Papers by Pratuangporn Wiratpokee
Vacana Journal , 2022
นวนิยายจีนโบราณเรื่อง จินผิงเหมย์ มีจุดเด่นอยู่ที่ฉากสังวาสอันโจ่งแจ้งระหว่างตัวละครต่างๆ ในเรื่อ... more นวนิยายจีนโบราณเรื่อง จินผิงเหมย์ มีจุดเด่นอยู่ที่ฉากสังวาสอันโจ่งแจ้งระหว่างตัวละครต่างๆ ในเรื่อง จนส่งผลให้นวนิยายเรื่องนี้เคยเป็นหนังสือต้องห้ามในจีน บทความฉบับนี้ว่าด้วยการถ่ายทอดฉากสังวาสเหล่านั้นออกมาเป็นภาษาไทย โดยเลือกศึกษาฉบับแปลโดยเนียน และสด กูรมะโรหิต ในชื่อว่า ดอกเหมยในแจกันทอง ซึ่งตีพิมพ์เป็นตอนๆ ลงหนังสือพิมพ์ระหว่าง พ.ศ. 2496 – 2498 ผลการศึกษาพบว่า กลวิธีการแปลฉากสังวาสใน ดอกเหมยในแจกันทอง คือการแปลโดยตัดทอนข้อมูลที่ให้รายละเอียดเกี่ยวกับกิจกรรมทางเพศ และเลี่ยงไปใช้คำที่ให้ความรู้สึกเย้ายวนมาแทนที่ สำหรับสาเหตุที่ทำให้นักแปลเลือกที่จะแปลฉากสังวาสในลักษณะนี้ อาจเป็นเพราะผู้แปลไม่ต้องการให้ผลงานของตนถูกสังคมตัดสินว่าเป็นงานอนาจาร นอกจากนี้ ยังอาจเป็นเพราะการเผยแพร่สิ่งพิมพ์ในลักษณะดังกล่าว เป็นการขัดต่อพระราชบัญญัติการพิมพ์ พ.ศ. 2484 อีกด้วย
One of the main features of the Chinese classic novel Jin Ping Mei is the depiction of erotic scenes between various characters, a major reason for the work being banned in China for such a long period of time. This article deals with the rendition of erotic scenes in Jin Ping Mei in one of its Thai versions Dok Meoi Nai Chakan Thong, a translation by Nian and Sod Kurmarohita that was published in newspapers from 1953 to 1955. The study found that when translating erotic scenes, the translator would omit the details of sexual intercourse and use sensual words to render erotic sense instead of giving detailed accounts of what was happening. The researcher suggests that fear that their work of art would be judged as obscene by the public, and the risk of violating of Thailand's B.E. 2484 Printing Act by issuing indecent publication, might have been the reason behind the translation strategy opted by the translators.
สายนทีแห่งวิทยา 60 ปีภาควิชาภาษาตะวันออก คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2021
ความดีเด่นประการหนึ่งของนวนิยายจีนสมัยราชวงศ์หมิงเรื่อง จินผิงเหมย์ คือการสะท้อนภาพชีวิตความเป็น... more ความดีเด่นประการหนึ่งของนวนิยายจีนสมัยราชวงศ์หมิงเรื่อง จินผิงเหมย์ คือการสะท้อนภาพชีวิตความเป็นอยู่ของชาวจีนชนชั้นต่างๆ ผ่านการบรรยายด้านอาหารการกิน บทความนี้ทำการศึกษากลวิธีในการแปลชื่อเครื่องดื่ม ตามที่ปรากฏใน ดอกเหมยในแจกันทอง หรือ จินผิงเหมย์ ฉบับภาษาไทยโดยเนียน กูรมะโรหิตและสด กูรมะโรหิต โดยใช้ทฤษฎีกลวิธีการแปลในระดับคำของโมนา เบเคอร์ เมื่อไม่สามารถหาคำที่เท่าตรงกับต้นฉบับได้ในภาษาปลายทาง เป็นเกณฑ์หลักในการวิเคราะห์
ผลการศึกษาโดยคัดเลือกเฉพาะชื่อเครื่องดื่มที่เอกลักษณ์เฉพาะทางวัฒนธรรมมาใช้ในการวิเคราะห์ พบว่าในบรรดาชื่อเครื่องดื่มทั้งหมด 23 รายชื่อนั้น ผู้แปลเลือกใช้กลวิธีการแปลทั้งสิ้น 4 กลวิธี ตามลำดับความถี่ได้แก่ การเรียบเรียงด้วยใหม่โดยใช้คำที่เกี่ยวข้องกัน การใช้คำแม่กลุ่ม การแปลตรงตัว และการยืมคำ
ผู้วิจัยพบว่า ในการแปลชื่อเครื่องดื่ม ผู้แปลยึดหลักการแปลแบบซื่อตรงต่อต้นฉบับ เป็นสำคัญ อย่างไรก็ดี ในบางครั้งเมื่อชื่อเครื่องดื่มมีรายละเอียดมาก หรือไม่สำคัญต่อเนื้อหา ผู้แปลก็จะนำกลวิธีการแปลด้วยคำแม่กลุ่ม หรือคำที่มีความหมายกว้างกว่ามาใช้ในการแปล
One of the prominent features of Jin Ping Mei, the Ming-era Chinese classic, is the way it depicts the daily lives of Chinese people of different classes through what they ate and drank. This article aims to study the translation strategies adopted by Nian and Sod Kurmarohita when translating beverage names in their Thai translation of Jin Ping Mei, titled Dok Meoi Nai Chaekan Thong, by using as its main analytical framework Mona Baker’s translation strategies when dealing with non-equivalence at the word level.
The author finds that when dealing with the 23 culturally-unique beverage names, the translators adopted altogether four translation strategies, namely, in order of frequency, translation by paraphrase using a related word, translation by a more general word (superordinate), literal translation, and translation using a loan word.
The author finds that for the most part the translators attempted to faithfully render the source texts to convey the same details as they do in Chinese. However, when the beverage names contained details deemed unnecessary for the understanding of the story, the translators occasionally used a superordinate, or a more general word as their translation strategy.
Journal of Humanities (Chiang Mai University), 2022
งานวิจัยฉบับนี้ศึกษา ดอกเหมยในแจกันทอง ซึ่งเป็นบทแปลภาษาไทยของ จินผิงเหมย์ วรรณคดีจีนสมัยราชวงศ์ห... more งานวิจัยฉบับนี้ศึกษา ดอกเหมยในแจกันทอง ซึ่งเป็นบทแปลภาษาไทยของ จินผิงเหมย์ วรรณคดีจีนสมัยราชวงศ์หมิงในสามประเด็น ได้แก่ การแปลฉากสังวาส การแปลบทเพลงและกวีนิพนธ์ และการแปลคำทางวัฒนธรรม วัตถุประสงค์ในการศึกษา นอกจากเพื่อวิเคราะห์กลวิธีการแปลในสามประเด็นดังกล่าวแล้ว ยังได้ศึกษาอิทธิพลที่สังคมในขณะนั้นมีต่อการแปล โดยอ้างอิงทฤษฎีการเขียนใหม่ (rewriting) ของอ็องเดร เลอเฟอแวร์ (André Lefevere) ซึ่งประกอบด้วยสามปัจจัยหลัก ได้แก่ อุดมคติ (ideology) ประพันธศาสตร์ (poetics) และผู้อุปถัมภ์ (patronage) เป็นกรอบในการวิเคราะห์
ผลการศึกษาพบว่า ปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมที่ส่งผลกระทบต่อการแปล ดอกเหมยในแจกันทอง ในสามประเด็นข้างต้นแตกต่างกันออกไป โดยด้านอุดมคติ ส่งผลต่อการแปลฉากสังวาส เพราะสังคมไทยสมัยนั้นมองเรื่องเพศเป็นสิ่งที่ควรปกปิด ส่งผลให้ผู้แปลเลือกที่จะใช้คำที่ให้ความรู้สึกเย้ายวน ตัดทอนรายละเอียด แทนที่จะแปลฉากสังวาสใน จินผิงเหมย์ อย่างตรงไปตรงมา ปัจจัยด้านประพันธศาสตร์ สะท้อนให้เห็นผ่าน การเรียบเรียงเนื้อหาในบทแปลให้กระชับกว่าต้นฉบับภาษาจีน ที่แม้จะไม่สอดคล้องกับประพันธศาสตร์ของวรรณกรรมแปลในปัจจุบัน หากกลับเป็นแนวปฏิบัติที่แพร่หลายในยุคที่ ดอกเหมยในแจกันทอง ถูกผลิตออกมา สำหรับด้านผู้อุปถัมภ์ ซึ่งได้แก่หนังสือพิมพ์ แสนสุข และผู้อ่านในขณะนั้น อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ ดอกเหมยในแจกันทอง ต้องยุติการเผยแพร่ไปก่อนที่เนื้อหาจะจบ ทั้งยังมีการรวบเนื้อหาอย่างชัดเจนในระยะหลังของการเผยแพร่
This research is about Dok Meoi Nai Chaekan Thong, a Thai translation of the Ming-era Chinese classic novel Jin Ping Mei. The research covers three major aspects of the translation: the translation of erotic scenes, the translation of songs and poetry, and the translation of cultural words. Apart from applying an analysis of the translation strategies employed in the aforementioned categories, the author also studies the constraints that the Thai society at the time had on the translation of Jin Ping Mei. The analysis is constructed using André Lefevere’s rewriting theory as its framework, which proposes three types of constraints: ideology, poetics, and patronage.
The author has found that Lefevere’s three types of constraints affected the translation of Dok Moei Nai Chaekan Thong in the following ways. The ideology constraints had direct impact on the translation of erotic scenes. Thailand during the period the work was translated viewed sexual topics as taboo; therefore, instead of translating the content in full, the translators chose to omit details and use sensuous words to indirectly imply erotic encounters. The poetic constraints are exhibited in the translation’s abridgement of the source text, which, albeit not conforming to the norm of literary translation in Thailand today, was considered a common practice back in the years Dok Moei Nai Chaekan Thong was translated. The patronage constraints, namely the Saen Suk newspapers and the Thai readers at the time, were contributing factors that caused Dok Moei Nai Chaekan Thong to prematurely cease publication and motivated major abridgement towards the end of its serialization.
This research is about Dok Meoi Nai Chaekan Thong, a Thai translation of the Ming-era Chinese cla... more This research is about Dok Meoi Nai Chaekan Thong, a Thai translation of the Ming-era Chinese classic novel Jin Ping Mei. The research will cover three major categories: the translation of erotic scenes, the translation of songs and poetry, and the translation of cultural words. Apart from applying an analysis of the translation strategies applied to the aforementioned categories; the author will also study the constraints that Thai society at the time, had on the translation of Jin Ping Mei. The analysis will be constructed using André Lefevere's rewriting theory as its framework; which proposed three constraints including ideology, poetics, and patronage. The author has found that the three constraints bear impact on the translation of Dok Moei Nai Chaekan Thong in different ways. Firstly, the ideology constraints had direct impact on the translation of erotic scenes. Thailand during the period the work was translated, viewed sexual topics as something that should be concealed; therefore, instead of translating the content in whole, the translators chose to omit details and use sensuous words to indirectly imply erotic encounters. Secondly, the poetic constraints were reflected through the translation of songs and poetry. The translators interpreted Chinese songs and poetry in forms that were tailored to the taste of their readers-Thai-style prose and poem. Moreover, the removal and unification of content in Dok Moei Nai Chaekan Thong should also be considered a form of poetic constraint. Lastly, the patronage constraints, which were the Saen Suk newspapers and the Thai readers at the time the translation was serialized, can be considered factors that made Dok Moei Nai Chaekan Thong an unfinished piece of literary translation, which was later summarized into an abridged version.
Journal of Sinology (Mae Fah Luang University), Jan 25, 2021
This article aims to study the translation strategies
adopted by HRH Princess Maha Chakri Sirin... more This article aims to study the translation strategies
adopted by HRH Princess Maha Chakri Sirindhorn in her
translation of contemporary Chinese literature. The scope
of the study is limited to sixteen such works in prose form.
For this article, food names found in the studied texts are
divided into three categories: foods, desserts, and
beverages. Using Vinay and Derbelnet’s translation
strategies as a framework, this study analyzes how HRH
Maha Chakri Sirindhorn translated food names from Chinese into Thai.
The study found six strategies adopted by HRH
Princess Maha Chakri Sirindhorn for the translation of food
names, including, in order of frequency, literal translation,
adaptation, équivalence, borrowing, borrowing and literal
translation combined, and equivalence and adaptation
combined. These strategies constituted 69.07, 15.46, 12.37,
2.06, 1.03 and 1.03 percent of the translations
respectively.
As for the translation of dessert names, there were
altogether four strategies, including, in order of frequency,
literal translation, borrowing, adaptation, and borrowing
and equivalence combined, which constituted 68, 20, 8
and 4 percent respectively.
For beverage names, four strategies were used,
including, in order of frequency, literal translation,
borrowing, borrowing and literal translation combined,
and adaptation, which constituted 63.16, 15.79, 15.79 and
5.26 percent respectively. In conclusion, when translating
food names from Chinese into Thai, HRH Princess Maha
Chakri Sinrindhorn preferred literal translation over other strategies. However, when that could not be achieved,
Her Royal Highness would opt for other strategies
including equivalence, adaptation, and borrowing, with
the aim of making the translations read smoothly while
staying faithful to the original.
The Translation of Food Names in the Thai Translation of Contemporary Chinese Literary Works by HRH Princess Maha Chakri Sirindhorn
Journal of Sinology, Jan 25, 2021
Conference Presentations by Pratuangporn Wiratpokee
1st National Conference on Chinese Studies “Thai - Chinese Strategic Partnership Relations of the Modern Era”, 2022
Jin Ping Mei is an erotic Ming-era novel that was banned in China for a long period of time. When... more Jin Ping Mei is an erotic Ming-era novel that was banned in China for a long period of time. When the controversial Jin Ping Mei entered Thailand, it was translated into three versions namely: Gim Bang Buai by Sinosiam. Dok Moei Nai Chaekan Thong by Nian Gurmarohita. And Buppha Nai Kunthi Thong by Chote Phraephan, a famous writer. This article is about the journey that Jin Ping Mei took from China to Thailand. Details are given from both the perspective of the source text of Jin Ping Mei, and the perspective of its three Thai translations, covering its mysterious author and important versions of Jin Ping Mei, how it was banned and unbanned, the translators of the three Thai translations, the versions which each translator chose as their source text, and how Jin Ping Mei was presented in the three respective translations.
Uploads
Papers by Pratuangporn Wiratpokee
One of the main features of the Chinese classic novel Jin Ping Mei is the depiction of erotic scenes between various characters, a major reason for the work being banned in China for such a long period of time. This article deals with the rendition of erotic scenes in Jin Ping Mei in one of its Thai versions Dok Meoi Nai Chakan Thong, a translation by Nian and Sod Kurmarohita that was published in newspapers from 1953 to 1955. The study found that when translating erotic scenes, the translator would omit the details of sexual intercourse and use sensual words to render erotic sense instead of giving detailed accounts of what was happening. The researcher suggests that fear that their work of art would be judged as obscene by the public, and the risk of violating of Thailand's B.E. 2484 Printing Act by issuing indecent publication, might have been the reason behind the translation strategy opted by the translators.
ผลการศึกษาโดยคัดเลือกเฉพาะชื่อเครื่องดื่มที่เอกลักษณ์เฉพาะทางวัฒนธรรมมาใช้ในการวิเคราะห์ พบว่าในบรรดาชื่อเครื่องดื่มทั้งหมด 23 รายชื่อนั้น ผู้แปลเลือกใช้กลวิธีการแปลทั้งสิ้น 4 กลวิธี ตามลำดับความถี่ได้แก่ การเรียบเรียงด้วยใหม่โดยใช้คำที่เกี่ยวข้องกัน การใช้คำแม่กลุ่ม การแปลตรงตัว และการยืมคำ
ผู้วิจัยพบว่า ในการแปลชื่อเครื่องดื่ม ผู้แปลยึดหลักการแปลแบบซื่อตรงต่อต้นฉบับ เป็นสำคัญ อย่างไรก็ดี ในบางครั้งเมื่อชื่อเครื่องดื่มมีรายละเอียดมาก หรือไม่สำคัญต่อเนื้อหา ผู้แปลก็จะนำกลวิธีการแปลด้วยคำแม่กลุ่ม หรือคำที่มีความหมายกว้างกว่ามาใช้ในการแปล
One of the prominent features of Jin Ping Mei, the Ming-era Chinese classic, is the way it depicts the daily lives of Chinese people of different classes through what they ate and drank. This article aims to study the translation strategies adopted by Nian and Sod Kurmarohita when translating beverage names in their Thai translation of Jin Ping Mei, titled Dok Meoi Nai Chaekan Thong, by using as its main analytical framework Mona Baker’s translation strategies when dealing with non-equivalence at the word level.
The author finds that when dealing with the 23 culturally-unique beverage names, the translators adopted altogether four translation strategies, namely, in order of frequency, translation by paraphrase using a related word, translation by a more general word (superordinate), literal translation, and translation using a loan word.
The author finds that for the most part the translators attempted to faithfully render the source texts to convey the same details as they do in Chinese. However, when the beverage names contained details deemed unnecessary for the understanding of the story, the translators occasionally used a superordinate, or a more general word as their translation strategy.
ผลการศึกษาพบว่า ปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมที่ส่งผลกระทบต่อการแปล ดอกเหมยในแจกันทอง ในสามประเด็นข้างต้นแตกต่างกันออกไป โดยด้านอุดมคติ ส่งผลต่อการแปลฉากสังวาส เพราะสังคมไทยสมัยนั้นมองเรื่องเพศเป็นสิ่งที่ควรปกปิด ส่งผลให้ผู้แปลเลือกที่จะใช้คำที่ให้ความรู้สึกเย้ายวน ตัดทอนรายละเอียด แทนที่จะแปลฉากสังวาสใน จินผิงเหมย์ อย่างตรงไปตรงมา ปัจจัยด้านประพันธศาสตร์ สะท้อนให้เห็นผ่าน การเรียบเรียงเนื้อหาในบทแปลให้กระชับกว่าต้นฉบับภาษาจีน ที่แม้จะไม่สอดคล้องกับประพันธศาสตร์ของวรรณกรรมแปลในปัจจุบัน หากกลับเป็นแนวปฏิบัติที่แพร่หลายในยุคที่ ดอกเหมยในแจกันทอง ถูกผลิตออกมา สำหรับด้านผู้อุปถัมภ์ ซึ่งได้แก่หนังสือพิมพ์ แสนสุข และผู้อ่านในขณะนั้น อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ ดอกเหมยในแจกันทอง ต้องยุติการเผยแพร่ไปก่อนที่เนื้อหาจะจบ ทั้งยังมีการรวบเนื้อหาอย่างชัดเจนในระยะหลังของการเผยแพร่
This research is about Dok Meoi Nai Chaekan Thong, a Thai translation of the Ming-era Chinese classic novel Jin Ping Mei. The research covers three major aspects of the translation: the translation of erotic scenes, the translation of songs and poetry, and the translation of cultural words. Apart from applying an analysis of the translation strategies employed in the aforementioned categories, the author also studies the constraints that the Thai society at the time had on the translation of Jin Ping Mei. The analysis is constructed using André Lefevere’s rewriting theory as its framework, which proposes three types of constraints: ideology, poetics, and patronage.
The author has found that Lefevere’s three types of constraints affected the translation of Dok Moei Nai Chaekan Thong in the following ways. The ideology constraints had direct impact on the translation of erotic scenes. Thailand during the period the work was translated viewed sexual topics as taboo; therefore, instead of translating the content in full, the translators chose to omit details and use sensuous words to indirectly imply erotic encounters. The poetic constraints are exhibited in the translation’s abridgement of the source text, which, albeit not conforming to the norm of literary translation in Thailand today, was considered a common practice back in the years Dok Moei Nai Chaekan Thong was translated. The patronage constraints, namely the Saen Suk newspapers and the Thai readers at the time, were contributing factors that caused Dok Moei Nai Chaekan Thong to prematurely cease publication and motivated major abridgement towards the end of its serialization.
adopted by HRH Princess Maha Chakri Sirindhorn in her
translation of contemporary Chinese literature. The scope
of the study is limited to sixteen such works in prose form.
For this article, food names found in the studied texts are
divided into three categories: foods, desserts, and
beverages. Using Vinay and Derbelnet’s translation
strategies as a framework, this study analyzes how HRH
Maha Chakri Sirindhorn translated food names from Chinese into Thai.
The study found six strategies adopted by HRH
Princess Maha Chakri Sirindhorn for the translation of food
names, including, in order of frequency, literal translation,
adaptation, équivalence, borrowing, borrowing and literal
translation combined, and equivalence and adaptation
combined. These strategies constituted 69.07, 15.46, 12.37,
2.06, 1.03 and 1.03 percent of the translations
respectively.
As for the translation of dessert names, there were
altogether four strategies, including, in order of frequency,
literal translation, borrowing, adaptation, and borrowing
and equivalence combined, which constituted 68, 20, 8
and 4 percent respectively.
For beverage names, four strategies were used,
including, in order of frequency, literal translation,
borrowing, borrowing and literal translation combined,
and adaptation, which constituted 63.16, 15.79, 15.79 and
5.26 percent respectively. In conclusion, when translating
food names from Chinese into Thai, HRH Princess Maha
Chakri Sinrindhorn preferred literal translation over other strategies. However, when that could not be achieved,
Her Royal Highness would opt for other strategies
including equivalence, adaptation, and borrowing, with
the aim of making the translations read smoothly while
staying faithful to the original.
Conference Presentations by Pratuangporn Wiratpokee