Historiography of Military History

KIBRIS BARIŞ HAREKATINDA
HAVA İNDİRME HAREKATI VE KAYSERİ 3 NCÜ PARAŞÜT TABURUNCA  BOZDAĞLARDA RUM-YUNAN 32 NCİ KOMANDO TABURU VE 361 NCİ RUM PİYADE TABURUNUN  İMHASI VE YOK EDİLMESİ

     
      Ben bu kitabı; bir savaş olimpiyatı olan , Kıbrıs Barış Harekatında altın gümüş ve bronz savaş madalyaları alarak rekorlar kıran kahramanlıklar yaratan, Kayseri 3 ncü Paraşüt Taburu ve Nevşehir jandarma komando Taburu, subay ,astsubay ve askerlerinin ,  unutulmaz kahramanlık ve  destanlarının, efsane halinde elden ele ,dilden dile , dolaşması ancak  tarihin karanlıklarında kaybolmaması, gelecek kuşaklara, tarih yazan paraşütçü ve jandarma komando  kahramanların ismen  aktarılması ve Türk gençliğinin milli duygularının beslenmesine katkısı olması, gelecek Rum Yunan savaşlarında  örnek alınması için yazdım ve yayımlıyorum.
    Rum ve Yunan ikilisince katliam ve soykırımına uğrayan Kıbrıs Türk halkını kurtarmak için Kıbrıs Barış Harekatını yapan Türk askerinin , askeri başarısının gerekliliği ve önemini anlatan çalışmamız, tarihsel süreçte Kıbrıs'ta, Makaros ve EOKA lideri Grivas’ın kendi itiraf, söz ve anıları ile beraber, Yunan devleti ve Rum ikilisinin, Kıbrıs’ta Türk halkına neler yaptıkları, özellikle katliamlarını, nasıl silah ve bombaları adaya gönderdiklerini,  Makaryos’un idaresindeki EOKA , Rum Yunan örgütünün  masum Türk halkını, çoluk çocuk demeden bomba ve  sabotaj  ve kalleşçe insanların arkadan vurularak katledilmesini ortaya koyarak, dünya kamuoyunu aydınlatıp, gerçeklerin görülmesini sağlamak, Makaryos, Grivas ve EOKA’cıların yaptıklarının özgürlük savaşı değil de terör, soykırım ve cinayetler olduğunu bilgi ve belgelere dayanarak ispatlamak, yaşananların kronolojik bir özetini sıralayarak, çeşitli arşiv belgelerinin değerlendirilmesi suretiyle Kıbrıs konusundaki araştırmalara katkı sağlamayı amaçlamaktadır.Kıbrıs Türk halkını yok etmek için onları katleden, aynı zamanda masum, İngiliz ve Rumlar’ı da kalleşçe vuran, bombalarla uçuran, Grivas ve Makarios, insanlığa karşı işlenebilecek en büyük suçu teşkil eden “soykırım” suçunu işlemiş bir harp suçlularıdır.
    Yunanistan'ın stratejik olarak önce Osmanlı İmparatorluğu daha sonra Türkiye aleyhine genişleme planı Balkan Savaşları, Kurtuluş Savaşı ve II. Dünya Savaşı ile devam etmiş, On İki Adalar, Girit ve Rodos'un alınması ile de Türkler Ege Denizinden kuşatılmıştı.
    Kuşatmanın Akdeniz'den tamamlanması için de Kıbrıs'ın Yunanistan'ın egemenliğine girmesi gerekiyordu. Yunanistan bu yayılma stratejisini Megali İdea adını verdiği milli bir çerçeve içine Kıbrıs'ta Kilise, Patrikhane ve Yunan hükümeti tarafından desteklenen Enosis düşüncesi yıllar boyunca kilise ve okullarda öğretilmiştir.

        20. yüzyılın ikinci yarısında dünya ve bölgenin gündemini işgal eden Kıbrıs'ın ilhakı yani Enosis Megali İdea çerçevesinde Yunanistan'ın Türkiye'yi güneyden de kuşatmasının en önemli hedefi haline gelmiştir.
          Enosis için harekete geçen EOKA terör örgütü 1960 yılına kadar yani Kıbrıs Cumhuriyetinin kurulmasına kadar gerçekleştirmiş olduğu terör eylemlerini özellikle sömürge yönetimi İngilizler’e, bilahare gizlice Türk’lere yöneltmişti. Ancak 1960 yılında Kıbrıs Cumhuriyetinin kurulması ile birlikte İngilizleri saf dışı edince, hedefleri açık olarak adadaki Türkler olmuştur. 16 Ağustos 1960 yılında Kıbrıs Cumhuriyetinin kurucu ortağı adadaki Türkleri ve özellikle Cumhuriyeti yıkmayı esas hedef olarak alan EOKA terör örgütü, bu amaçla Makarios'un hazırlattığı Akritas Planı Makarios Başpiskoposluk tacını giyerken ölünceye kadar Kıbrıs’ın Yunanistan’a ilhakı için savaşacağına yemin edip hemen, Enosis faaliyetlerini hızlandırmak için harekete geçti. Makarios, görevine başladıktan sonra daha önceki kilise önderleri gibi Enosis mücadelesine önderlik etmiş ve bunun için de kiliseyi kullanmıştır.
            Dini ve siyasi lider olarak seçilen aslında bir terörist olan Makaryos 1950 yılından, mutlu Kıbrıs Barış Harekatına (1974) kadar, ortağı terörist Grivas ve arkasında Yunan devleti ve Yunanistan’dan gizlice gönderilen silahlar ve askerler ile Kıbrıs’ta bir anarşi, tedhiş, terör ortamı yaratmış, bütün kötülükleri adaya saçmış .onların yaşamış olduğu sürece, adanın her yanında ölüm kol gezmeye başlamıştır. Makaryos ve Grivas’ın ölmesiyle insanlık iki caniden kurtulmuştur.

        YÜCE ATAMIZ MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’ÜN YUNAN İÇİN SÖYLEDİĞİ  DAİMA HATIRLAYACĞIMIZ UNUTULMAZ SÖZLERİ

        A. TÜRKLER YUNAN VE ERMENİ’NİN EFENDİSİDİR (BEYLERİDİR)
      Erzurmdan Harbiye Nazırı Ferid Paşaya yazdığı belgede :
……600 YIL TÜRKLER’İN YUNAN VE ERMENİ’YE EFENDİLİK YAPTIĞINI AÇIKLAR.

  B. ATAMIZ YUNAN MEDENİYETİ  İÇİN NE DEMİŞTİR   
      Yunanlıların medeniyeti Efendiler, YANGIN, MAZLUM İNSANLARIN KANINA, MALINA, CANINA, IRZINA TECAVÜZ VE MASUM KADIN VE ÇOCUKLARI KATLETMEKTİR, itilâf Devletlerinin gözleri önünde cereyan eden bu şeraatler filhakika Yunanlıların Anadolu’ya getirmek istedikleri medeniyetin ÜLKÜ VE ESERLERİ (âsar-ı menfuresidir!)   
      ....AVRUPA BU SERSERİLİKLERİ UZAKTAN SEYRETTİ. Fakat, Efendiler, Cenabıhak bize yardım etti (elhamdülillah sesleri) Yunan ordusu Türkiye Büyük Millet Meclisi ordusu karşısında yüz geri etti.

     
              C. TÜRKİYE BÜYÜK MİLLET MECLİSİ ORDULARI
      Afyonkarahisar-Dumlupınar Büyük Meydan Muharebesinde ZÂLİM VE MAĞRUR BİR ORDUNUN ANÂSIR-I ASLÎYYESİNİ (ORDUYU TEŞKİL EDEN BİRLİKLER) İNANILMAYACAK KADAR AZ BİR ZAMANDA İMHA ETTİNİZ BÜYÜK VE NECİP (SOYLU) MİLLETİMİZİN FEDAKARLIKLARINA LAYIK OLDUĞUNUZU İSBAT EDİYORSUNUZ, sahibimiz olan büyük Türk milleti istikbalinden emin olmaya haklıdır.
        ORDULAR İLK HEDEFİNİZ AKDENİZ’DİR İLERİ!
Türkiye Büyük Millet Meclisi Reisi (Başkanı) ve Başkumandan Mustafa Kemal”

        D. YUNAN ORDUSUNUN EN SON NEFERİNDEN DAHİ ANADOLUMUZ PAKLANMIŞ-TEMİZLENMİŞTİR ( TATHİR EDİLMİŞTİR) (ALKIŞLAR). 
              Kahraman askerimizin süngülerinden canlarını kurtaranlar, cihana ebediyen hacil olacak bir süratle ancak firar etmişlerdir (şiddetli alkışlar).
              Bu firariler, asker değil, fakat; haydutlar, canilerdir. 
              Demin de arzettiğim gibi, HER GEÇTİKLERİ YERDE MÜDAFAASIZ BİR HALDE BULUNAN KADINLARIMIZI, ÇOCUKLARIMIZI, İHTİYARLARIMIZI KESMİŞLER VE YAKMIŞLAR, (kahrolsun, lanet! şadaları) birçok mamurelerimizi ateşlere vermişler ve harabezara çevirmişlerdir.
            Bu, zulüm ve vahşetin tesirini bütün cihan-ı insaniyet ve medeniyet ümid ederim ki, hissedecektir.”
   
      E. MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’ÜN 4 EKİM 1922’DE BÜYÜK ZAFER HAKKINDA KONUŞMASI
      ” ...Bu son vaziyetten iki buçuk saat sonra SÜNGÜLERİMİZ DÜŞMAN GÖĞSÜNE GİRMİŞ VE MESELE HALLEDİLMİŞ BULUNUYORDU.
    ….Fakat Allah’ın bunlara bunu mukadder etmiş olmasına göre; burada bu vaziyete girenler asker değildir. BUNLAR HER HALDE CANİLER VE KATİLLERDİR (yaşa sadaları, alkışlar).

ALMAN BİLİM İNSANI FALLMERAYER BUGÜNKÜ  KENDİNİ YUNAN SANAN HALKIN KANINDA BİR GRAM HELEN KANI YOKTUR DİYOR

        20 TEMMUZ 1974 KIBRIS BARIŞ HAREKÂTI
        Yunanistan’ın bir darbe ile Kıbrıs adasını ele geçirmeğe çalışması karşısında Türkiye garanti antlaşmasından doğan hakkına binaen Kıbrıs Barış Harekâtına karar vermişti.
          Kıbrıs Türk Halkı Sevinci   
          Harekatta Türk askerini büyük bir sevinç ve coşku ile karşılayan soydaşlarımız, Kıbrıs’ın vefalı ve emektar halkı; Göğüsleri kabarmış, sevinç gözyaşları içerisinde bizleri ve gerçekleşen faaliyetleri gururla seyrediyorlar.
          Rum kesiminde ise büyük bir şaşkınlık, büyük bir suskunluk ve takip eden saatlerde de büyük bir panik var. Gelemez deyip de zorla getirdikleri tehlikeden çok korkmuş vaziyetteler. Ne yapacaklarını şaşırmış dürümdalar.
          Dr. Noyan UMRUK’un da anlattığına göre de Rauf Denktaş;
              “Allah’ım Geldiler... Geldiler.”
              “Gökten iniyorlar... Yağmur gibi...”,
              ve birdenbire derinden top sesleri... Hemen arkasından Gönyeli ovalarına yağan paraşütler... "Etrafa baktım... Ağlayanlar çoktu... Yere kapanmış toprağı öpenler vardı... Ben de ağlamaktaydım”...
            "Denktaş; BM. Avusturya’lı irtibat subayı elimi iki avucunun içine alarak”, “sizi kutlarım, artık kurtuldunuz” dedi. "Her yerde herkesin yürüyüşü bile değişmişti. Başlar dik. Gözlerde sevinç ve gurur vardı. Ölsek de gam yemeyiz artık diyordu herkes” ...
                Rauf Denktaş Bayrak radyosundan Kıbrıs Türk Halkına seslenerek, "Kurtuluş günümüz gelmiştir. Bir asırlık hasretimizi gideriyoruz. Türk Ordusu Kıbrıs’a çıkmıştır.
      Geldiler ya... Her Türk’ün içinde, Rum’un yıllarca sınırlardan çalıp dinlettiği ve TMT’nin Mücahitleri ile alay ettiği “Bekledim de gelmedin’ şarkısının uyandırdığı öfke ve acı vardı. Gelmişlerdi işte!...”
        Harekatın Birinci günü manzara şöyle; Gök yüzüne baktığımızda sanki Güneş tutulması yaşanıyor. Sanki, binlerce Paraşütçü ve Helikopterlerin taşıdığı Komandolar Kıbrıs’a akın ediyor. Sanki Türkiye’deki askerlerin hepsi Kıbrıs’a geliyor. Görülmeye değer bir manzara. Kıbrıslı vatandaşlarımızın göğüsleri kabarmış, sevinç gözyaşları içerisinde gururla seyrediyorlar.

          20 Temmuz 1974 günü  amfibi harekatla  kıyıya ayak basan, helikopterle inen ve paraşütle atlayan birlikler harekât planı gereğince bir an önce Girne boğazını ele geçirmek gayretini gösterirken, Rum Yunan birliklerinin aralarındaki iç savaşı bırakarak Türk’ler karşısında birleşip karşı taarruza geçmesiyle,Türk birlikleri ilk gün başarıyı genişletememişler, çıktıkları ve indikleri bölgelerde savunmaya geçmişlerdir. Ancak 22 Temmuz 1974 günü Yavuz çıkarma plajına çıkarılan birliklerin, vakit geçirmeden ve karaya ayak basar basmaz birleşmek amacıyla Girne'ye doğru taarruza başlamasıyla muharebenin seyrini değişmiştir.
Yavuz çıkarma plajı ile Girne arasında 22 Temmuz 1974 akşamına kadar yapılan muharebelerden sonra Girne boğazı düşürülmüş ve saat 16.30’da birleşme sağlanmıştır.
        Türkiye, Rum-Yunan ikilisiyle anlaşmanın mümkün olmadığını görerek 22 Temmuz'da başlayan fakat ateşkes sonucu ta...

KIBRIS TÜRK KUVVETLERİ ALAYI'NIN ADAYA ÇIKIŞININ TÜRK ROMANINA YANSIMALARI * Öz Osmanlı Devleti tarafından 1571'de fethedilen Kıbrıs'ta bu tarihle beraber Türk varlığı başlamıştır. Devletin 19. yüzyılda zayıflaması üç yüz yıllık egemenliğin ardından Kıbrıs'a da yansımış ve 1878'de adada önce geçici, sonra kalıcı olarak İngiliz egemenliği başlamıştır. Bu açıdan 1878 tarihi Kıbrıs Türkleri açısından önemli bir kırılma noktasıdır. 1878'den sonra Kıbrıs Türklerinin anavatandan farklı tarihî deneyimler yaşamasının sonucunda adada gelişen edebiyat da Türkiye'dekinden farklılaşmıştır. Bu farklılaşma özellikle içerik açısından karşımıza çıkmaktadır. Kıbrıs Türk edebiyatında tarihî yaşanmışlığın bir neticesi olarak Kıbrıs meselesi daha yoğun bir şekilde işlenmiştir. Bu doğrultuda özellikle Kıbrıslı akademisyenler tarafından Kıbrıs Türk romanı üzerine nitelik ve nicelik açısından önemli çalışmalar yapıldığı görülmektedir. Buna karşın Kıbrıs meselesinin Türkiye'de gelişen Türk romanına yansıması ise Kıbrıs Türk romanıyla kıyasladığımızda daha azdır. Bununla koşut olarak bu konuda yapılan çalışmaların da yeterli ölçüde olmadığı görülmektedir. Bu bağlamda makalemizde Kıbrıs Türk tarihi açısından önemli bir olay olan Kıbrıs Türk Kuvvetleri Alayı'nın adaya çıkışının Türkiyeli yazarlar tarafından yazılan romanlara nasıl yansıdığını ortaya koymaya çalışacağız. Alayın adaya çıktığı 1960'tan 2015 yılına kadarki süreçte Alev Alatlı, Mustafa Necati Sepetçioğlu ve

Ibarrola, Bernardo,“Cinco líneas de historicidad del Ejército Nacional Mexicano”. Pp. 49-60 En Ricardo Sodi Cuéllar (coord.) La Defensa Nacional del Estado Mexicano. México, Porrúa-Universidad Anáhuac-Dirección General de Educación Militar. 2014. 304 p.
ISBN: 978-607-09-1748-6

Ibarrola, Bernardo, “Cien años de historiografía militar mexicana” pp. 617-640. En Felipe Ávila (Coord.) Historia de los Ejércitos Mexicanos. 2a Ed. México, Instituto Nacional de Estudios Históricos de las Revoluciones de México. 2014. 645 p.

Dzieje polskiej motoryzacji po zakończeniu II wojny światowej nie były do tej pory przedmiotem szerszego zainteresowania historyków. O ile można wskazać pojedyncze artykuły dotyczące tej tematyki i koncentrujące się na historii społecznej motoryzacji, to wciąż nie powstała żadna monografi a naukowa 2. Luki tej nie jest w stanie wypełnić praca Karola Jerzego Mórawskiego o popularnej syrence czy też książki dotyczące krótkiej historii polskiego mikrosamochodu

Poland in September 1939 and Ukraine in February 2022 found themselves in a very similar situation: they had to face an enemy that prevailed not only numerically, but also qualitatively. The entire territory of our countries was under air strikes, there were no safe areas. This situation has become an extremely serious challenge for military aviation and the air defense system of our countries. The fundamental difference between the situation of the two victims of aggression was that in September 1939, Poland was a signatory of binding interstate alliance treaties, which made it possible to hope for quick and effective help from the allies in the event of aggression. Ukraine did not have such allied relations established in a legally binding form. Both Poland and Ukraine, preparing to repel aggression, had significantly less resource potential than the aggressor countries – Germany and Russia. This made it necessary to choose priorities in the modernization of the armed forces, focusing limited resources on those areas that seemed to be priorities.
From the perspective of more than two years of war, it can be said that the Ukrainian air defense system coped with the challenges of wartime. Suffering significant losses during the first massive strike, it retained combat capability and showed high efficiency in resisting air attack. Why did the Polish air defense system fail to do this in 1939, despite the heroism of the pilots and anti-aircraft fighters? After all, in both cases it was necessary to face a significantly larger enemy, which, moreover, had a technological advantage. In both cases, given the insufficient capabilities of fighter aircraft, it was necessary to rely mainly on ground-based air defense equipment. In our opinion, the answer should be sought in a plane that lies beyond the confrontation in the air – in the plane of strategy and geopolitics. Germany's successful blitzkrieg and Russia's failed blitzkrieg, the lack of effective support for Poland by its allies and constant assistance to the defense of Ukraine by its partners (although its volumes were not always sufficient, and delivery times were quick). Defense forces of Ukraine stopped the advance of enemy troops, and air defense managed to minimize the consequences of enemy missile and air strikes.

African Military Studies is an exciting, new series of books on war, conflict and armed forces in Africa. Covering the whole span of African history-and the full conflict continuum-the series seeks to encourage works on the drivers of armed conflict, the ways in which societies and armed forces prepare for and conduct war, the development of technologies, strategy, tactics, and logistics in the African battlespace, and the impact of warfare on African societies. African Military Studies presents the latest research and accepts high-quality monographs, collections of essays, conference proceedings, and annotated military and historical texts. It is a library for the academic specialist, for the policymaker, and for the practitioner with "boots on the ground".

African Military Studies is an exciting, new series of books on war, conflict and armed forces in Africa. Covering the whole span of African history-and the full conflict continuum-the series seeks to encourage works on the drivers of armed conflict, the ways in which societies and armed forces prepare for and conduct war, the development of technologies, strategy, tactics, and logistics in the African battlespace, and the impact of warfare on African societies. African Military Studies presents the latest research and accepts high-quality monographs, collections of essays, conference proceedings, and annotated military and historical texts. It is a library for the academic specialist, for the policymaker, and for the practitioner with "boots on the ground".

Soldiers of Empire deserves a wide audience for the argument it raises, but also for some of the issues it seems to elide. Though it claims coverage of British and Indian soldiers, it spends much more time on the latter, though the argument about soldiers' motivations might apply to those from Britain itself. Indians might have been more likely to adopt ideas of defending their homeland than those who had just been shipped there. This ambivalence about or even antipathy towards empire among British other ranks was in fact a serious concern among British officials. Barkawi mentions African troops as another example of soldiers fighting for reasons beyond the national or racial. Given that Indian troops were in fact from a place where possible Japanese occupation seemed quite plausible, perhaps these East and West Africans might feature more prominently in an argument about universal motivations. This is overall a stimulating interdisciplinary work, combining theory with sociological and historical expertise, deftly written and provocative in the best sense.

Major conflicts leave lasting and transformative impacts on social and institutional memories of the belligerents. Although it is officially labeled as “the Cyprus Peace Operation,” Turkish military intervention in 1974 is a case of inter-state armed conflict. The historiography on the 1974 Turkish military intervention has failed to produce a master narrative, a dominant and singular narrative that leaves little, if any, room, for alternative accounts or representations. The existing account of the conflict draws largely on published memoirs of Turkish war veterans. It is possible to identify three publications and a political development that have shaped this narrative. First is a book by prominent Turkish journalist, Mehmet Ali Birand in 1975, the Thirty Hot Days. Second work was the publication by the Cumhuriyet daily of the memoirs of a divisional commander, Bedrettin Demirel on 15th anniversary of the war. These memoirs indeed marked the end of the long “silence” on the issue in Turkey. The Turkish Cypriots’ support for the UN plan for the unification of the island in 2004 under the Annan Plan served a harsh reminder to those who considered the Cyprus problem solved for Turkey. A new round of publications was aimed at re-educating the public on the war in 1974. Finally, a staff officer in 1974, Lieutenant General Muzaffer Sever, wrote a book packed with previously unavailable planning and operational details of the intervention in 2010. Official military history volumes generally provide the backbone for emergence of the master narrative of a major armed conflict. No such official work has been published in Turkey yet, either by choice or necessity. Moreover, the existing narrative has been modified and revised several times to align it with the changing domestic and international political contexts. Hence, such an underdeveloped narrative cannot be reproduced due to the need to keep in step with fast-evolving geopolitical conditions. Hence, after half of a century later, the master narrative of Turkey’s 1974 military intervention remains largely untold.

South African radar operators, who played a role in protecting the strategic sea route around the Cape, deserve more recognition and research attention. This rugged and rocky coastline was a supply lifeline for Allied troops voyaging between the Indian and Atlantic oceans. Some of the remaining features of this surveillance system are secret observation structures, radar stations, and military barracks hidden and camouflaged in the mountains and cliffs overlooking the ocean. These remote outposts were staffed with “station girls.” At the start of the war, men worked the stations, but by 1941 as the need for men in active service increased, women with university credentials were recruited and trained as radar operators. African men, enlisted in the Native Military Corps armed with traditional weapons like assegais, guarded the outposts.

W ostatnich latach w Polsce coraz większą popularność zdobywają autorzy odchodzący od klasycznego przedstawiania II wojny światowej. Ma to miejsce zarówno w zakresie tworzenia historii alternatywnych jak i opisywania wydarzeń czy postaci w sposób inny niż funkcjonujący w powszechnej świadomości. Za jednego z przedstawicieli tego nurtu można uznać dr. Tymoteusza Pawłowskiego-autora książek poświęconych międzywojennemu Wojsku Polskiemu oraz kampanii polskiej 1939 roku. Artykuł stanowi analizę tez przedstawionych na kartach pracy tego historyka pt. Armia Śmigłego. Czwarta w Europie-siódma na świecie, dotyczących możliwego stanu Wojska Polskiego w sytuacji, w której wybuch II wojny światowej nastąpiłby w 1942 roku. W tekście przedstawiono poglądy T. Pawłowskiego na możliwy wygląd wybranych elementów polskiej armii., Zestawiono je również ze źródłami oraz współczesną polską historiografią. Pozwoliło to na ukazanie na ile tezy stawiane przez Pawłowskiego można uznać za zasadne.

Major conflicts leave lasting and transformative impacts on social and institutional memories of the belligerents. Although it is officially labeled as “the Cyprus Peace Operation,” Turkish military intervention in 1974 is a case of inter-state armed conflict. The historiography on the 1974 Turkish military intervention has failed to produce a master narrative, a dominant and singular narrative that leaves little, if any, room, for alternative accounts or representations. The existing account of the conflict draws largely on published memoirs of Turkish war veterans. It is possible to identify three publications and a political development that have shaped this narrative. First is a book by prominent Turkish journalist, Mehmet Ali Birand in 1975, the Thirty Hot Days. Second work was the publication by the Cumhuriyet daily of the memoirs of a divisional commander, Bedrettin Demirel on 15th anniversary of the war. These memoirs indeed marked the end of the long “silence” on the issue in Turkey. The Turkish Cypriots’ support for the UN plan for the unification of the island in 2004 under the Annan Plan served a harsh reminder to those who considered the Cyprus problem solved for Turkey. A new round of publications was aimed at re-educating the public on the war in 1974. Finally, a staff officer in 1974, Lieutenant General Muzaffer Sever, wrote a book packed with previously unavailable planning and operational details of the intervention in 2010. Official military history volumes generally provide the backbone for emergence of the master narrative of a major armed conflict. No such official work has been published in Turkey yet, either by choice or necessity. Moreover, the existing narrative has been modified and revised several times to align it with the changing domestic and international political contexts. Hence, such an underdeveloped narrative cannot be reproduced due to the need to keep in step with fast-evolving geopolitical conditions. Hence, after half of a century later, the master narrative of Turkey’s 1974 military intervention remains largely untold.

Wars are Fought, and Lived, by Real People  Ian van der Waag Wars are Fought, and Lived, by Real People  Ian van der Waag interesting insights in terms of morale and the experience of active combat. He shows how a 'missing narrative' might be reassembled or supplemented by the official record and the materials gathered by the War Records Section at Defence Headquarters. Early on in the war Smuts had recognised the importance of creating an historical record. He saw, as Canadian historian Tim Cook has noted, that 'the true experience of war could not always be uncovered by an examination of the War Diary or an interview with a senior officer'. 18 A section called War Records, later War Histories, was created at Defence Headquarters in Pretoria and placed under the watchful eye of John Agar-Hamilton. Historical recording officers were attached to each South African formation and it was in this role that Eric Axelson found himself in Italy, in 1944, attached to the 6 th SA Armoured Division. Recording officers had to ensure that each unit and formation completed and submitted a credible war diary; they had to supplement this record with interviews after important events, and they had to 'rake in' historical material relating to the campaign, including pertinent snippets from local newspapers and propaganda pamphlets dropped by the enemy, and they had to take photographs. At the end of the war they had the additional task of assisting the various South African units and formations with the compilation of their respective unit and formation histories of the war years. Chapter 5 introduces the work they did and, using Axelson and his small recording section in Italy as a vehicle, investigates the environmental and organisational constraints imposed upon historians in the field and the mixed responses to the narratives they wrote. The stories told here are mostly told by men and, more specifically, mostly by white men. This of course does not imply that the experiences of black people or of women are any less important. Their perspectives reveal different dimensions of the South African military experience, including, for example, nursing and social work, and black views on military service in the racially-divided armed forces of a segregated country, which are likely to contrast with the evidence of white men. The difficulties of investigating such experiences and perspectives should not be underestimated. Patriarchy and paternalism remain major obstacles. Black people and women were in general often not supposed to view the world through their own lenses. Kept in the background while white male soldiers were interviewed or wrote their memoirs, black and female voices are mostly silent. They had little agency in the context of the time and they make almost casual appearances, as second-or third-tier actors, in the published narratives. Yet, in practice, armed forces are structured and layered, andfor the sake of the completeness of the narration -it is important for different ranks, different services, representative of all peoples in the forces, to be studied. 19 Part III consists of a further five chapters and, focusing on largely marginalised groups and revealing wider social experiences and forces, deals with what might be called the common experience. Fankie Monama, in Chapter 6, examines Lt Col EG Malherbe's Wars are Fought, and Lived, by Real People  Ian van der Waag Prinsloo, the manager of the photograph collections there, as well as Michal Singer and her staff at the UCT Libraries, Dr Mark Coghlan of the Natal Carbineers Archives, and the staff at the South African Museum of Military History. I would then like to thank Professors Albert Grundlingh and Christopher Saunders for reading portions of the manuscript, Evert Kleynhans for the map, and Andries Fokkens for some of the paperwork. The team at African SunMedia have again been fantastic. Last, and not least, a big thank you to Sam Tshehla, the Dean of Military Science at Stellenbosch University, for his valued and continued support. The Second World War involved most of the countries of the world and left so many millions dead and maimed, disorganised and devastated through personal and communal loss. This book recovers some of South Africa's soldiers' experiences from the physical and mental debris. Using memoirs and diaries, the vitality of their endeavours is reasserted, their successes and failures, victories and indecencies are reexamined, and their magnanimity and the general triumph of the human spirit is celebrated. Individuals are important. Their voices 'give us the feel and texture of the past and the descriptions and stories of its people'. 22 On the writing of South Africa's Second World War, see Jeffrey Grey, '"Standing humbly in the ante-chambers of Clio": the rise and fall of Union War Histories',

This chapter seeks to gain a deeper understanding of South Africans’ experience of the Second World War. The personal narratives (mostly published) of a range of South African service personnel were surveyed, their essential features examined, and conclusions regarding the presence of a ‘Springbok Tale’ are drawn. In other words, an attempt has been made to identify what it was like for South African service personnel who served in this war and whether there is a distinct South African voice in the ‘soldier’s tale’.

Abstract: Moral and moral upbringing of soldiers is an undertaking that has attracted the attention of
their commanders for millennia. The Greek Hoplites, each of whom is also a citizen of his polis, have a sense
of moral superiority over their Persian opponents who are fighting as their king’s slaves. More recently, the
soldiers of revolutionary France have the new moral and moral qualities that allow them to conquer the whole
of Europe under the leadership of Napoleon. After the Liberation in Bulgaria, training in civic and patriotic
virtues began to be undertaken to strengthen the national feeling among young Bulgarians.