Na początku miała wierne klientki, w większości Francuzki i Kanadyjki, zostały przy niej do samego końca. Jej ubrania zawsze miały w sobie coś minimalistycznego i seksownego. Nosiły je również niektóre znane nowojorskie lesbijki. Z biegiem lat stała się nieco bardziej znana. Często przychodziło mi do głowy, że sama była lesbijką. Nie to, żebym kiedykolwiek widziała ją jak robi coś z kobietą. To ona namówiła mnie do zmiany stylu i żebym pokazała włosy. Do tego czasu nie lubiłam, gdy na mnie patrzono, nie lubiłam być dostrzegana. Przy Ariane, zaczęłam pokazywać troszkę więcej swojego ciała. "Pokaż trochę więcej skóry" mówiła mi bez przerwy. Po raz pierwszy założyłam przyciętą krótką bluzkę, którą dla mnie zaprojektowała, i dopasowaną spódnicę. Jej podziw dla moich łydek, jej n i e z n u ż o n y podziw dla moich łydek, sprawił, że i ja je pokochałam. Zaczęłam chętnie pokazywać swoje ciało, podkreślać swoje krągłości, ciągle zmieniać fryzurę i kolor włosów. Ja, która wcześniej tak je ukrywałam. Wtedy to po raz pierwszy poczułam, że jestem chora. Najpierw bóle głowy i wypadanie włosów, potem bóle stawów, zębów, pleców, plecy, kolana, śledziona, wątroba, kręgosłup, usta, wargi, oczy. Bolały mnie nawet nozdrza... Badali mnie lekarze, nic nie znaleźli. Ariane zasugerowała mi wizytę u psychologa. Gdy tylko weszłam do poczekalni jego gabinetu, zwaliło mnie z nóg. Ja, która nie bałam się niczego ani nikogo.

This article re-evaluates the theoretical import of networks of signification, one of Antoine Berman's twelve deforming tendencies in translation. With "Jane Eyre" as its case study, it considers character description as an example of a Bermanian network and traces the physical appearance of the novel's characters across its six Russian translations. Character description represents a network that is traceable, depends on the reader's ability to construct a visual mental image over the course of a narrative, has a tangible impact on characterisation, and remains relevant throughout a novel. It thus offers a concrete illustration of the relevance of networks of signification as a model of the systemic interpretative potential of translation variation. This analysis paves the ground for further study of Bermanian networks and the ultimate integration of this concept in translation practice.

Résumé
L’étude cherche à mener une analyse stylistique des modes et des valeurs de la caractérisation et de la détermination des référents de la période des indépendances dans Les Soleils des Indépendances (1970) d’Amadou Kourouma. En effet, en analysant le mode de fonctionnement de ces deux techniques d’écriture, nous arrivons à la conclusion que la langue offre nombre de possibilités permettant de qualifier, de déterminer, de présenter les êtres, les choses, les objets, les évènements. Tout cela fait penser au choix des mots, à l’arrangement des phrases et à l’ensemble des moyens d’expression qui sont à l’origine de la production du texte littéraire. Mettant à contribution les disciplines linguistiques telles que la stylistique, la rhétorique, la sémiotique, l’énonciation, l’étude s’est appliquée à cerner les procédés qui mettent en lumière le temps des indépendances dans une langue d’écriture à effet caricatural, satirique. Il s’agit alors d’une véritable mise en relief dudit temps dans un aspect d’avilissement car les conditions de vie sociale sont au rabais avec des renversements de rôles.
Mots clef : Caractérisation, détermination, stylistique, énonciation, rhétorique, procédés, modes, avilissement.

Cet article, mobilisant les ressources de la linguistique, a mené une étude stylistique sur les
techniques de caractérisation et de détermination des personnages de Fama, de Salimata et de
Mariam de Les Soleils des Indépendances d’Ahmadou Kourouma. La caractérisation et la
détermination sont un principe fondamental d’écriture chez Kourouma dans sa représentation ;
ce qui charrie aussi sa conception de la période de désenchantement. Les techniques de
caractérisation touchant ainsi la psychologie, la morale ou le physique accompagnent l’ordre
narratif, les focalisations, les mots, les phrases etc. ; elles ont donné lieu à une langue
caricaturale avec un effet satirique. La caractérisation grotesque des personnages a fini par
produire des effets moqueurs. Il s’agit avec les personnages étudiés de dégrader l’humain, de
le disqualifier et de dénigrer, par la même occasion, une communauté en l’occurrence celle des
Malinkés dont les valeurs ancestrales ont été déconstruites, défaites sous l’impact des
indépendances. L’originalité du romancier se voit à travers un véritable travail de composition
au moyen des classes grammaticales dont le résultat reste une bonne construction des images
littéraires sans oublier la variation des moules syntaxiques et rythmiques dans les phrases.
L’organisation et l’emploi des tiroirs verbaux permettent de bien guider la trame narrative pour
aussi révéler les intentions de l’auteur.
Mots clef :
Techniques, détermination, stylistique, caractérisation, Afrique, grotesque, modalisation.

In the last five years, "Przekłady Literatur Słowiańskich" has relayed a large amount of information on Croatian and Polish literature as regards their mutual translations over the last 25 years. This text, based on bibliographies and articles presented in PLS, is an attempt to draw an image of Croatian literature reflected by translation choices and their reception in Poland and vice versa, and tries to assess the kind of cultural image repository those translations have produced in the target cultures since 1990.

Przekłady serbsko-polskie i polsko-serbskie Rubikon czternastu straceńców / Rubikon četrnaest očajnika. Spotkanie z mieszkańcami Tawantinsuju / Susret sa stanovnicima Tavantinsujua. Synowie słońca / Sinovi sunca. Śmierć Atahualpy / Atahualpina smrt. Tajemnica złotej szkatuły / Tajna zlatne kutie. Taniec księżyca / Mesečev ples. Tawantinsuju / Tavantinsuju. W cieniu odwiecznych Andów / U senci drevnih Anda. W zamku cesarskim / Na carskom dvoru. Wyprawa do Chile / Pohod na Čile. Wysłańcy białego boga / Izlaslanici belog boga. Zaprzysiężona umowa / Ugovor pod zakletvom. Zdradziecki zamach / Podmukli prepad. Złota legenda konkwistadorów / Zlatna legenda konkwistadora. Złoto, złoto! / Zlato, zlato! Zniewaga bogów / Uvreda bogova. 8. Kosidowski Zenon: Opowieści ewangelistów / Priče jevanđelista. Prev. Zofija Ma l i š evsk a. Beograd, Miba Books, 2014, 401 s. [proza]. "Helleniści" oraz inni / "Helenisti" i drugi. "Ja jestem Żydem urodzonym w Tarsie" / "Ja sam Jevrejin iz Tarsa". 25 grudnia oraz inne narodzinowe legendy / 25. decembar i druge legende vezane ze rođenje. A co wiedzieli Żydzi o Jezusie? / Šta su Jevreji znali o Isusu? Antiochia, druga stolica chrześcijaństwa / Antiohija, druga prestonica hrišćanstva. Autorzy listów / Autori poslanica. Co Rzymianie wiedzieli o Jezusie z Nazaretu? / Šta su Rimljani znali o Isusu iz Nazareta? Dlaczego celnik Lewi nie napisał pamiętników? / Zašto carinik Levi nije napisao memoare? Dramat Ananiasza i Safiry / Drama Ananije i Sapfire. Ewangeliści pisali po grecku / Javanđelisti su pisali grčki. Fantazja i pierwszy w dziejach stos płonący / Fantazija i prva lomača u istoriji. Gdzie i kiedy urodził się Jezus? / Gde i kada se Isus rodio? Jak Paweł stał się apostołem? / Kako je Pavle postao apostol? Jak wyglądał Jezus? / Kako je izgledao Isus? Jan Chrzciciel i Jezus esseńczykami? / Da li su Jovan Krstitelj i Isus bili eseni? Jezus i Jan Chrzciciel / Isus i Jovan Krstitelj. Jezus i jego rodzina / Isus i njegova porodica. Bibliografia przekładów literatury polskiej w Serbii w 2014 roku Jezus i jego współczesność / Isus i njegovo vreme. Jezus Jana Ewangelisty / Isus Jovana javanđeliste. Języki ogniste / Plameni jezici. Kim był Marek Ewangelista? / Ko je bio Marko javanđelista? Kopernik biblistyki / Kopernik biblike. Kosze pełne papirusów i co z tego wynikło / Korpe pune papirusa i šta je iz toga proizašlo. Łukasz, wierny towarzysz Pawła / Luka, verni Pavlov saputnik. Męczeństwo Szczepana / Stefanovo mučenje. Milczenie i kalumnia / Ćutanje i kleveta. Na Górze Oliwnej / Na Maslinskoj gori. Niezwykłe przygody Pawła / Pavlove zgode i nezgode. O latach, które były przed ewangeliami / O godinama pre javanđelja. Paweł w trzecim niebie / Pavle u trećem nebu. Pełen przeciwieństw i paradoksalnych nastrojów / Pun suprotnosti i paradoksalnih raspoloženja. Proces / Proces. Prorocy przewidzieli wszystko / Proroci su sve prevideli. Trzydzieści niezmiernie ważnych lat / Trideset veoma važnih godina. Ukrzyżowanie / Raspinjanje. W orbicie hellenizmu / U orbiti helenizma. W poszukiwaniu historycznego Jezusa / U traganju za istorijskim Isusom. Zagadka soboru jerozolimskiego / Zagonetka Jerusalimskog sabora. Zamyślenie i prawda / Pretpostavke i zbilje. Zmagania o koncepcję chrześcijaństwa / Sukobi oko koncepcije hrišćanstva. Zmartwychwstanie / Vaskrsenje. Życie było silniejsze / Život je bio snažniji. 9. Kosidowski Zenon: Rumaki Lizypa i inne opowiadania / Lisipovi konji i druge priče. Prev. Jovan Jova nov ić. Beograd, Miba Books, 2014, 298 s. [proza]. "Mary Celeste" bez żeglarzy / "Meri Selest" bez posade. Angielski rozbójnik morski "Braak" / Engleski morski razbojnik "Brak". Archeologia podwodna / Provodna arheologija. Archeologia w tonacji lżejszej / Arheologija umrenijih tonova. Arystoteles, inicjator wielkiego sporu / Aristotel, inicijator velikog spora. Atlantydzi w dżungli Brazylii / Stanovnici Atlantide u džunglama. Babilon piratów / Vavilon pirata. Boskie falsyfikaty i co z tego wynikło / Božiji falsifikati i šta je iz toga proisteklo. Bunt na trójmasztowcu "Bounty" / Pobuna na brodu "Baunti". Ciała niebieskie i wykopaliska / Nebeska tela i iskopine. Co "złote grobowce" nam zdradziły? / Šta su nam otkrile "zlatne grobnice"?

In the last five years, "Przekłady Literatur Słowiańskich" has relayed a large amount of information on Croatian and Polish literature as regards their mutual translations over the last 25 years. This text, based on bibliographies and articles presented in PLS, is an attempt to draw an image of Croatian literature reflected by translation choices and their reception in Poland and vice versa, and tries to assess the kind of cultural image repository those translations have produced in the target cultures since 1990.

I dedicate this article, in Memoriam, to Professor Sylwester Dworacki, my first guide in Greek texts, with whom I later had the distinguished privilege to frequently discuss diverse issues in philological exegesis. The little-known figure of Hippocrates of Chios has recently attracted strong interest of several scholars, though mainly by historians of mathematics. Aristotle mentioned critically his quadrature of the circle by means of segments or by means of lunules. Aristotle’s commentator Simplicius, citing Eudemus of Rhodos, quoted a longer paraphrase of Hippocrates’ arguments regarding the quadrature of the lunules. Appropriately selected parts from these arguments are given here in Greek, along with their faithful Polish translation. One should carefully understand the critical stance of Aristotle, who in his particular way understood quadrature as the finding of the geometrical mean and, therefore, accused Hippocrates of using false diagrams.