Adrian Mróz
Adrian Mróz is a philosopher and scholar with a focus on esthetics and behavioral sciences. He received his PhD from the Jagiellonian University in Kraków, where he studied under Professor Michał Ostrowicki. His doctoral dissertation explored the role of behavior in the philosophy of art in the context of Stiegler's notion of "symbolic poverty" and "aesthetic war."
Mróz currently lectures at the Jan Matejko Academy of Art in Kraków, where he continues to work on issues related to behavior, art, and technology. He is particularly interested in the intersection of these fields and the ways in which they can be used to understand and shape human experience. His research has been published in a number of academic journals and he regularly presents his work at conferences and symposiums.
Supervisors: Sidey Myoo
Phone: +14432169316
Mróz currently lectures at the Jan Matejko Academy of Art in Kraków, where he continues to work on issues related to behavior, art, and technology. He is particularly interested in the intersection of these fields and the ways in which they can be used to understand and shape human experience. His research has been published in a number of academic journals and he regularly presents his work at conferences and symposiums.
Supervisors: Sidey Myoo
Phone: +14432169316
less
InterestsView All (31)
Uploads
Papers by Adrian Mróz
Słowa kluczowe: psychologia poznawcza, psychologia muzyki, okulografia, zapis muzyczny, czytania nut, egzystencjalizm, filozofia technik
On reading music notation. A critique of a select oculographic study.
This paper examines a study in cognitive psychology and music, which is entitled Silent Reading of Music and Texts; Eye Movements and Integrative Reading Mechanisms. This study can be analyzed with reference to questions raised by other researchers on the reliability of oculography. The point of reference for this critique lies in personal experience. I raise philosophical (existential) concerns and draw on the fields of phenomenology and the philosophy of technology. The discussed study addresses matters associated with the relationship between two different ways of encoding information, as well as the cognitive relationship between silent music processing and language. I first present a description of the study accompanied by some comments, and then a critique of the study. I argue that this study, although important, is not sufficient for understanding the phenomenon of reading musical notation.
The aim of this essay is to apply the concept of “Leviathan” by
Thomas Hobbes to the concept of superintelligence or superhuman
intelligence, which is discussed among transhumanists and touched
upon by such philosophers and futurologists as Nick Bostrom,
Stanisław Lem, or Ray Kurzweil, among others. The inspiration for
this work came from considering questions of the kind: "when does
a human being cease to be an autonomous subject?" or "can a human
being be independent at all?" That said, it seems to me that such questions may arise when we recognize a human being as a political
creature (a political zoon in the sense of Aristotle). For it is difficult
to imagine how to separate the notion of politics from a lonely person,
that is to say, in isolation from other people and without making
reference to or addressing them. I will briefly argue from the
perspective of an evolutionary historian. Karol Darwin, Samuel
Butler, George Dyson, and specifically Yuval Noah Harari are
researchers who have contributed to this understanding. I focus on
the work of the last two.
Celem niniejszej pracy jest zastosowanie wizji „Lewiatana” Thomasa
Hobbesa do koncepcji superinteligencji lub nadludzkiej inteligencji,
które dyskutowane jest wśród transhumanistów i poruszone jest
przez takich filozofów i futurologów jak między innymi Nick Bostrom,
Stanisław Lem, albo Ray Kurzweil. Inspiracją mojej pracy były
pytania w rodzaju: „kiedy człowiek przestaje być autonomicznym
podmiotem?” albo „czy człowiek w ogóle może być samodzielny?”.
Niemniej jednak wydaje mi się, że takie pytania mogą się pojawić
wtedy, kiedy człowieka rozpoznamy jako zwierzę polityczne (politikon
zoon w sensie Arystotelesowskim). Albowiem trudno wyobrażać sobie
wyłonienie pojęcia polityki wobec człowieka samotnego, to znaczy
w izolacji od innych ludzi i bez odniesienia się lub ustosunkowania się
do nich. Będę argumentował z perspektywy historyka ewolucyjnego.
Za badaczy posiadających wkład do takiego stanowiska można uznać
Karola Darwina, Samuela Butlera, George’a Dysona i szczególnie
Yuvala Noaha Harariego. Opieram się głównie na pracach dwóch
ostatnich.
Keywords: Aesthetics, Symbolic Misery, New Media, Cognitive Dissonance, Faulty Sensory Appreciation, Behavior.
tożsamością, dostarcza kluczowych idei dla analizy procesu indywiduacji
płci w pracach artystów. W artykule poruszam problem artystycznej
i estetycznej reakcji na homogeniczne kulturowe wzorce męskości,
określone pojęciem „toksyczna męskość” w dyskursach popkulturowych, socjologicznych, psychologicznych i gender studies.
Wspólny motyw opiera się na tym, że „toksyczna męskość” składa się ze
szkodliwych wzorców, które rodzą antagonizmy i redukują
wielopostaciowe męskości do jednej „społecznie akceptowanej”
podstawy, co odbywa się kosztem dzieci, kobiet i mężczyzn – a więc
całego społeczeństwa. Celem artystów jest wykazanie tej szkodliwości i
wskazania na wartość współistnienia wielu form męskości w jej
różnorodności, co może redukować skutki destruktywnych relacji z płcią
kulturową.
Galard Jean (1986), La beauté du geste. Pour une esthétique des conduites, Paris: Les Impressions Nouvelles, pp. 14–32.
© Les Impressions Nouvelles, 1986
Galard Jean (1986), La beauté du geste. Pour une esthétique des conduites, Paris: Les Impressions Nouvelles, pp. 14–32.
© Les Impressions Nouvelles, 1986