Dept. of Architecture

Ο Wim Wenders, γεννημένος στις 14 Αυγούστου 1945 στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας, είναι
ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς σκηνοθέτες και θεωρείται πρωτοπόρος του νέου
γερμανικού κινηματογράφου. Αντιμετωπίζοντας, o ίδιος και μία ολόκληρη χώρα, μια κρίση
ταυτότητας, λόγω του πολιτιστικού αποικισμού από τις ΗΠΑ στη μεταπολεμική περίοδο - την
πλημμύρα απατηλών ξένων εικόνων - και φεύγοντας από το καταστροφικό παρελθόν του έθνους
τους, ο Wenders εντόπισε στον λαό της Γερμανίας μια νέα ιστορία, μια που δεν θα χτιζόταν πάνω
στην καταρρέουσα ψυχολογική αρχιτεκτονική μεταπολεμικών πόλεων, όπως το Βερολίνο. Η
μεταπολεμική γενιά του Wenders, δεν είχε κάποιον χώρο στον οποίο μπορούσαν επιστρέψουν,
αφού οι ζωές τους έδωσαν τη θέση τους σε μια ατελείωτη εξορία στο δρόμο και την αναζήτηση ενός
νέου τόπου, που οραματίστηκε ο σκηνοθέτης στην οδική τριλογία του της δεκαετίας του 1970.
Πράγματι, η χρήση της μεταφοράς είναι ζωτικής σημασίας για την αποκωδικοποίηση της
ψυχολογικής κατάστασης των χαρακτήρων του Wenders. Έτσι, εύλογα μπορεί να πει κανείς οι
ταινίες του Wenders χαρακτηρίζονται από την αίσθηση της περιπλάνησης, της αναζήτησης
ταυτότητας και της υπαρξιακής εξερεύνησης.
Τέτοια χαρακτηριστικά εντοπίζονται και στη ταινία του "Wings of Desire" (Der Himmel über
Berlin) του 1987 εκτυλίσσεται κυρίως στο Δυτικό Βερολίνο, συμβολίζοντας τη διαίρεση της πόλης
κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Το “Wings of Desire” είναι μία ταινία που έχει βασιστεί σε
αυτοσχεδιασμούς εμπνευσμένους από την ζωή στο Βερολίνο και όχι σε ένα ολοκληρωμένο σενάριο
αναδεικνύοντας την πόλη του Βερολίνου σαν αναπόσπαστο μέρος της πλοκής και άτυπο
πρωταγωνιστής. Ο Wenders, χρησιμοποιώντας σαν μέθοδο κατασκευής της ταινίας την ίδια την
περιήγηση, επιλέγει σαν πρωταγωνιστές δύο αγγέλους των οποίων οι προνομιακές οπτικές
προβάλλουν όλες τις πτυχές της πόλης από τις πιο απομακρυσμένες εναέριες θέσεις ακριβώς στη
παραμικρή λεπτομέρεια αντικειμένων σε οικιακούς χώρους. Όπως αναφέρει και ο Joseph Gilson, η
συλλογική αφήγηση ενός έθνους σταματά, κατακερματίζεται και η ιστορία δίνει τη θέση της σε ένα
μοντάζ υποκειμενικών ανθρώπινων συναισθημάτων, εγκλωβισμένα σε έναν λαβύρινθο ερειπίων
του αστικού τοπίου. Ο Wenders απεικονίζει τις αλλαγές και μεταβάσεις του Βερολίνου,
αιχμαλωτίζοντας την αίσθηση του χρόνου και της μνήμης, και, μέσω των σκηνών που δείχνουν την
καθημερινή ζωή και την αλληλεπίδραση των ανθρώπων, αναδεικνύει τις συνέπειες της.

Στο επίκεντρο του παρακάτω κειμένου θίγεται η σχέση ανάμεσα στους σπόρους και τη συλλογική φροντίδα, η οποία αναδεικνύεται ως ο κοινός παρονομαστής της γεωργίας και της αρχιτεκτονικής. Ενώ στον κόσμο των σπόρων ανακαλύπτουμε πτυχές της ανθρώπινης κοινωνίας που αφορούν τη φροντίδα, την κοινότητα και τη δημιουργία, η αρχιτεκτονική, εξ’ ορισμού, είναι η τέχνη της δημιουργίας χώρων και δομών που σχηματίζουν το περιβάλλον μας. Καθώς παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο οι σπόροι συμβολίζουν τη ζωή και την ανανέωση, αναλύουμε τον τρόπο με τον οποίο η φροντίδα τους γίνεται πηγή έμπνευσης για την κοινότητα.  Μέσα από την ιδιωτικοποίηση των παραδοσιακών σπόρων, η διαθέσιμες ποικιλίες έχουν επηρεαστεί και κατ’ επέκταση, μειωθεί, ενώ αποτελεί πρόκληση για την αυτονομία των αγροτών. Είναι εμφανές πως το καπιταλιστικό σύστημα αδυνατεί να δημιουργήσει θετικές ενδείξεις για τις σχέσεις κοινωνίας, φύσης και χώρου. Αντ’ αυτού, οι πρακτικές φροντίδας που προκύπτουν από κρίσεις που βιώνει καθεμία από τις έννοιες του παραπάνω τρίπτυχου, είναι εκείνες που καθιστούν πιο αισιόδοξες τις προοπτικές για ένα βιώσιμο μέλλον.

This paper presents the role of contemporary forms of art, that incorporate new media technologies, in educational manifestations with the aim to examine their contribution to the edification of the individual. Using paradigms from participatory and performative procedures of art, the research underlines the importance of technological tools in diminishing the passive role of the viewers and focuses in alternative forms of educational experiences and the transmission of social memory.

Η παρούσα μελέτη διερευνά τη χρήση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών ως ψηφιακών ερμηνευτικών εργαλείων της πολιτιστικής κληρονομιάς. Πιο συγκεκριμένα, η ψηφιακή αναπαράσταση προσεγγίζεται εδώ ως ένα πολυδιάστατο εννοιολογικό σχήμα, που περιλαμβάνει ποικίλες πολιτιστικές, κοινωνικές και εκπαιδευτικές ερμηνευτικές πτυχές. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια επιτρέπουν και ενισχύουν μία νέα ανάγνωση της πολιτιστικής πληροφορίας και συμβάλλουν σε μία διευρυμένη αντίληψη του πολιτιστικού υλικού εν γένει, μέσα από την παραγωγή βιωματικών και αφηγηματικών περιβαλλόντων. Η ψηφιακή αναπαράσταση της πολιτιστικής πληροφορίας ενσωματώνοντας στοιχεία από την καταγραφή, τεκμηρίωση και αρχειοθέτησή της παράγει ένα νέο μη παγιωμένο, ευέλικτο πολιτιστικό αντικείμενο, το οποίο μπορεί να παραμένει ανοιχτό στην ανάλυση, τον κατακερματισμό, την αναπαραγωγή και την ερμηνεία του. Πρόκειται για μία διαφορετική προσέγγιση διαμοιρασμού και μεταφοράς της πολιτιστικής κληρονομιάς που ενσωματώνει και συνδυάζει ευρύτερα θεωρητικά σχήματα και πρακτικές. Στο πλαίσιο της προτεινόμενης προσέγγισης διερευνάται η σημασία και ο ρόλος των ηλεκτρονικών παιχνιδιών ως πολύτιμων εκπαιδευτικών εργαλείων μάθησης. Για παράδειγμα, οι αστικές αναπαραστάσεις στα ηλεκτρονικά παιχνίδια εκτός από την ψηφιακή αναπαραγωγή ενός χωρικού πολιτιστικού περιβάλλοντος ενισχύουν και μετασχηματίζουν την αντίληψη του χώρου, συμβάλλοντας στην επαύξηση της εμπειρίας του εκπαιδευόμενου με ποικίλους τρόπους (ακριβής ή αφαιρετική απεικόνιση, ανασύνθεση απλών ή και σύνθετων περιβαλλόντων, κ.ά.), κυρίως μέσω της δυνατότητας που προσφέρουν στον χρήστη να συμμετάσχει ενεργά στη δημιουργία και ανάπτυξη μιας αφήγησης γύρω από αυτό. Τμήμα της έρευνας πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος Θαλής-DeMuCiV στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

H εικόνα του τόπου σήµερα, στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας, της προσοµοίωσης και της χωρικής επαυξηµένης πραγµατικότητας, εµφανίζεται διευρυµένη και ευµετάβλητη. Οι χώροι που αναπαράγονται ή κατασκευάζονται εξ ολοκλήρου, µε τη χρήση ψηφιακών µέσων διαχειρίζονται µε έναν νέο τρόπο την έννοια της ταυτότητας, αντανακλώντας τις πολιτισµικές αξίες της εποχής τους. Ειδικότερα, τα βιντεοπαιχνίδια, αποτελούν ένα από τα σύγχρονα πεδία µέσα από τα οποία οι σηµερινοί χρήστες βιώνουν υβριδικές σχέσεις µε τα εκάστοτε περιβάλλοντα, ενώ ταυτόχρονα εκπαιδεύονται στον πολιτισµό µε έναν παιγνιώδη τρόπο. Η παρούσα µελέτη διερευνά την εικόνα του ελληνικού τοπίου στα βιντεοπαιχνίδια, η οποία άλλοτε συνδιαλέγεται µε διαχρονικές αξίες και εντυπώσεις ενός οικείου τόπου και άλλοτε περιγράφει εναλλακτικά στοιχεία της ελληνικής πραγµατικότητας, δηµιουργώντας πολλαπλά φανταστικά σενάρια και αφηγήσεις. Στο πλαίσιο αυτό, η έννοια του τοπίου στα βιντεοπαιχνίδια αναφέρεται σε διαφορετικές όψεις του, όπως το δοµηµένο τοπίο, το πολιτισµικό τοπίο, το ιστορικό τοπίο κ.ά. Η µελέτη εστιάζει στην περίπτωση των βιντεοπαιχνιδιών Arcade, τα οποία κατανοούνται ως η αφετηρία των σύγχρονων βιντεοπαιχνιδιών και των οποίων η αφαιρετικότητα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς επιχειρούν να επικοινωνήσουν γεγονότα, ιδέες και σύµβολα µέσα από ένα απλό αναπαραστατικό λεξιλόγιο, χαρακτηριστικό το οποίο βρίσκεται σε διάλογο µε τις πρακτικές του marketing. Εκκινώντας από τη βάση δεδοµένων που δηµιουργήθηκε στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράµµατος «Το αστικό τοπίο στα βιντεοπαιχνίδια-αναπαραστάσεις και χωρικές αφηγήσεις» στο ΠΘ, καθώς και από την παρατήρηση ότι το ελληνικό τοπίο στα παιχνίδια αυτά αναφέρεται στην ιδέα της πόλης, η µελέτη αναζητάει πιθανές τυπολογίες αναπαράστασης του ελληνικού τοπίου στα συγκεκριµένα παιχνίδια, ενώ παράλληλα θέτει ερωτήµατα σχετικά µε την εν δυνάµει ανάγνωσή τους στο πλαίσιο της κατασκευής και της προβολής της ταυτότητας του τόπου.

This paper investigates the role of game engines as design tools in architectural education and presents the educational practices that took place at the Department of Architecture, University of Thessaly. More specifically , it focuses on the shift towards the liberation from the visual design approach and the exploration of the architectural design process in terms of atmosphere creation and narrative construction. Game engines offer the possibility of constructing digital environments enriched with multiple features , such as interactivity, weather system simulations, real time rendering, artificial intelligence behaviors, etc., thus resulting in the composition of motivational and immersive environments. In this paper, game engines are treated as a powerful tool that evolves along with technological advances being capable of permitting through all levels of architectural design.

Abstract— This paper presents the research project “Escape through Culture’’ which is co-funded by the European Union and Greek national funds. The project addresses the design of an innovative infrastructure for the development of digital escape games aiming to promote Greek cultural heritage in Greece and abroad. The escape games will be available for use by Greek and English-speaking users during field trips, thematic tourism holidays, etc. One of the major project strengths lies in the multimodality of the research with a common core work feeding varying gamified activities on remote desktop VR applications as well as in-situ AR mobile/tablet geolocated applications. Yet, the approach is characterized by a high degree of interaction tapping into the virtual projection of the cultural elements of a geographical region drawn from literary texts in a gamified and intelligible way.
The project’s challenge can be traced to the methodological steps taken, in terms of differentiation and interdependency between diverse interrelated parts, from template scenarios building, literary corpora compilation, processing and annotation, gamification of concepts linked to literary texts, 3d modelling of suitable constructs linked to texts, interaction techniques and their variation between deliverables, to the actual implementations for the different media platforms. Therefore, the innovation of the project lies both in the junction of Augmented/Virtual Reality with the promotion of cultural points of interest, as well as in the gamified practices of literary texts.
In this paper, the methodology adopted for the design of the diverse infrastructure components will be presented. The research is based on theories of landscape, gamification and gaming development, making also use of corpus linguistics concepts and digital humanities practices for the compilation and processing of language resources such as literary corpora.