Laodiceia ad Lycum.pdf

Μακεδονικά, 1992

Thesis , 2020

https://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/47688 FR La phronèsis, comme en témoignent les textes aristotéliciens et isocratiques, qui sont tout d’ abord étudiés dans cette thèse de doctorat, est la vertu intellectuelle de l’homme de contempler et de décider des situations particulières de la vie humaine, sur la base d’une logique saine et a comme but la vie prospère. C’est un bien de l’âme, acquis grâce à l’expérience et à la diligence de l’individu lui-même et de ceux qui lui apprendront, selon la logique du phronimou, à prévoir le temps, les circonstances et les événements afin de procéder à une décision correspondante à la fois et d’exécuter un acte correspondant. Par la suite, des postes clés pour l’évaluation et le développement professionnel des enseignants, tels que formulés dans la littérature contemporaine internationale et grecque, font l’objet de cette étude. Je me permets donc de présenter une tabulation et une analyse de la demande de phronèsis de l’enseignant dans son ensemble et de ses implications dans le domaine du développement professionnel, avec la relation d’équivalence trouvée. En particulier, les éléments qui rendent efficaces les actions de perfectionnement professionnel des enseignants et contribuent potentiellement à leur phronèsis sont mis sous examen. Pour cette raison, un effort est fait pour évaluer le développement professionnel efficace des professeurs qui enseignent le grec ancien dans l’enseignement secondaire, en vue de la phronèsis et du but d’améliorer l’enseignement. Grâce à la méthode Delphi, des conclusions sont tirées et des suggestions sont faites qui peuvent être utilisées pour le développement professionnel des philologues, sur la base de la phronèsis de l’enseignant, telles qu’elles sont délivrées par Aristote et Isocrate et adaptées aux besoins contemporains de la pratique éducative. L’argument de base de la thèse présente est que l’enseignement est la phronèsis et que le but d’un développement professionnel efficace est d’acquérir la phronèsis de l’enseignant. EN Phronesis, as evidenced by aristotelian and isocratic texts, which are, first of all, studied in this doctoral thesis, is the intellectual virtue of man to contemplate and to decide on particular situations of human life, based on sound logic and aiming at a prosperous life. It is a good of the soul, acquired through the experience and diligence of the individual himself and those who will teach him, based on the phronimou logic, how to foresee time, circumstances and events, in order to proceed to a corresponding decision at a time and execute an action accordingly. Subsequently, I study key positions for the teacher evaluation and professional development, as formulated through contemporary international and Greek literature. I therefore introduce a tabulation and analysis of the request of teacher’s phronesis as a whole and its implications in the field of professional development, based on the equivalence relationship that emerges. In particular, I examine the elements that make...

Επιστήμη και Κοινωνία: Επιθεώρηση Πολιτικής και Ηθικής Θεωρίας, 2016

2012

Δελτίον Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, 2011

2013

Το σχολικό εγχειρίδιο αποτελεί ένα από τα βασικότερα διδακτικά μέσα που χρησιμοποιείται στα πλαίσια της διδακτικής όχι μόνο των Φυσικών Επιστημών, αλλά γενικότερα του συνόλου της σχολικής γνώσης. Στην παρούσα έρευνα αναλύουμε επιλεγμένα τμήματα από δύο σχολικά εγχειρίδια φυσικής, της Β΄ Γυμνασίου και της Α΄ Λυκείου. Σκοπός της μελέτης αποτελεί η ανάδειξη και η ανάλυση των βασικών χαρακτηριστικών που χρησιμοποιούνται στα παραπάνω εγχειρίδια για να αναπλαισιώσουν τη φυσικο-επιστημονική γνώση στη σχολική της εκδοχή. Η ανάλυση των εγχειριδίων επιχειρείται ξεχωριστά σε κάθε σημειωτικό σύστημα επικοινωνίας τους δηλαδή, στους τομείς του γραπτού κειμένου, της εικονογράφησης και της σύνθεσης της σελίδας. Βασίζεται σ’ ένα επιστημονικο-μεθοδολογικό πλαίσιο ανάλυσης, το οποίο χρησιμοποιεί τις θεωρητικές έννοιες της ταξινόμησης και της περιχάραξης. Από την ανάλυση περιεχομένου που πραγματοποιήθηκε προκύπτει ότι και τα δύο σχολικά εγχειρίδια φυσικής περιέχουν γραπτά κείμενα με πολύ υψηλό βαθμό επιστημονικής εξειδίκευσης τα οποία στην πλειοψηφία τους εντάσσονται στην κατηγορία «αναφορές». Η τυπικότητα του γλωσσικού κώδικα είναι μέτρια και η περιχάραξη του χαλαρή. Από τα αποτελέσματα αυτά αναδεικνύεται ότι ο γραπτός λόγος των δύο σχολικών εγχειριδίων ανήκει στην πλειονότητά του στο «μεταφορικό» πεδίο πρακτικής. Στον τομέα της εικονογράφησης, η πλειοψηφία των εικόνων είναι «ρεαλιστικές» και «αναλυτικές» με μέση επιστημονική εξειδίκευση και ισχυρή περιχάραξη.

2015

Η συγγραφή της παρούσας έκθεσης εντάσσεται στα πλαίσια της συνεργασίας της Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου 1 με το Ινστιτούτο Ερευνών ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ (ΙΝΕΠ) 2 για την υλοποίηση σχεδίου με θέμα την Αντιμετώπιση της Ρητορικής, Συμπεριφορών και Εγκλημάτων Μίσους στην Κύπρο (Confronting Hate Speech, Behaviour and Crimes in Cyprus). Το σχέδιο αποτελεί πρωτοβουλία του ΙΝΕΠ και συγχρηματοδοτείται από τον Χρηματοδοτικό Μηχανισμό EEA GRANTS και την Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ). Ως η μεγαλύτερη και μόνη εγγεγραμμένη Ελληνοκυπριακή οργάνωση που δραστηριοποιείται με στόχο την ισότητα και ισοτιμία των μη-ετεροφυλόφιλων ατόμων, καθώς και των ατόμων εκείνων των οποίων ο αυτοπροσδιορισμός ταυτότητας φύλου αμφισβητεί τη φυσικοποίηση του άκαμπτου δίπολου «αρσενικόθηλυκό», 3 η Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου έχει αναλάβει τη διεκπεραίωση του τμήματος του προαναφερθέντος έργου που επικεντρώνεται στην κυπριακή κοινότητα λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφισεξουαλικών και τρανς (ΛΟΑΤ) ατόμων, 4 αφού αυτή διαχρονικά αποτελεί στόχο ρητορικής, συμπεριφορών και εγκλημάτων μίσους. • ΔΟΜΗ & ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ Η παρούσα έκθεση αποτελείται από τρία κύρια μέρη. Στο πρώτο μέρος, βάσει της υφιστάμενης σχετικής βιβλιογραφίας, παρατίθεται μια σύντομη ιστορική αναδρομή του φαινομένου της ομοφοβίας και τρανσφοβίας στην Κύπρο. Αντλώντας από διεθνείς και τοπικές σχετικές μελέτες, το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στη σύγχρονη Κυπριακή πραγματικότητα. Καταγράφει το πρόβλημα της ομοφοβίας και τρανσφοβίας όπως αυτό εκδηλώνεται στην Κύπρο του σήμερα. Περαιτέρω, αναζητά τα αίτια της συνεχιζόμενης εκδήλωσης του φαινομένου μέσω της εξέτασης του ρόλου που διαδραματίζουν: α) οι κυρίαρχες κοινωνικές στάσεις και αντιλήψεις, β) οι εγχώριοι πολιτικοί και άλλοι θεσμικοί ιθύνοντες και γ) τα ίδια τα ΛΟΑΤ άτομα σε σχέση με το υπό εξέταση φαινόμενο. Το τρίτο μέρος αποτελεί μια σύντομη ανασκόπηση της Κυπριακής ΛΟΑΤ πολιτικής και ακτιβισμού. Περιγράφει και αξιολογεί την αποτελεσματικότητα της άσκησης πίεσης (lobbying) και των δράσεων των δύο φάσεων του Κυριακού κινήματος ΛΟΑΤ-1979 μέχρι 2007 και 2007 μέχρι σήμερα-σε σχέση με την αντιμετώπιση της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας. Ακόμα, μέσω της σύγκρισης του υφιστάμενου ευρωπαϊκού και εγχώριου νομοθετικού πλαισίου, περιγράφει και αξιολογεί τη στάση και τη δράση (ή αδράνεια) της ΚΔ σε σχέση με την αντιμετώπιση του φαινομένου. Η έκθεση καταλήγει με την παράθεση των συμπερασμάτων που προκύπτουν. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ & ΤΡΑΣΦΟΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Ο όρος «ομοφοβία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από τον ψυχολόγο George Weinberg, σε άρθρα του στο Νεοϋορκέζικο περιοδικό GAY, ενώ έγινε ευρύτερα γνωστός με την έκδοση του συγγράμματος του Weinberg με τίτλο Society and the Healthy Homosexual το 1972 (Wickberg 2000). Σύμφωνα με τον Weinberg (1972), ο όρος αναφέρεται στο φόβο ή τρόμο του να βρίσκεται κάποιος σε στενή επαφή με έναν ομοφυλόφιλο. Εντούτοις, σταδιακά, ο όρος διευρύνθηκε. Για παράδειγμα, οι Morin και Garfinkle (1978) ορίζουν ως ομοφοβία κάθε αντίδραση που δεν αποδίδει στον μη-ετεροφυλοφιλικό τρόπο ζωής την ίδια αξία με τον ετεροφυλοφιλικό τρόπο ζωής. Όπως εξηγούν οι McCaskell και Russell (2000:32), «η ομοφοβία … συχνά χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα στερεότυπα, την προκατάληψη και τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν τα ομοφυλόφιλα άτομα». Όμοια με τον όρο «ομοφοβία», ο ακόμη πιο πρόσφατος όρος «τρανσφοβία» δεν υποδηλώνει κατ' ανάγκη το φόβο προς τα τρανς άτομα, αλλά κάθε αρνητική στάση (μίσος,

2014

Διεθνές Συνέδριο για την Ανοικτή & εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση, 2020

Η λογοκλοπή στις μέρες μας έχει αποκτήσει ανησυχητικές διαστάσεις. Ιδιαίτερα έχει θορυβήσει την ακαδημαϊκή κοινότητα καθώς παρατηρείται έξαρσή της κατά τη συγγραφή των γραπτών εργασιών ακόμα και στην εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση. Ωστόσο διαπιστώνεται πως δεν υπάρχουν εμπειρικές έρευνες στην ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα που να μελετούν εις βάθος την εκδήλωση αυτού του κοινωνικού φαινομένου ώστε να το καταπολεμήσουν αποτελεσματικά. Με αφόρμηση τον παραπάνω προβληματισμό, με την παρούσα έρευνα επιχειρείται ποιοτική διερεύνηση της λογοκλοπής ως μια μορφή ακαδημαϊκής εξαπάτησης καθώς και διερεύνηση των παραγόντων που αλληλεπιδρούν για την εκδήλωσή της κατά την εκπόνηση των γραπτών εργασιών στο ΕΑΠ. Η παραγωγή ποιοτικών δεδομένων γίνεται μέσα από 6 ημιδομημένες συνεντεύξεις εν ενεργεία εκπαιδευτικών που φοίτησαν σε μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών του Ε.Α.Π. Από τα αποτελέσματα της έρευνας προέκυψε πως όλοι οι φοιτητές/τριες αντιλαμβάνονται τη λογοκλοπή ως μια ανήθικη πράξη ...

2018

Η προσέγγισή μας στο έργο του Rousseau έγινε κυρίως με βάση το άνοιγμα που πραγματοποίησε η φιλοσοφία του 20ου αιώνα σε έννοιες όπως το βίωμα, το συναίσθημα, η εμπειρία, η υπέρβαση και η συνείδηση. Αυτές οι έννοιες μεταξύ άλλων, που ανέδειξε κυρίως η φιλοσοφία της υπάρξεως, βρίσκονταν σε μεγάλο βαθμό ήδη στα κείμενα του Rousseau και έδιναν τη δυνατότητα για μια εξέταση της φιλοσοφίας του από τη σκοπιά του υποκειμένου. Στη διατριβή επιχειρούμε να δείξουμε πως το έργο του δεν μπορεί να νοηθεί χωριστά από καταστάσεις που προάγουν μια ιδιαίτερη φιλοσοφική εμπειρία, όπως εκείνη της ονειροπόλησης, και από την ανάγκη του για μια ελεύθερη και μη συστηματική γραφή, που θα μπορούσε να επηρεάσει τοπνεύμα της εποχής του προς μια άλλη κατεύθυνση από την υλιστικά προσανατολισμένη που έβλεπε ήδη να επικρατεί. Στην εισαγωγή παρατηρούμε πώς διαφοροποιείται ο Rousseau από τους συγκαιρινούς του φιλοσόφους λόγω της έμφασης που δίνει σε μια ισχυρή εσωτερική αλήθεια σε αντίθεση με μια μηχανιστική ερμηνεία του ανθρώπου. Η συνέχεια της διατριβής αποτελείται από δύο κύρια μέρη, με το πρώτο να επικεντρώνεται στην έρευνα της ανθρώπινης φύσης μέσα από τη συνείδηση, την ιδιοσυγκρασία, την εσωτερικότητα και τα «λελογισμένα» πάθη. Τονίζεται η διάκριση της αγάπης του εαυτού, που εξακολουθεί να υπάρχει ως φυσικό πάθος στον άνθρωπο, από την εγωιστική φιλαυτία, δηλαδή την αρνητική μετάλλαξή της, και υπογραμμίζεται ο καθοριστικός ρόλος του οίκτου, δεύτερου φυσικού πάθους του ανθρώπου,καθοριστικού για τη δημιουργία κοινωνιών. Στο δεύτερο μέρος της διατριβής εξετάζονται οι παράμετροι των σχέσεων που δημιουργούνται ανάμεσα στον εαυτό και την πραγματικότητα, φυσική και κοινωνική. Επιχειρείται να αναδειχθεί η δυνατότητα μιας αυθεντικής σύνδεσης του ανθρώπου με το περιβάλλον του, αφορμώμενης από μια εσωτερική ανάγκη και σύμφυτης με τη συνολική ανάπτυξη της προσωπικότητας. Η «επιθυμία του φαίνεσθαι» (désir de paraître) υπονομεύει όμως την αυθεντική επαφή με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Ο Rousseau φαίνεται να αντλεί έμπνευση περισσότερο από τις εμπειρίες του, καθώς εκείνες του δίνουν το κίνητρο να γράψει, ενώ επεξεργάζεται τις πολυάριθμες κριτικές που δέχτηκε με τέτοιο αιχμηρό τρόπο, ώστε να δίνει ολοένα και πιο προσωπική κατεύθυνση στο έργο του. Από την αρχή του έργου φανερώνει την πρόθεσή του να ανιχνεύσει τις δυνατότητες του ανθρώπου όπως εκείνες βρίσκονται μέσα του κρυμμένες καιπεριθωριοποιημένες. Παίρνει μια τολμηρή στάση απέναντι στην ιστορία και στην κοινωνία, γιατί θέλει να αναδείξει το γεγονός ότι ο άνθρωπος μπορεί να ακολουθήσει τις καλύτερες αρχές του εαυτού του, οι οποίες σύμφωνα με εκείνον είναι φυσικές αρχές. Θεωρεί τον άνθρωπο φυσικά καλό και τον αντιτάσσει στον κοινωνικό εαυτό, που έχει λησμονήσει τις αρετές του αντικαθιστώντας τις με εκείνες που προβάλλει μια ματαιόδοξη φιλαυτία. Έτσι καταλήγει στον Αιμίλιο να υποστηρίξει μια αγωγή αποκομμένη απ’ ό,τι μπορεί να διαστρέψει τη φύση, η οποία για να παραμείνει καλή οφείλει να οδηγείται από την άμεση επαφή με την πραγματικότητα και από τη φωνή της συνείδησης που δεν είναι άλλη από εκείνη που η φύση τον έχει προικίσει. Η ιδιοτυπία του Rousseau εντοπίζεται τόσο σε μια ελεύθερη σχέση με τον χρόνο -είναι συχνές οι αναφορές του σε στιγμές ανάπαυλας και σε μια παντελή έλλειψη καταναγκασμού- όσο και στη στοργική μνήμη που βασίζεται στα συναισθήματά του. Μέσα από την ανάλυση των κειμένων του διαπιστώνουμε ότι σύμφωνα με τον Rousseau ο άνθρωπος ολοκληρώνεται μόνον όταν καθίσταται δυνατή μια βιωματική επαφή του εαυτού και της πραγματικότητας, βασισμένη στην καλοσύνη και την αυθεντικότητα. Μελετώνται ακόμη οι όροι υπό τους οποίους θεωρεί ο Rousseau δυνατή μια διαφορετική κοινωνία, υποστηρίζεται η αλληλουχία της ζωής και της σκέψης του, καθώς και ο καθοριστικός ρόλος τόσο του «απρόοπτου» όσο και της ονειροπόλησης στη διαμόρφωσή της. Πέρα από την ερμηνεία όψεων της πολύπλευρης σκέψης του Rousseau, επιχειρείται να καταστεί εμφανής η επικαιρότητα της σκέψης του και το ενδιαφέρον της για μια ώθηση της φιλοσοφίας προς τη σφαιρικότερη γνώση του εαυτού και της πραγματικότητας και την κατανόηση των παθών του ανθρώπου, αντιπαραθέτοντας στα κακώς κείμενα μια ύπαρξη που ζει και ονειρεύεται, που γράφει και δημιουργεί. Our approach to Rousseau’s work was based at the opening of the philosophy of 20th century to notions like lived experience, sentiment, experience, transcendence and consciousness. These notions, which among others, were given prominence mainly by the philosophy of existence, were already to a large extent in the texts of Rousseau and were providing the possibility of an examination of his philosophy from the point of view of the subject. In the dissertation we try to point out that his work cannot be understood without taking into account situations that promote a special philosophical experience, like that of reverie, and from his need for a free and non systematic writing, that could influence the spirit of his era towards another direction from the materialistic orientation that he was seeing already prevailing. In the introduction we notice how Rousseau is differentiated from contemporary philosophers, because of the emphasis he gives to a powerful internal truth contrary to a mechanistic interpretation of the human. The rest of the dissertation is composed of two parts, with the first focusing on the research of human nature through consciousness,idiosyncrasy, interiority and “reasonable” passions. We highlight the distinction between love-of-oneself, that continues to exist as a natural passion inside human, and the egoistic self-love, that is to say its negative transmutation, as well as we note the determinant part of pity, the second natural human passion, determinant for the creation of societies. In the second part of the dissertation the parameters of the relations that are created between the self and the reality, natural and social, are examined. There is an attempt to point out the possibility of an authentic bond between the human and its environment, induced by an internal need and inherent with the entire development of the personality. But the “desire to appear” (désir de paraître) undermines the authentic contact with things and humans. Rousseau seems to be inspired more from his experiences, since they motivate him to write, while he elaborates the numerous critics he has received in such a poignant way, that he gives a more personal direction to his work. From the start of his work he makes clear his intention to trace the possibilities of the human such as they are found inside him hidden and marginalized. He takes a bold stance towards history and society, because he wants to point out the fact that the human can follow the best principles of his self, which according to him are natural principles. He considers the human naturally good and he opposes him to the social self, who has forgotten his virtues replacing them with the ones that a vain self-love projects. Thus he ends up supporting in Emile an education cut off from whatever can distort the nature, which in order to remain good should be conducted by the direct contact with the reality and the voice of consciousness, which is not any other than the one that nature has granted him. The specificity of Rousseau is located to a particular extent in his free relation with time –his references to moments of rest and to a total lack of compulsion are often- as long as in his affectionate memory which is based on his sentiments. Through the analysis of his texts we note that according to Rousseau the human is complete only when a lived contact with the self and the reality is made possible, one that is based on goodness and authenticity. The conditions under which Rousseau considers possible a different society are also studied, the coherence of his life and his thought is asserted, as well as the determinant part that the “hazard” and the reverie are playing in the formation of his thought. Beyond the interpretation of the multisided thought of Rousseau, it is attempted to make clear the actuality of his thought and its interest to motivate philosophy towards a more comprehensive knowledge of the self and of the reality and of the understanding of the human passions, confronting the existing faults with an existence who lives and dreams, who writes and creates.