Educational Psychology

The current paper overviews a framework for motor learning and uses this framework to suggest efficient means to practice golf. The framework, known as the Challenge Point Framework, was built from years of laboratory and field studies that have been shown to enhance learning. Throughout the paper, the relationship between practice protocols and the learning that results from them are discussed and where appropriate golf-related examples are provided for the reader to be able to translate from motor learning and neuroscience research to the application of golf. Ultimately the aim of the article is to show how the Challenge Point Framework can be used to enhance golf performance

Medical students are amazingly resilient in the face of academic challenges, studying relentlessly enormous volumes of course materials and having scant time for personal endeavors. Perseverance is a major element of resilience that requires persistence in pursuing something despite the difficulty in achieving success. Resilient individuals must therefore value the outcomes they strive to achieve. The purpose of this study is to analyze the relationship of medical student perseverance and values as impacted by gender. Methods: In 2017/2018, 205 of 500 M-1/M-2 medical students (106 males/99 females) voluntarily completed these self-reported surveys: RS-25 Resilience Scale and Human Values Inventory. Interitem reliability was determined with Cronbach's alpha. Pearson correlations (r) and stepwise multivariate linear regressions were used for predicting perseverance scores from 10 value domains and 56 facets. IBM® SPSS® 24.0 generated statistical analysis. This research was approved by the institution's IRB. Results: Perseverance (alpha = 0.7) scores were significantly (p < 0.050) and negatively correlated to all 10 human value domains: universalism (r = − 0.5), benevolence (− 0.4), conformity (− 0.3), tradition (− 0.3), security (− 0.4), power (− 0.4), achievement (− 0.4), hedonism (− 0.3), stimulation (− 0.3), and self-direction (− 0.4). The remaining four factors of resilience (authenticity, equanimity, purpose, self-reliance) had positive correlations with the 10 values. Linear regression results for male perseverance (R = 0.43, p < 0.001) were predicted by four value facets: excitement (beta = 0.3), obedience (0.3), wisdom (− 0.4), and safety (− 0.5). Linear regression results for female perseverance (R = 0.54, p < 0.001) were predicted by creativity (0.5), selfdiscipline (0.3), meaning in life (− 0.3), broadmindedness (− 0.3), enjoyment (− 0.3), and wisdom (− 0.4). Conclusions: Medical student perseverance increased as their selfenhancement values such as hedonism and power decreased, but also as their self-transcendent values such as benevolence did. Predictive modeling revealed greater complexity as resilient female students valued creativity and self-discipline and male students valued excitement, but both devalued wisdom while persisting toward goals. Values must be prioritized when in conflict.

In the following text, I try to show Dasein's meaning in Heidegger's thoughts. To achieve this, I will first discuss the history of the concept in Germanic texts and an etymological discussion. Then, explicitly concerning Heidegger's writings, I try to give this concept the most accurate possible meaning. Then I try to answer this question as a result of this article: Why did Heidegger mention the word "Dasein" about a man and the kind of being that is human? The present research is only an introduction to the detailed discussion of Dasein analysis.

The issue of women's rights is an issue for our century! Of course, this means that such an issue has not existed in the past centuries. But at the same time, it does not mean that women have not had problems in the past centuries. In fact, it can be said that the issue of women's rights was raised for the first time and became a concern. World wars do not seem to have been ineffective in seeing women. Before the world wars, women who were housewives suddenly needed women to work in factories and companies and shops because men had gone to the battlefields, and their place was empty. Women whose abilities had been neglected until that day and who were considered as the second sex were suddenly seen. In short, Women's suffrage started in the first years of the twentieth century. For example, in the United States, the Nineteenth Amendment was drafted in 1920, which states that U.S. citizens must not be ignored or restricted from voting by the federal or state government based on their gender. Unfortunately, the issue of women's rights did not happen as quickly in the Middle East as it did in the West, and women in the Middle East are exercising their fundamental rights. This article does not intend to compare the West with the East, nor does it intend to evaluate the different values between the at least two cultures. But it intends to show the facts from the heart of Middle Eastern culture that indicates fundamental differences that, if ignored, would not give us an accurate understanding of the situation of women in the Middle East. In the end, I will try to show the solutions through which there may be an opening on women's rights.

اندیشه مارتین هایدگر اغلب در بستری دیده می‌شود که در آن با مفهوم سنتی دین، به‌ویژه آن‌گونه که در مسیحیت بیان شده، در تقابل است. از آنجا که هایدگر دست‌کم از دوره میانی تفکر خود نه‌تنها از مسیحیت فاصله گرفت، بلکه حتی در قبال آن موضع خصمانه‌ای اتخاذ کرد، برخی تفاسیر اندیشه او را الحادی می‌دانند. با این حال، همان‌طور که جان کاپوتو و فریدریش-ویلهلم فون هرمان نشان داده‌اند، رابطه میان دین و تفکر هایدگر پیچیده است. هایدگر که در جوانی برای کشیش شدن در کلیسای کاتولیک آماده می‌شد، درک عمیقی از دین، هم در سطح معنوی و روحانی و هم در سطح الهیاتی، داشت. این مقاله تلاش می‌کند تا زمینه کلی نگرش هایدگر نسبت به دین را در سنت اثار قرون ‌وسطایی موسوم به الهیات آلمانی و همچنین در دوره‌ای که هایدگر بینش‌های خود را توسعه داد، نشان دهد. 
این مقاله استدلال می‌کند که هایدگر، به‌ویژه از دوره میانی تفکرش، نوعی عرفان خاص را پرورش داد که می‌توان آن را در چارچوب سنت انتقادی اشکال پیشین عرفان دینی درک کرد. این سنت به‌ویژه زمانی انتقادی ‌تر می‌شود که از چارچوب «تایتانیسم»1 آلمانی خارج شویم و به دنبال بیان‌های فلسفی جایگزینی باشیم که از آن بافت زبانی برخاسته نیستند. این مقاله در نهایت نتیجه می‌گیرد که می‌توان پیشنهاد های هایدگر را به‌مثابه ابزاری برای درک جدیدی از اشکال و محتوای دین، که به طور مداوم در حال تغییر هستند، در نظر گرفت؛ البته، تنها در صورتی که آماده اعمال میزان لازم از تأمل انتقادی باشیم. 
واژگان کلیدی:
مارتین هایدگر؛ دفترهای سیاه؛ فلسفه دین؛ «الهیات آلمانی»؛ فلسفه وحی

این مقاله تلاش می‌کند تا دو مورد از نخستین نوشته‌های باب را توصیف کرده و در بستر تاریخی آن‌ها قرار دهد. هر دو متن، تفسیرهایی بر قرآن هستند. نخستین آن‌ها، تفسیری بر سوره بقره، پیش از آنکه باب ادعای قائمیت کند، نوشته شده است؛ دومین آن‌ها، قیوم الاسما یا تفسیر سوره یوسف است که شهرت بیشتری دارد. جدا از اشاره به تفاوت‌های چشمگیر در سبک و محتوا بین این دو تفسیر، این مقاله برخی بینش ها  را در مورد ماهیت محتوای این متون، تاریخچه ایده‌های مطرح‌شده و رابطه آن‌ها با عقاید شیعه دوازده‌امامی و اندیشه‌های شیخ احمد احسایی و سید کاظم رشتی ارائه می‌دهد.
نوشته‌های باب بسیار زیاد هستند؛ به گفته‌ی خود ایشان، تعداد آن‌ها از ۵۰۰ هزار بیت تجاوز می‌کند. [۱] در گذشته، این نوشته‌ها عمدتاً برای استخراج اطلاعاتی درباره‌ی تاریخ جنبش بابی مورد بررسی قرار گرفته‌اند. هدف این بحث توجه به خود این ادبیات است تا ارزیابی از یکی از مهم‌ترین پرسش‌هایی را آغاز کنیم که نه تنها دانشجویان ادیان بابی و بهائی، بلکه علاقمندان به تاریخ ایران قرن نوزدهم، یعنی دوره‌ای که وقایع مهم و برجسته مرتبط با نام باب، اثری عمیق بر آن گذاشت، باید به دنبال پاسخ آن باشند. این پرسش، یعنی «باب چگونه کتاب مقدس اسلام را می‌خواند؟» به‌طور خودکار برای کسانی که درگیر مطالعه‌ی تاریخ تفسیر قرآن هستند، جالب توجه خواهد بود.
لازم به ذکر است که تفسیر تنها یکی از انواع شرح است که باب به آن پرداخته است. این که تفسیر را به عنوان یکی از مهم‌ترین انواع در نظر بگیریم، از این واقعیت آشکار میشود که بخش قابل توجهی از آثار موجود ایشان را تشکیل می‌دهد و همچنین از طریق تفسیر بود که ایشان برای اولین بار دعاوی خود را اعلام کرد.
«تفسیر سوره‌ی یوسف»، که با عنوان «قیوم الاسماء» نیز شناخته می‌شود، متنی بود که اولین پیروان باب برای تبلیغ آرمان‌های ایشان از آن استفاده کردند. این اثر توسط بهاءالله به عنوان «اولین، عظیم‌ترین و نیرومندترین همه‌ی کتاب‌ها» (کتاب ایقان، ص ۲۳۱) و توسط شوقی ربانی به عنوان «کتابی که تقریباً در کل دوران زعامت باب، به طور همگانی به عنوان قرآنِ مردمِ بیان شناخته می‌شد» (خداوند می‌گذرد، ص ۲۳) توصیف شده است. علاوه بر این کتاب، سه تفسیر عمده‌ی دیگر و مجموعه‌ای از تفاسیر کوتاه‌تر نیز وجود دارد. [۲] به نظر می‌رسد که همه‌ی این آثار به نخستین دوره‌ی فعالیت‌های باب تعلق دارند و بنابراین، به خودی خود به عنوان منبعی برای شناخت ابتدایی‌ترین اندیشه‌های اهمیت پیدا میکنند. (E.G. Browne, Encyclopedia 2:300-305a)
همانطور که خواهیم دید، برخی از این متون نوع متمایزی از تفسیر متون مقدس را ارائه می‌دهند؛ این امر به ویژه در «تفسیر سوره‌ی یوسف» مشهود است، که گزیده‌هایی از آن در ادامه آورده خواهد شد. این‌که دسته‌بندی مناسب برخی از این نوشته‌ها با مشکلاتی همراه است، چیزی است که براون مدت‌ها پیش به آن اشاره کرده است؛ او درباره‌ی تفسیر مذکور می‌گوید: «این اثر به معنای دقیق کلمه تفسیر نیست، بلکهrhapsody  [شعر حماسی] عارفانه و اغلب غامض است.» [۳]
در صفحات بعدی، تلاش می‌شود تا برخی جنبه‌های این اثر و یکی دیگر از تفاسیر باب به نمایش گذاشته شود تا ضمن جلب توجه به دگرگونی آشکار سبک و اندیشه بین این اثر -یعنی قیوم الأسماء- و «تفسیر سوره‌ی بقره»ی نخستین، به هر نحوی که باشد، عناصری از ساختار منطقی و محتوای این اثر مهم را نشان دهیم. پیش از بررسی مستقیم به سراغ خود متون، ارائه‌ی خلاصه‌ای از زندگی باب به درک بهتر بحث‌های بعدی کمک خواهد کرد.

یکی از مباحث بنیادین در فلسفه تاریخ و سیاست، مسئله تحقق روح در جریان تحولات تاریخی جوامع است. گئورگ ویلهلم فریدریش هگل، از جمله فیلسوفانی است که در نظام فکری خود، تاریخ را به‌مثابه تجلی و تکوین عقل در جهان می‌داند و آن را در چارچوب حرکت دیالکتیکی روح بررسی می‌کند. در این راستا، دو مفهوم کلیدی در اندیشه او نقش تعیین‌کننده‌ای دارند: روح مطلق و روح یک ملت. هگل بر این باور است که روح، از طریق فرآیندهای دیالکتیکی، از سطح فردی و ذهنی به ساحت‌های اجتماعی، ملی، و در نهایت، به تحقق خودآگاهی مطلق می‌رسد. یکی از مهم‌ترین تجلیات این حرکت دیالکتیکی، شکل‌گیری دولت به‌عنوان تحقق روح یک ملت است، جایی که آگاهی تاریخی یک قوم در ساختارهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی آن متجلی می‌شود. 
این نظریه، اگرچه در بستر تاریخی اروپا و مشخصاً در توجیه جایگاه دولت پروس تدوین شده است، اما پرسشی که در این مقاله مورد بررسی قرار می‌گیرد، این است که آیا این چارچوب نظری قابلیت تطبیق با شرایط حاکمیت و ملت ایران را دارد؟ آیا می‌توان وضعیت تاریخی، اجتماعی و سیاسی ایران را با مدل هگلی از تحقق روح یک ملت تحلیل کرد؟ افزون بر این، مقاله حاضر به این پرسش می‌پردازد که چه کسانی در شرایط کنونی ایران به این نظریه باور دارند و معتقدند که می‌توان با استفاده از این دیدگاه، وضعیت حال حاضر کشور را توضیح داد؟ آیا گرایش به چنین تحلیلی محدود به گروه‌های خاصی از نخبگان فکری و سیاسی است، یا اینکه پایگاه اجتماعی گسترده‌تری دارد؟ 
روش‌شناسی این پژوهش مبتنی بر تحلیل فلسفی-انتقادی و تطبیقی است. ابتدا نظریه روح مطلق و تحقق روح یک ملت در نظام فلسفی هگل تبیین خواهد شد، در ادامه، تلاش خواهد شد تا امکان انطباق این نظریه با وضعیت ایران مورد تحلیل قرار گیر.د سپس به این پرسش پاسخ داده شود که چه گروه‌هایی از نظر فکری، طبقاتی اقتصادی و اجتماعی به این دیدگاه باور دارند و چرا. و در نهایت، انتقادات وارد بر این نظریه بررسی می‌شود.

در پژوهش پیش رو، متن «دلائل سبعه» نوشته‌ی حضرت باب به‌عنوان یکی از مهم‌ترین متون استدلالی در دیانت بابی مورد بررسی قرار گرفته است. این اثر که خود مشتمل بر هفت دلیل بر حقانیت پیامبری حضرت باب است، در بستر تاریخیِ جنبش بابی (۱۸۴۴–۱۸۵۰ م.) نگارش یافته و تاکنون کمتر از منظر منطق صوری و روش‌شناسی هرمنوتیکی تحلیل شده است. ارائه‌ی دلایل به‌صورت گزاره‌های مقدماتی و نتیجه‌های قیاسی، امکان سنجش محکم بودن ساختار استدلالی این متن را فراهم می‌سازد و از این رو، مطالعه‌ی حاضر با تأکید بر استخراج و فرم‌بندی منطقی این دلایل، ضمن حفظ اصالت معنایی متنِ اصلی، نقشی تحلیلی در فهم عمیق‌تر بنیان‌های عقلی و بیانی این دعوت دینی ایفا می‌کند.
در بخش روش‌شناسی، از رویکرد هرمنوتیکی – تأثیرپذیرفته از روش پل ریکور برای تفسیر گزاره‌ها و زمینه‌ی تمثیلی و بلاغیِ متون استفاده شده است. بر این اساس، فرایند تحلیل شامل سه مرحله‌ی اصلی بود: ۱) خوانش متن‌ به هدف شناسایی گزاره‌های کلیدی، ۲) استخراج و طبقه‌بندی مقدمات و نتیجه‌های هر دلیل در قالب نمادهای منطق اصیل، و ۳) بازآفرینی ساختار قیاسی هریک از دلایل به‌منظور سنجش انسجام و قابلیت دفاع عقلی آن‌ها. در هر مرحله ای که لازم آمده بازخوانی تاریخی و تطبیقی با منابع قرآن و روایات اسلامی به‌عنوان معیار ورود یا نقد برهانیِ استدلال‌ها مورد توجه قرار گرفته است.
هدف نهایی این تحقیق آن است که با ارائه‌ی مدلی سیستماتیک از استدلال‌های «دلائل سبعه»، ظرفیت‌های منطق صوری برای نقد و تأیید متون دینیِ جدید را به نمایش گذارد. پرسش محوری این است که آیا ساختار منطقیِ استخراج‌شده، از حیث صوری (formal validity) و مضمونی (soundness) با معیارهای منطق کلاسیک و اصول هرمنوتیکی سازگار و دفاع‌پذیر است یا خیر. یافته‌های این پژوهش، علاوه بر تعمیق فهم ما از مبانی عقلی دعوت حضرت باب، می‌تواند چارچوبی برای تحلیل سایر متون بابی و بهائی و نقد مبانی استدلالی در تحولات پس از دوره‌ی ظهور فراهم نماید.

تفسیر پیش‌روی خواننده، یکی از ژرف‌ترین و رازآمیزترین نوشتارهای حضرت نقطهٔ اولی، سید علی‌محمد باب، در شرح سورهٔ توحید (اخلاص) است؛ متنی که نه صرفاً تفسیری لفظی از آیات، بلکه تلاشی است در راه گشودن افق‌هایی از معرفت وجودی، و تأویلی از حقیقت مطلق. این نوشتار نه‌تنها بخشی از سنت تفسیر شیعی و تأویلات باطنی در جهان اسلام را بازتاب می‌دهد، بلکه در عین حال برآمده از مشربی است که در آن زبان دین، هستی‌شناسی، و رازهای الهی در قالبی سمبولیک، عددی، و انفسی بیان می‌شود.
متن تفسیر سوره توحید در این نسخه، آکنده از استعارات وجودی، اشارات عددی، و سیر مراتب هستی است که هم‌زمان در سنت عرفانی ابن‌عربی، حکمت اشراقی سهروردی، و تأویلات امامیه، و نیز در باطن‌گرایی خاص حضرت باب، ریشه دارد. در این تفسیر، سورهٔ توحید به مثابهٔ جوهری قدسی و کیهانی دیده می‌شود که نه تنها «روح قرآن»، بلکه منشأ و مقصد همهٔ ظهورات الهی تلقی شده است. ساختار متن نشان می‌دهد که حضرت باب، با بهره‌گیری از اصطلاحات کلامی، عرفانی، و فلسفی، تلاش دارد تا «توحید» را از سطح نظری به ساحت شهودی و وجودی منتقل کند؛ توحیدی که در آن، «ظهور»، «بطون»، «کلمه»، و «نقطه» هر یک مراتب و اشاراتی به حقیقت الهی‌اند که با تأویلی رمزی و لاهوتی بیان می‌شوند.
تأویل‌هایی چون «هُوَ» به مثابه اسم اعظم، یا تمثیل سورهٔ توحید با کعبه و مقام نقطه، و نیز تقسیمات هفت‌گانه در مراتب توحید و ساحت وجود، آشکارا نشان‌دهندهٔ پیوندی عمیق با سنت باطنی شیعی، به‌ویژه آموزه‌های امامیه، است. اما این تفسیر از منظر روش‌شناختی، در چارچوبی خاص از هرمنوتیک قدسی قرار دارد؛ گونه‌ای از تفسیر که در آن، معنا نه از رهگذر تحلیل واژگان، بلکه از طریق ورود در شبکه‌ای از مفاهیم سلوکی، وجودی، و نوری به‌دست می‌آید. این تفسیر، بی‌آن‌که گرفتار دستگاه منطق صوری گردد، با زبان وجود و حضور سخن می‌گوید و تلاشی است برای رساندن مخاطب به ساحت شهودِ وحدتِ محض.
در این کتابچه، نه صرفاً یک نوشتار عرفانی، که ساختاری متافیزیکی از هستی عرضه شده که در آن هر حرف و کلمه، دالّی است بر مراتبی از تجلیات حق. از همین رو، این متن را می‌توان نمونه‌ای تمام‌عیار از «گفتمان توحیدی» در سنت شیعی-بابی دانست که در آن خدا نه به‌مثابه مفهومی انتزاعی، بلکه به‌مثابه حقیقتی حاضر و ظهور یافته، در آینهٔ الفاظ و مقامات انسانی به نظاره نشسته است.

هایدگر، مرگ دازاین را نوعی خاص از «سلب» می‌فهمد؛ یعنی نفی‌ای که صرفاً به معنای ناپدید شدن نیست، و بنابراین، به یک معنا، دازاین از آن نجات می‌یابد یا به‌نوعی آن را «از سر می‌گذراند». این مقاله استدلال می‌کند که اصطلاح فنی‌ای که هایدگر برای این نوع نفی به‌کار می‌برد، «شیوه ای نقصانی» (deficient mode) است. ساختار وجود‌شناختیِ حالتی نقصانی نزد هایدگر، نحوه‌ای است از «فقط هنوز بودن»  (nur noch)، که شیوه‌ای است از صرفاً بودن. و این «صرفاً بودن»، به آن معنایی که شیء در حالتهی نقصانی فقط هست، در بنیان هویت خاص موجودی قرار دارد که می‌تواند در حالتهای نقصانی وجود یابد—هویتی که ضرورتی غیرضروری دارد، و بنابراین، فقدان آن، امکانِ ناممکن است. از همین‌رو، ارتباط این موضوع با مرگ دازاین، که هایدگر آن را چنین تعریف می‌کند: «امکانِ ناممکنیِ مطلقِ دازاین»، روشن می‌شود. مرگ، دازاین در حالتِ نقصانی است. این تفسیر از مرگ نزد هایدگر، سپس برای پرداختن به مسئله‌ی مناقشه‌برانگیزِ تمایز میان مرگ (Tod- death) و وفات زیستی یا «پایان زیستی» (Ableben- demise) به‌کار گرفته می‌شود.
کلیدواژگان: هایدگر · مرگ · حالت ‌های نقصانی · سلب

این متن، ترجمه مصاحبه‌ای با میشل فوکو ، فیلسوف برجسته فرانسوی، است که در آن به بررسی عمیق دغدغه‌های فکری خود می‌پردازد. محور اصلی این گفتگو، مفهوم «اخلاق مراقبت از خود» و ارتباط آن با سوبژکتیویته، حقیقت، قدرت و آزادی است.
مهمترین نکات مطرح شده توسط فوکو در این مصاحبه عبارتند از:
دغدغه اصلی تفکر: فوکو همواره در پی آن بوده است که بفهمد چگونه «سوژه انسانی در برخی بازی‌های حقیقت» قرار می‌گیرد ؛ این بازی‌ها می‌توانند علمی باشند یا در نهادها و شیوه‌های کنترل نمود پیدا کنند.
مفهوم مراقبت از خود: او «مراقبت از خود» را نوعی «تمرین خود» می‌داند که در تمدن‌های یونان و روم باستان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده است. این مفهوم در معنای گسترده، نوعی «زهد» است که فرد برای رشد و تغییر خود و رسیدن به حالت خاصی از وجود، بر خود کار می‌کند.
آزادی و رهایی: فوکو نسبت به مفهوم «رهایی» محتاط است. او معتقد است رهایی به تنهایی برای تعریف «شیوه‌های آزادی» کافی نیست و گاهی فقط راه را برای «روابط جدید قدرت» هموار می‌کند که باید با «اعمال آزادی» کنترل شوند.
اخلاق و آزادی: به نظر فوکو، آزادی باید «اخلاقی» شود. اخلاق «بخش بازتاب‌دهنده آزادی» است و آزادی «شرط هستی‌شناختی اخلاق» محسوب می‌شود.
روابط قدرت: فوکو «روابط قدرت» را بسیار گسترده و متحرک می‌داند و آن را با «حالت‌های سلطه» متفاوت می‌شمارد. او تاکید می‌کند که روابط قدرت تنها در صورتی امکان‌پذیرند که «سوژه‌ها آزاد باشند».
مراقبت از خود و دیگران: «مراقبت از خود فی‌نفسه اخلاقی» است و بر روابط پیچیده با دیگران دلالت دارد. او معتقد است که مراقبت از خود از نظر اخلاقی مقدم بر مراقبت از دیگران است، زیرا «رابطه با خود از نظر هستی‌شناختی مقدم است».
ماهیت سوژه: فوکو سوژه را «یک جوهر نیست بلکه یک فرم است» که همواره ثابت نیست و می‌تواند در طول تاریخ و در «بازی‌های حقیقت» و «اعمال قدرت» شکل‌های متفاوتی به خود بگیرد.
رابطه فلسفه و سیاست: به عقیده فوکو، «رابطه بین فلسفه و سیاست دائمی و اساسی است». کارکرد انتقادی فلسفه در زیر سوال بردن سلطه در هر سطحی، از دستور سقراطی «مواظب خودت باش» سرچشمه می‌گیرد.
حقیقت و قدرت: «بازی‌های حقیقت» به معنای مجموعه‌ای از قواعدی هستند که حقیقت بر اساس آن‌ها تولید می‌شود و لزوماً به معنای سرگرمی نیستند. فوکو ارتباط بین «بازی‌های حقیقت» و «روابط قدرت» را می‌پذیرد. او معتقد است که هدف، رسیدن به «قواعد قانون، تکنیک‌های مدیریت و همچنین اخلاقیات» است که به ما امکان می‌دهد «بازی‌های قدرت را با کمترین تسلط ممکن انجام دهیم».

In the following text, I try to show Dasein's meaning in Heidegger's thoughts. To achieve this, I will first discuss the history of the concept in Germanic texts and an etymological discussion. Then, explicitly concerning Heidegger's writings, I try to give this concept the most accurate possible meaning. Then I try to answer this question as a result of this article: Why did Heidegger mention the word "Dasein" about a man and the kind of being that is human? The present research is only an introduction to the detailed discussion of Dasein analysis.

شبهه نیست که در ادیان ابراهیمی مفهوم خدا به عنوان تنها آفریننده هستی، واجب الوجود، معبود عابدین یک اصل بدیهی است. قاعده ایست که دلالت بر موحد بودن و یکتاپرستی ایشان دارد. خداییست که از جانب فرستاده ای از نوع بشر به بشر شناخته شده است. بشری که رسالت دارد تا او را (خدا را) به بشر بشناساند و در همین حین که به او می‌آموزد که چگونه می‌تواند خدا را بشناسد، به او بیاموزد که خدا قابل شناخت نیست که قابل شناساندن باشد و در همین وضعیت دوگانه ولی نامتناقض، خودش (فرستاده) قصد آن می‌کند که خودش را بشناساند که از جانب او، بشر خودش را از آن لحاظ که هست و از آن لحاظ که باید باشد بشناسد تا از طریق خودشناسی به خداشناسی نیز برسد، خودشناسی ای که تنها از طریق مُرسل قابل شناختن است. این نوع از خودشناسی در علم صورت نمی‌گیرد و نمی‌تواند صورت بگیرد. علم می‌تواند انسان را از لحاظ بیولوژیکی، روانی، اجتماعی و به طور کلی من حیث ماهیت مورد بررسی قرار دهد و صرفاً شناخت ما را نسبت به اَعراض خود بیشتر کند. فلسفه البته می‌تواند گامی فراتر رود و پرسش از نوع بودگی و باشندگی ما کند و چون چنین می‌کند، در توازی با الهیات حرکت می‌کند و گاهاً با الهیات در هم تنیده می‌شود، و از همین وجه هم فلاسفه بزرگ تاریخ متالهین بزرگی هم هستند و یا بزرگترین متاثرین از ایشان متألهین شهره ای در آفاق هستند و البته باید گفت که فلاسفه بزرگ هم به طریقی از طرق، مستقیم یا غیر مستقیم متأثر از همان فرستادگان بودند، زیرا تاریخ تفکر و تمدن بشر با تاریخ ادیان در هم تنیده است و حتی فلسفه یونان باستان نیز متاثر از حکمت ایرانی/زرتشتی و انبیای بنی اسرائیل بوده است  و همینطور فهم مومنین به ادیان هم تا حدود زیادی متأثر از فلسفه هاست، مثلاً رد پای ارسطو حکیم یونان را می‌توان در آثار متألهین به سادگی دید و حتی باید گفت که اساساً نوع خوانشی از آثار ادیان وجود دارد که تماماً ارسطویی است و حتی در برهه ای از زمان در خصوص مسیحیت، کار به آنجا کشیده بود که سعی می‌شد کتاب مقدس را با فلسفه و طبیعیات ارسطو تطبیق دهند. به هر حال چیزی که واضح است این است که شناخت ما از ادیان امری ضروری است که در نهایت منجر به شناخت انسان از خود می‌شود، زیرا نه تنها تاریخ انسان در پیوندی ناگسستنی با ادیان است، بلکه می‌توان گفت ادیان تعریف خاص و ویژه ای از انسان می‌دهند که در مکاتب فلسفی هم با وجود قرابتهایی که وجود دارد نمی‌توان آنرا دید. اما پیش از بررسی انسان در ادیان ابراهیمی، باید دید که چه توضیحی در مورد تثلیث که بن مایه و محل پیدایش ادیان است در دست میباشد.