John D Pappas
Legal and financial analyst (COLUMBIA UNIVERSITY: B.S., M.A., Ph.D. Fellow in Economics - 1985). Director of Financial Consulting at AGM Legal & Financial Services (Athens, Greece). Former M.I.S. Director at MHT/ JPMorgan (New York, USA).
less
InterestsView All (8)
Uploads
Papers by John D Pappas
That research was to be used as a building block for a customer-oriented (rather than bank-trading) product which would specify the proper hedge ratio and futures position for any MBS as a function of such observable variables as the coupon rate of the MBS pool, the current market mortgage rate, and the current slope of the money market yield curve. Based on the research findings, however, such a product seemed to be ill-advised (as of 1986 and ever since) due to the sizable errors to which the hedge ratio would be subjected, even using the best (i.e. most statistically significant) model.
The recommendation of the memorandum is that mortgage-backed securities hedges for customers be implemented and managed on an ad hoc basis by the marketing executives of the bank that carried out that research (MHT, predecessor bank of JPMorgan), and that the bank (as well as any other investment banking institution) discontinues efforts to produce a specific product for this purpose.
(Published in 2016, thirty years after its original drafting as an executive memorandum, in accordance with the bank’s confidentiality policies.)
ABSTRACT: The endless debates on Sophocles' Antigone reflect different analytical perspectives as to the multiple and concurrent dualities intertwined in the drama, like legality and legitimacy, lawfulness and morality, expediency and tradition, humans and the divine. Still, subjective perspectives notwithstanding, a conceptually and aesthetically prevalent duality in the Antigone pertains to the head-on conflict between (king Creon’s) material power and (Antigone’s) moral strength: Adult Creon’s reasoning for enforcing his deadly kingly edict on adolescent Antigone is well founded with respect to the imperative need to maintain law and order in his dominion, as a necessary condition for reinstituting socio-political stability and ensuring the security and independence of his polis, especially in extreme conditions of civil warfare; nevertheless his aesthetically hubristic exertion of power leads the monarch’s own family to self-destruction. In this mythological twist of fate, the Antigone brings to the fore artistically (and barely disputably) the limitations of the so-called right of the strongest, because the strongest is never strong enough to be always the master, unless he transforms strength into right, and obedience into duty.
ΣΥΝΟΨΗ: Οι ατέρμονες συζητήσεις περί της Αντιγόνης τού Σοφοκλέους αντικατοπτρίζουν διαφορετικές αναλυτικές προοπτικές ως προς τις πολλαπλές δυαδικότητες που αλληλοδιαπλέκονται στο δράμα, όπως νομιμότητα και νομιμοποίηση, νομιμοφροσύνη και ηθική, σκοπιμότητα και παράδοση, οι άνθρωποι και το θείο. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τέτοιες υποκειμενικές προοπτικές, μια εννοιολογικά και αισθητικά διαδεδομένη δυαδικότητα στην Αντιγόνη σχετίζεται με την μετωπική σύγκρουση μεταξύ της υλικής δυνάμεως (του βασιλέως Κρέοντος) και της ηθικής δυνάμεως (της Αντιγόνης): Ο συλλογισμός του ενήλικου Κρέοντος για την εφαρμογή του θανατηφόρου βασιλικού του διατάγματος επί της έφηβης Αντιγόνης είναι στέρεα εδραιωμένος στην επιτακτική ανάγκη επιβολής τού νόμου και της τάξης στην επικράτειά του, ως αναγκαία συνθήκη για την αποκατάσταση της κοινωνικοπολιτικής σταθερότητας και την διασφάλιση της ανεξαρτησίας τής πόλεώς του, ιδιαίτερα σε ακραίες συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, η αισθητικά υβριστική άσκηση της εξουσίας τού μονάρχη οδηγεί την οικογένειά του στην αυτοκαταστροφή. Σε αυτήν την μυθολογική συστροφή τής μοίρας, η Αντιγόνη προσάγει στο προκείμενο καλλιτεχνικώς (και κατ' ελάχιστα αμφιλεγόμενο τρόπο) τα όρια του αποκαλουμένου δικαίου του ισχυροτέρου, αφού ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρός για να είναι πάντα ο κυρίαρχος, παρά μόνον αν μεταλλάξει την δύναμη σε δικαίωμα και την υπακοή σε καθήκον.
ABSTRACT: If the multiple dualities in the Antigone are considered in an intragenerational context, i.e. as concordant conflicts in Antigone's lifetime, then the plot of the drama might be perceived as stochastic and rather unpredictable as to its catastrophic outcome, i.e. the destruction of all protagonists, while their polis is entrapped in a seemingly unstable equilibrium. But if the dualities are viewed in a transgenerational context, i.e. as the final episode in a chain of dramatic and intertwined events that span many a generation of conflict between the royal house of the Labdacids and the divine or cosmic order, then the plot might be considered as deterministic and rather predictable as to its tragic outcome. From such perspective, the downfall of the dynasty might have been predestined by divine providence or cosmic teleology: In a transgenerational period, the polis might have been converging to a stable equilibrium all along, in line with the natural order of the universe, i.e. to an equilibrium conditioned ex ante on the extinction of the hubristically aberrant dynasty. In this context, the underlying forewarning of Sophocles to hegemonists comes to the fore in the Antigone: Even the most powerful and self-righteous perpetrators of hubris may in fact act as unaware pawns of divine will or cosmic teleology—pawns entrapped in a predestined and dynamically chaotic course of action that ultimately, in a transgenerational period, leads to the absolute prevalence of invincible Nemesis.
ΣΥΝΟΨΗ: Εάν οι πολλαπλές δυαδικότητες στην Αντιγόνη αναλυθούν σε ενδογενεακό πλαίσιο, δηλαδή ως ταυτόχρονες αξιακές συγκρούσεις στη διάρκεια τής ζωής τής Αντιγόνης, τότε η πλοκή τού δράματος μπορεί να εκληφθεί ως στοχαστική και μάλλον απρόβλεπτη ως προς η καταστροφική έκβασή της, δηλαδή την καταστροφή όλων των πρωταγωνιστών ενώ η πόλη τους είναι παγιδευμένη σε μια φαινομενικά ασταθή ισορροπία. Αλλά εάν οι δυαδικότητες θεωρηθούν σε ένα πλαίσιο διαγενεακό, δηλαδή ως συνιστώσες το τελευταίο επεισόδιο σε μια αλυσίδα δραματικών και αλληλένδετων γεγονότων που καλύπτουν πολλές γενεές συγκρούσεως μεταξύ τού βασιλικού οίκου των Λαβδακιδών και τής θεϊκής ή κοσμικής τάξεως, τότε η πλοκή μπορεί να θεωρηθεί προκαθορισμένη και μάλλον προβλέψιμη ως προς την τραγική έκβασή της. Από μια τέτοια προοπτική, η πτώση τής δυναστείας θα μπορούσε εκληφθεί ως προδιαγεγραμμένη από την Θεία Πρόνοια ή την κοσμική τελεολογία: Σε μια διαγενεακή περίοδο, η πόλη μπορεί εξ αρχής να συγκλίνει σε μια σταθερή ισορροπία, συνάδουσα με την φυσική τάξη τού σύμπαντος, δηλαδή μια ισορροπία που προϋποθέτει τον αφανισμό τής υβριστικά εκτραπείσης δυναστείας. Σε αυτό το πλαίσιο, η υποδηλούμενη προειδοποίηση τού Σοφοκλέους προς τους ηγεμονιστές αναδύεται στο προσκήνιο στην Αντιγόνη: Ακόμη και οι πλέον ισχυροί και αυτοδίκαιοι δράστες ύβρεως ενδέχεται να ενεργούν ανεπιγνώστως στην πραγματικότητα ως πιόνια τής θείας βούλησης ή τής κοσμικής τελεολογίας—πιόνια παγιδευμένα σε μια προκαθορισμένη και δυναμικά χαοτική πορεία δράσεως που τελικά, σε μια διαγενεακή περίοδο, οδηγεί στην απόλυτη επικράτηση τής ακαταμάχητης Νεμέσεως.
TSU official publication:
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf
Copyright © 2021 Translational and Clinical Medicine - Georgian Medical Journal
(Biannual Medical Journal of Ivane Javakhishvili Tbilisi State University and Georgian Medical Association).
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243
https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf
Citation: PAPPAS, John D. “Unnecessary religious lockout: Comprehensive statistical results of the COVID-19 pandemic in the Christian Orthodox countries in Easter 2020,” Translational and Clinical Medicine - Georgian Medical Journal, [S.l.], v. 6, n. 2, pp. 48-56, Dec. 2021. ISSN 2346-8491. Available at: <https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243> and <https://tcm.tsu.ge/index.php/TCM-GMJ/article/view/243/pdf>.
Πριν 200 χρόνια, μεσούντος τού Αγώνα τής Παλιγγενεσίας, ο Ελληνιστής Frederick North ίδρυσε την η «Ιόνιο Ακαδημία» στην Κέρκυρα (1824), ως το πρώτο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και τη Ν.Α. Ευρώπη. O North ήταν κατ' ουσία μόνος στην προσπάθειά του να ιδρύσει και λειτουργήσει την Ιόνιο Ακαδημία μεσούντος του Αγώνα της Παλιγγενεσίας. Ήταν μια προσπάθεια τιτάνια, γιατί ο North είχε να αντιπαλέσει με στρατηγικά συμφέροντα της μεγαλύτερης αποικιακής δύναμης στον Κόσμο—η οποία για προφανείς λόγους αντετίθετο στην ίδρυση πανεπιστημίων ιθαγενών στις αποικίες της—και παράλληλα είχε να αντιμετωπίσει τα μικρονοϊκά συμφέροντα και τις αντεθνικές σκοπιμότητες της (δοσιλογικής) επτανησιακής αριστοκρατίας. Κατά συνέπεια, το οικονομικό βάρος της ίδρυσης και λειτουργίας τής Ιονίου Ακαδημίας επέπεσε επί των ώμων και των θυλακίων σχεδόν αποκλειστικά του Frederick North το 1824-1827.
https://www.huffingtonpost.gr/entry/toerkiko-panepistemio-ste-thrake-krisime-e-apofase-toe-ste_gr_67f5601de4b046bb946dffe2
“γ) Η επίσημη γλώσσα του Δεύτερου Μέρους θα είναι η «Μακεδονική γλώσσα», όπως αναγνωρίσθηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977, και περιγράφεται στο Άρθρο 7 (3) και (4) της παρούσας Συμφωνίας.”
Δεδομένου όμως ότι ΟΥΔΕΜΙΑ απολύτως γλώσσα γενικώς και ΟΥΔΕΜΙΑ «Μακεδονική γλώσσα» ειδικώς “αναγνωρίσθηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977”, το εν λόγω εδάφιο προσδιορίζει ασαφώς και αορίστως ως «Μακεδονική γλώσσα» (“Macedonian language”) μια ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ γλώσσα, επί τη βάσει μάλιστα ενός ψευδούς γεγονότος παρουσιαζομένου ως δήθεν αληθούς, ότι δηλαδή δήθεν στην “Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977” δήθεν αναγνωρίσθηκε κάποια, οποιαδήποτε, γλώσσα, και ειδικά μάλιστα κάποια... «Μακεδονική γλώσσα» (“Macedonian language”).
Επομένως το ως άνω εδάφιο παραβιάζει κατάφωρα δύο θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου, την αρχή της ΣΑΦΗΝΕΙΑΣ (μη αμφισημίας, μη αοριστίας) και την αρχή της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, αφού δι' ενός χονδροειδούς και παραπειστικού ψεύδους ορίζεται ως «Μακεδονική γλώσσα» (“Macedonian language”) κάποια ανύπαρκτη γλώσσα ασαφώς και αορίστως και μάλιστα κατά ένα παράλογο τρόπο. Συνδυαστικά δε αυτές οι δύο αρχές (Σαφήνεια και Αλήθεια) συναποτελούν τον ακρογωνιαίο αξιακό λίθο επί του οποίου εδράζεται η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, είτε σε επίπεδο Εθνικού Δικαίου είτε σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου... Δεδομένου δε ότι το εν λόγω εδάφιο είναι ΟΥΣΙΩΔΕΣ, και μάλιστα με ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ σημασία—αφού η «Μακεδονική γλώσσα» είναι ένα από τα τρία μείζονα διακυβεύματα τα οποία η «Συμφωνία τών Πρεσπών» δήθεν «διαρρυθμίζει» («settles») οριστικά—αυτή η εξωπραγματική Συμφωνία τελεί υπό αίρεση και σε κάθε περίπτωση δεν παράγει δίκαιο, ήτοι δεν έχει έννομες συνέπειες: Μπορεί να καταγγελθεί από εκάτερο των συμβαλλομένων μερών οποτεδήποτε και μονομερώς στο μέλλον ως θεμελιωδώς ακυρώσιμη, ήτοι ως ερειδομένη επί ψευδών, αοριστιών, ασαφειών και παραπειστικών ψευδοϊστορικών στοιχείων.